เจ้าพ่อลวงเสน่หา ชุดเจ้าพ่อนักรัก [วางแผงแล้วค่ะ]

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 5 ปฏิบัติการเจ้าพ่อขุดหลุมรัก [1]

ตอนที่ 5

ปฏิบัติการเจ้าพ่อขุดหลุมรัก

อาการต่อต้านแข็งขืนที่อ่อนลงอย่างผิดปกติทำให้อัลนัลโด้ต้องผงกศีรษะขึ้นมองคนตัวเล็กด้วยความประหลาดใจ ใบหน้าที่ซีดลงบวกกับเปลือกตาบางที่ปิดสนิท ทำให้หัวใจของเจ้าพ่อเกาะกระตุกวาบด้วยความตระหนก นิ้วเรียวยกขึ้นไปจ่อที่ปลายจมูกทันที ลมหายใจอุ่นๆที่สัมผัสได้ทำให้เขาต้องผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

            “เป็นลมอย่างนั้นเหรอ นึกว่าจะเก่ง ที่แท้ก็กลัวเป็นเหมือนกันเหรอ ยายตัวแสบ” มุมปากกระตุกยิ้มอย่างนึกเอ็นดู เขาต้องหายใจเข้าออกแรงๆเพื่อระงับความต้องการของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆปลดเนคไทที่ผูกมัดข้อมือเล็กออกแล้วเลื่อนลงไปปลดที่ข้อเท้าซึ่งถูกมัดด้วยผ้าขนหนู

            “วันนี้จะปล่อยไปก่อน แต่เธอก็น่าจะรู้ดี ว่าหนีฉันไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน พลางใช้มือหนาลูบไปที่แก้มเนียนของหญิงสาวแผ่วเบา ก่อนจะอดใจไม่ไหวโน้มใบหน้าลงไปใกล้ กดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนแล้วเคลื่อนช้าๆลงมาที่ปลายจมูกเล็กเชิดรั้น จบด้วยการจูบเร็วๆที่ปากอิ่มเรื่อ เพราะถ้าขืนเขายังอ้อยอิ่งมีหวังได้ลักหลับเธอจริงๆแน่

            เขาจัดท่าให้เฌอเมวีร์นอนได้อย่างสบายตัวมากขึ้น หลังจากถูกมัดมือมัดเท้าคงปวดเมื่อยน่าดูเลย ก่อนจะรั้งผ้าห่มขึ้นมาห่มให้อย่างทะนุถนอม ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วแต่อัลนัลโด้ก็ยังไม่เดินออกไปไหน เขายังยืนมองใบหน้ายามหลับของหญิงสาวด้วยความหลงใหล

            แต่ก่อนแต่ไรมาชีวิตของเขาไม่เคยขาดผู้หญิง เสพสมความใคร่กับใครต่อใครอย่างไม่มีข้อผูกมัด เขายินดีมอบกายให้พวกสาวคลั่งสวาทได้เชยชม เมื่อพอใจทั้งสองฝ่ายก็แยกทาง แต่สำหรับเฌอเมวีร์มันไม่ใช่แค่นั้น เธอพิเศษกว่าผู้หญิงคนอื่น เขาอยากผูกมัดเธอตั้งแต่จุมพิตแรก อยากนั่งมองหน้าเธอทุกเช้าที่ตื่นนอน อยากจองจำเธอไว้ในกรงรักของเขาตลอดไป ในหัวมีแต่ความอยากเต็มไปหมด...ติดอยู่ที่แม่นางฟ้าตัวน้อยช่างพยศกับพี่เสียเหลือเกิน!  

            “จะทำอย่างไรให้เธอมองฉันในแง่ดีบ้างเฌอเมวีร์ ฉันอยากให้เธอรับรู้บ้าง ว่าถ้าไม่รักไม่ห่วง ไม่มีทางทำแบบนี้กับใครอย่างแน่นอน” แววตาเว้าวอนถูกส่งไปให้คนที่หมดสติอยู่บนเตียง รู้อยู่เต็มอกว่าเธอไม่มีทางจะสัมผัสถึงแต่ก็ขอระบายความรู้สึกออกมาสักนิดก็ยังดี

            พลันเสียงเคาะประตูจากด้านนอกทำให้ความคิดของอัลนัลโด้สะดุดลง เขายอมละสายตาออกจากดวงหน้าสวยหวานแล้วถอยเท้าออกไปจากห้องนอนแต่โดยดี พร้อมกับวางความคิดที่หนักอึ้งเอาไว้เสียก่อน คงเป็นมาร์คัสที่นำอาหารขึ้นมาให้

            แต่เมื่อพบกับอาหารที่น่าตาน่ารับประทานวางอยู่เต็มโต๊ะ อัลนัลโด้กลับไม่คิดที่จะชายตาแลมองสักนิด กลับหันไปสั่งอีกอย่างแทน 

            “มาร์คัส ฉันอยากได้ผ้าเช็ดตัวกับน้ำสะอาด เรนเป็นลมฉันอยากเช็ดตัวให้เธอ ตื่นมาจะได้รู้สึกสดชื่น” น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยเอ่ยขึ้น พลางก็ปลดกระดุมแขนเสื้อทั้งสองข้างแล้วพับขึ้นสูงถึงข้อศอก มาร์คัสยืนมองท่าทางของเจ้าพ่อเกาะแล้วเกิดความรู้สึกแปลกตาอย่างบอกไม่ถูก นั่นเพราะเขาไม่เคยเห็นเจ้านายกระตือรือร้นที่จะเอาใจใส่ใครเช่นนี้มาก่อน

            “ได้ครับเจ้านาย รอสักครู่ครับ” ร่างสูงยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินออกไป

            อัลนัลโด้เดินกลับเข้าไปรอในห้องนอนอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้าเข้มทอประกายความอ่อนโยนเมื่อจ้องมองใบหน้ายามหลับของหญิงสาว จะให้เขารับประทานอาหารคนเดียวได้อย่างไรในเมื่อเฌอเมวีร์ยังหลับอยู่อย่างนี้ เขาหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงแล้วเอื้อมมือขึ้นไปปัดปอยผมให้เธอเพียงแผ่วเบา ผ่านไปแค่ครู่เดียวมาร์คัสก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับสิ่งที่เจ้าพ่อเกาะต้องการ

            เมื่อหมดหน้าที่ของตนมาร์คัสก็กลับออกไปอย่างเงียบๆ ปล่อยให้ผู้เป็นนายอยู่กับเฌอเมวีร์เพียงลำพังและเขาก็แอบหวั่นใจอยู่ลึกๆ เมื่อหญิงสาวรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งสงครามขนาดย่อมคงขยายเป็นวงกว้างมากขึ้นไปอีก เพราะอัลนัลโด้คงจัดการเช็ดตัวให้เธอหมดทุกซอกทุกมุมแน่ๆ...เขารู้จักเจ้านายเป็นอย่างดี เรื่องแสวงหาผลกำไรเนี่ยถนัดนักเชียว!

เฌอเมวีร์รู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งเพราะเธอรู้สึกได้ว่ากำลังถูกรบกวนจากอะไรบางอย่าง หมอนข้างที่เธอกำลังโอบกอดอยู่ตอนนี้มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว แต่เมื่อคิดขึ้นได้ว่าหมอนข้างจะมีมือได้อย่างไร เธอก็ครางงึมงำอย่างรำคาญและปัดความคิดนั้นออกไปจากหัวสมอง แต่แล้วยิ่งปล่อยเวลาให้ผ่านไปสิ่งที่เธอรู้สึกก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

            ฝ่ามืออุ่นร้อนที่ลูบไล้ไปตามเรือนร่างงดงามอย่างเผลอไผล อัลนัลโด้ถือว่าครั้งนี้เป็นการทดสอบความอดทนของเจ้าพ่อนักรักอย่างแสนสาหัสที่สุด การมองเห็นสิ่งงดงามที่นอนอยู่เบื้องหน้าแล้วไม่ได้เชยชมให้สมดั่งใจ มันทรมานหัวใจของเขามากเพียงใด ไม่มีใครรับรู้ได้ดีไปกว่าตัวเขาเอง

            คนในอ้อมแขนเริ่มที่จะขยับตัวยุกยิกแล้ว แก้มเนียนนุ่มที่แนบอยู่กับอกของเขากำลังถูไถไปมาอย่างเกียจคร้าน ไม่ยอมตื่นขึ้นมาสบตากับเขาเสียที จนเจ้าพ่อเกาะชักจะทนไม่ไหว

            “ตื่นเถอะ ฉันเริ่มหิวแล้วนะ” เสียงสั่นพร่าเอ่ยขึ้นเหนือกระหม่อมบาง คำพูดของเขาดูกำกวมไม่ระบุออกมาอย่างชัดเจนว่าเขา ‘หิว’ อะไรกันแน่

            เสียงทุ้มน่าฟังที่ลอยเข้าหูเมื่อครู่ช่างดูคุ้นหูเสียเหลือเกิน มือเล็กลูบสัมผัสไปตามรูปร่างของหมอนข้าง ทำไมรู้สึกล่ำแปลกๆราวกับเป็นสิ่งมีชีวิต และเมื่อได้ทบทวนความทรงจำอย่างรอบคอบอีกครั้งก็ทำให้ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นแทบจะในทันที ตกใจจนไม่เหลือความรู้สึกง่วงงุนอีกต่อไป

            ร่างบางผุดลุกขึ้นนั่งก่อนเป็นอันดับแรกเพื่อตั้งสติ ต่อมาก็ก้มลงสำรวจเนื้อตัวของตัวเองว่ามีสิ่งไหนผิดปกติหรือไม่ พลันดวงตาก็เบิกกว้างยิ่งกว่าเดิมพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเผือด ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงชุดคลุมอาบน้ำสีขาวตัวเดียว หัวใจของเธอเต้นแรงจนจะกระเด็นออกมานอกอกเมื่อกระหวัดไปถึงหมอนข้างที่มีชีวิตเมื่อครู่ เฌอเมวีร์หลับตาลงภาวนาขออย่าให้เป็นสิ่งที่เธอหวั่นกลัวเลย ใบหน้าเรียวค่อยๆหันกลับมามองอย่างช้าๆ พลางเป่าลมหายใจออกมาแผ่วเบาเพื่อให้คลายความหวาดหวั่นลงไปบ้าง

            และสิ่งที่เธอกลัวที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้ ดวงตาสีฟ้าล้ำลึกประสานกับดวงตากลมโตเข้าอย่างจัง ริมฝีปากหยักได้รูปยังผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่แสนร้ายกาจออกมาราวกับจะเยาะเย้ยเธออีกต่างหาก         

“กรี๊ดดดดด” เสียงแหลมกรีดร้องออกมาดังลั่น ถึงขั้นที่อัลนัลโด้ต้องยกมือขึ้นมาอุดหูกันเลยทีเดียว ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาป้องกันกำปั้นน้อยๆที่ถลาเข้ามาทุบตีเขาอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับพ่นคำด่าออกมาเป็นชุดเช่นเดียวกัน ใบหน้างดงามแดงก่ำด้วยความโกรธ ที่ขอบตาก็มีน้ำใสๆเอ่อคลอจนล้นและไหลลงมาตามแก้มเนียน   

“นายมันชั่ว เลวที่สุด จิตใจสกปรก นายข่มขืนฉัน...ฉันจะฆ่านายให้ได้” 

“หยุดก่อน ฟังฉันก่อน” เจ้าพ่อเกาะพยายามที่จะอธิบาย มือหนาจับรวบมือที่กำลังทุบตีเขาเอาไว้พร้อมกับใช้ตัวบังคับให้เธอลงไปอยู่ใต้ร่างของเขา เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เธอหยุดโวยวายได้

“ไม่ฟัง ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” เฌอเมวีร์นอนดิ้นทั้งน้ำตา ชีวิตเธอไม่เหลืออะไรแล้ว ถูกไอ้บ้ากามข่มขืนช่วงชิงพรหมจรรย์ไปอย่างน่าไม่อาย

“แต่เธอต้องฟัง เราสองคนยังไม่ได้มีอะไรกัน ได้ยินไหม” อัลนัลโด้ร้องบอกแข่งกับเสียงร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้นของหญิงสาว ความจริงเขาจะปล่อยให้เฌอเมวีร์เข้าใจไปแบบนั้นก็ได้ แต่เขาเห็นน้ำตาของเธอแล้วก็นึกสงสาร ไม่อยากทำร้ายดวงใจที่บอบบางของเธอทั้งที่ยังมีความรู้สึกด้านลบกับเขาอยู่ พลันที่เขาเอ่ยจบ ทุกอย่างก็เงียบลงอย่างรวดเร็ว

“นายไม่ได้หลอกฉันใช่ไหม คนบ้ากามอย่างนายจะปล่อยให้โอกาสดีๆแบบนี้หลุดลอยไปง่ายๆอย่างนั้นเหรอ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย” หญิงสาวมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาหวาดระแวงไม่ไว้ใจ แต่น้ำตาก็หยุดไหลออกมาเสียดื้อๆ  

“เชื่อเถอะ เพื่อเธอฉันทนได้อยู่แล้ว...ทั้งอึด และทนมากด้วย” คำพูดสองแง่สองง่ามของเขาทำให้แก้มของหญิงสาวแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่จะถามกลับเสียงสะบัด  

“พูดให้มันดีๆนะ ทนอะไรไม่ทราบ”

“ก็ทนที่จะไม่ปล้ำเธอ ทั้งที่สามารถทำได้ยังไงล่ะ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ตรงมุมปาก นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลเป็นประกายวาบวับ ฉายแววความหื่นออกมาอีกครั้ง เขารับรู้ได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่กำลังแนบอยู่แผ่นอกของเขา โดยที่เธอเองก็ยังไม่รู้ตัวว่าเขาได้จับมือของเธอมาแนบกับตำแหน่งหัวใจของเขาเช่นเดียวกัน

“ทนได้ ก็ขอให้ทนอย่างนี้ไปตลอดรอดฝั่งก็แล้วกัน” เธอแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่าย แต่เขาก็หาได้กลัวเธอแต่อย่างใด หัวคิ้วเข้มเลิกขึ้นเพียงหนึ่งข้างอย่างยั่วโมโห ก่อนจะเอ่ยชิดใบหน้าของเธอ

“ข้อนี้ฉันขอไม่รับปากก็แล้วกัน เพราะเธอมันน่ากินจนฉันจะอดใจไม่ไหวเสียทุกที...แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่อยากมีความสุขอยู่ฝ่ายเดียว เราต้องคอยจับจูงมือไปแตะขอบฟ้าด้วยกันสิถึงจะถูก เธอเห็นด้วยกับฉันไหม”

“เห็นบ้าเห็นบออะไรล่ะ พูดออกมาแต่ละคำแต่ละอย่างทุเรศทั้งนั้น” ถ้ามือของเธอเป็นอิสระอยากจะข่วนหน้าของเขาให้เป็นรอยจนเสียโฉมไปเลย

“หืม อย่าปฏิเสธเสียงหัวใจตัวเองหน่อยเลยน่า...ลองฟังเสียงหัวใจของฉันดูสิ มันเต้นเป็นจังหวะเดียวกันกับเธออยู่นะ...สงสัยจะเป็นจังหวะรักน่ะ” ทั้งคำพูดและแววตาแสดงออกมาอย่างเปิดเผยว่ารู้สึกอย่างไรกับเธอ แต่คนที่สร้างกำแพงขึ้นมากั้นกลางก็ยังไม่รับรู้อยู่ดี  

“แหวะ น้ำเน่าที่สุด ไปจำใครเขามาล่ะ” เธอเพิ่งจะรู้ตัวก็ตอนที่เขาบอกให้ฟังเสียงหัวใจนั่นแหละ มันเต้นตุบๆอยู่ที่ฝ่ามือของเธอจนรู้สึกจักจี้ จะชักมือกลับก็ถูกเขาตรึงไว้อย่างแน่นหนา

“จะจำมาจากใครไม่สำคัญหรอก มันสำคัญตรงที่ ฉันจะใช้มันบอกกับใครมากกว่า...” เจ้าพ่อเกาะหยอดคำหวานครั้งแล้วครั้งเล่า จนคนที่คิดว่าหัวใจของเธอแข็งแรงพอที่จะไม่หวั่นไหวไปกับถ้อยคำของอีกฝ่าย กลับถูกสั่นคลอนที่ละนิดๆอย่างไม่รู้ตัว

“ช่วยกรุณาลุกไปจากตัวฉันจะได้ไหม ฉันทนไม่ไหวแล้ว อยากจะอ้วก” เฌอเมวีร์หลบเลี่ยงสายตาคมกล้า ไม่อยากตกลงไปที่ห้วงเสน่หาที่อีกฝ่ายล่อลวงไว้

“น่าแปลกจัง แค่เราสบสายตากันอย่างลึกซึ้ง ก็ทำให้เธอแพ้ท้องได้แล้วเหรอ...แบบนี้ฉันจะมีอาวุธลับไปเพื่ออะไรกัน” ดูเหมือนยิ่งพูดก็เหมือนจะคุยกันไปคนละเรื่อง เฌอเมวีร์กลอกตาให้กับคนหน้ามึนและชอบคิดเองเออเองไปคนเดียวอยู่เรื่อย แล้วที่บอกว่าสบตากันอย่างลึกซึ้งน่ะ...เธอไปลึกซึ้งด้วยตอนไหนไม่ทราบ