เจ้าพ่อลวงเสน่หา ชุดเจ้าพ่อนักรัก [วางแผงแล้วค่ะ]

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 3 โลกกลมหรือพรหมลิขิต [1]

ตอนที่ 3

โลกกลมหรือพรหมลิขิต

เป็นครั้งแรกที่เฌอเมวีร์รู้สึกอยากจะหนีขึ้นเกาะเสียวันนี้พรุ่งนี้เลยจริงๆ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอผู้ชายปากไวมือไวอย่างนี้มาก่อน พูดไทยก็ออกจะชัดไม่มีใครเคยสั่งสอนเขาบ้างหรืออย่างไรว่าไม่ให้ไปเที่ยวจูบใครต่อใครทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันแบบนี้ ขณะที่นั่งอยู่บนรถคันหรูเพื่อกลับไปที่โรงพยาบาล นิ้วเรียวเผลอยกขึ้นมาสัมผัสที่ริมฝีปากของตัวเองแผ่วเบา และรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวที่แล่นขึ้นมาบนใบหน้า

            “บ้า บ้า บ้าที่สุด หยุดคิดเดี๋ยวนี้นะ” หญิงสาวสะบัดหน้าแรงๆพร้อมกับสั่งตัวเองไม่ให้คิดถึงความอุ่นซ่านจากลิ้นร้อนที่รุกเร้าเข้ามาภายในอุ้งปากของเธออย่างหนักหน่วง...จากคนที่เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าเขาคือใคร! แต่สิ่งหนึ่งที่เธอรับรู้ได้ดีในตอนนี้คือความรู้สึกนั้นมันยังไม่จางหายไปไหน

            เขาเป็นผู้ชายที่สมควรถูกจับเฉือนน้องชายไปให้เป็ดกิน!!    

จากความเผลอคิดที่พลั้งปากร้องออกมาจนเสียงดังลั่นรถ ส่งผลให้บอดี้การ์ดหนุ่มสองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าถึงกับสะดุ้งเฮือกเลยทีเดียว พลางมองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่กเพราะพวกเขากำลังครุ่นคิดอยู่พอดีเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูของพวกเขากันแน่ ถึงได้ทำหน้าราวกับอยากจะฆ่าใครให้ตายอย่างไรอย่างนั้น และยิ่งได้ยินคำสั่งเช่นนี้พวกเขาก็รู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างที่หญิงสาวรู้ถึงความคิดของตน แต่ถึงกระนั้นก็ยังละล่ำละลักเอ่ยขอโทษออกมา

“ขอโทษครับคุณหนู สงสัยผมคงจะคิดดังไปหน่อย ไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนคุณหนูแต่อย่างใดครับ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงละห้อย ไม่ว่าจะผิดจริงหรือไม่เขาก็ไม่ควรทำให้เฌอเมวีร์รู้สึกเคืองขุ่นใจ และเพราะคำขอโทษของบอดี้การ์ดหนุ่มทำให้คนที่กำลังนั่งก้มหน้าเอามือบีบขมับตัวเองอยู่ต้องผงกหัวขึ้นมามอง

“เอ๋?” หญิงสาวเอียงคอ มองผู้ชายตัวโตตรงหน้าอย่างนึกฉงน เธอไม่ได้พูดด้วยเสียหน่อยทำไมจะต้องทำเป็นร้อนตัวด้วย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเธอต่างหากที่ร้องเสียงดังลั่นรถ จึงรีบแก้ความเข้าใจผิดให้กับคนที่คอยปกป้องคุ้มภัยให้กับเธออย่างเร็วรี่  

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ เรนพูดคนเดียวค่ะไม่ได้ว่าให้ใคร...อีกอย่างเรนต่างหากที่ต้องขอโทษ ที่คิดดังไปหน่อย” หญิงสาวยิ้มแหยๆให้อีกฝ่าย สองบอดี้การ์ดหนุ่มจึงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ถึงว่าคนอะไรจะเก่งถึงเพียงนั้นสามารถรู้ถึงความคิดของคนอื่นได้

“แต่ถึงอย่างไรผมก็ยังแปลกใจอยู่ดี ตอนอยู่ในร้านอาหารคุณหนูทำเหมือนกับว่ากำลังวิ่งหนีใครบางคน ผมเห็นรีบร้อนออกมาจากห้องน้ำ...มีใครทำอะไรคุณหนูหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มหันหน้าไปทางถนนแต่ก็ยังเอ่ยถามนายสาวด้วยน้ำเสียงดูมีกังวล ถ้าไม่ติดว่าเขาจะต้องตามเฌอเมวีร์ออกมา คงได้เข้าไปดูให้เห็นกับตาไปแล้ว

            “อย่าให้เรนต้องพูดอีกเลยค่ะ ยิ่งพูดยิ่งอารมณ์เสีย จากนี้จนตายคงไม่ได้เจอกับคนพรรค์นั้นอีกแล้วล่ะ” เฌอเมวีร์ชักสีหน้า เอนร่างพิงเบาะอย่างรู้สึกเคืองขุ่นในใจ ถ้าเธอจะต้องไปอยู่ที่เกาะจริงๆแน่นอนว่าต้องหนีไอ้ผู้ชายบ้ากามคนนั้นได้อย่างแน่นอน...หรือถ้าเขาคิดที่จะตามเธอไปอีก เธอก็จะให้เพื่อนของแด๊ดดี้ยิงทิ้งกลางทะเลให้ฉลามลากไปกินซะเลย คงสาแก่ใจน่าดู!  

            “คุณหนูน่าจะบอกพวกผมนะครับ จะได้จัดการมันให้สาสม” น้ำเสียงของบอดี้การ์ดดูเครียดเขม็ง เพราะเหมือนเขากำลังบกพร่องต่อหน้าที่อย่างไรไม่รู้ที่ปล่อยให้นายสาวถูกคุกคาม

            “เรนไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ เกรงใจคนในร้านอาหารที่เขากำลังทานข้าวกันอย่างอร่อย อีกอย่างคิดว่าเรนจะยอมให้ถูกรังแกฝ่ายเดียวหรือคะ เรนก็สู้คนนะจะบอกให้” ดูเหมือนยิ่งพูดอารมณ์ของเธอก็ยิ่งเดือดขึ้นมาอีก อุตส่าห์บอกตัวเองไม่ให้คิดถึงมันแล้วแท้ๆ

            “ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะครับ วันหลังไม่ทำแบบนี้แล้วนะครับ พวกผมมีหน้าที่ดูแลคุณหนู อย่าทำให้พวกผมตกงานเลยครับ” เสียงเข้มเอ่ยเป็นเชิงติเตือน เหมือนพี่ชายที่ห่วงใยน้องสาวคนหนึ่ง

            “ก็ได้ค่ะ วันหลังสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก” เฌอเมวีร์ตอบรับเสียงอ่อน เธอรับรู้มาโดยตลอดถึงความห่วงใยจากคนรอบข้าง แต่เพราะเธอไม่ชอบให้ใครมาคอยตามหลังและปกป้องราวกับเป็นคนอ่อนแอนักหนาจึงเลี่ยงที่จะรับความห่วงใยนั้นมาโดยตลอด แต่พอเกิดเรื่องขึ้นกับเสี่ยอลันวันนี้ทำให้เธอต้องคิดเสียใหม่ว่าไม่ควรสร้างเรื่องให้พวกเขาต้องเดือดร้อนอีก

“ดีครับ วันนี้คุณหนูสัญญากับพวกผมสองเรื่องแล้ว ก็อยากให้รักษาสัญญาตลอดไปด้วยนะครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มรู้สึกใจชื้นที่เฌอเมวีร์ทำตัวว่านอนสอนง่ายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ประโยคต่อมาจึงเอ่ยขึ้นเหมือนจะล้อเลียน

            “ล้อเรนมากๆ เดี๋ยวจะหนีเสียให้เข็ด” ร่างบางบอกอย่างเข่นเขี้ยวพลางยกมือขึ้นมากอดอก  

            “ถ้าอย่างนั้นผมไม่เสี่ยงดีกว่า” ชายหนุ่มเอ่ยกลั้วหัวเราะ

            “ดีแล้วค่ะ เพราะเรนกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่...เราแวะทานก๋วยเตี๋ยวสักชามก่อนค่อยกลับโรงพยาบาลดีไหมคะ เมื่อกี้เรายังไม่ได้ทานอะไรเลย” เธอทำเสียงเข้มใส่ก่อนจะชวนหาอะไรทาน และต่อให้ทั้งสองคนจะไม่หิวก็คงปฏิเสธไม่ได้อยู่ดีเพราะเฌอเมวีร์ยังไม่ได้ทานข้าว เกรงว่าหญิงสาวจะเป็นโรคกระเพาะอาหารเอาได้ ทั้งสามคนจึงจอดรถนั่งทานก๋วยเตี๋ยวข้างทางอย่างเรียบง่ายก่อนที่จะกลับโรงพยาบาล

            อีกมุมหนึ่งที่ถนนฝั่งตรงข้ามกับร้านก๋วยเตี๋ยวเล็กๆริมทาง รถยุโรปคันหรูสีดำมันปลาบจอดนิ่งสนิทอยู่แบบนี้มาสักระยะแล้ว กระจกถูกลดลงมาเพียงครึ่งเดียวทำให้เห็นคนตัวโตสองคนนั่งอยู่ด้านในและกำลังมองคนตัวเล็กที่กำลังนั่งทานก๋วยเตี๋ยวอย่างเอร็ดอร่อยด้วยสายตาวาววับ จนกระทั่งพวกเขาขึ้นรถและแล่นออกไปนานแล้ว รถคันนี้ก็ยังจอดนิ่งอยู่ที่เดิม  

หลังจากทนนั่งเงียบมานาน มาร์คัสจำใจต้องเอ่ยถามผู้เป็นนาย

            “เจ้านายครับ เราจะกลับกันได้หรือยังครับ”

            “จะรออะไรอยู่ล่ะมาร์คัส ฉันก็นั่งรอให้นายออกรถอยู่ตั้งนานแล้ว” อัลนัลโด้เอ่ยเสียงเข้มห้วน เห็นนั่งนิ่งๆแบบนี้ใช่ว่าเขากำลังอารมณ์ดีเสียเมื่อไหร่ ในอกกำลังร้อนรุ่มไปด้วยไฟริษยารู้สึกไม่พอใจที่เห็นบอดี้การ์ดสองคนนั้นมีสิทธิ์ได้ใกล้ชิดเฌอเมวีร์ยิ่งกว่าเขาเสียอีก ทำไมคนที่ได้นั่งทานอาหารมื้อค่ำกับเธอถึงได้ไม่เป็น พอล อัลนัลโด้ คลีเมนต์ คนนี้นะ

            “อ้าว...” มาร์คัสครางเสียงแผ่ว กลายเป็นเขาที่เป็นคนผิดซะได้

            “ไม่ต้องมาอ้งมาอ้าว แล้วทำไมยังไม่รีบออกรถอีก ฉันเหนื่อยจะแย่อยู่แล้วอยากพักผ่อนเต็มที” เจ้าพ่อเกาะเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ พลางก็ถอนหายใจอย่างเอือมระอาให้กับลูกน้องคนสนิท

            “กลับเดี๋ยวนี่ครับเจ้านาย” มาร์คัสรีบตอบรับอย่างทันท่วงที พลางก็ลอบยิ้มอย่างรู้ความคิดเจ้านาย ก็จอดรถมองว่าที่ภรรยาของตัวเองนั่งทานข้าวกับชายอื่นเสียตั้งนานสองนาน ไม่หึงไม่หวงก็ให้มันรู้ไปสิ...น่าเห็นใจก็แต่เฌอเมวีร์ที่ยังไม่รู้ตัวว่าเธอมีสามีไปเรียบร้อยแล้ว

            ขณะที่นั่งรถกลับไปที่โรงแรมอัลนัลโด้ยังคงไม่คลายความหงุดหงิดออกไปจากใจได้ ใบหน้าของหญิงสาวยังคอยวนเวียนอยู่ในสำนึก พลางมือหนาก็ยกขึ้นมาลูบที่ลำคอของตัวเองและสัมผัสได้ถึงร่องรอยของฟันที่กดเป็นรอยลึกจนช้ำเลือด เธอคิดว่าตัวเองเป็นผีดูดเลือดหรืออย่างไร

            “เจอกันอีกครั้ง ฉันกัดเธอคืนทั้งตัวแน่ ยายตัวแสบที่รัก” เจ้าพ่อเกาะพึมพำด้วยน้ำเสียงเข่นเขี้ยว แววตาเป็นประกายอย่างมาดหมาย พอคิดว่าจะต้องเจอกันอีกครั้งแน่ๆอัลนัลโด้จึงฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้และสมควรเตรียมแผนการรับมือให้พร้อม   

            “มาร์คัส พรุ่งนี้นายติดต่อโรงพยาบาลขอเอาเฮลิคอปเตอร์ลงจอดที่ดาดฟ้าด้วยนะ ฉันสังหรณ์ใจว่าเราจะต้องใช้มัน...อ้อ คืนนี้ก็โทร.บอกคุณกฤษดาให้ตรวจเช็คสภาพความพร้อมของเฮลิคอปเตอร์ที่จะใช้งานด้วย จะได้ไม่มีอะไรผิดพลาด”

            “ครับเจ้านาย”

            “เธอหนีฉันไม่รอดหรอก เฌอเมวีร์” อัลนัลโด้ยกยิ้มมุมปาก ปลายนิ้วยังคงลูบสัมผัสตรงที่โดนกัดราวกับเป็นสิ่งล้ำค่าก็ไม่ปาน ทุกครั้งที่เจอหน้ากันเขาจะต้องเป็นฝ่ายเจ็บตัวไม่ส่วนใดก็ส่วนหนึ่ง คอยดูเถอะหากเขาพิการขึ้นมาเธอจะต้องรับผิดชอบเขาไปตลอดชีวิต

แสงอ่อนๆลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาทางหน้าต่างบอกเวลาของเช้าวันใหม่ ที่ห้องพักคนไข้พิเศษเฌอเมวีร์ยังคงนอนกอดผู้เป็นบิดาแน่นราวกับเป็นเด็กตัวน้อยอยู่บนเตียงคนป่วย ท่ามกลางสายตาของหมอและพยาบาลที่เข้ามาดูอาการของเสี่ยอลันในตอนเช้า แววตาที่มองมีหลากหลายความรู้สึกทั้งตำหนิและนึกเอ็นดูอยู่ในที คงจะเป็นห่วงพ่อมากจึงกอดเสียแน่นขนาดนี้ ถ้าตัวเธอไม่เล็กและบอบบางล่ะก็คงกลิ้งตกเตียงไปนานแล้วแน่ๆ

            “อาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะครับ เลือดหมดถุงเมื่อไหร่ก็กลับบ้านได้แล้ว” คุณหมอวัยกลางคนแจ้งอาการกับเสี่ยอลันด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม รอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นที่มุมปากพลางขยับแว่นตาเล็กน้อยเพราะคนตัวเล็กบนเตียงยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นสักที

            “ขอบคุณมากครับหมอ” เสี่ยอลันยิ้มตอบก่อนจะก้มลงมองดูลูกสาวขี้เซาของตัวเอง มือใหญ่หนายกขึ้นมาปัดปอยผมให้เธออย่างรักใคร่เอ็นดู ยังไม่คิดจะปลุกให้เธอตื่นตอนนี้เพราะไม่รู้อีกกี่วันเขาถึงจะได้กอดเฌอเมวีร์อย่างนี้อีก แต่ก็ยังมีคนที่คิดต่างและรู้สึกขัดใจอยู่ลึกๆ จึงคิดอยากจะบอกเป็นนัยๆให้คนไข้ทราบบ้าง...    

            “เอ่อ...อีกสักพักจะมีพยาบาลมาเช็ดตัวให้คนไข้นะคะ ดิฉันคิดว่าอาจจะไม่สะดวกนักหากคุณหนู...” นางพยาบาลที่ติดตามคุณหมอมาด้วยเอ่ยขึ้นยังไม่ทันจะจบประโยคดีก็ต้องชะงักไว้เพียงเท่านั้น เมื่อเสี่ยอลันตวัดสายตามองมาที่เธอ พลันก็เหมือนถูกอะไรบางอย่างอุดปากเอาไว้โดยอัตโนมัติ

นัยน์ตาคมกล้ามองใบหน้าที่เริ่มจะซีดเผือดนิ่ง เขาไม่ได้แสดงท่าทีแข็งกร้าวแต่ก็รู้สึกเคืองใจอยู่ในระดับหนึ่งเพราะน้ำเสียงที่ใช้แม้จะดูนุ่มนวลอ่อนโยน แต่เขาก็พอจะจับสังเกตจากสีหน้าและแววตาของเธอได้ว่ากำลังนึกตำหนิบุตรสาวสุดที่รักของเขาในทางอ้อม

            “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ...เมื่อถึงเวลาผมพอรู้ว่าอะไรควรไม่ควร” คนป่วยบอกด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ก็แฝงไปด้วยพลังและอำนาจจนน่าขนลุก นางพยาบาลที่กำลังสบสายตาคมคู่นั้นถึงกับหน้าถอดสี ยืนไหล่สั่นอย่างไม่รู้สาเหตุ ไหนจะสายตาของผู้ชายตัวใหญ่ราวกับยักษ์ที่กำลังมองมาด้วยใบหน้าเหี้ยมนั่นอีก จนเธอต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาอย่างรวดเร็ว