เจ้าพ่อลวงเสน่หา ชุดเจ้าพ่อนักรัก [วางแผงแล้วค่ะ]

ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 4 ต้อนเหยื่อให้จนมุม [3]

            “จะเอายังไงอีก จะผิดคำพูดหรือไง” หมัดเล็กๆชูขึ้นมาตรงหน้า พร้อมที่จะซัดใส่หน้าหล่อเหลาได้ทุกเมื่อ

            “เปล่า ฉันแค่หนาว ขออยู่ใกล้ๆไม่ได้หรือไง จะใจร้ายใจดำไปถึงไหน” คนตัวโตเอ่ยด้วยน้ำเสียงละห้อยไม่เข้ากับหน้าสักนิด

เมื่อได้ฟังเหตุผลของอีกฝ่ายเฌอเมวีร์ถึงกับอ้าปากพะงาบๆอย่างตื่นตะลึง ตัวโตอย่างกับหมีขั้วโลกเหนือ แล้วคนหน้าหนาอย่างเขายังมีความรู้สึกแบบนี้อยู่อีกหรือ อีกอย่างสภาพอากาศตอนนี้ก็ไม่ได้มีความรู้สึกหนาวเลยสักนิด ออกจะร้อนหน่อยๆด้วยซ้ำไป...ทำไมเขาถึงได้โกหกปลิ้นปล้อนอย่างนี้ก็ไม่รู้ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นจะเป็นเส้นตรง ก่อนจะกัดฟันพูดออกไป

“ถ้าสภาพอากาศแบบนี้เรียกว่าหนาว พอถึงหน้าหนาวขึ้นมาจริงๆ ประเทศไทยคงมีหิมะตก...เขยิบออกไปเดี๋ยวนี้”

นอกจากจะไม่เชื่อคำพูดของเขาแล้วยังออกปากไล่อย่างไม่ใยดีอีกด้วย แต่ใช่ว่าอัลนัลโด้จะกลัวสายตานางแมวยั่วสวาทของคนตรงหน้า เพียงแต่ไม่อยากผิดคำพูดต่อหญิงสาวเท่านั้น จึงถอยก้นของตัวเองออกมาเล็กน้อย

“ขอโทษนะ ฉันขี้ร้อน ช่วยออกไปห่างๆได้ไหม” เจ้าพ่อเกาะส่งสายตาคาดโทษไปให้หญิงสาว ก่อนจะเขยิบออกมาอีกสักนิดอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก...รอให้ถึงทีเขาบ้างก็แล้วกัน พี่จะจัดให้หนัก!

เฌอเมวีร์ยกมือขึ้นมากอดอกก่อนจะสะบัดหน้าออกไปนอกหน้าต่างและไม่หันกลับมามองเจ้าพ่อเกาะอีกเลย ถึงแม้จะขัดใจอัลนัลโด้อยู่บ้างแต่ก็ยังดีกว่าที่จะต้องคอยฟาดฟันกันด้วยคำพูดและจบลงด้วยการถูกหญิงสาวลงไม้ลงมือบนตัวเขาจนเจ็บช้ำไปหมด เห็นตัวเล็กๆแบบนี้หมัดหนักใช่เล่นทีเดียว

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบเมื่อไม่มีใครคิดจะเอ่ยคำพูดออกมาอีก แต่ต่างฝ่ายก็ต่างรู้ดีอยู่แก่ใจว่านี่เป็นเพียงแค่การสงบศึกเพียงชั่วคราวเท่านั้น เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วยอดตึกของโรงแรมอินพาราไดซ์ก็ปรากฏแก่สายตาของอัลนัลโด้ ชายหนุ่มปรายตามองคนข้างกายแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

“ที่พักของเราอยู่ตรงหน้านี้เอง รับรองว่าปลอดภัย เพราะเป็นโรงแรมของเพื่อนสนิทฉันเอง”

“ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมนายต้องพาฉันมาที่นี่ด้วย...ฉันไม่ชอบกรุงเทพฯ อยากกลับบ้าน ได้ยินไหมว่าอยากกลับบ้าน” เฌอเมวีร์ไม่สนว่าเขาจะมีเพื่อนที่ทำธุรกิจอะไรและใหญ่โตมากแค่ไหน เธอสนเฉพาะเรื่องของตัวเองเท่านั้น

“ก็ตอนนี้ที่เกาะของฉันมีเจ้าของโรงแรมอินพาราไดซ์ไปเข้าพักอยู่น่ะสิ ฉันก็เลยหลบมาพักที่โรงแรมของมันบ้าง ฉันอยากมีเวลาส่วนตัวอยู่กับเธอแค่สองคน อีกสักวันสองวันฉันจะพาเธอกลับ ตกลงไหม” เสียงทุ้มหวานเอ่ยตอบ พร้อมกับส่งสายตาอย่างสื่อความหมาย แต่กลับทำให้คนฟังถึงกับควันออกหู

“นายถามฉันสักคำไหม ว่าอยากมีเวลาอยู่กับนายสองต่อสองหรือเปล่า ไอ้คนทุเรศ กำลังคิดมิดีมิร้ายกับฉันอยู่ใช่ไหม นายหื่นกาม ไอ้คนบ้า” มือเล็กถลาเข้ามาทุบคนตัวโตไม่ยั้ง เป็นเวลาเดียวกับที่เฮลิคอปเตอร์ร่อนลงจอดที่ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมพอดิบพอดี

“เครื่องลงจอดปุ๊บเธอก็ออกฤทธิ์ทันทีเลยนะ ทำตามสัญญาอย่างไม่บิดพลิ้วจริงๆ” มือใหญ่จับรวบมือเล็กไว้ด้วยมือเดียว อีกข้างก็ใช้แขนโอบไหล่มนให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดได้อย่างไม่ยากเย็น ก่อนจะกึ่งฉุดกึ่งลากให้ลงจากเครื่องไปด้วยกัน พลันดวงตาสีฟ้าเข้มก็เหลือบเห็นลีโอคนสนิทของพศุตม์ออกมายืนคอยตอนรับพวกเขาอยู่ที่ดาดฟ้า ห่างจากจุดที่เขายืนอยู่ไม่ไกลนัก

“ถ้าเธอทำให้ฉันขายหน้าต่อหน้าลูกน้องล่ะก็ เธอได้ตกเป็นเมียฉันคืนนี้แน่เฌอเมวีร์” เสียงเข้มกระซิบขู่ข้างใบหูเล็ก และอาการเงียบของหญิงสาวก็ทำให้เจ้าพ่อเกาะเข้าใจว่าเธอรับทราบข้อตกลง

“สวัสดีครับคุณอัลนัลโด้ อาณาจักรอินพาราไดซ์ยินดีตอนรับครับ” ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ค้อมศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการทักทาย พร้อมกับโปรยยิ้มยินดีส่งให้อีกฝ่าย ก่อนที่ดวงตาสีเทาหม่นจะลดสายตาลงมองผู้หญิงตัวเล็กบอบบางในอ้อมแขนของเจ้าพ่อเกาะอย่างสงสัยใคร่รู้ ครั้นพอได้สานสบกับดวงตาสีฟ้าเข้มอีกครั้งก็ถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว กระแสอำมหิตแผ่กระจายออกมาจนสัมผัสได้ เป็นการบอกนัยๆว่าสุดแสนจะหวงแหน แม้แต่มองก็ไม่มีสิทธิ์

แต่ทำไมหญิงสาวผู้โชคดีถึงไม่ได้รู้สึกเป็นปลื้มกับอภิสิทธิ์เช่นนี้ ดูจากสีหน้าและแววตาเหมือนกำลังกล้ำกลืนฝืนทนอย่างไรอย่างนั้น แต่แล้วเขาก็ต้องสลัดความแคลงใจต่อหญิงสาวปริศนาที่อยู่ในอ้อมแขนของเจ้าพ่อเกาะออกไปก่อน เมื่อเสียงเข้มห้วนเอ่ยขัดจังหวะความคิดของเขา       

“สวัสดี ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นหรอก เตรียมห้องไว้แล้วใช่ไหม ฉันเหนื่อยอยากพักผ่อนแล้ว” เขาตอบเสียงเข้ม รู้สึกอยากออกไปจากตรงนี้เต็มแก่แล้ว เขาสังหรณ์ใจแปลกๆว่าเฌอเมวีร์จะก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก

“เชิญทางนี้เลยครับ” ลีโอตอบรับอย่างรวดเร็ว พลางผายมือให้เพื่อนสนิทของเจ้านายเดินตามไปขึ้นลิฟต์ที่อยู่ไม่ไกลนัก ห้องพักระดับรอยัล สวีต เตรียมพร้อมตอนรับผู้มาเยือนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เฌอเมวีร์ยอมเดินตามไปอย่างว่าง่าย เธอมีแผนการบางอย่างในใจหากที่นี่เป็นโรงแรมสุดหรูระดับประเทศแล้วล่ะก็ต้องมีคนมากมายหลั่งไหลเข้ามาพักอย่างแน่นอน เธอรอให้พบเห็นคนเยอะๆก่อนแล้วจะแหกปากให้ลั่นเลยคอยดู...ดวงตาคู่สวยหรี่แคบลงอย่างมาดหมาย

แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นไปอย่างที่หญิงสาวคิด จากชั้นที่สี่สิบห้าลงมาถึงชั้นที่สี่สิบสาม ทั้งชั้นมีห้องพักอยู่เพียงแค่ห้องเดียว ปราศจากบุคคลภายนอกแต่อย่างใด ความเป็นส่วนตัวระดับดับเบิ้ลวีไอพีเสียอีก สมกับเป็นเพื่อนสนิทของเจ้าของอินพาราไดซ์ อย่างแท้จริง เฌอเมวีร์อยากจะกัดลิ้นตัวเองตายให้สมกับความโง่เง่าของตัวเอง

“นาย ช่วยฉันด้วย ฉันถูกลักพาตัวมา ผู้ชายสองคนนี้ขู่จะฆ่าฉันด้วย” และแล้วสิ่งที่อัลนัลโด้สังหรณ์ใจก็เกิดขึ้นจนได้ หญิงสาวชี้นิ้วมาที่เขากับมาร์คัสพลางเอ่ยให้ร้ายด้วยน้ำเสียงตื่นกลัว ก่อนจะสะบัดตัวแล้ววิ่งไปหลบที่หลังของลีโออย่างหาที่พึ่ง ซึ่งสีหน้าของลีโอตอนนี้กำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ลีโอ หลบไปซิ” เจ้าพ่อเกาะออกคำสั่ง พลางสาวเท้าเข้าหาหญิงสาวอย่างคุกคาม

“นายอย่าหลบนะ นายต้องเห็นแก่มนุษยธรรมสิ อย่าปล่อยให้คนเลวพวกนี้ทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันได้เป็นอันขาด” ถ้อยคำให้ร้ายของหญิงสาวไม่ได้ทำให้อารมณ์ของอัลนัลโด้พุ่งสูงขึ้นเท่ากับมองเห็นแขนเรียวเล็กโอบกอดเอวของลีโอแน่นไม่ยอมปล่อย

“ลีโอ จะหลบดีๆหรือจะหลบแบบนองเลือด” เสียงหนักแน่นและเข้มห้วนตามแบบฉบับของเจ้าพ่อเกาะสุดโหดได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว คราวนี้ลีโอต้องยอมเป็นคนไม่มีมนุษยธรรม มือหนาสะลัดแขนเรียวเล็กที่โอบเอวเขาอยู่ให้หลุดออก แล้วถอยออกไปยืนห่างๆอีกห้าก้าว

คราวนี้คนตัวเล็กก็ไร้ที่พึ่ง หญิงสาวเบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะตวัดสายตามองไปทางลีโออย่างตัดพ้อรุนแรง จะถอยหลังวิ่งหนีไปอีกทางก็เห็นมาร์คัสยืนดักทางไว้เรียบร้อยแล้ว...ไม่มีทางหนีรอดได้เลย อัลนัลโด้กระตุกยิ้มร้ายที่มุมปาก พลางสาวเท้าเข้าหาหญิงสาวด้วยใบหน้าเหี้ยมโหด

“ไงล่ะ ยังจะฤทธิ์เยอะอีกไหม ยายตัวแสบ” เขาเอ่ยเสียงลอดไรฟัน รู้สึกเคืองที่หญิงสาวปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปกอดชายอื่นที่ไม่ใช่เขา ด้านเฌอเมวีร์เห็นว่าภัยร้ายกำลังจะมาถึงตัวในไม่ช้า พลันคำขู่ของอัลนัลโด้ก็กลับมาดังก้องในหัวของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆลองเสี่ยงวิ่งหนีดูสักตั้ง เร็วเท่าความคิดเท้าเรียวสวยหมุนกลับไปทิศทางที่มาร์คัสยืนอยู่ ก่อนจะสาวเท้าออกไปอย่างไม่คิดชีวิต

ยังไม่ทันจะวิ่งพ้นตัวของมาร์คัสเอวคอดก็ถูกท่อนแขนแกร่งคว้าเอาไว้ได้เสียก่อน ร่างบางหันมาโวยวายเสียงดังพลางก็ทุบตีอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อให้ตัวเองหลุดรอดไปให้ได้

“นี่นายหมากัด ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ จะมาจับฉันไว้ทำไมเล่า ปล่อยสิปล่อย ไอ้หมาบ้า” นอกจากจะจิกทึ้งแขนและตัวของมาร์คัสแล้ว ยังเปลี่ยนชื่อให้อีกฝ่ายอีกต่างหาก จากนั้นไม่ถึงนาทีอัลนัลโด้ก็มารับช่วงต่อเขาย่อตัวลงแล้วอุ้มหญิงสาวขึ้นพาดบ่า ลีโอเปิดประตูรออย่างรู้งาน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเขายังสั่งด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ

“เรื่องอาหารให้มาร์คัสนำขึ้นมาให้ฉันคนเดียวเท่านั้น วันนี้ฉันคงไม่ออกไปไหนอีก แล้วพบกันพรุ่งนี้เช้า” โดยไม่ฟังคำตอบรับ เจ้าพ่อเกาะก็เดินเข้าไปในห้องทันที ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของเฌอเมวีร์ที่ร้องด่าทอชายหนุ่มอยู่ตลอดเวลา หลังจากปิดประตูลงเสียงต่างๆก็เงียบไปด้วย ลีโอเดินเข้ามาสมทบกับมาร์คัสที่ยืนลูบแขนของตัวเองป้อยๆ ก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจ 

“สาวแสบคนนี้คือใครเหรอมาร์คัส คุณอัลนัลโด้ดูรักและหวงน่าดูเลย” เขายังจำสายตาที่มองมาราวกับจะฉีกตัวเขาออกเป็นชิ้นๆได้เป็นอย่างดี

“นายคิดว่าอย่างไรล่ะลีโอ ฉันคงให้คำตอบที่ดีที่สุดกับนายไม่ได้หรอก ภาพมันฟ้องทุกอย่างออกอย่างนี้แล้ว...ยังต้องถามอีกหรือ” มาร์คัสยกยิ้มที่มุมปาก แววตาเจ้าเล่ห์ไม่แพ้ผู้เป็นนาย

ลีโอพยักหน้าขึ้นลงช้าๆพลางหลุบตาต่ำอย่างต้องการทบทวนความทรงจำ ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง

“สายตาที่มองผู้หญิงคนนั้น ไม่ต่างจากเพื่อนสนิทอย่างคุณเบลซสักนิด เห็นทีว่างานนี้หนุ่มนักรักจะมีหวานใจตัวจริงกันเสียที”

“เริ่มฉลาดขึ้นมาแล้วนะ” ทั้งสองส่งยิ้มให้กันก่อนจะเดินแยกไปทำหน้าที่ของแต่ละคน

ขณะที่ด้านนอกมีรอยยิ้มแช่มชื่น ภายในห้องพักสุดพิเศษของคู่รัก กลับกลายเป็นห้องสำหรับก่อสงครามขนาดย่อมไปเสียแล้ว อัลนัลโด้ยืนกอดอกมองคนตัวเล็กที่นอนดิ้นดุกดิกอยู่บนเตียง เนื่องจากมือและเท้าถูกมัดทำให้หญิงสาวทำอะไรไม่สะดวก กว่าจะทำให้เฌอเมวีร์อยู่ในสภาพนี้ได้เขาต้องลงแรงไปมากอยู่เหมือนกัน

ดูเหมือนหญิงสาวเองก็กำลังจะหมดแรงด้วยเช่นกัน ยิ่งเธอหายใจเข้าออกแรงๆอย่างหอบเหนื่อย ส่วนโค้งนูนอ่อนนุ่มตรงหน้าอกจึงยิ่งเห็นเด่นชัดมากขึ้น เส้นผมยาวสลวยร่วงลงมาล้อมรอบวงหน้าเล็ก ส่งให้หญิงสาวเซ็กซี่และยั่วยวนกามในคราเดียวกัน ร่างสูงไม่อาจละสายตาจากไปได้แม้เสี้ยววินาที ดวงตาสีฟ้าเข้มดุจน้ำทะเลลึกเกิดดวงไฟสว่างวาบขึ้นกลางนัยน์ตา อารมณ์มันพลุ่งพล่านไปทั่วร่างแล้วตอนนี้

หลังจากพยายามอยู่นานก็สำเร็จ เฌอเมวีร์สามารถยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งได้ ก่อนจะจ้องหน้าอัลนัลโด้อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“เอาเลยซี้...จะปล้ำก็ปล้ำเลย คนหน้าเหี้ยมอย่างนายฉันเชื่อว่านายกล้าทำอยู่แล้ว รังแกผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้ เป็นนิสัยของเจ้าของเกาะมุกตาภาผู้ยิ่งใหญ่สินะ” เสียงแหลมเล็กร้องท้าทายอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว พลางเชิดหน้าและแสยะยิ้มเย้ยหยัน แต่ส่วนลึกในใจกลับภาวนาขออย่าให้เขาบ้าจี้ตามที่เธอพูดเลย

รอยยิ้มแสนร้ายกาจยังคงประดับอยู่บนใบหน้าคมคายของเจ้าพ่อเกาะ ความผิดของเธอหลายกระทงนัก ทำผิดแล้วยังกล้ามาท้าทายเขาอีก...ช่างไม่รู้สำนึกเอาซะเลย อย่าได้คิดว่าเขาจะสนใจคำต่อว่าของเธอ ถึงเธอไม่ร้องขอเขาก็จะยัดเยียดความเป็นสามีให้เธออยู่แล้ว 

“ท้าเหรอ...ท้าทายอย่างนั้นเหรอ...” เขาถามพร้อมกับคลานขึ้นเตียงด้วยท่าทางคุกคาม ส่งผลให้ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อคิดว่าตัวเธอคงหมดหนทางที่จะต่อสู้เขาได้ ครั้นจะกระเถิบตัวหนีก็ทำได้อยากเหลือเกิน เขาจู่โจมเข้ามาอย่างรวดเร็วมือหนาจับไหลมนเต็มมือและกดให้นอนราบไปบนเตียงอีกครั้ง

“ฉันเตือนเธอแล้วนะ ว่าอย่าทำให้ฉันขายหน้า...รู้ใช่ไหม ว่าบทลงโทษของคนดื้อคืออะไร” เขาถามชิดใบหน้าของเธอ ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดแก้มเนียนอย่างจงใจ เฌอเมวีร์พยายามเบือนหน้าหลบแต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะถูกตึงไว้ใต้ร่างของเขาเรียบร้อยแล้ว

 “นี่ปล่อยนะ! หึ น้ำหน้าอย่างนายคงไม่มีปัญญาหาเมียได้เองสินะ ถึงได้บังคับขืนใจคนอื่นแบบนี้ ถึงว่าแหละนะ หน้าอย่างกับปลาดุกชนเขื่อน ใครเขาจะเอา...ข้อศอกหมาที่บ้านของฉันนะยังด้านไม่เท่าหน้าของนายเลย...จะบอกให้” สิ่งเดียวที่ใช้เป็นอาวุธได้ตอนนี้ก็คือปากของเธอ จะร้องด่าใส่หูเขาจนกว่าเขาจะปล่อย ทนได้ก็ทนไป

แต่เธอยังไม่รู้จักอัลนัลโด้ คลีเมนต์ดีพอ เหนือสิ่งอื่นใดในชีวิตเขามั่นใจในเหง้าหน้าของตัวเองเป็นที่สุด คำด่าทอของเธอไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในสมองของเขาแม้แต่นิดเดียว จมูกโด่งที่สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอยิ่งเพิ่มความต้องการของเขาให้แล่นพล่านไปทั่วร่างส่งผลให้จุดกึ่งกลางลำตัวแข็งขืนดุนดันจนปวดหนึบ ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเฌอเมวีร์ช่างกระตุ้นอารมณ์ของเขาได้อย่างร้ายกาจ

 “ปากดีจริงๆเลยนะ อยากรู้จังว่าตอนเธออยู่ใต้ร่างของฉัน เสียงครวญครางของเธอมันจะหวานหูแบบนี้อยู่หรือเปล่า” เขาเอ่ยเสียงกระเส่าสุดเซ็กซี่ จมูกโด่งคลอเคลียอยู่ที่แก้มเนียนก่อนจะลากไล้ลงมาที่ลำคอขาวสะอาดหอมกรุ่น เขาจงใจเบียดความเป็นตัวตนที่พองตัวคับกางเกงถูไถกับหน้าขาของเธอ   

เฌอเมวีร์นอนตัวเกร็งจนจะเป็นตะคริวไปทั้งตัว ไอ้คนบ้ามันต้องเป็นโรคจิตชนิดเกินเยียวยาแล้วแน่ๆ เธอร้องด่าอยู่ปาวๆจนแสบแก้วหูขนาดนี้ยังบอกว่าหวานหูอีก โอ๊ย!! ไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดมาด่าทอให้ผู้ชายคนนี้รู้สำนึกแล้ว!!

แล้วยิ่งทำให้หญิงสาวหวาดหวั่นเข้าไปอีกก็ตรงเธอที่สัมผัสได้ถึงความเป็นชายของเขาที่เบียนชิดใกล้อยู่กับความเป็นหญิงของเธอ

“ถ้านายกล้าทำอะไรฉัน ฉันจะบอกแด๊ดดี้ให้ฆ่านายจริงๆด้วย” เฌอเมวีร์พยายามบังคับเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น พลางหลับตาแน่นด้วยความซ่านสยิวไปทั่วทั้งกาย  

“แต่เธอเชื่อไหมว่าคุณลุงจะต้องดีใจ ที่ลูกสาวคนเดียวของท่านขายออกเสียที ผู้หญิงที่ร้ายกาจอย่างเธอคู่ควรกับผู้ชายอย่างฉันเท่านั้น” เขาพึมพำอยู่กับซอกคอของเธอ ริมฝีปากที่ร้อนผ่าวขบเม้มบนเนื้อนวลเนียนอย่างนึกอยากจะแกล้ง ความจริงเขาไม่ได้คิดที่จะข่มเหงเธออย่างคำขู่ เพียงแต่ต้องการทำให้กลัวเกรงเขาบ้าง วันหลังจะได้ไม่กล้าก่อเรื่องแบบวันนี้อีก

“ไม่จริง ปล่อยฉันนะ” เธอปฏิเสธเสียงสั่นไหว น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาเต็มหน่วยตา ไม่อยากแสดงความอ่อนแอออกมาสักนิดแต่มันควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว ความหวาดหวั่นทำให้สติของเธอกระเจิดกระเจิง พลันทุกอย่างเบื้องหน้าก็ค่อยๆพร่าเลือนลงทีละนิดและมืดสนิทไปในที่สุด