FIC FAIRY TAIL : Please bring Gray back to Juvia.

ข้อมูลเบื้องต้น

 

 

 

 ❝ Please bring Gray back to Juvia 

so that he can kiss all of her pain away..❞

Author: hawaze / Rating : PG

Anime : Fairy Tail  / Pairing: Gray Fullbuster x Juvia Loxar

(c) Chess theme

เนื้อเรื่อง

ซู่.. ซู่...

หนาว....ความเย็นจากสายฝนที่ราวเหมือนมีดกรีดลงไปบนผิว

...เยือกเย็น...ไร้ความรู้สึก...ด้านชา...

ใช่ จูเบียเกือบลืมมันไปแล้ว

เกือบลืมไปแล้วความเคยชินที่มีต่อฝนนี้

ความเคยชินก่อนจะได้พบแสงอาทิตย์แรกในชีวิต

และรอยยิ้มที่อบอุ่น ของท่านเกรย์....

.

.

.

.

.

.

            ร่างกายของเธอสั่น น้ำตาไหลลงมาอาบใบหน้า หัวใจของเธอเจ็บปวด ความกลัวและความรู้สึกผิดเคลือบแคลงไปทั้งร่าง ราวกับมันไหลไปกระแสเลือดที่เวียนว่ายอยู่ภายในตัวเธอ เธอได้แต่ซุกหน้าลงกับฝ่ามือที่มืดมิดและเต็มไปด้วยบาดแผลของตัวเอง

            ท่านเกรย์คะ จูเบียขอโทษ... จูเบียขอโทษ...

            ก้อนสะอื้นที่จุกรวมกันอยู่ที่คอสะกดกลั้นคำพูดมากมาย ทำได้เพียงส่งเสียงอ่อนแออย่างเสียงสะอื้นและน้ำตาเท่านั้น ความรู้สึกตอนทีได้ฉีกกระชากร่างนั้นจากภายในยังคงตรึงตราอยู่ในทุกอณูของเธอ จูเบียสั่นล่า สองมือกอดไหล่ตัวเองแล้วทรุดตัวลง

            ท่านพ่อคะ จูเบียขอโทษ ขอโทษ จูเบียขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ...

            “เบีย..จูเบีย!” ดวงตาสีดำกลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ ร่างบางหอบหายใจระรัว ราวกับถูกกระชากออกจากความมืดมิด สู่แสงสว่างจ้าจนไม่อาจตั้งตัว เธอเหลือบมองไปรอบๆตัว ภายในบ้านไม้หลังไม่ใหญ่ที่เธอคุ้นเคย

            รวมไปถึงคนข้างๆที่มองเธออย่างเป็นห่วง

            “ท่านเกรย์...”

            “เธอไม่สบายหรือเปล่า...” เกรย์ไม่ว่าเปล่ามือหนาทาบหน้าผากมนเทียบกับตัวเองแทบจะทันที ปฎิกริยาที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงทำให้จูเบียเผลอยิ้มออกมา

            “จูเบียสบายดีค่ะ แค่ฝันร้ายนิดหน่อยเท่านั้นเอง” เกรย์หรี่ตามองอย่างจับผิดก่อนจะยอมนอนลงอย่างเดิมโดยไม่ลืมจะดันร่างของจูเบียลงนอนอยู่ด้วย มือหนากระชับเอวหญิงสาวเข้าไปจนใกล้ ภาพที่จูเบียได้เห็นตอนนี้จึงเป็นแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามจนทำให้หน้าร้อนผ่าว

            “ทะ ท่านเกรย์คะ...” ไม่ทันที่เธอจะได้เงยหน้ามองเจ้าของอ้อมกอดนี้ สัมผัสแผ่วเบาแสนอ่อนโยนก็จรดลงบนหน้าผาก ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านราวกับช่วยคนที่ตื่นกลัวจากฝันร้ายจิตใจสงบลงได้ จูเบียหลับตาลงซึมซับความรู้สึกเหล่านั้น

            “นอนเถอะ ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว”

            สิ้นคำนั้น จูเบียก็ได้จมดิ่งไปห้วงนิทราทั้งรอยยิ้ม ฝันร้ายที่หลอกหลอนราวกับถูกคนที่โอบกอดอยู่ปกป้องไม่ให้เข้ามาย่างกาย ราวกับจูบเบาๆเมื่อกี้เป็นเวทย์มนต์พิเศษที่ขับไล่สิ่งเลวร้ายไป มันอบอุ่นเหมือนฟ้าหลังฝนในวันนั้น

ใช่ มันไม่เป็นไร... ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว

.

.

.

.

.

.

            จูเบียค่อยๆลืมตาขึ้นช้า

            พิษไข้ที่เบาลงไปนิดหน่อยทำให้เธอได้สติช้าๆ เธอมองไปรอบๆตัว “พวกคุณนัตสึ...”

            เธอพึมพำเมื่อมองไม่เห็นสหายเก่าที่ปรากฏตัวเมื่อครู่ มองออกไปนอกหน้าต่างที่ฝนยังคงตกอยู่จึงได้พบว่าทุกคนไปรวมกันอยู่ข้างนอก นั่นคงเพราะอยากจะให้เธอได้พักผ่อน

            จูเบียลุกขึ้นนั่ง ใช้หลังเอนพิงกับผนังไม้ที่เย็นชื้นเพราะอุณหภมูจากฝน เธอมองไปรอบๆบ้านไม้หลังเก่าแสนคุ้นเคย ไม่ต้องหลับตานึกถึงจูเบียก็จำได้ถึงบรรยากาศที่เคยอบอวลไปด้วยความสุข

            โต๊ะตัวนั้นที่ได้กินข้าวด้วยกัน.. กำแพงตรงนั้นที่เคยมีเสื้อโค้ทตัวหนาของใครแขวนไว้คู่กับของเธอ...

            เธอหลับตาก่อนจะลืมขึ้นอีกครั้ง และทุกอย่างยังเหมือนเดิม

            ร่างบางทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง เธออยากให้นี่เป็นแค่ฝันร้ายตื่นหนึ่ง... แต่ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่ยอมความต้องการนั้นเกิดขึ้น เธอกระชับผ้าห่มให้ห่อคลุมร่างกายเอาไว้ ทดแทนความอบอุ่นที่เธอได้รับจากอ้อมกอดของใคร

            ที่นี่คือที่ที่ท่านเกรย์และจูเบียได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุข

            จูเบียเชื่อว่าท่านเกรย์ต้องกลับมาที่นี่ ที่บ้านของเรา ...สักวันจะกลับมา

            จูเบียเชื่อ... เพียงแต่... ตอนนี้...

            จูเบียเจ็บปวดเหลือเกิน จูเบียร้องไห้อีกแล้ว และจูเบียไม่ชอบเลยค่ะ

            ได้โปรดกลับมา แล้วมอบจุมพิตที่เป็นดั่งที่ทำลายทุกความเจ็บปวดนั่น

ช่วยจูเบียทีค่ะ ท่านเกรย์

.

.

.

.

.

.

จูเบียเกือบจะลืมความรู้สึกแสนอบอุ่น
...ของฟ้าหลังฝนแรกในวันนั้นแล้ว...