คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Missions 2
Missions 2
ผับ M ท่ามกลางบรรยากาศแสง สี เสียง ที่ดังกระหึ่ม สายตาของผมกวาดมองเหล่าโคโยตี้นุ่งน้อย ห่มน้อยกำลังเต้นโยกย้าย ยั่วยวนเหล่านักท่องราตรีประจำค่ำคืนนี้ และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งคืนที่ผมออกปฏิบัติภารกิจ
“รู้จักแอนดี้ ลี ไหมครับ” ผมไม่รู้จะหาตัวแอนดี้ ลี ยังไง เฮ้อ!!! แล้ววันนี้ผมจะได้เจอไหมเนี่ย
“ตามหา แอนดี้ ลี ทำไมฮะ” อีหรอบเดิมครับ ร่างบางตรงหน้าเอ่ยถามผม อ่า เขาไม่ใช่ ชิน ฮเยซองน่ะครับ ร่างตรงหน้านี่ถึงจะสวยสู้ไม่ได้ แต่ก็น่ารักจนละสายตาไปไม่ได้ ไหนจะรอยยิ้มสดใสที่ส่งมาให้ให้ นัยน์ตาใสซื่อที่มองมาทำให้ผมระแวงคนตรงหน้าไม่ลง ปกติผมจะเป็นคนขี้ระแวงตลอดเวลาแต่ว่านี่มันต่างออกไป
“รู้จักด้วยหรือ” ผมเอ่ยถามพลางลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ อ่า ผมไม่อยากไปจากตรงนี้เลยครับ
“ฮ่ะ คนที่เขาบอกว่าชอบจิกเงินชาวต่างชาติใช่ไหมฮ่ะ” ไหนจะคำพูดที่ดูเป็นตัวเองนี่อีก พระเจ้ามาโปรดจินนี่น้อยแล้วครับ
“อืม ว่าแต่เราชื่ออะไรเหรอ” ดูแล้วเขาน่าจะเป็นน้องผมน่ะ อ่า ผมทำอะไรอยู่เนี่ย(ลืมหน้าที่ไปแล้ว)
“อี ซอนโฮฮ่ะ” เขาตอบพร้อมรอยยิ้ม อ่า นี่มันให้ตายเถอะน่ารักเป็นบ้า “แล้วพี่ล่ะฮ่ะ”
“พี่ชื่อจอนจิน” เขาเรียกผมว่าพี่ด้วยอ่า ผมยิ้มจนแก้มแทบฉีก ใครจะว่าผมบ้าก็ไม่สนล่ะ
“งั้นผมเรียกพี่จินได้ไหมฮ่ะ”
“ได้สิ” น่ารักจังเลย เรียกที่รักแทนได้ไหมเนี่ย “ว่าแต่มาเที่ยวคนเดียวเหรอ” หาเรื่องคุยไปเรื่อยล่ะผม อิอิ
“อ้อ มากับพี่ชายน่ะฮ่ะ แต่ไม่รู้พี่ไปไหนแล้ว” นัยน์ตาที่ดูสลดลง พร้อมกับรอยยิ้มที่หายไป อ่า มันทำให้ผมเศร้าตามเลยอ่า
“ไม่เป็นเดี่ยวพี่ชายก็มา ป่ะ ไปเต้นกับพี่” ว่าแล้วผมก็ฉุดมือซอนโฮให้ลุกมากลางฟลอร์ อ่า มือนิ่มชะมัด
ผมจับมือเขาทั้งสองข้าง ก่อนแกว่งไปมา
“ฮ่ะ ฮ่ะ” เขาหัวเราะน้อยๆ “ผมไม่ใช่เด็กน๊า” ซอนโฮว่าแต่ก็ยังหัวเราะไปด้วย รอยยิ้มของเขามันเป็นอะไรที่ทำให้รู้สึกดีจริงๆ
“หมุนๆๆๆ” แล้วผมก็ปล่อยมือข้างหนึ่งพร้อมส่งแรงให้เขาหมุน อ่า นี่มันเหมือนในหนังเลยอ่า ผมล่ะปลื้ม >_<
“ดื่มอะไรหน่อยไหม” ผมถามซอนโฮหลังจากที่เราเต้นกันจนเหนื่อย จนต้องอพยพตัวเองมานั่ง
“งั้น ผมขอนมสดปั่นล่ะกันฮ่ะ” อยู่ในร้านเหล้า แต่สั่งนมปั่น อ่า ท่าทางจะไม่กินเหล้าเหมือนผมน่ะ คนเกิดมาคู่กันก็เงี่ย ขอเข้าข้างตัวเองนิดหนึ่งล่ะกัน
“นมสดปั่นสองแก้วครับ” แล้วผมก็หันไปสั่งนม “กินนมก็ดีน่ะ ดีต่อสุขภาพ” ผมยกนิ้วให้เขา เขาส่งยิ้มพิมพ์ใจมาอีกครั้ง
หลังจากที่เราดื่มนมและพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ซอนโฮก็เริ่มมีอาการแปลกไปจากเดิม
“พะ พี่จิน อ่ะ” ซอนโฮเรียกผมตะกุกตะกัก พร้อมกับเริ่มขยับเข้ามานั่งใกล้ผม “พี่เอาอะไรใส่ให้ผมกิน” เขาถามผมเสียงพร่า ใบหน้าแดงก่ำ กับตาที่เริ่มเยิ้มขึ้นไปทุกที
“พี่ไม่ได้ใส่อะไร” ผมเอ่ยตอบไปตามความจริง ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหน้าผาก ท่าทางเขาเป็นไข้น่ะ
“ทำไม อ่ะ พี่จินช่วยด้วยผม อ่ะ” ซอนโฮขยับมาใกล้กว่าเดิมจนลมหายใจห่างกันแค่คืบ
“ซอนโฮเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า” อ่า ชักเริ่มเป็นห่วงซะแล้วซิ
“ผม รู้สึกแปลกๆ” สองขาของเขาเบียดเข้ามาใกล้เรื่อยๆ มือน้อยๆสั่นยังกะเจ้าเข้า สองมือรั้งรอบคอผมให้ก้มลงมารับจุมพิต ตอนนี้สติผมไปหมดแล้ว สิ่งเดียวที่รับรู้ได้คือจูบไร้เดียงสาที่ส่งมาจากคนตรงหน้า จนผมต้องจูบตอบ ผมรั้งร่างเล็กให้มาแนบอกยิ่งกว่าเดิม “อือ” เขาเริ่มส่งเสียงประท้วง ผมถอนจูบช้าๆสบตากับเขา บอกได้คำเดียวน่ากินสุดๆ ผมชักจะอดใจไม่ไหวแล้วสิ ผมกำลังจะก้มจูบอีกรอบร่างในอ้อมแขนก็ดันอกผมไว้ พร้อมกับคำพูดที่ทำให้ผมคิดไปไกล
“ไปห้องน้ำไหมฮ่ะ” เขาถามพลางส่งสายตาสื่อความหมายมาให้ “ตรงนี้อายเขา” แถมด้วยหน้าแดงๆนี่ อ่า ไปเลยจะที่รัก ผมลุกพาเขามาห้องน้ำในทันที อ่า ผมหยุดตัวเองไม่ได้แล้วแฮะ
ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำเข้ามา ผมก็ดันเขาติดกำแพงทันที พลางก้มสูดกลิ่นแป้งอ่อนๆจากซอกคอขาว
“ปึก” เสียงอะไรบางกระแทกเข้ามาที่ต้นคอ ผมตกใจหันกลับไปมองภาพของชิน ฮเยซองที่เอาด้ามปืนกระแทกต้นคอเข้ามาให้เห็นก่อนสติจะดับวูบ
ความคิดเห็น