คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Missions 9
Missions 9
“หน้าที่ของเราคือสอยลูกน้องพวกนั้นให้หมด เข้าใจไหมซองงี่” น้ำเสียงจริงจังถูกส่งออกมาจากผมคนที่ดูลัลล้าตลอดมา เวลางานผมก็จริงจังน่ะ
“เป็นหรือตาย” เสียงหวานนอกจากจะไม่ตอบคำถามแล้วยังถามกลับราวกับเข้าใจคำสั่งนั้นดี
“แค่สลบก็พอ”
“เดี๋ยวพอพวกมันฟื้นก็ลำบากอีก ฆ่าพวกมันน่าจะง่ายกว่าน่ะ” ฆ่า คำก็ฆ่า สองคำก็ฆ่า อะไรหนักหนาซองงี่ เค้าจะงอลแล้วน่ะ
“นายอยากมีข้อหามากกว่านี้หรือไง”
“ไหนๆก็มีแล้ว เพิ่มอีกสักสอง สาม สี่ ห้าข้อจะเป็นไรไป” ตอบได้แบบ I don’t care มาก
“ฮเย ซองงี่อ่ะ” ผมทำแก้มป่อง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฮเยซองหันกลับมามองอยู่ดี ร่างบางที่กำลังตั้งอกตั้งใจกับการยิงยาสลบเป็นพิเศษ ท่าทางเขาจะชอบปืนมากเลยแฮะ
กระสุนยาสลบที่ถูกยิงพร้อมกันติดๆ 3 นัด พุ่งเข้าที่ต้นคอของ 3 บอดี้การ์ดที่เฝ้าหน้าบ้านสุดหรูของคัง โฮดง เจ้าพ่อของเกาหลีใต้
“แม่น ใช่ได้แฮะเรา” ฮเยซองลดปืนก่อนพึมพำกับตัวเอง แต่ผมก็ได้ยินอยู่ดีล่ะกัน
ก็ตอนนี้ผมกับฮเยซองกำลังแอบอยู่ในพุ่มไม้ด้วยกัน แถมพุ่มไม้นี่มันก็ไม่ได้ใหญ่อะไรขนาดนั้น
ตอนนี้เลยทำให้ฮเยซองแทบจะเกยอยู่บนตักผม และท่าทางเขาจะลืมไปแล้วน่ะว่าตอนนี้เรากำลังอยู่ในท่าที่มีโอกาสเสี่ยงต่อ
การก่ออาชญากรรม (1.คดีข่มขืน 2.คดีฆาตกรรม)
หวังว่าคงไม่ใช่ข้อหลังน่ะ ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะรู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้ขนาดนี้แต่ผมก็ยังเสียวสันหลัง อยู่ดี
“เอาล่ะเริ่มภารกิจได้” ฮเยซองลุกออกไปอย่างรวดเร็วก่อนก้าวเข้าไปถอดเสื้อผ้าของพวกที่สลลบเพื่อ เปลี่ยนให้ตัวเอง
“จะเปลี่ยนตรงนี้เลยเหรอซองงี่” ผมรีบเข้าไปห้ามเพราะจู่ๆฮเยซองก็เลิกเสื้อตัวเอง ถ้ามาเปิดตรงนี้น่ะมีหวังผมคงเลือดหมดตัว
“ประตู หน้าพร้อม” ผมสื่อสารกับดงวานด้วยวอที่ขอยืมมาจากเจ้าหน้าที่ ก่อนนี้เรากำลังดำเนินแผนการขั้นที่ 1 กันอยู่
โดยผมกับฮเยซองบุกเข้าจากทางด้านหน้า ส่วนดงวานกับมินอูจะบุกเข้าด้านหลัง
ส่วนจินรอแผน 2 ถ้าให้จินบุกล่ะก็ แผนพังหมดพอดี
“ss เรียก et ทราบแล้วเปลี่ยน” โค้ดลับถูกกตั้งขึ้นเพื่อใช้ในการสื่อสาร
ss>>มินอู(ผมตั้งให้เองแหละ เขาคงไม่รู้ความหมายใช่ไหม)
et>>เอริค(ซองงี่ตั้ง เรียกจนผมจะลืมชือตัวเองอยู่แล้ว)
the bird>>ฮเยซอง(หลังจากที่จอนจินเล่าเรื่องความรู้สึกที่มีต่อแอนดี้จบ ฮเยซองก็ซึ้งก่อนกอดจิน=_=หึงเฟ้ย แถมยังเรียกจินว่าลูกรักอีก เลยตั้งโค้ดลับเหมือนกันยังกะคู่รัก เกรงใจมั่งไหมหา!!!)
bird kid>>จอนจิน(พอมินอูกับฮเยซองยอมรับในตัวแกจะลัลล้าไปไหม เดี๋ยวเสร็จคดีนี้ก่อนโดนหนักแน่)
kim>>คิมดงวาน(นี่ก็เหมือนกันตั้งชื่อนู้นก็ไม่เอา ชื่อนี่ก็ไม่เอาสรุปจบมันก็เป็นแบบทที่เห็น)
“et ทราบ เปลี่ยน”
“48 25 โจมตีกาบขวา” อะไรของเขาผมชักงง มินอูเขาคิดว่าเราอยู่ในเรือรบเหรอ!!!
“อะไรของนายหา ฟังไม่ออกเฟ้ย” ผมเลยตวาดไปเล็กๆ
“พูดจาแบบนี้กับพี่เขยหรือไงไอ้อีที”
“ขอโทษครับ” ผมเอ่ยเสียงอ่อย ลืมไปเลยแฮะว่าเป็นพี่ภรรยาในอนาคต “แล้วพี่มินบงมีอะไรเหรอครับ” ขนาดอายุเท่ากับผมยังต้องทำใจเรียกเขาว่าพี่อีก มุนอยากจะบ้า T^T
“เปล่า แค่เช็ควอน่ะ” ดูคำตอบที่ผมได้สิมันน่าโมโหไหม ท่านผู้อ่านนนนน
“kim เรียก ss นายกินวอลนัทหรือยัง” ดงวานที่ขัดเข้ามาท่าทางจะฟังอยู่นานแล้วน่ะ
“วานนี่นายอยู่ไหนอ่า เข้ามาด้วยกันแต่ปล่อยให้ฉันอยู่ตรงนี้คนเดียว เค้างอลแล้วน่ะ” มินอูบ่นมาเป็นชุดลืมภารกิจไปแล้วคร้าบบบบ
“มินบงนายอยู่ตรงนั้นน่ะเดี๋ยวฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ” อีกคนก็ลืมอีกคนก็เป็นห่วงจนออกนอกหน้า อิจฉาเฟ้ย
ว่าแต่ถ้าจะเรียกชื่อกันขนาดนี้ตั้งโค้ดลับทำเพื่อ!!!!
“ฮเยซองงี่” ผมเลิกสนใจกับดงวานแล้วก็มินอูหันไปมองฮเยซองที่คลานตามหลังมา “ไปไหนแล้วเนี่ย”
“bird kid เรียก kim พี่วานเร็วๆหน่อยสิผมใจร้อน T^T” สรุปมีใครเข้าใจภารกิจไหมเนี่ย มุนมึนอ่ะ
“ลืมกินยามาหรือไง” เสียงหวานๆที่ดังขึ้นจากข้างหลังทำให้สะดุ้ง
“ไปไหนมาอ่า” ทันทีที่ผมเห็นหน้าฮเยซองผมก็อ้อนทันที ถึงเปอร์เซนมันจะมีน้อยก็เถอะ
“ออกกำลังกายนิดหน่อย” ฮเยซองว่าพลางนวดไหล่อยางสบายอารมณ์
“ไม่ใช่ว่า”
“มีผู้บุกรุก” เสียงที่ดังขึ้นทำให้พวกผมสะดุ้งโย่ง เหล่าบอดี้การ์ดของคัง โฮดงวิ่งไปทั่วบ้านจนพวกเราต้องพากันหลบอุตลุด
“kim เรียก et เกิดอะไรขึ้น” เสียงดงวานที่ดังลอดมาจากวอทำเอาผมปิดเสียงแทบไม่ททัน แถมน่าขะมีพวกมันได้ยินถึงได้หันมามองพุ่มไม้ที่ผมกับฮเยซองแอบอยู่
“ใครอยู่ตรงนั้นออกมาน่ะโว้ย” เสียงตะโกนขู่พร้อมกับปืนที่ถูกยกขึ้นขู่ทำให้ผมต้องมองหาช่องทางหนี
“แอนดี้อยู่ไหน” เฮ้ย อยู่ดีๆฮเยซองก็โผล่พรวดออกไปตะโกนถามเสียงดังลั่น ทำให้ลูกน้องทั้งหมดของโฮดงวิ่งมาที่นี่ที่เดียว
“นั่นมันชิน ฮเยซองนี่”
“รู้จักฉันด้วยเหรอ ดังใช่เล่นน่ะเนี่ย” ฮเยซองยังมีอารมณ์เล่นมุกอีก นี่มันเสี่ยงเข้าขั้นโคม่าแล้วน่ะ
“แล้ว ไงว่ะ แค่คนๆเดียวอาวุธก็ไม่มีจะทำอะไรได้” เสียงลูกน้องตนหนึ่งตะโกนขึ้นเพื่อเรียกกำลังใจจากเพื่อนๆ ท่าทางพวกนี้มันคงกลัวฮเยซองงี่มากเลยน่ะเนี่ย
“ฉันกำลังเบื่ออยู่พอดี เรามาทำอะไรสนุกๆกันดีกว่าเนอะ^^”
“kim เรียก et เกิดอะไรขึ้น” ทันทีที่ผมได้ยินเสียงตะโกนมาจากในบ้าน
ผมก็เรียกเอริคทันทีแต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับ ตอนนี้ผมกำลังป้อนวอลนัทให้มินบงอยู่ เริ่มกระวนกระวาย
แล้วเมื่อไรหมอนี่จะแปลงร่างเนี่ย ผมมองซ้ายมองขวาอย่างระวังภัย
ความเปียกชื้นที่นิ้วมือทำให้ผมต้องหันไปมอง ลิ้นร้อนที่กำลังดูดนิ้วของผมอ่างสนุกสนานไหนจะสายตาที่ส่งมาทำให้ต้องรีบชักมือหนีร่างตรงหน้า
“ทำอะไรของนายห่ะ!!มินบง” ผมรีบเก็บมือตัวเองทันที ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่าเขาแปลงร่างเรียบร้อย
“พวกนั้นวิ่งไปทางนั้นหมดแล้ว ฮเยซองคงเปิดทางให้แล้ว”
“อือ แล้วนายจะยื่นหน้าทำไมหา!!” ผมที่หันไปเจอะมินบงที่ยื่นหน้ามาซะไกลแถมยังค่อมร่างผมไว้อีก นี่มันล่อแหลมเกินไปแล้วน่ะ “The bird เรียก ss เคลียร์เรียบร้อย”
“สปีริดนักฆ่าอิอิ” มินบงเอ่ยก่อนฉุดให้ผมลุกขึ้นก่อนเดินเข้าไปในบ้านอย่างสบาย
สรุปแผนที่วางไว้ว่าจะเข้ามาเงียบๆกลับทลายลง รู้งี้ให้จินบุกเลยไม่ดีกว่าเหรอ
“bird kid เรียก kim พี่ผมไม่รอแล้วน่ะ” คิดถึงยังไม่ทันครบสองวิเสียงจินก้ดังแทรกเข้ามาในวอ ผมได้แต่เดินหน่ายๆเข้าไปในบ้านของคัง โฮดง
สภาพบ้านที่เงียบจนผิดปกติ ทำให้ผมต้องเอะใจ มีเพียงสะอื่นที่ดังมาจากที่ไหนสักที่
“นายได้ยินเสียงไหมมินบง”
“เสียงคนร้องไห้” การที่มินบงตอบผมแบบนี้นั่นก็แสดงว่าผมคงไม่ได้ยินคนเดียวใช่ไหม
“หวัง ว่าคงไม่ใช่ผีน่ะ” เสียงที่คุ้นหูดังมาจากด้านหลังทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง
เอริคที่เดินกอดแขนฮเยซองแน่นราวกับว่ากลัวตามที่พูดแต่
“อย่ามาเนียน” ฮเยซองผลักหัวเอริคออกจากแรง ก่อนฉีกยิ้มกว้างให้ผม ไม่รู้ว่าไปอารมณ์ดีอะไรมา
“แอนดี้ดี้ดี้ดี้ดี้” ซาวด์เอฟเฟ็คที่ดังมาแต่ไกลพร้อมกับพายุลมที่วิ่งเข้ามา
ทำให้ฮเยซองตกใจเผลอ ปล่อยสปินคิก พายุค่อยๆสงบลงพร้อมร่างที่ดูมึนๆ ล้มโครมไปกองที่พื้น
“ไอ้ลูกนก” ฮเยซองที่ถลาเข้าไปช่วยชีวิตคนแรก
“ปัง” ในขณะที่เรากำลังปฐมพยาบาลจินเสียงปืนก็ดังขึ้น
“ชั้นบน” ผมเอ่ยบอกทันที แต่ที่จะเร็วที่สุดคงจะเป็นจอนจินที่ตอนนี้วิ่งหน้าตั้งขึ้นไปชั้นบนแล้ว
“ฮึก” เสียงสะอื้นที่ดังมาจากในห้อง จอนจินรีบผลักประตูเข้าไปทันที ภาพที่เห็นทำเอาขาผมต้องหยุดชะงัก
ควันจากกระบอกปืนในมือคัง โฮดง ที่ชูไปทางแอนดี้
ร่างในอ้อมกอดแอนดี้โชกไปด้วยเลือด นอนหายใจรวยริน
แอนดี้ที่เอาแต่กอดร่างตรงหน้าพร้อมกับร้องไห้สะอื้น ไม่หยุด ปากก็พึมพำว่าอย่าตาย ส่วนคัง โฮดงที่ดูจะช็อกอยู่ไม่น้อย
หากเพ่ง ดีๆจะรู้ว่าร่างที่อยู่ในอ้อมกอดแอนดี้คือ ซังโฮ ลุกชายคนเดียวของคัง โฮดง
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็เดาได้ว่าคัง โฮดงยิงลูกตัวเอง
“อย่าเข้า มาน่ะ” โฮดงหันกระบอกปืนไปทางจินที่เดินเข้าไปหาแอนดี้ ทำให้จินต้องหยุดชะงัก “ลุกขึ้นมา” ร่างของแอนดี้ถูกคัง โฮดงฉุดให้ยืนพร้อมล็อกคอเพื่อใช้เป็นตัวประกัน
“ปล่อยน่ะ ฮึก” แอนดี้ทั้งดิ้นทั้งสะบัดจนคัง โฮดงเริ่มรำคาญ “คนไม่ดี ฆ่าได้แม้กระทั่งลูกตัวเอง ฮึก”
“อยู่ เฉยๆถ้าไม่อยากให้มีใครตายอีกคน” คัง โฮดงเอ่ยขู่เสียงแข็ง ก่อนบังคับให้แอนดี้เดินไปที่ประตู “อย่าตามมาน่ะเว้ย อย่าไม่อยากให้เด็กนี่ตาย” โฮดงเอ่ยก่อนหันหน้าไปเปิดประตู ทันทีที่โฮดงเผลอจอนจินก็กระโดดเข้าชาร์จทันที
โฮดงกลิ้งไปทางขวาทันที
แต่
เฮ้ย!!!
แอนดี้ก็โดนลูกหลงด้วย กลิ้งหลุนๆไปทางซ้าย
ยังมันยังไม่จบเมื่อจอนจินถลาเข้าไปกระทืบโฮดงไม่ยั้ง
ปืนเปินไปไหนไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือ ฮเยซองกระโดดเข้าไปร่วมวงด้วยเรียบร้อย
รายนั้นคงจะเก็บกดอะไรมาสิน่ะ ผมมองหน้าเอริคทันที
“ฉันไม่รู้น่ะ อย่ามองแบบนั้นดิ” เอริครีบปฎิเสธทันควันทั้งๆที่ผมยังไม่ได้เอ่ยอะไร ท่าทางวันนี้โฮดงคงไม่ตายดี
แต่ผมรู้สึกเหมือนเราลืมอะไรไปอย่างแฮะ
อืม อะไรน๊า
“ฮึก ไอ้พี่จินบ้าถีบมาได้ เจ็บน่ะ พี่มินช่วยดี้ด้วย ฮือ” นั่นไง
ทุกคนมันแต่หันไปมองโฮดงที่ตอนนี้กำลังโดนยำ มีแค่มินบงที่เข้าไปช่วยพยุงแอนดี้ให้ลุกขึ้น
แต่เดี๋ยวน่ะ นั่นไม่ใช่ที่ผมลืม
“อ่ะ ลืมติดต่อเจ้าหน้าที่” ว้า แย่จัง ใครจะมาเคลียร์คดีให้ล่ะเนี่ย “kim เรียก กองบัญชาการ ภารกิจเสร็จสิ้น” ทันทีที่ผมวอเรียกไป หน่วยจู่โจมก็โผล่เข้ามาทันที
สิ่งที่ทำให้ผม ตกใจที่สุดคือ
พวกเขาตรงเข้าจับมินบงกับแอนดี้แล้วหิวออกไป
ส่วนฮเยซองก็ถูกลลากออกมาจากตัวโฮดงก่อนจะโดดลากออกไปเหมือนกัน
“ทำอะไร น่ะ ปล่อยแอนดี้เดี๋ยวนี้น่ะ” จอนจินกระโดดเข้าไปขว้างแถมยังดึงแอนดี้ไว้ไม่ปล่อย
ผมที่กำลังจะเข้าไปช่วยมินบงบ้าง กลับต้องหยุดขาไว้เมื่อได้ยินเสียงที่ตามมา
“ภารกิจลุล่วง จับมินอู ฮเยซอง แอนดี้ไปขังได้ พวกคุณทำงานได้ดีมาก” ผู้บังคับชาคนที่มอบหมายงานให้เรามาที่นี่ด้วยตัวเองก่อนออกคคำสั่ง
นั่นสิภารกิจของพวกเราคือจับสามพี่น้องนิ จอนจินปล่อยมืออกจากแขนแอนดี้ ก่อนที่พวกเขาจะโดนพาตัวออกไป
พวกเขาต้องถูกดำเนินตามความผิดที่พวกเขาได้ก่อ
มันเป็นเรื่องของกฎหมายที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถอยู่เหนือกำหมายได้
เพียงแต่ผมก็หวังว่าพวกเขาจะปลอดภัยน่ะ
ความคิดเห็น