คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 3 โลกกลมหรือพรหมลิขิต [2]
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ...เมื่อถึงเวลาผมพอรู้ว่าอะไรควรไม่ควร”
คนป่วยบอกด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ก็แฝงไปด้วยพลังและอำนาจจนน่าขนลุก
นางพยาบาลที่กำลังสบสายตาคมคู่นั้นถึงกับหน้าถอดสี ยืนไหล่สั่นอย่างไม่รู้สาเหตุ
ไหนจะสายตาของผู้ชายตัวใหญ่ราวกับยักษ์ที่กำลังมองมาด้วยใบหน้าเหี้ยมนั่นอีก
จนเธอต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษนะครับหมอ
ถ้าผมกำลังทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ถือว่าเห็นแก่เด็กที่ขาดแม่เถอะครับ
ในชีวิตนี้เธอก็เหลือผมให้กอดแค่คนเดียว วันนี้เราสองพ่อลูกก็จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
ผมคงจะใจร้ายกับลูกเกินไปถ้าไม่ให้เธอนอนกอดเป็นคืนสุดท้าย...หวังว่าคงไม่เสียหายอะไรมาก
ใช่ไหมครับหมอ” เสี่ยอลันอธิบายกับคุณหมอด้วยน้ำเสียงสุภาพ
พร้อมกับปรายตามองนางพยาบาลเป็นเชิงถามเช่นกัน
“อ้อ
ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอกครับ คุณมีลูกสาวที่น่ารักมาก
เธอคงเป็นห่วงคุณมากทีเดียว ถ้าอย่างนั้นผมไม่รบกวนดีกว่า เชิญตามสบายครับ”
คุณหมอตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพเช่นกัน
เขารู้ตั้งแต่เดินเข้ามาตรวจดูอาการแล้วว่าคนไข้ในความดูแลของเขาไม่ใช่คนธรรมดา
เห็นได้จากบอดี้การ์ดที่ยืนคุมอยู่ด้านนอกเต็มไปหมด
“ดีครับหมอ ขอบคุณอีกครั้ง”
เสี่ยอลันยิ้มให้เป็นมารยาท
ก่อนจะมองตามแผ่นหลังของหมอและพยาบาลที่เดินตามหลังกันออกไปด้วยท่าทางดูเร่งรีบ มาเฟียรุ่นใหญ่หัวเราะในลำคออย่างพึงใจ
เขาพร้อมจะกลายร่างเป็นเสือที่ดุร้ายได้ทุกเมื่อหากมีใครคิดแตะต้องกล่องดวงใจของเขา
ขณะเดียวกันเสียงครางงึมงำอย่างเกียจคร้านก็ดังขึ้นอยู่ข้างๆ
เสี่ยอลันจึงหันกลับมามองพร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่มุมปาก เฌอเมวีร์ยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆพลางยกแขนขึ้นมาบิดไปมาอย่างเมื่อยขบ
มือบางยกขึ้นมาขยี้ตาตัวเองแผ่วเบา
แล้วเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นอย่างขบขันทำให้เธอต้องเหลือบมองรอบกายอย่างมึนงง
ก่อนจะถาม
“แด๊ดดี้หัวเราะอะไรเหรอคะ
มีอะไรน่าขำแต่เช้า”
“แด๊ดหัวเราะคนขี้เซา
คนเข้ามาเต็มห้องยังไม่รู้สึกตัวอีก” เสี่ยอลันเอ่ยกลั้วหัวเราะ
พร้อมกับยกมือขึ้นไปโยกหัวของบุตรสาวไปมาเบาๆ
“ตายแล้ว! ทำไมแด๊ดดี้ถึงไม่ปลุกเรนล่ะคะ
น่าอายที่สุดเลย” เธอว่าปากยื่นพลางสะบัดหน้าอย่างแง่งอน
ซึ่งในสายตาของคนเป็นพ่อมองอย่างไรก็เหมือนเด็กหญิงมากกว่าจะเป็นหญิงสาวแสนสวยแบบนี้
“แด๊ดเห็นกำลังหลับสบาย ไม่อยากปลุกให้เสียอารมณ์...เอาละๆ
ถ้าตื่นแล้วก็ลุกไปอาบน้ำได้แล้วลูก อย่าลืมนะว่าสัญญาอะไรไว้กับแด๊ดเมื่อวาน”
เสี่ยอลันไม่คิดจะบอกเรื่องที่ตัวเองกำลังจะได้กลับบ้านแล้วให้บุตรสาวฟัง
เพราะเกรงว่าเฌอเมวีร์จะเปลี่ยนใจไม่ยอมไปเกาะมุกตาภาตามที่รับปาก
“เฮ้อ เรนเปลี่ยนใจไม่ทันแล้วใช่ไหมค่ะ
คิดถึงแด๊ดดี้แย่เลย...แด๊ดดี้ต้องสัญญากับเรนนะคะว่าจะดูแลตัวเองดีๆ
อย่าให้ใครมายิงได้อีกนะ” ร่างบางขยับเข้าไปกอดเอวของบิดาอย่างออดอ้อน
พร้อมกับทำเสียงน่าสงสาร
“ครับ แด๊ดสัญญา
จะไม่ยอมเสียเลือดแม้แต่หยดเดียวเลยครับผม” คนเป็นพ่อตอบด้วยน้ำเสียงแข็งขัน
พลางลูบผมนุ่มลื่นของหญิงสาวแผ่วเบา
“ขอให้จริงเถอะค่ะ
อย่าให้เรนรู้ก็แล้วกันนะว่ารวมหัวกันหลอกเรน
ไม่อย่างนั้นละก็...เรนจะกลับมาจัดการด้วยตัวเอง คราวนี้แหละตายเป็นตาย” เฌอเมวีร์เงยหน้าขึ้นมองบิดาพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังเด็ดขาด
ท่าทางถอดแบบมาจากคนเป็นพ่อไม่มีผิด
จนเสี่ยอลันถึงกับส่ายหน้าให้เบาๆไม่รู้เป็นข้อดีหรือข้อเสียที่เขาส่งลูกสาวไปเรียนศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวมา...เขาหัวใจจะวายทุกครั้งยามเมื่อเฌอเมวีร์ทำตัวห่ามๆเหมือนผู้ชายแบบนี้
“แด๊ดไม่เคยผิดคำพูด
และจะไม่ทำอย่างนั้นเด็ดขาดพอใจหรือยังครับ...ไปเตรียมตัวได้แล้ว
เดี๋ยวเพื่อนแด๊ดจะมารับแล้วนะ” น้ำเสียงที่อบอุ่นอ่อนโยนจะถูกส่งให้กับลูกสาวทุกครั้ง
ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดก็ตาม
คำว่า ‘เพื่อนของแด๊ด’ ที่เสี่ยอลันพูดให้ได้ยินอยู่บ่อยๆทำให้เฌอเมวีร์เข้าใจว่าเขาคงมีอายุเท่ากับพ่อของเธอ
หรือไม่ก็คงเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทสนมกันมากถึงได้ไหว้วานขอให้เธอไปหลบภัยด้วยได้
เมื่อมองดูเวลาก็สายเต็มทีหญิงสาวจึงไม่อิดออดอีกลุกจากเตียงและเดินเข้าไปทำธุระในห้องน้ำอย่างว่าง่าย
ขณะที่กำลังแต่งตัวและส่องกระจกดูความเรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้าย
เสียงสนทนาที่ดังอยู่ด้านนอกทำให้เฌอเมวีร์ต้องเอียงหูฟังอย่างตั้งใจและตั้งใจอีกหลายๆครั้ง
เพราะน้ำเสียงที่ดังเข้าหูเธออยู่ตอนนี้มันดูคุ้นหูเสียจนคิดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้...เป็นไปไม่ได้หรอกน่า
ผู้ชายบ้ากามคนนั้นจะมาอยู่ในห้องของแด๊ดดี้เธอได้อย่างไรกัน โลกมันคงไม่กลมขนาดนั้นหรอก!
หญิงสาวเดินออกจากห้องน้ำด้วยจิตใจที่หวาดหวั่นพร้อมกับภาวนาขออย่าให้สิ่งที่เธอคิดเป็นความจริงเลย
แต่ดูเหมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะไม่ฟังคำร้องขอจากเธอเลย
เพียงแค่เห็นแผ่นหลังกว้างและลักษณะการแต่งกายก็ทำให้หัวใจของเธอวูบไหวแทบจะหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“ใครมาเหรอคะแด๊ดดี้” เฌอเมวีร์กลั้นใจถามออกไป สายตายังจับจ้องไปที่ผู้ชายตัวโตนิ่ง
ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะยิ่งเบิกกว้างขึ้นเมื่อชายหนุ่มหันหน้ากลับมาหาเธออย่างช้าๆ
พร้อมกับแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก
แววตาไม่ได้มีความรู้สึกประหลาดใจเลยสักนิดที่พบเธอที่นี่
“คนที่แด๊ดบอกว่าจะให้เรนไปอยู่ที่เกาะด้วยไงลูก
นี่คุณ พอล อัลนัลโด้ สวัสดีพี่เขาสิลูก” เสี่ยอลันที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงระรื่นยินดี
ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มตลอดเวลาต่างจากหญิงสาวเมื่อได้ฟังชื่อนี้กลับมีใบหน้าที่ซีดเผือด
ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแดงก่ำขึ้นด้วยอารมณ์ที่กำลังโกรธกรุ่น
‘สวัสดีพี่เขาสิลูก’ คำนี้ยิ่งทำให้เธอต้องกำหมัดเข้าหากันแน่น
อยากจะเข้าไปชกหน้าหนักๆมากกว่ายกมือขึ้นมาสวัสดี
“เรนจะไม่ไปอยู่กับผู้ชายบ้ากามคนนี้เด็ดขาด”
เฌอเมวีร์ประกาศกร้าว ทำเอาใบหน้าของเสี่ยอลันเหวอด้วยความไม่เข้าใจ
จากนั้นหญิงสาวก็วิ่งเข้าไปหาผู้เป็นบิดาและกอดแขนเอาไว้อย่างแน่นหนา
“แด๊ดดี้ไล่เขากลับไปเลยนะ
ผู้ชายคนนี้เป็นคนอันตราย ดูหน้าแล้วเป็นโจรปล้นสวาทชัดๆ
ถ้าเรนไปอยู่กับเขานะรับรองได้เลยว่าไม่ถูกข่มขืนก็ต้องถูกลักพาตัวไปขายต่างประเทศแน่ๆ”
ถ้อยคำกล่าวหาร้ายแรงของเฌอเมวีร์ไม่ได้ทำให้อัลนัลโด้เกิดความไม่พอใจแต่อย่างใด
ตรงกันข้ามเขากลับต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้อย่างหนักหน่วง
คิดได้อย่างไรว่าเขาจะข่มขืนแล้วนำเธอไปขายต่างประเทศ
หรือถ้าเขาคิดจะทำจริงๆอย่างแรกก็น่าสนใจ แต่อย่างหลังไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด...ใครจะขายแม่ของลูกได้ลงคอ
“เดี๋ยวสิเรน ลูกพูดอะไรของลูก แด๊ดงงไปหมดแล้ว”
เสี่ยอลันมองหน้าบุตรสาวสลับกับมองหน้าคมคายของอัลนัลโด้
เขาอย่างฟังคำอธิบายจากใครสักคน
เพราะเหมือนสองคนจะเคยพบกันมาแล้วและลูกสาวของเขาก็ไม่ชอบหน้าอัลนัลโด้เอามากๆด้วย
“ผมคิดว่าเรนคงจะเข้าใจอะไรผิดน่ะครับ
เราเพิ่งจะเคยพบกันครั้งแรก จะรู้นิสัยใจคอของผมลึกซึ้งขนาดนั้นได้อย่างไร
จริงไหมครับ” ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบเฉย
และเหมือนจะไม่ถือสาที่หญิงสาวต่อว่าเขาไปเมื่อครู่เสียด้วย
ความนิ่งสงบของเขาทำให้เสี่ยอลันมองพิรุธไม่ออกและเชื่อสิ่งที่เจ้าพ่อเกาะพูดอย่างไม่ติดใจสงสัย
ก่อนจะหันมามองบุตรสาวด้วยสายตาติเตือน
“อย่ามาเรียกเรนนะ ฉันไม่อนุญาต”
เธอเอ่ยเสียงห้วน พลางแยกเขี้ยวขู่ฟ่อๆ
“เรน
อย่างก้าวร้าวกับพี่เขาแบบนั้น” เสียงทุ้มของคนเป็นพ่อเอ่ยปราม
“เฮอะ พี่อย่างนั้นเหรอ
เรนเป็นลูกคนเดียวของแด๊ดดี้ค่ะ ไม่เคยมีพี่” เธอเถียงพร้อมกับมองหน้าเจ้าพ่อเกาะราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“เขาโกหกหน้าไม่อาย เรนเคยเจอเขามาถึงสองครั้งแล้ว
คนบ้าตัณหาและหื่นกามแบบนี้ เรนไม่ไปอยู่ด้วยเด็ดขาด ถ้าจะบังคับให้เรนไปให้ได้
ก็ฆ่าเรนให้ตายเสียตรงนี้เลยดีกว่า”
อาการพยศของลูกสาวทำให้เสี่ยอลันต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ไม่เอาน่าเรน
อย่าพูดแบบนี้สิ แด๊ดว่าต้องมีการเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ” เสี่ยอลันหวังเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
เขารู้ดียามเมื่อเฌอเมวีร์โกรธทุกอย่างจะพังพินาศหมด ในใจก็แอบลำเอียงอยู่บ้างที่เชื่อฝ่ายอัลนัลโด้มากกว่าลูกสาวของตัวเอง
“แด๊ดดี้ไม่เชื่อลูกสาวอย่างเรนเหรอค่ะ
แต่กลับไปเชื่อนายหื่นกามหน้าตายคนนั้น” นิ้วเรียวสวยชี้ไปทางอัลนัลโด้อย่างเคียดแค้นระคนเจ็บใจ
เป็นไปได้อย่างไรที่พ่อของเธอไม่เชื่อคำพูดของเธอเลยสักนิดเดียว ไอ้ผู้ชายคนนี้มันต้องเล่นของใส่พ่อของเธอแน่ๆ
“น้องเรนคงจำคนผิดแล้วล่ะครับ
พี่พอลเพิ่งกลับจากอิตาลีได้ไม่ถึงสองวันด้วยซ้ำ เราจะไปเจอกันตอนไหนครับ
ลองคิดดูดีๆสิ ฮึ” เจ้าพ่อเกาะวางหน้าขรึมได้อย่างแนบเนียน
พลางเอ่ยเสียงทุ้มหวานอย่างสนิทสนม
“อ๊าย บอกว่าอย่างมาเรียกชื่อของฉัน
ฉันไม่อนุญาต ไอ้ผู้ชายปลิ้นปล้อน กะล่อน” เฌอเมวีร์กระทืบเท้าอย่างเจ็บใจระคนเคืองแค้น
ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจกว่าที่เธอคิด มองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าดูอย่างไรก็เป็นคนเดียวกันแน่ๆยังจะมาโกหกหน้าด้านๆอีก
มันน่าทำให้สูญพันธุ์ตั้งแต่วันนั้นเสียก็ดี...
แล้วที่พูดออกมาน่ะ ‘น้องเรน’ ‘พี่พอล’ เธอฟังแล้วจะอ้วก!
“เฮ้อ คุณลุงครับ
ผมคิดว่าที่น้องเรนอาละวาดใส่ผมแบบนี้ คงเป็นเพราะเธอไม่อยากไปอยู่ที่เกาะมากกว่านะครับ...หรือว่าเราจะบังคับขืนใจน้องมากเกินไปหรือเปล่าครับ”
เจ้าพ่อเกาะถอนหายใจใหญ่พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงปลงตก สีหน้าดูผิดหวังอย่างเปิดเผยซึ่งเสี่ยอลันก็ดูเหมือนจะเห็นด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย...เฌอเมวีร์ดื้อและเจ้าเล่ห์แค่ไหนเขารู้ดี
บางทีนี่อาจจะเป็นแผนการที่ไม่อยากไปอยู่เกาะอย่างที่ชายหนุ่มบอกก็เป็นได้
ความคิดเห็น