คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Missions (ตอนพิเศษ)
~~Mission~~ ภารกิจจับร้ายให้มารัก
ตอนพิเศษ
เมื่อเหล่าวายร้ายต้องกลายสภาพมาเป็นสายลับ เรื่องป่วงๆแบบมึนๆจึงเริ่มขึ้น
“คดีลักพาตัวเรียกค่าไถ่ จากข้อมูล
ผู้โดนลักพาตัวชื่อ ริคกี้
ลูกชายคนเดียวของนักธุรกิจชื่อดังของเกาหลี
ปัจจุบันอายุ 16
ซึ่งบิดานั้นถือได้ว่าเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จอย่างมากคนหนึ่ง
ตอนนี้เรากำลังรอการติดต่อจากผู้ร้ายที่จับตัว
ริคกี้โดนลักพาตัวตั้งแต่เด็กจึงเป็นเหตุให้โดนลักพาตัวเป็นประจำ จนบิดาต้องจ้างบอดี้การ์ดส่วนตัวให้”
“แต่ก็โดนสอย” ฮเยซองพูดขัด ก่อนใช้มือปาดคอตัวเองเป็นตัวอย่าง
“นั่นล่ะ การกระทำนั่น แสดงให้เห็นว่าคนที่ลักพาตัวต้องร้ายกาจและมีความสามารถมาก ซึ่งเราจะประมาทไม่ได้ เอาล่ะ มาวางแผนกันเถอะ สายของเรารายงานมาว่าพบโกดังที่จับตัวริคกี้ไปแล้ว แต่ไม่สามารถเข้าจับกุมได้ จึงจำเป็นต้องให้พวกเราปฏิบัติภารกิจนี้ ภารกิจนี้เป็นภารกิจเร่งด่วน ย่า!!! มินบงอย่ายื่นหน้าเข้ามาเด๊ะ” ผมชักอยากจะเป็นประสาท
เฮ้อ!!! กำลังจะคิดแผนเด็ดๆลองดันมาทำให้สติหลุดซะได้
“งือ วานนี่ไม่สนใจเค้าอ่า ฮึกๆ”
“ดี้เอายาให้มินบงกินทีสิ” ผมไม่สนใจคำอ้อนของมินบงก่อนก้มวางแผนกับเอริคและจอนจินต่อ
“ฉันมีแผนเด็ดๆแล้ว” อยู่ดีๆฮเยซองก็ตะโกนขึ้นมาก่อนอธิบายแผนของตัวเอง
“มันจะดีเหรอ” เอริค
“ไม่มีทาง” จอนจิน
เสียงที่ดังขึ้นพร้อมกันแต่คนล่ะความคิดทำให้ผมปวดหัว
ผมสบตากับฮเยซองก็ได้ความว่าถ้าผมไม่เลือก ตายยกแก็งค์แน่!!!
“ภารกิจเริ่มได้”
“ขอโทษน่ะฮ่ะ ที่นี่ที่ไหนฮ่ะ” แอนดี้ที่บัดนี้สลักคราบจากนักต้มตุ๋นมาเป็นลูกเศรษฐีในชุดนักเรียนมอต้นเดินเข้าไปในโกดังที่จับตัวริดกี้มา
“แกเป็นใคร” บุคคลที่หันมาเห็นแอนดี้ ก็พุ่งเข้าชาร์จทันที
“โอ๊ย ผมเจ็บ ฮึก” แอนดี้เริ่มแสดงละครเจ้าน้ำตาทันที ไอ้แกล้งกลายเป็นลูกคุณหนูนี่แหละถนัดนัก
“แกเข้ามาในนี้ได้ยังไง” มือหยาบพุ่งเข้าบีบคางแอนดี้อย่างแรง น้ำตาไหลโดยไม่ต้องเค้นเลย ไม่ต้องเดาว่าคงเป็นรอยแดงไปแล้ว
“ผะ ผมเดินเข้ามา ปล่อยผมไปเถอะ โอ๊ย ผมเจ็บ” ถ้อยคำพูดที่สมจริงของแอนดี้ทำมือหยาบคลายออก พร้อมกับการค้นตัวเริ่มขึ้น
บัตรนักเรียนควักออกมา
อี บยองชาน
โรงเรียนมัธยมนานาชาติแดซัง
“โรงเรียนลูกคนรวยซะด้วย งานนี้อ้อยเข้าปากช้าง เฮ้ย จับมันไปมัดกับไอ้เด็กนั่น” เสียงห้าวเอ่ยสั่งลูกน้องพร้อมกับโยนร่างของแอนดี้ไปให้ลูกน้องรับ
“ติดต่อพ่อแม่มันด้วย”
“ครับนาย” แอนดี้ถูกลากเข้าไปในห้องๆหนึ่งในโกดัง ปรากฏร่างของริคกี้ถูกจับมัดมือมัดปากนั่งอยู่บนพื้น
“อยู่นิ่งๆ อย่าดิ้น เดี๋ยวพ่อตบคว่ำเลยนิ” แอนดี้แกล้งดิ้นเพื่อให้ดูสมจริง แต่สายตาไม่ได้ละไปจากร่างที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“อือ” แอนดี้ครางประท้วงเมื่อปากถูกปิดด้วยผ้าก่อนมัดอย่างแน่นหนา
หลังจากที่ลูกน้องเดินออกไปแอนดี้ก็ตรงขยับเข้าไปไกลริคกี้ทันที ริคกี้ตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ขยับหนี
แอนดี้ใช้ไหล่ดันให้ริคกี้หันหลัง ซึ่งริคกี้ที่ยังงงก็ทำตาม
ก่อนก้มหน้าใช้หน้าถูมือริคกี้เบาๆ ริคกี้ที่พอจะจับทางได้จึงจับผ้าปิดปากของแอนดี้ทันที ก่อนที่จะออกแรงกระตุกจนผ้าปิดปากหลุด
ทันทีที่ปากเป็นอิสระ ปากบางก็ตรงเข้าจัดการกับเชือกอย่างรู้งาน ไม่นานเชือกก็หลุดอย่างง่ายดาย
ปมเชือกที่มือริคกี้คลายออก ก่อนที่จะแกะผ้าปิดปากตัวเอง ก่อนหันไปช่วยแอนดี้
“คุณเป็นใคร” ริคกี้เอ่ยถามหลังจากที่แก้มัดเสร็จ
“อย่าพึ่งถาม เอาผ้ามัดปากไว้” แอนดี้มัดผ้าปิดปากกลับเข้าที่เดิม
“ทำไมต้องมัดอีกล่ะ กว่าจะแก้ได้” แอนดี้ไม่เอ่ยอะไร ก็ปิดปากแล้วอ่ะ ก่อนคว้าผ้ามาปิดปากริกี้เอง
ก่อนจับเชือกมาพันมือตัวเองแล้วไพล่หลังไว้เหมือน ริคกี้ที่ดูงงๆ กำลังจะแก้ผ้าปิดปากอย่างไม่ยอม
“วันนี้มีขาวๆหลงมาเว้ย หุ่นนี่โคตรน่าฟัดอ่ะ” ทันทีที่เสียงที่ดังขึ้นมา ริคกี้ก็เข้าใจสถานการณ์ทันที
มือรีบคว้าเชือกมาไพล่หลัง และทำตัวให้ปกติที่สุด
“แกร๊ก” เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น
“ว่าไงคนสวย น่ารักจริงๆ” มือหยาบตรงเข้าบีบคางแอนดี้ก่อนลูบไปทั่วหน้า
แอนดี้ไม่ได้สะบัดออก ไม่มีอาการใดๆออกมาจนริคกี้คิดว่าเขาทนได้ยังไง
“อืออออออ” แอนดี้แกล้งครางเสียงหวานในลำคอ
ก่อนทำตาหวานใส่จนเจ้าของมือที่บีบคางอยู่ถึงกับชะงัก
“น่ารักจังเว้ย” มือหยาบที่เริ่มลูบไปตามลำคอ
“ปังๆๆ” เสียงปืนที่ดังติดๆกันทำให้มือหยาบล่ะออกจากคอระหงก่อนวิ่งออกไปดูภายนอก
แอนดี้กระชากริคกี้ให้ลุกขึ้นก่อนพาออกวิ่งไปตามทางที่ดงวานวางแผนมาให้
วิ่งไปได้สักพัก แอนดี้ก็เบรก มองซ้ายขวา ริคกี้ที่ได้โอกาสหยดหอบหายใจ จึงถือดอกาสดึงผ้าปิดปากออก
“คะ คุณเป็นใคร มา มาช่วยผมทำไม แฮ่กๆ” แอนดี้หันมามองก่อนกระชากมือริคกี้เพื่อวิ่งต่อ
ทางที่วิ่งเต็มไปด้วยป่า ซึ่งมันเป็นป่าหลังโกดังที่เชื่อมต่อกับป่าอุทยาน
แอนดี้พาริคกี้วิ่งไปตามพงหญ้าก่อนจะไปเจอกระท่อมหลังน้อยที่กลางป่า ซึ่งเป็นจุดนัดพบ
แอนดี้แกะผ้าปิดปากตัวเองก่อนทิ้งตัวลงนั่งปาดเหงื่อ
“หวัดดี นายริคกี้ใช่ม่ะ” คำพูดแรกที่แอนดี้พึ่งเอ่ยปากพูกับริคกี้ “ฉันแอนดี้ หิวหรือเปล่า ที่มี่มีของกินด้วยน่ะ” แอนดี้พูดพลางยื่นขนมปังที่ตัวเองเอามาไว้ก่อนเริ่มภารกิจ
“ขอบคุณ” ริคกี้รับขนมปังมา แอนดี้ได้แต่ยิ้มให้จนริคกี้ถึงกับเขิน
“อ่ะ น้ำ” แอนดี้ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“คุณช่วยผมทำไม” ริคกี้ถามไปก้มหน้าไป ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจคำว่าเจ้าชายขี่ม้าขาวแล้วล่ะ
“เรื่องนั้นไม่ต้องไปสนใจ เอาเป็นว่าเราต้องพักที่นี่คืนหนึ่ง พรุ่งนี้จะมีคนมารับ เอาล่ะนอนได้แล้ว นายนอนข้างในแล้วกันน่ะ” แอนดี้ตบหมอนปุ๊ๆ ก่อนล้มตัวลลงนอน
วันนี้สำหรับแอนดี้ช่างเหนื่อยยิ่งนัก ไหนจะต้องนั่งฟังแผนพี่วานจนปวดหลัง
ไหนจะต้องทดสอบบทกับพี่ๆเจ้าหน้าที่ แล้วยังต้องไปเลือกเสื้อผ้าอีก โอ๊ย ดี้ไม่อยากจะแซ่ด เอาเป็นว่าวันนี้เหนื่อยม้วกๆ ดี้น้อยขอไปนอนก่อนน๊า
ผมกำลังมีความรัก ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กบใครมาก่อน อ่ะ ผมชื่อริคกี้ครับ ผมอายุ 16
ผมโดนลักพาตัวบ่อยมากมาก จนเริ่มชินแล้วล่ะครับ
แต่วันนี้สิ่งที่มันแปลกไปคือแอนดี้ฮยองที่โผล่มาช่วยแบบงงๆ
ปกติเวลาผมโดนจับตัวมักจะมีตำรวจมาช่วย คนงี้ตายเพียบ แต่ไม่รู้ว่าท่านพ่อนึกครึมอะไรถึงได้ส่งคนมาช่วยแทน
จะห่วงประชาชนกลัวได้รับลูกหลงก็ไม่ เพราะปกติก็ทำแบบนั้น ใช้เงินอุดปากคนอื่น
ท่านพ่อกับท่านแม่เดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆมาก ทำให้ผมต้องอยู่คนเดียว
ท่านจึงแก้เหงาให้ผมด้วยเงินและบอดี้การ์ดที่เต็มบ้าน
ไม่ว่าผมจะเดินไปทางไหน ก็มีแต่คนชุดดำเต็มไปหมด
ผมไปโรงเรียนไม่ได้ พวกเขาจะตกใจกับบอดี้การ์ดที่เดินตามผม
ผมจึงไม่เคยมีเพื่อน ไม่เคยมีใครยิ้มให้ผมด้วยความจริงใจ
ไม่เคยมีใครเป็นห่วงผม แต่แอนดี้ฮยองเป็นคนแรกที่เป็นห่วงผม
ผมคงจะไม่ผิดใช่ไหมที่ผมชอบฮยอง
ใครจะวาผมใจง่ายก็เถอะ “เจอกันแค่แปปเดียวก็ตกหลุมรักแล้วเหรอ”
ถ้าคุณไม่มาเป็นผม คุณจะไม่มีวันเข้าใจ
แสงแดดที่ลอดเข้ามายามเช้า พร้อมกับเสียงรถทที่ดังเข้ามา แต่ก็ไม่อาจจะทำให้ร่างสองร่างที่นอนกอดกันกลมตื่นได้
อาจจะเป็นเพราะความเพลีย
หรืออาจจะเป็นเพราะอ้อมกอด
ก็มิอาจทราบได้
ร่างสูงของจอนจินเดินเข้ามาเพื่อตามคนที่ทำตามแผนกลับสู่โลกเดิม
แต่ภาพที่เห็นมันทำใจจินถึงกับช็อก
“ดี้ ทำไมทำกับเขาแบบนี้ ดี้ไม่รักเค้าแล้วเหรอ แง้ๆๆๆ” จอนจินลงไปชักดิ้นชักงอ
ทำให้แอนดี้กับริคกี้ ลืมตาขึ้นมามองอย่างงงๆ
“แง้”
“พี่จิน”
“แง้”
“ไอ้พี่จิน”
“โอ๊ย ผลัวะ ผละ ตุ๊บ ตั๊บ” แอนดี้ที่โมโหเพราะเรียกแล้วจอนจินไม่สนใจ จึงลงไม้ลงมือซะ
“ไปตายซะ ไปกันริคกี้ พ่อนายรออยู่ เชอะ” แอนดี้ที่เกิดอาการงอลเดินหนีจินไป ยังไม่วายถวายฝ่าพระบาทงามๆให้อีก 1 ดอก
“ดี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงร้องโหยหวนที่ดังมาจากข้างไหนทำเอาฮเยซองที่นั่งอยู่หน้ากระโปรงรถถึงกับขำออกมา
“พี่ซองกลับเถอะ ปล่อยคนบ้าทิ้งไว้นี่แหละ เชอะ” แอนดี้ผลักริคกี้เข้าไปในรถก่อนเข้าไปนั่งตาม
“ดีดี้ เค้าขอโต้ดที่เข้าใจตัวผิดน่ะ ดีกันน่ะตะเอง” เสียงจอนจินที่เฝ้ากระเง้ากระงอดง้อแอนดี้ที่นั่งหน้ามุ้ย ไม่แม้แต่จะตอบจินสักคำ
หลังจากที่กลับมาทางเจ้าหน้าที่ก็ส่งตัวริคกี้คืนให้กับบิดาที่มารอรับด้วยความเป็นห่วง
พวกที่ลักพาตัวคือพวกบริษัทคู่แข็ง ผู้ที่ลักพาตัวริคกี้ไปนั้น ไม่มีผู้รอดชีวิต คงไม่ต้องบอกน่ะความใครทำ 555
“บอกแล้วว่าแผนของผมน่ะเริ่ด” ฮเยซองชมตัวเองพร้อมยืด
แต่ใครจะรู้บ้างว่าแอนดี้เซ็งกับแผนบ้าๆนั่นแค่ไหน
ไอ้การแต่งตัวเป็นเด็กมอต้นน่ะไม่เท่าไร
ไอ้ที่ต้องถูกบีบคาง โยนซ้าย-ขวา หน้า-หลังน่ะ มันทำให้เขาเวียนหัว
ไหนจะสัมผัสที่น่าขยะแขยงอีก บรื้อ!!!! แค่คิดก็ขนลุก
เมื่อคิดได้ดังนั้นแอนดี้จึง
“พี่จิน พาเค้าไปอาบน้ำหน่อยดิน๊า”
“หายงอลเค้าแล้วเหรอ” จอนจินเอ่ยถามทั้งที่ตาเป็นประกาย
“ใครจะไปโกรธคนที่รักลลงเล่า รีบไปเดี๋ยวเปลี่ยนน่ะ” แอนดี้โน้มคอจอนจินมากระวิบบเสียงพร่าที่ข้างหู ทำเอาจินขนลุกซู่
จอนจินรีบคว้าร่างแอนดี้มาแนบอกก่อนออกวิ่งทันที
แต่ลืมอะไรไปหรือเปล่า
“ย่า!!!! ไอ้ลูกนก ปล่อยแอนดี้ลงเดี๋ยวนี้น่ะเฟ้ย” ฮเยซอง มินอูวิ่งตามคว้าร่างจอนจินที่เร็วยังกับหมา เอ้ย สุนัขจิ้งจอก โดยมีดงวานและเอริควิ่งตามห้ามทัพ
“เอี๊ยดดดดดดดดดดด” เสียงเบรกที่ดังขึ้นพร้อมกับรถที่มาจอดขว้างจอนจินไว้ทำให้ทุกคนหยุดการกระทำทั้งหมด
บุรุษชุดดำตรงเข้ากระชากแอนดี้ออกจากอ้อมกอดขของจิน
จอนจินขืนตัวแอนดี้ไว้สุดฤธิ์ ฮเยซองที่เห็นท่าไม่ดีก็กระโจนเข้าใส่อีกคน บุรุษชุดดำก็หันมากำลังขว้าง เอริคที่ตกใจพุ่งตัวเข้าช่วย โดยมีมินอูและดงวานยืนเป็นแบล็กกราวอยู่ด้าน
จะอะไรอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่ อาการกำเริบ
มินอูปรบมือ หัวเราะชอบใจ ทั้งยังเชียรสุดตัว ดงวานก็ได้แต่ดึงไว้เพื่อไม่ให้อีคนเข้าไป
แอนดี้ที่ปลิวหลุดจากอ้อมกอดของจอนจอนก็ถูกวางบนรถอย่างนุ่มนวล ก่อนที่จะปิดประตูและวออกรถ
เมื่อเห็นทุกอย่างสำเร็จบุรุษหยุดการต่อสู้ก่อนโค้งตัววิ่งตามรถไป
“ฮะ เฮ้ย พวกแกจะเอาแอนดี้ไปไหน” ฮเยซองกระโดดล็อคคอบุรุษไว้ได้คนหนึ่ง
“ไม่ต้องห่วงน่ขอรับ ท่านแอนดี้จะกลับมาจากปลอดภัย”
“ดีฮ่ะ แอนดี้ฮยอง ขอโทษที่รุนแรงฮ่ะ”
“ริคกี้” แอนดี้ที่งงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเอ่ยเมื่อเห็นหน้าคนที่ลักพาตัวเขามา
“ผมคิดถึงฮยองมากเลยอ่า วันนี้ไปเที่ยวกับผมน่ะ” เอ่อ พึ่งแยกกันเมื่อวานน่ะ ขอบอก
“ก็น่าจะบอกดีๆ ดีน่ะที่พี่ฮเยซองไม่อาละวาด” ไม่อยากจะเอ่ยดีน่ะที่ไม่หยิบปืน เฮ้อ
“ก็แบบ เค้า เค้าอายอ่ะ” ริคกี้ใช้นิ้วชี้จิ้มไปมา พร้อมก้มหน้างุด
“อายทำไม เราเป็นพี่น้องกันน่ะ”
“ผมไม่อยากเป็นน้องพี่” ทันทีที่ริคกี้ได้ยินแอนดี้พูดว่าพี่น้องขึ้นมาริคกี้ก็สวนขึ้นมาทันที
“ผมชอบพี่ ผมอยากเป็นคนที่พีรัก” ริคกี้ที่ทนไม่ไหวจึงบอกความในใจออกไปจนหมด
“ตะ แต่พี่มีแฟนแล้ว”
“แล้วไงเป็นได้ก็เลิกได้ ผมจะทำให้พี่รักผมให้ได้” ริคกี้บอกด้วยความมุ่งมั่น
“ครืดๆ” เสียงสั่นน้อยในกระเป๋าทำให้แอนดี้ต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ
“ครับพี่ซอง อ้อ คนู้จักครับ ครับๆ ไม่ต้องเป็นห่วง ครับๆ” แอนดี้พูดโทรศัพท์ก็เก็บโทรศัพท์กลับคืน
“ว่าแต่เราจะพาพี่ไปไหนเนี่ย เอางี้พาพี่กลับบ้านน่ะ เดี๋ยวทำมื้อเย็นอร่อยๆให้กิน”
“จริงน่ะ” ริคกี้ผู้ใสซื่อกำลังจะตกหลุมพรางแอนดี้อีกครั้ง “สัญญาน่ะ”
“สัญญาสิ ป่ะ กลับบ้านกัน”
“เมนูวันนี้ขอเสนอกระเพราหมูกรอบ ไข่ดาว 555” แอนดี้ที่ตอนนี้กำลังเสริฟกระเพราไข่ดาว 7 จานอย่างลัลล้า
แต่หาได้ดูหน้าคนอื่นไม่ว่าอยากกินหรือเปล่า
“เมนูสิ้นคิด” มินอูบ้นเบาๆ ก่อนเขี่ยไข่ดาวเล่น
“ย่าห์!!! จะกินไม่กิน ไม่กินทิ้ง” แอนดี้พูดด้วยน้ำเสียงงอลนิดๆ
“อร่อยมากเลยครับ ผมไม่เคยกินอะไรแบบนี้มาก่อนเลย” ริคกี้ตักข้าวใส่ปากพร้อมยิ้มจนแก้มปริ่ แอนดี้ได้แต่ปลาบปลื้มใจ
แต่
คนบางคนนี่ดิ
“ดี้อ่า เอาแต่เอาใจคนอื่นคนลืมเค้าแล้วเหรอ”
ไม่ใช่ ไม่ใช่คนนี้
อีกคนต่างหาก
“ดี้ๆๆๆๆ น่ารักว่ะ ดี้ไม่เอาพี่เอาน่ะ งื้อ น่ารักเป็นบ้า” ฮเยซองได้แต่เพ้อกับใบหน้าน่ารักจนลืมไปว่า ตัวเองสวยกว่าเยอะ
“ย่าห์!!! ฮเยซองนายจะชอบคนอื่นไม่ได้น่ะ นายต้องชอบฉันคนเดียว” เอริคตะโกนลั่นอย่างขัดใจ แน่ล่ะเมื่อกี้อุส่ายื่นหน้าเข้าไปฟังด้วย
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย นี่มันเรื่องของฉันอย่ายุ่ง” ฮเยซองเอ่ยอย่างโมโหพร้อมกับโยนไข่ดาวจนลอบไปแปะหน้าเอริค
“โอ๊ย อย่าทะเลาะกันได้ไหม” ดงวานที่พยายามห้ามทัพถึงกับกุมขมับ
มินบงก็เอาแต่เขี่ยไข่ดาว ดีดเม็ดข้าว
เอริคก็ตะโกนเถียงกันจนคอโกงกับฮเยซอง โดยมีเม็ดข้าวลอบไปมา
จอนจินเอาแต่เกาะขาง้อแอนดี้ แอนดี้ก็ทั้งสะบัดทั้งถีบ ถึงจินจะหลุดออกมาได้ก็ถลาเข้าไปใหม่
“ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แต่มีเสียงหัวเราะเสียงหนึ่งที่ทำให้ทุกคนหยุดการกระทำและหันมามองเด็กใหม่ที่นั่ง
หัวเราะอย่างสนุกสนาน จนทุกคนต้องหัวเราะตาม
นี่ล่ะน่ะ ความสุข ผมได้พบกับความสุขแล้วล่ะ หวังว่ามันจะอยู่กับผมนานๆน่ะ
ไม่ว่ายังไงผมจะทำให้ฮยองรับรักผมให้ได้เตรียมใจไว้เถอะ>>>ริคกี้
ย่าห์!!! คิดจะแย่งแอนดี้ เฮอะไม่มีทาง>>>จอนจิน
คนมันเสน่ห์แรงช่วยไม่ได้ :b >>> AndY
จบตอนพิเศษ
ป่วงเหมือนเดิม 5555
วิ่งหนี้ไปแต่งอีกเรื่อง
นอนรอคอมเม้น อิอิ ไปล่ะ บ้ายบาย
ความคิดเห็น