เจ้าพ่อลวงเสน่หา ชุดเจ้าพ่อนักรัก [วางแผงแล้วค่ะ]

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 2 จำเลยรัก [3]

เฌอเมวีร์ยังพยายามสะบัดตัวให้หลุดออกไปจากอ้อมแขนแข็งแรง พลางก็เม้มริมฝีปากแน่นอย่างนึกเจ็บใจเธอพลาดท่าเสียทีได้อย่างไรกัน ก่อนที่จะหันหน้าขึ้นมองคนที่กำลังสวมกอดเธอจากด้านหลังอยู่ตอนนี้ แน่นอนว่าเธอเตรียมคำด่าไว้ในใจอยู่มากมายเช่นเดียวกัน 

 “นายบ้ากาม!” เพียงแค่ได้สบตาสีฟ้าเข้มล้ำลึกของคนร่างสูงกว่า ดวงตากลมโตของหญิงสาวก็เบิกกว้างทันทีความทรงจำต่างๆไหลกลับเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ แววตาแบบนี้ไม่ผิดแน่ ก่อนจะเปล่งเสียงที่มีแววตื่นตระหนกออกมา ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะต้องมาเจอกันอีก

“ดุร้ายไม่เบาเลยนะ บิดแขนของฉันเสียเกือบหักแน่ะ” เขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากเป็นการตอบรับคำกล่าวหาของเธอโดยปริยาย พลางโน้มใบหน้าลงมาใกล้ปล่อยลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดดวงหน้าเนียนใส เฌอเมวีร์เบี่ยงหน้าหลบอย่างนึกรังเกียจและพยายามดิ้นให้หลุดจากท่อนแขนแกร่งดุจคีมเหล็กนี้ให้ได้

“สมน้ำหน้า อยากให้แขนหักไปเลยยิ่งดี ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ...” เธอพูดอย่างเหนื่อยหอบ

“ไม่ปล่อย” เขาเอ่ยเสียงยียวน นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วเขายังเพิ่มแรงกอดรัดให้แน่นมากขึ้นไปอีก จมูกโด่งก็คอยปัดป่ายอยู่ที่แก้มเนียนนุ่มอย่างชอบใจ     

“นายมาที่นี่ได้ยังไง อย่าบอกนะว่านายตามฉันมาน่ะ ไอ้คนโรคจิต ไอ้บ้ากาม...ช่วยด้วยค่ะ มีคนลวนลามฉันค่ะ...มันจะข่มขืนฉะ...อื้อ!” เมื่อคิดจะส่งเสียงร้องให้คนช่วย มือหนาก็เลื่อนขึ้นมาปิดปากอิ่มไว้ไม่ให้ส่งเสียงได้ดั่งใจ ก่อนจะฉุดกระชากลากถูให้เข้าไปมุมลับตาคนโดยที่หญิงสาวขืนไว้เต็มกำลังแต่สู้แรงคนตัวโตไม่ไหว มาร์คัสทำหน้าที่เฝ้าระวังอยู่ด้านนอก...เขารู้สึกสังหรณ์ใจว่าบอดี้การ์ดของเฌอเมวีร์จะตามมาในไม่ช้า

“อย่าใส่ร้ายกันนักสิ ที่นี่ร้านอาหารนะครับ ใครก็มีสิทธิ์เข้ามานั่งได้ทั้งนั้น...แต่บังเอิญว่าใจของเรามันดันตรงกันน่ะสิ เราถึงได้มาพบกันอีกครั้ง...” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงระรื่นขณะที่มือยังปิดปากของหญิงสาวไว้แน่น ยิ่งเจอสายตาขุ่นเขียวที่ส่งมาเขายิ่งนึกสนุก

“อื้อ อื้อ” เธอพยายามเถียงผ่านฝ่ามือของเขา

“ฉันจะปล่อยมือก็ได้ แต่ถ้าฉันปล่อยแล้วเธอต้องสัญญามาก่อนว่าจะไม่ร้องอีก ตกลงไหม” จู่ๆเขาก็นึกสงสารคนตัวเล็กขึ้นมาเสียอย่างนั้น หรือความจริงแล้วเขาต้องการฟังเสียงหวานๆของเธอต่างหาก เฌอเมวีร์กลอกตาครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าขึ้นลงเป็นการตกลง

ดวงตาสีฟ้าเข้มล้ำลึกหรี่แคบลงอย่างไม่วางใจรู้สึกว่าเฌอเมวีร์จะยอมเขาง่ายเกินไป ร่างสูงจึงโน้มใบหน้าเข้าไปชิดใบหูนุ่มก่อนจะใช้ริมฝีปากอุ่นร้อนขบเม้มอย่างแผ่วเบาแล้วเอ่ยเสียงทุ้มนุ่ม

“แต่ถ้าเธอผิดคำสัญญา ฉันจะปิดปากเธอด้วยปากของฉันเอง” ยังไม่ต้องได้ยินเสียงคำขู่ของเขาหรอก แค่เขาขบเม้มที่ใบหูของเธอเพียงแผ่วเบาก็ทำให้รู้สึกเสียวซ่านไปทั่วทั้งตัวแล้ว เฌอเมวีร์เบิกตากว้างก่อนจะพยักหน้าแรงๆเป็นการยืนยันว่าเธอจะไม่ร้องเด็ดขาด

เขายกยิ้มพึงใจก่อนจะค่อยๆผละมือออกจากปากของเธอ แต่ยังไม่ยอมคลายอ้อมแขนออกจากร่างบาง        

“ปล่อยฉันได้แล้ว นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่” เธอเอ่ยเสียงลอดไรฟัน พยายามข่มความโกรธไว้ให้ลึกที่สุด 

ดวงตาคู่คมจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตของหญิงสาวนิ่ง จากนั้นก็ค่อยๆไล่สายตามองลงไปทุกสัดส่วนของเรือนร่างงดงาม กลิ่นหอมบนตัวเธอก็ช่างเย้ายวนใจจนแทบจะห้ามใจเอาไว้ไม่ไหว ก่อนที่เขาจะบอกความต้องการออกไปอย่างมั่นใจ สั้นๆและได้ใจความ

“ถ้าฉันบอกว่าอยากได้ตัวเธอล่ะ เธอจะให้ฉันได้หรือเปล่า”  

พูดอะไรออกมาแต่ละคำไม่เคยทิ้งความหื่นกามและบ้าตัณหา เฌอเมวีร์กำมือเข้าหากันแน่นใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เพียงเสี้ยววินาทีฝ่ามือบางก็ปะทะเข้ากับแก้มสากของผู้ชายหยาบช้าทันที เธอนึกอย่างโกรธกรุ่นไอ้พวกผู้ชายที่มักมากในกามมันต้องเจอผู้หญิงแบบเฌอเมวีร์คนนี้

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อัลนัลโด้โดนเฌอเมวีร์ตบและเธอควรจะจารึกไว้ในสมองด้วยว่าเขาจะทำอะไรหลังจากโดนเธอตบแล้ว ใบหน้าคมหันไปตามแรงตบแล้วหันกลับมาอย่างช้าๆ รอยยิ้มเล่ห์ร้ายผุดขึ้นที่มุมปาก ก่อนที่เขาจะดันร่างบางให้ติดกำแพงทำให้ทั้งสองคนเบียดแนบชิดกันมากยิ่งขึ้น

ขณะที่หญิงสาวยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวเรียวปากอิ่มก็ถูกครอบครองด้วยริมฝีปากอันร้อนรุ่มเสียแล้ว เขาบดเบียดจุมพิตที่ดุดันและร้อนแรงยิ่งกว่าครั้งแรกให้กับเธอ แม้ว่าเฌอเมวีร์จะพยายามเบือนหน้าหลบแต่ปากอุ่นชื้นก็ยังตามไปประกบไม่เลิก จนในที่สุดอัลนัลโด้ก็นำลิ้นร้อนเข้าไปกวาดชิมความหอมหวานภายในโพรงปากได้สำเร็จ เนิ่นนานจนแทบจะขาดอากาศหายใจเขาจึงยอมถอนริมฝีปากออก

ทั้งสองคนอยู่ในอาการที่เหนื่อยหอบ ก่อนที่ชายหนุ่มจะกระซิบเสียงพร่าชิดริมฝีปากอิ่มที่บัดนี้บวมเจ่อ

“ติดใจรสจูบของฉันก็ไม่บอก เป็นอย่างนี้ฉันยอมให้เธอตบเล่นทั้งวันเลยยังได้นะ...เราจะตบแล้วก็จูบกันอยู่อย่างนี้ทั้งวัน เธอว่าดีไหม”

ราวกับถูกสูบเอาอากาศออกไปจากตัวจนหมดเฌอเมวีร์จึงต้องรีบสูดเอาอากาศให้กลับเข้ามาเป็นการใหญ่ อดคิดไม่ได้ว่าถ้าไม่ได้อ้อมแขนแข็งแรงนี้คอยยึดไว้เธอคงได้ทรุดร่างลงไปนอนกับพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่พอได้ฟังคำถามจากอีกฝ่ายเลือดก็ไหลขึ้นหน้าจนแดงก่ำ แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงกระด้าง   

“ติดใจกับผีน่ะสิ ฉันกำลังขยะแขยงนายมากกว่า” ไม่พูดเปล่าเฌอเมวีร์ยังแสดงความรังเกียจโดยการยกมือขึ้นมาเช็ดปากของตัวเองแรงๆ

“อย่าพูดในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความรู้สึกนักสิ ก็เห็นอยู่ว่าตัวเธอน่ะอ่อนระทวยไปกับรสจูบของฉันมากแค่ไหน”

“อี้ นายมันไอ้คนหลงตัวเอง ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ...นายเป็นใครไม่ทราบฮ้า ถึงได้กล้าทำรุ่มร่ามกับฉันแบบนี้” เจอหน้ากันสองครั้งก็ถูกปล้นจูบไปสองครั้ง ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจมือบางยกขึ้นมาผลักร่างหนาราวกำแพงออกไป แต่เหมือนเขาจะลงหลักปักฐานไว้อย่างแน่นหนามันถึงได้ไม่สะทกสะเทือนเลยสักนิด

“เป็นคนที่เธอควรทำตัวน่ารัก และพูดเพราะๆด้วยน่ะสิ”

“เฮอะ ฝันไปเถอะ”    

เมื่อใช้มือผลักแทบตายแล้วไม่ได้ผล หญิงสาวจึงคิดจะใช้เข่าจัดการทำให้เขาหมดแรงซะ เหมือนกับที่เธอเคยทำมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่วันนี้อัลนัลโด้รู้ทันความคิดของเธอเสียแล้ว เขาใช้มือหนาสอดเข้าไปที่ข้อพับเข่าขณะที่ยังเธอยกขึ้นมาหมายจะเล่นงานน้องชายของเขา ออกแรงแค่นิดเดียวเรียวขาสวยก็เปลี่ยนมาเกาะเกี่ยวสะโพกสอบของชายหนุ่มซะอย่างนั้น ทำให้ตอนนี้จุดอ่อนไหวของทั้งคู่กำลังทักทายกันอย่างสนิทชิดเชื้อ 

“ดูเหมือนอะไรๆของเรา มันจะเข้ากันได้ดีนะ เธอว่าไหม” เสียงกระเส่าเอ่ยชิดใบหูนุ่ม พร้อมกับมืออีกข้างที่เลื่อนลงไปกอบกุมสะโพกงามงอนอย่างย่ามใจ 

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” เธอบอกเสียงแข็ง ทั้งรู้สึกกระดากอายและโกรธกรุ่นในเวลาเดียวกัน ทำให้ตอนนี้ใบหน้าหวานซับสีแดงระเรื่อลามไปถึงใบหูแล้ว 

“เรื่องอะไรจะปล่อย...ตัวเธอหอมออกอย่างนี้ ฉันชอบ” คนหน้าด้านหน้าทนไม่รู้สึกรู้สาต่อความโกรธของร่างบางเลยสักนิด เขากดจมูกลงไปที่เรือนผมนุ่มหอมอย่างหลงใหล หลับตาซึมซับมันไว้ในส่วนลึกของหัวใจให้สมกับความโหยหาที่มีต่อหญิงสาวอย่างสุดซึ้ง   

“ฉันบอกให้ปล่อยไง!” คราวนี้เฌอเมวีร์หมดความอดทนแล้วจริงๆ ชายแปลกหน้าคนนี้หยามศักดิ์ศรีเธอมามากเกินพอแล้ว แต่จะใช้แขนเล่นงานให้เจ็บตัวก็ทำไม่ได้ แข้งขายิ่งทำอะไรไม่ได้ใหญ่เพราะแค่ยืนยังจะไม่ไหวแล้ว คงเหลือแค่อย่างเดียว...ฟันขาวสะอาดที่เรียงตัวกันอย่างสวยงามกัดเข้าไปที่ลำคอแกร่งอย่างเต็มรักจนอีกฝ่ายสะดุ้งสะท้านไปทั้งตัว และมันได้ผลเขาปล่อยร่างของเธอให้เป็นอิสระอย่างรวดเร็ว

“โอ๊ย! ยายปีศาจ” อัลนัลโด้อุทานออกมาด้วยความเจ็บแปลบ แสบเข้าไปถึงทรวง ความเคลิบเคลิ้มเมื่อครู่มลายหายไปจนไม่เหลือเค้า

“ไปตายซะนะไอ้บ้ากาม ชาตินี้ขออย่าได้พบเจอกันอีก” เธอตะโกนบอกทิ้งท้ายก่อนที่จะวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วจนแทบจะชนเข้ากับไหล่หนาของมาร์คัส ตอนนี้คงไม่มีกะจิตกะใจจะมานั่งทานอาหารอีกต่อไปแล้ว วิ่งออกมาได้เพียงไม่กี่ก้าวก็เจอกับบอดี้การ์ดของเธอที่พวกเขาเห็นนายสาวหายไปนานจึงคิดจะออกมาตาม ก่อนที่เธอจะสั่งเก็บค่าเสียหายและออกจากร้านไปอย่างเร่งรีบ ท่ามกลางความมึนงงของบอดี้การ์ดหนุ่มสองคน ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายสาวของพวกเขากันแน่... 

อัลนัลโด้ไม่คิดที่จะวิ่งตามให้เสียเวลาเพราะถึงอย่างไรหญิงสาวก็หนีเขาไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว มือหนายกขึ้นมากุมคอตัวเองอย่างเจ็บแสบ เล่นฝากรอยรักไว้เสียจมเขี้ยวขนาดนี้...เธอคงต้องตกเป็นจำเลยรักของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้อีกต่อไป