พลิกแฟ้มคดีดังที่ชวนสยอง

                            คริสตี้  เด็กหญิง  วัยแปดขวบ  ถูกยิงที่ราวนมทะัลุปอด
                     เชอร์ริล  วัยเจ็ดขวบ  ถูกยิงที่ไหล่ซ้าย-ไหล่ขวา
                     สตีเฟ่น   วัยสามขวบ  ถูกยิงในระยะเผาขนเข้าสไขสันหลัง
              เด็กทั้งสามเปนลูกของ ไดแอนดาวน์ส  หญิงผู้หย่าร้างกับสามีนายแบบ รูปหล่อ โดยไดแอน เปนผู้ดูแลเด็ก 
            ใคร...?ที่มีโหดเหี้ยมถึงขนาดนี้.....
              19 พฤษภาคม 1983
                       สปริงฟิลด์  สหรัฐอเมริกา  เวลาสี่ทุ่มเศษ  ที่ร.พแม็กเคนซี่วิลลาเมตต์ ที่ตึกเล็กๆของร.พด้านหน้าติกกับถนน โมฮอว์ก  มันถูกออกแบบมาเพื่อความสะดวกรวดเร็วในการรับกับสถานการณ์ฉุกเฉินโดยเฉพาะ  ด้านซ้ายของตึกเปนห้องผ่าตัด ตรงกลางเปนห้องปฐมพยาบาล และรับผู้่ป่วย  ส่วนด้านขวาเปนห้องผู้ป่วยฉุกเฉิน แม้อาคารจะดูทรุดโทรมเพราะผ่านการใช้งานมากว่า40ปี  คุณภาพในการรักษายังอยู่ในเกณฑ์มาตรฐาน
                       โดยทั้วไปเวลาสี่ทุ่มถึงห้าทุ่ม  จะเปนช่วงที่มีสถิติอุบัติเหตุ และฆาตกรรมฟุ่งขึ้นสูงสุดในรอบวัน  โดยเฉพาะวันศุกร์  วันสุดท้ายการทำงาน 
                         แต่สำหรับร.พเล็กๆอย่างแม็กเคนซี่-วิลลา  มันไม่มีอะไรมากไปกว่าการทำแผลมอเตอร์ไซค์ล้มหรือมีดบาดนิ้ว
                 เว้นแต่วันนี้....!!!!
                         จูดี้..แพตเตอร์สันนั่งหาวนอน ขณะที่รถนิสสันสีเหลืองขับมาช้าๆมาจอดที่ลานจอดรถหน้าห้องอุบัติเหตุโดยที่ไม่มีใครลงจากรถ  แสงจากตัวอาคารไม่่สว่างพอที่มองเห็นสภาพภายในรถได้  
                         จูดี้ค่อยๆลุกขึ้น  สังหรณ์ใจว่าต้องมีอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้น  เทอบอกให้
บุรุษพยาบาลออกไปสังเกตุการณ์ที่ลานจอดรถ
                          เมื่อเค้าไปถึงเค้าก้อตะโกนให้คนในตึกมาช่วยกับเอารถเข็นมาด้วย
ทุกคนหันไปมองด้วยความแปลกใจ.....เกิดอะไรขึ้น???
                          ความโกลาหลเกิดขึ้นทันทีที่ประตูรถเปิดออก  ร่างของหกญิงสาวนางหนึ่งเอียงแล้วหล่นลงจากรถ  เพราะเทอนั่งพิงประตูด้านคนขับ  เหนได้ว่าเทออยู่ในอาการช็อค  ที่แขนมีผ้าชุ่มเลือดพันอยู่  บุรุษพยาบาลช่วยอุ้มเทอขึ้นรถเข็น
                           "เกิดเหตุฉุกเฉิน...เตรียมพร้อมเร็ว....โรซี่ มาตินตระโกนบอกเพื่อน
"มีผู้หญิงโดนฟันที่แขน "
                          แต่แล้วบุรุษพยาลบาลขอรถเข็นเพิ่นอีกคัน   เชลบีและโรซี่ตัดสินใจวิ่งไปดูพร้อมรถเข็น  และเมื่อไปถึงเค้าก้อเปิดประตูด้านหลัง
                          "คุณพระช่วย" โรซี่อุทานกับภาพตรงหน้า    ที่เบาะสักหลาดด้านหลังที่ชุ่มไปด้วยเลือด กลิ่นคาวคลุ้งทะลักออกมาจากร่างเล็กๆ   สองร่างที่นอนขด
อยู่บนเบาะ  โรซี่ เ้ปนคนเเรกที่อุ้มร่างเล็กๆออกจากรถอย่างแผ่วเบา เทอเหนเลือดทะลักออกจากราวนมเปนฟอง
                           "เอาไปห้องฉุกเฉินด่วนที่สุด" เทอส่งร่างหนูน้อยให้บุรุษพยาบาล
จากนั้นเทอก้อเข้าไปอุ้มอีกร่างทีนอนอยู่ด้านใน  เทอสั่นเทิ้มด้วยความโกรธเมื่อพบว่า เด็กที่เทออุ้มนั้นไม่ได้บาดเจ็บเพราะอุบัติเหตุ  แต่น่าเกิดจากกระสุนปืน
                            ใคร...มนุษย์ใจสัตว์คนไหน..ทีทำร้ายเด็กเพียงสามขวบได้ลงคอ
รถเข็นยังไม่มา  โรซี่รอไม่ไหวเทออุ้มเด็กอีกคนวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉินด้วยตัวเอง
ทุกคนไปกันหมดแล้ว  คงเหลือเชลบีที่ยืนงงอยู่ข้างรถ  เทอไม่อยากกลับไปเผชิญความจริงในห้องฉุกเฉิน เทอยังทำใจไม่ได้
                             ทันใดนั้นเทอเหลือบไปเหนถุงผ้าใบเล็กๆกองอยู่ แต่เส้นผมสีทองที่โผล่ออกทำเทอเย็นวาบไปทั้งตัว
                             "พระเจ้าช่วย"...คำพูดกลืนหายไปในลำคอ   ยังมีเด็กอีกคนที่ยังนอนไม่ไหวติง  เชลบีวิ่งอ้อมไปอีกด้านหนึ่งของรถเปิดประตูด้านตรงข้าม  ซ้อนร่างน้อยขึ้นมาวิ่งตรงไปที่ห้องฉุกเฉินด้วยกำลังทั้งหมดที่เทอมีอยู่ทั้งๆที่เทอทอ้งใกล้คลอด
                              "ช่วยด้วย...ช่วยเทอด้วย...เทอกำลังจะตาย"
 ที่ห้องฉุกเฉิน  นายแพทย์ แม็กเคย์  แพทย์เวรถูกตามตัวมาถึง เค้าให้น้ำเกลือแก่เด็กทั้งสอง ส่วนหญิงสาวอีกคนถูกแยกไว้อีกห้องหนึ่งโดยมีพยาบาลดูแล  เชลบีอุ้มร่างขาวซีดไร้สีเลือดตรงไปที่หมอแม็กเคย์
                                "คุณหมอชว่ยเทอด้วย...เทอกำลังจะตาย"
พยาบาลในห้องช่วยกันอุ้มหนูน้อยชึ้นเตียง  ตัดเสื้อผ้าเปื้อนเลือดออกเผยให้เห็นแผลขนาดใหญ่สองแผลอันเกิดจากกระสุนปืน  ที่ไหล่ทั้งสองข้างเปนการจงใจยิง
                              กราฟแสดงคลื่นไฟฟ้าหัวใจแทบจะเปนเส้นตรง  นั่นแสดงว่าหัวใจกำลังทำงาน  เชลบีรีบฉีกอะดรีนาลินเข้าเพื่อกระตุ้นหัวใจโดยไม่รอให้หมอสั่ง
เส้นกราฟเริ่มเคลื่อนเปนจังหวะ เทอใจจดจ่อกับเส้นกราฟนั้น
                              แต่แล้วเส้นกราฟกลับแบนราบลงอีกครั้ง  และกลายเปนเส้นตรงในที่สุด  นั่นแปลว่าหนูน้อยตายแล้ว
                              เชลบีร้องไห้โฮ! ประหนึ่งเทอได้สูญเสียลูกของเทอเอง
หมอแม็กมองด้วยความเหนใจเค้าปั้มหัวใจและช่วยการหายใจทันที
                              ไม่มีการตอบสนอง เชลบียืนมองจอมอนิเตอร์ที่มีกราฟเส้นตรงด้วยสายตาเลื่อนลอย
                               "เชลบี"หมอแม็กเรียกเบาๆ  "เราทำดีที่สุดแล้ว
                               เชลบีรู้สึกโกรธตัวเอง  ไม่อยากยอมรับว่าเด็กที่เทออุ้มมาได้ตายไปแล้ว  เทอโทษตัวเองที่วิ่งมาช้าเกินไปเพราะความอุ้ยอ้ายของเทอหน
ุน้อยผมนิ้มราวกับเส้นไหมนอนสงบนิ่งบนผ้าคลุมเตียงสีขาวสอาด  เหมือนนางฟ้าตัวน้อยกำลังหลับไหล  บัดนี้ผิวหนังเทอเริ่มซีดขาวเหมือนทำด้วยขี้ผึ้ง อายุคงไม่เกินหกปี เซลบีค่อยๆม้่วนเสื้อผ้าที่หนูน้อยสวมใส่ บรรจงหย่อนลงในถังขยะโดยไม่รุ้ว่าทำไมจึงทำเช่นนี้