เจ้าพ่อลวงเสน่หา ชุดเจ้าพ่อนักรัก [วางแผงแล้วค่ะ]

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 5 ปฏิบัติการเจ้าพ่อขุดหลุมรัก [3]

“ที่สำคัญเธอยังไม่มีแฟน แล้วฉันยังรู้ด้วยว่าหน้าอกของเธอคัพ...” อัลนัลโด้คงจะพูดจบหากหญิงสาวไม่ขัดขึ้นเสียก่อน

“หยุด พอได้แล้ว” ที่เขาพูดมาทั้งหมดถูกต้อง เธอไม่รู้ว่าเขาไปสืบค้นข้อมูลพวกนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่และตอนไหน แต่ถึงอย่างไรก็ไม่เคยทิ้งความหื่นของตัวเองได้ ขืนให้พูดเยอะกว่านี้มีหวังร่ายยาวไปถึงกางเกงในสีโปรดของเธอแน่ๆ  

“ทำไมล่ะ หรือที่ฉันพูดมาทั้งหมดมันไม่ใช่เรื่องจริง...เธอก็ได้ฟังหมดแล้ว และน่าจะรู้ด้วยว่าฉันใสใจในตัวเธอมากขนาดไหน”

เฌอเมวีร์ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ มือเล็กแกะท่อนแขนที่โอบเอวของเธอออก ซึ่งเขาก็ยอมคลายออกแต่โดยดี จากนั้นหญิงสาวก็ถอยเท้าออกไปให้ห่างจากเขาอีกสองก้าว ขณะเดียวกันก็ไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายได้แต่เสมองไปทางอื่น ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

“ฉันหิวข้าวแล้ว มีอะไรให้กินหรือเปล่า” จำได้ว่าข้าวเช้ายังไม่ได้แตะต้องสักคำก็ถูกคนป่าเถื่อนหิ้วขึ้นเฮลิคอปเตอร์เข้ากรุงเทพฯเสียก่อน

อัลนัลโด้มองคนตรงหน้าด้วยแววตาเรียบนิ่ง อีกใจอยากจะคุยกันให้รู้เรื่องมากกว่านี้ แต่อีกใจก็ไม่อยากเซ้าซี้เธอมากจนเกินไป ทุกอย่างกำลังเป็นไปในทางที่ดีแล้ว เขาไม่ควรทำให้เสียเรื่องอีก ร่างสูงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างจำยอม ก่อนจะเอ่ย

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนก็แล้วกัน ฉันสั่งให้คนเอาเสื้อผ้าของเธอไปซักรีดให้ใหม่แล้ว อยู่ในตู้แน่ะหยิบออกมาใส่ได้เลย ส่วนอาหารเตรียมพร้อมรอเธออยู่ด้านนอกแล้วล่ะ”

“อืม” หญิงสาวตอบรับเสียงเบา

“เรน” ก่อนที่จะเดินออกไปรอเธอด้านนอก เขาอยากจะขออะไรเธอสักอย่าง

“อะไรอีกล่ะ” หญิงสาวถามเสียงขุ่นคล้ายจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามที่เขาเรียกชื่อเล่นของเธออย่างสนิทสนม   

“ฉันอยากขออะไรกับเธอสักข้อ...ต่อไปเราจะคุยกันดีๆได้ไหม ฉันเหนื่อยที่จะต้องทะเลาะกับเธอทุกวันแล้วนะ” อัลนัลโด้มองหน้าเธอนิ่งพร้อมกับส่งสายตาขอร้องไปให้

“ขอคิดดูก่อน” เธอตอบทันควันโดยไม่ต้องคิด  

“เรน” เขาเรียกเธอเสียงอ่อน ไม่ค่อยจะพอใจในคำตอบ

“บอกว่าคิดดูก่อนๆ อย่าเซ้าซี้จะได้ไหม” เฌอเมวีร์ยกมือขึ้นมากอดอก หันหลังให้เป็นการตัดบท พลางก็คิดหากยอมเขาง่ายๆจะกลายเป็นเธอที่จะต้องยอมอยู่เบื้องล่างของเขาตลอดไป

“เห็นใจคนคอยบ้างนะ นานเกินไปมันท้อรู้หรือเปล่า” เจ้าพ่อเกาะหยอดคำพูดด้วยน้ำเสียงละห้อย เฌอเมวีร์ได้แต่ทำปากขมุบขมิบอย่างหมั่นไส้ ตอนที่เธอสลบไปสมองของเขาได้รับการกระทบกระเทือนหรืออย่างไร พอเธอตื่นขึ้นมาเขาถึงได้กลายเป็นคนละคนแบบนี้ 

“ไหนบอกจะขอพิสูจน์ตัวเองอย่างไรล่ะ แค่นี้ก็รอไม่ได้แล้วอย่างนั้นเหรอ”

อัลนัลโด้เผยรอยยิ้มออกมาอย่างพึงใจ พูดแบบนี้แสดงว่าเธอยอมให้โอกาสเขาแล้ว ฝ่าเท้าที่แผ่วเบาย่องเข้าไปใกล้โดยที่คนหันหลังยังไม่รู้ตัว และจมูกโด่งก็ฉกเข้าไปที่แก้มเนียนอย่างเต็มรัก จนหน้าของเธอเอียงไปตามแรงกด ก่อนที่ตัวต้นเหตุจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงระรื่นเจ้าเล่ห์

“ขอหอมมัดจำไว้ก่อน...ฉันรอทานข้าวอยู่นะ แต่งตัวเร็วๆนะจ๊ะเรนจ๋า” จากนั้นใครจะอยู่รอรับหมัดเล็กๆให้ตัวเองต้องเจ็บตัว พูดเสร็จเจ้าพ่อเกาะก็วิ่งฉิ่วออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

“ฉันอยากจะบีบคอนายให้ตายๆไปเลย ฉวยโอกาสได้ตลอดเลยนะ” คนตัวเล็กได้แต่ร้องตามหลัง มือเล็กยกขึ้นมากุมแก้มของตัวเอง โดยที่ไม่รู้ตัวใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้นเต็มสองข้างแก้ม

บนชั้นสี่สิบสามของโรงแรมอินพาราไดซ์สามารถมองเห็นทิวทัศน์เส้นขอบฟ้าของเมืองกรุงเทพฯแบบพาโนรามา หากตอนนี้เป็นเวลากลางคืนทุกอย่างคงสวยงามมากกว่านี้ เพราะเบื้องล่างจะมีแสงไฟหลากสีที่ส่องประกายนับล้านดวง ที่ริมระเบียงมีโต๊ะรับประทานอาหารถูกจัดขึ้นสำหรับสองคน เมนูสุดเลิศรสของโรมแรมที่รังสรรขึ้นโดยเชฟมือหนึ่งถูกนำมาจัดเรียงและตกแต่งอย่างสวยงามอยู่เบื้องหน้าของอัลนัลโด้

            มุมปากของเจ้าพ่อเกาะผุดรอยยิ้มพึงใจออกมา ทั้งหมดที่สั่งมาเพื่อเอาใจเฌอเมวีร์โดยเฉพาะ เสียงเพลงบรรเลงคลอเบาๆช่วยสร้างบรรยากาศให้โรแมนติกมากยิ่งขึ้น ไวน์รสดีและราคาแสนแพงถูกวางบนโต๊ะรอให้หญิงสาวได้ลิ้มลอง รอเพียงไม่นานเฌอเมวีร์ก็เดินออกมาด้วยท่าทางที่ดูประหม่า

อัลนัลโด้ผุดลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็น เขาโปรยยิ้มอย่างมีเสน่ห์ส่งให้กับเธอ ก่อนจะเดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่ง พร้อมกับเอ่ยเสียงทุ้ม “นั่งสิ เธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้าแล้ว คงจะหิวน่าดู”

เฌอเมวีร์ยังคงยืนอยู่กับที่อย่างคนทำตัวไม่ถูก รู้สึกไม่คุ้นชินเอาเสียเลยกับความเปลี่ยนแปลงของคนตรงหน้า ความสุภาพอ่อนโยนที่ส่งมาให้ทำให้เธอชักจะขัดเขินแปลกๆ สถานการณ์ตอนเช้ากับตอนนี้เหมือนหนังคนละม้วน คนอะไรจะเปลี่ยนไปได้อย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้    

            “เรน มาสิครับ” เขาเอ่ยเร่ง แต่คำพูดของเขากลับทำให้คนฟังต้องเบิกตาค้างอยู่กลางอากาศ ก่อนที่มือเล็กจะยกขึ้นมาขยี้ตาตัวเองสลับกับแคะที่หูไปด้วย ไม่อยากจะเชื่อสายตา ไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง   

            “นะ นายพูดว่าไงนะ”

            “ถามมากจริง บอกให้มาทานข้าว เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก” อัลนัลโด้ถอนหายใจพลางหัวเราะในลำคออย่างนึกเอ็นดู มัวแต่ตะลึงตาค้างอยู่ได้ ร่างสูงเดินเข้ามาดันแผ่นหลังของเธอให้เข้ามาที่โต๊ะอาหารก่อนจะกดหัวไหล่ให้นั่งลงเก้าอี้แต่โดยดี

            “ฉันสั่งอาหารที่เธอชอบทั้งนั้นเลยนะ ลองชิมดูสิว่าถูกปากหรือเปล่า” เขาเดินกลับไปนั่งที่เดิม ก่อนจะตักอาหารใส่จานให้หญิงสาวอย่างเอาใจ เฌอเมวีร์จับช้อนกับส้อมในมือแน่นแต่ยังไม่ยอมตักอาหารเข้าปาก

            “นายใส่ยาอะไรลงในอาหารหรือเปล่า” ท่าทางที่เอาอกเอาใจของเขาทำให้เธอเกิดความหวาดระแวง อาจจะเป็นแผนการที่จะลากเธอขึ้นเตียงอย่างเนียนๆก็เป็นได้

            “พอล”

            “หืม” หญิงสาวเอียงคออย่างไม่เข้าใจ

            “ต่อไปเธอต้องเรียกฉันว่าพี่พอล หรือจะพอลเฉยๆก็ได้...ฉันชอบให้เธอเรียกชื่อของฉันมากกว่า ได้ไหม” เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย นัยน์ตาของเขาเหมือนมีมนต์สะกดอะไรบางอย่างที่ทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

            “ขอคิดดูก่อน” เธอต้องกระแอมเสียงเบา หลุบตาต่ำหลบสายตาเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย

            “ไม่ต้องคิดแล้ว เราสัญญากันแล้วไงว่าจะคุยกันดีๆ ก็เริ่มต้นจากการเรียกชื่อของกันและกันนี่แหละ...นะ” มือหนายื่นเข้าไปกุมมือเล็กพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเว้าวอน

            “ทำไมต้องบังคับ” เธอชักมือออก ก่อนจะมองออกไปนอกระเบียง

            “อย่าเรียกว่าบังคับเลยนะเรน เพราะฉันกำลังขอร้องเธอต่างหาก” เฌอเมวีร์หันกลับมามองหน้าคมคายของอัลนัลโด้อีกครั้ง แววตาของเธอดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด จนคนที่จับจ้องอยู่ยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มองดูริมฝีปากของเธอนิ่งอย่างรอคอย

            “เอ่อ คุณยังไม่ตอบฉันเลยนะ ว่าใส่อะไรลงไปในอาหารหรือเปล่า” หญิงสาวไม่รับปากแต่เรียกอีกฝ่ายอย่างให้เกียรติมากขึ้น ถ้าจะให้เรียกชื่อเล่นของเขาอย่างสนิทสนมเธอยังไม่ชินเท่าไหร่ และอาจจะดูใจง่ายจนเกินไปเพียงแค่เขาทำดีด้วยนิดเดียวก็ยอมตามใจเขาไปเสียทุกอย่างแล้ว    

            “เลิกมองฉันในแง่ร้ายสักทีเถอะ ในสายตาของเธอฉันดูบ้ากามและหมกมุ่นทางเพศขนาดนั้นเลยหรือไง” รอยยิ้มบางเบาผุดขึ้นที่มุมปากของเจ้าพ่อเกาะ เธอยังไม่ยอมเรียกชื่อของเขาตอนนี้ก็ไม่เป็นไร แค่ยอมเรียก ‘คุณ’ ก็ดีกว่าเรียก ‘นาย’ เป็นไหนๆ

            แต่ในอนาคตอันใกล้นี้เธอจะต้องเรียกเขาว่า ‘คุณสามี’ ด้วยความเต็มใจอย่างแน่นอน

            “ไม่น่าจะถามนะ คุณมันหมกมุ่นมากถึงมากที่สุดเลยต่างหากล่ะ” เธอตอบเสียงสะบัด ใบหน้าสวยหวานบึ้งตึงพร้อมกับส่งค้อนให้เขาวงใหญ่ อัลนัลโด้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่รู้ว่าเขาบ้าหรือเปล่าที่ชอบเวลาเธอทำหน้าเหมือนงอนเขาแบบนี้

            “มันเป็นความโชคดีของเธอนะรู้หรือเปล่า เพราะฉันเก็บความหื่นเอาไว้ใช้กับเธอแค่คนเดียว” ร่างสูงพึมพำเสียงเบา แววตาเป็นประกายวาววับอย่างเจ้าเล่ห์

            “คุณพูดว่าไงนะ” เฌอเมวีร์เอียงคอถาม รู้สึกจะมีเธอเขาไปอยู่ในคำพูดนั้นด้วย

            “ฉันบอกให้เธอทานข้าวได้แล้ว เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด” เขายิ้มพรายก่อนจะตักอาหารให้เธออีก ตักนู้นตักนี้จนล้นจาน ถ้าไม่ร้องห้ามก็คงไม่หยุดง่ายๆ

            “จะขุนฉันให้เป็นหมูเลยหรือไง” เธอขึงตาดุใส่เขา แต่ก็ยอมทานอาหารที่เขาตักให้อย่างไม่เกี่ยงงอนอีก เพราะท้องของเธอร้องประท้วงเต็มทีแล้ว

            “เธอผอมเกินไปแล้วรู้ตัวหรือเปล่า เวลาฉันกอดเธอมีแต่กระดูก...ถ้าเธอกินเยอะๆกว่านี้สักหน่อย วันหลังเวลาฉันกอดจะได้อุ่นแล้วก็ตัวนุ่มนิ่มเหมือนตัวเด็กอย่างไรล่ะ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มยามเอื้อนเอ่ยกับหญิงสาวดูอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมาก่อน ทั้งแววตาที่มองอย่างรักใคร่เอ็นดูนั่นอีก ทำให้คนที่เตรียมอ้าปากจะสวนกลับอย่างเคืองโกรธต้องชะงักค้าง เมื่อสบเข้ากับสายตาที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ของบุรุษเพศเข้าอย่างจัง ซึ่งน่าแปลกที่ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยสัมผัสมันได้เลย

            “ใครบอกว่าฉันจะให้คุณกอดอีก วันหลังคุณห้ามแตะเนื้อต้องตัวฉันอีก...ไม่อย่างนั้นฉันเอาคุณตายแน่” ทั้งน้ำเสียงและแววตาทำให้เธอด่าไม่ลง แต่ก็ใช่ว่าจะยอมให้เขาทำรุ่มร่ามกับเธออย่างที่เคยทำอีก...แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะห้ามคนอย่าเขาได้หรือเปล่า

            “เอาปืนมายิงฉันให้ตายเลยดีกว่า ถ้าจะห้ามไม่ให้ฉันแสดงความรักกับเธอ...ไม่รู้ล่ะ ต่อให้แลกด้วยชีวิตฉันก็ยอม” น้ำเสียงของเจ้าพ่อเกาะดูน่าสงสารและขอความเห็นใจอย่างสุดซึ้ง

            “ฉันหมดคำพูดจะคุยกับคุณแล้ว คนหน้ามึนอย่างคุณพูดเท่าไหร่ก็คงไม่เข้าสมองหรอก” พูดจบมือเล็กก็คว้าเอาแก้วไวน์ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกระดกเข้าปากรวดเดียวหมดเพราะความโมโห ขณะที่อัลนัลโด้มองด้วยสายตาห่วงใยเพราะไวน์ขวดนี้มีฤทธิ์แรงมาก ไม่อยากนึกภาพตอนเธอเมาเลยจริงๆ

********************************

ตอนต่อไปจะถึงตอนที่ลงค้างไว้แล้วนะคะ ขอสปอยสักเล็กน้อยก็แล้วกัน ><

** 

ดวงตาหวานฉ่ำเต็มไปด้วยอารมณ์หวามพิศวาสปรือขึ้นมองคนตัวโตอย่างรู้สึกขัดใจ แขนเรียวยกขึ้นมาคล้องลำคอแกร่งไว้ ก่อนจะเอ่ยเสียงที่ยังอ้อแอ้อยู่  

“พอล จูบต่อ...” คนใต้ร่างทำปากจู๋อย่างเชิญชวน ความรู้สึกหวามหวิวที่ทำให้ทั้งตัวและหัวใจของเธอสั่นสะท้าน เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยพานพบมาก่อนในชีวิต สติที่ถูกครอบงำด้วยฤทธิ์น้ำเมาราคาแพงทำให้หญิงสาวต้องการที่จะเรียนรู้ให้ลึกซึ้งมากยิ่งขึ้นโดยไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา

*** จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้...โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ ***

^^

มะนะปริยา