วิวาห์ร้าย ใต้เงารัก

ลำดับตอนที่ #29 : บทที่20 "...Love Game..."100% >>คิดถึงๆ

 

บทที่20 "...love game..."

            ‘ได้ยินไหมว่าผมเลิกรักคุณไม่ได้!!’

            ไม่รู้ว่าเป็นเพราะที่นี่คือห้องพักสี่เหลี่ยมเล็กๆในโรงพยาบาลรึเปล่า ประโยคที่เหมือนกลั่นออกมาจากหัวใจของเขาถึงได้สะท้อนไปมาอยู่ในห้องนี้...อยู่ในหัวเธอ

            และพิมลดารู้ดีว่าเขาเจ็บปวดกับมันมากแค่ไหน หากที่เธอไม่รู้ก็คือเขาจะทนรักเธอทำไม หญิงสาวสบดวงตาสีควันบุหรี่ของเขาอย่างคนที่กำลังพยายามจะค้นหาบางสิ่งบางอย่าง

            “พิมไม่เข้าใจคุณเลยคะราล์ฟ...คุณทนรักพิมได้ยังไง พิมเสียใจนะคะที่พิมทำคุณเจ็บ หลายๆครั้งในสามสี่ปีที่ผ่านมา พิมรู้ว่าคุณรักและห่วงใยพิมมากแค่ไหน แต่พิมก็ไม่ได้ตอบแทนอะไรคุณเลยนอกจากความเจ็บปวด ไม่แม้แต่จะตอบรับความรักของคุณ แล้วคุณมาทนรักคนอย่างพิมทำไม พิมไม่เข้าใจเลย...”

            “...คงเพราะเหตุผลเดียวกับที่พิมทนรักหมอนั้น...”ร่างสูงเคลื่อนเข้ามาใกล้เธอจนชิด กระไออุ่นจากร่างสูงของเขาแผ่กระจายมาถึงเธอ จนพิมลดาเองยังอดแปลกใจไม่ได้เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยเข้าใกล้เธอขนาดนี้ ไม่เคยรุกล้ำเข้ามามากเท่าวินาทีนี้

            “...ราล์ฟคะ...พิมไม่ได้ทนรักนะ พิมรักเขา...!”

            ‘ชู่ว์...’ นิ้วชี้เรียวยาวของชายหนุ่มยกขึ้นแตะริมฝีปากอิ่มสวยอย่างแผ่วเบา ก่อนเอ่ย “...ถ้าเกิดพิมคิดผิดล่ะ หากคนๆนั้นที่พระเจ้าประทานมาให้พิมเป็นผม และผู้ชายคนนั้นเป็นเพียงอุปสรรคในความรักของเรา ผมควรยอมผ่ายแพ้เหรอ ถึงผมจะมีโอกาสเพียงแค่หนึ่งในร้อย แต่เมื่อผมรู้ว่าผลตอบแทนมันหอมมันหวานมันคุ้มค่า ทำไมผมจะไม่ยอมเสี่ยงล่ะ”

            พิมลดารู้สึกเหมือนเลือดทั้งตัวจะไหลเวียนรวมกันอยู่ที่สองข้างแก้มของเธอ เมื่อรับรู้ถึงปลายนิ้วอุ่นจัดที่ไล้วนอยู่กับริมฝีปากล่างของเธอไม่ผิดกับถูกบดเคล้าด้วยริมฝีปาก เธอยังคงยื่นนิ่งเหมือนต้องมนตร์เมื่อร่างสูงกล่าวอย่างเว้าวอนกับเธออีกครั้ง

            “ได้โปรดเถิดนะ ให้ผมได้รักพิมอย่างที่ผมอยากจะรัก อย่าตัดโอกาสผมเพียงเพราะผมมาทีหลังเลยนะ อย่างน้อยถ้าวันหนึ่งผมต้องตัดใจ ก็ขอให้ผมได้รู้ว่าพิมเกิดมาเพื่อเป็นของเขา...ไม่ใช่ผม” ชายหนุ่มละสัมผัสจากริมฝีปากของพิมลดาอย่างอ่อนโยน ยิ้มนิดๆที่มุมปาก เมื่อเห็นว่าแก้มเนียนใสนั้นแดงปลั่ง “ถึงตอนนั้นผมสัญญา ผมจะถอยและจะคิดกับพิมเพียงแค่น้องสาวเท่านั้น”

            พิมลดาอดยิ้มไม่ได้กับความอ่อนโยนของผู้ชายตรงหน้า “คุณพูดเหมือนกับว่ามันง่ายดายเสียเหลือเกิน”

            “อะไรง่าย...อ๋อ เลิกรักพิมน่ะเหรอ” ร่างสูงเลิกคิ้วสูงอย่างกวนอารมณ์คนมอง หากก็เรียกรอยยิ้มออกมาจากทั้งคู่ได้ “จะว่าง่ายมันก็ไม่ง่าย จะว่ายากก็ไม่ยากหรอก สาวไทยทั้งสวยทั้งหวาน ไปๆมาๆพิมเองนั้นแหละจะเสียใจร้องไห้ขี้มูกโป่งหากผมไปหลงรักคนอื่น”

            “สาธุ!!” พิมลดาผลักอกเขาออกห่าง ยกมือพนมท่วมหัวอวยพรเขาเสียด้วย “ขอให้คุณเจอเธอคนนั้นภายในสามวันเจ็ดวัน”

            ชายหนุ่มระเบิดหัวเราะเสียงดัง พิมลดาเองก็พลอยหัวเราะไปด้วยแต่ลึกลงไปในหัวใจแล้วเธอกับเขาต่างรู้ดีว่าจะไม่มีการยอมแพ้ เธอรู้ว่าราล์ฟจะทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนใจเธอ มันอยู่ที่เธอแล้วว่าจะมั่นคงและซื่อตรงกับหัวใจตัวเองแค่ไหน และเหนือสิ่งอื่นใดเธอหวังว่าจะไม่มีอะไรที่เลวร้ายเข้ามาสั่นคลอนความรัก ความศรัทธาที่เธอมีให้พี่วิน ความรักของเธอที่มีให้เขาถึงมันจะทานทนแต่เมื่อมีน้ำที่เย็นชื่นไหลผ่านทุกวี่วันมันก็มีทางสึกกร่อนกันได้เพราะหัวใจของเธอไม่ใช่อิฐไม่ใช่ปูน...

            เรือนร่างสูงในชุดเครื่องแบบอันทรงเกรียตินั่งหลังตรงมองดูสง่าสมชายชาตรี หากใบหน้าที่แม้จะหล่อเหลากลับบูดบึ้ง คิ้วเข้มดกดำขมวดจนแทบจะผูกเป็นปม ริมฝีปากอิ่มถูกเจ้าตัวเม้นแน่นไร้สีเลือดผู้คนที่เดินผ่านไปมาในร้านอาหารต่างมองเขาเป็นตาเดียว

            อัศวินไม่แม้แต่จะเหลือบแลสายตาไปทางคนพวกนั้น ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขารู้สึกก็คือหัวใจของเขากำลังถูกเผาไหม้ด้วยความร้อนรุมที่ทุกอย่างดูจะไม่เป็นเหมือนที่คิดเอาไว้แต่แรก ซ้ำร้ายไปๆมาๆกลับกลายเป็นเขาเอง ที่ตกลงไปในวังวนเชี่ยวกราดเพราะความรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

            แถมเรื่องที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ ตอนนี้พิมลดาไม่ได้มีแค่เขาอีกต่อไปแล้ว ใช่เขาเป็นพ่อของลูกเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอรัก แต่เขาเห็นอยู่แล้วว่าข้างกายเธอมีผู้ชายอีกคนที่แสดงออกชัดว่ารักและปรารถนาดีต่อพิมลดาเช่นกัน

            ถ้าไม่ติดว่าที่นี่เป็นสถานที่สาธารณะชายหนุ่มคงยกมือขึ้นทึ้งผมตัวเองด้วยความหงุดหงิดแล้วแน่ๆ และเพราะเขามัวแต่กลัดกลุ้มกับตัวเองอยู่จึงไม่เห็นร่างบางในชุดสีขาวเรียบๆที่เดินเข้ามาใกล้

            ปรางดาวมองใบหน้าบูดบึ้ง ของคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ขนาดเธอเข้าใกล้จนหยุดยืนอยู่ที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขาแล้ว ร่างสูงก็ยังไม่มีทีท่าจะรับรู้ถึงการมาของเธอ

            “พี่วินคะ... พี่วิน”

            เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มรุ่นพี่ยังคงนั่งนิ่ง ปรางดาวจึงตัดสินใจเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่หนาพร้อมกับเขย่าเบาๆ “พี่วินๆ!”

            ดวงตาคมสวยที่เมื่อครู่เหม่อมองออกไปไกลกระพริบรัวเพราะเจ้าตัวเพิ่งตื่นจากภวังค์ ชายหนุ่มเหลียวมองต้นตอเจ้าของเสียงอย่างมึนงง “อ้าว...ดาว มาเมื่อไหร่ พี่ไม่รู้สึกตัวเลย”

            “รู้สึกตัวก็แปลกแล้วล่ะค่ะ ดาวเรียกพี่วินอยู่ตั้งนาน ใจลอยไปถึงไหนคะ”

            ชายหนุ่มทอดถอนใจ “ถึงไหนอะไรล่ะ ไปได้ไม่เกินเมตรหรอก...มีมารมาผจญเสียก่อน”

            ปรางดาวหน้าเหวอ ร้องเสียงหลง “อ้าว! มาว่าดาวทำไม พี่วินเรียกดาวออกมาเองนะคะ...ดูสิ มาหาว่าน้องเป็นมารผจญ”

            อัศวินกลอกตาขึ้นมองเพดานสูงโปร่งของร้านอาหารเจ้าประจำ ก่อนทำเสียงจิจ๊ะในลำคอใส่ร่างเล็กที่ทรุดตัวลงนั่งที่เก้าฝั่งตรงข้ามอย่างเอือมระอา เพราะนานวันเริ่มไม่แน่ใจว่าปรางดาวนั้นใสซื่อจริงๆหรือที่แท้แค่อยากจะแกล้งรวนเขากันแน่

            “พี่ไม่ได้หมายถึงดาว แต่มีหมายถึงมารขวางคอพี่กับพิมลดาต่างหากเล่า”

            เป็นทีของหญิงสาวบ้างที่ต้องกระพริบตาปริบๆ พยายามจะตามชายหนุ่มรุ่นพี่ให้ทัน “ใครคะ มารขวางคอพี่วินกับคุณพิม”

            “ก็ไอ้ราล์ฟ แบรทเวล ลูกติดพ่อเลี้ยงของพิมลดาน่ะสิ มันไม่ได้อยากเป็นพี่ชายแสนดีอะไรหรอก อยากจะมาเป็นพ่อทูนหัวของลูกเมียพี่มากกว่า”

            “อ๋อ...” ปรางดาวครางรับออกมาได้คำเดียว พยายามแทบตายที่จะไม่เอ่ยสวนคนที่เรียกคุณพิมลดากับหนูออกัสว่า ‘ลูกเมียพี่’ เสียเต็มปากเต็มคำ หากปรางดาวไม่กล้าแซวชายหนุ่มผู้เปรียบเสมือนพี่ชายในเวลานี้ เพราะเธอแน่ใจว่าเขาคงไม่มีอารมณ์ขันไปกับเธอแน่ๆ

            “ดาวคิดดูสิ จะไม่ให้พี่กลุ้มใจได้ยังไง ในเมื่อทุกอย่างมันกำลังจะเข้าทีเข้าทาง ทำไมหมอนี่ต้องเข้ามาเป็นมารชีวิตพี่ด้วยก็ไม่รู้”

            “ใจเย็นๆสิคะพี่วิน เขาอาจจะเป็นเพียงอุปสรรคเล็กๆในร้อยพันที่พี่วินจะต้องเจอก็ได้”หญิงสาวปลอบ ก่อนแสร้งทำเป็นดูหมิ่น “หรือว่าแค่นี้พี่วินก็ท้อแท้แล้ว จะยกธงขาวตอนนี้ก็ยังทันนะคะ ไม่เสียหน้าเท่าไรหรอก”

            ชานหนุ่มขมวดคิ้วมองอีกฝ่ายอย่างขัดใจ “พี่ไม่ยอมแพ้หรอกน่ะ แต่เห็นหน้าเลี่ยนๆของมันแล้วพี่อยากจะอาเจียน ถ้าดาวเห็นสายตาตอนมันมองพิมนะ ดาวจะรู้ว่ามันหวานจนมดกรู่เข้ามาเป็นแถวเชียวล่ะ”

            ปรางดาวยิ้มกับคำเปรียบของเขา อดพึมพำกับตัวเองไม่ได้ “ว่าแต่คนอื่นเขา” พี่วินน่ะน้อยหน้าใครนักนี่ แม้ไม่เคยเห็นชัดๆแต่เธอก็เดาได้เลยว่าเวลาที่พี่วินมองคุณพิมน่ะ คงหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าไม่ผิดกันนักหรอก

            “ดาวว่าอะไรนะ”

            “เปล่าคะ ดาวแค่ถามว่า พี่วินโทรเรียกดาวออกมาทำไมหรือแค่มาบ่นให้ฟังเท่านั้นคะ”

            ชายหนุ่มหน้าแดง “ถ้าดาวคิดว่าพี่เอาเปรียบหรือเอาเรื่องไร้สาระมารบกวน ดาวบอกพี่ตรงๆได้เลยนะ อย่าเกรงใจ”

            ปรางดาวตกใจที่ชายหนุ่มคิดแบบนั้น ศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำยาวสลวยส่ายสะบัดจนผมยุ่ง เมื่อเจ้าตัวสะบัดมันสุดแรง “เปล่าเลยค่ะพี่วิน ดาวบอกแล้วไงคะว่ายินดีช่วย เพียงแต่ที่ถามเนี่ยเพราะดาวเห็นว่านายราล์ฟอะไรเนี่ยก็แค่อุปสรรคเล็กน้อย ถ้าพี่วินมั่นคงจริงใจกับคุณพิม พี่วินมีภาษีดีกว่าหมอนี่ตั้งเยอะ ที่สำคัญคุณพิมเธอก็คงจะรักพี่วินอยู่มากไม่เช่นนั้นคงไม่อยู่เป็นโสดมาถึงขนาดนี้”

            ชายหนุ่มจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย ดั่งกับจะขอความมั่นใจ “ดาวคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ”

            “จริงสิคะ อีกอย่างการที่มีคนอื่นมารักมาชอบคุณพิมมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก คุณพิมเป็นคนสวยที่มีนิสัยใจคอน่ารัก แถมยังทั้งเก่งทั้งฉลาด ขนาดดาวเพิ่งรู้จักเธอได้ไม่นานยังเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดีเอามากๆ คงมีแต่เพียงผู้ชายซื่อบื้อนั่นแหละค่ะ ที่จะปล่อยผู้หญิงแสนดีแบบนี้ให้หลุดมือไปได้”

            ‘ผู้ชายซื่อบื้อ’ สะอึกจนพูดไม่ออก รู้ตัวว่าถูกว่ากระทบเข้าให้แล้วเอ่ยเสียงอ่อย “โธ่ดาว...แทนที่จะช่วยกัน ทำไมมาซ้ำเติมพี่อย่างนี้ล่ะ”

            “ไม่ได้ซ้ำเติมนะคะพี่วิน ดาวแค่อยากจะช่วยชี้ให้พี่วินเห็นเท่านั้นเอง คุณพิมเธอก็รักพี่วิน พี่วินเอง...” ปรางดาวลากเสียงยาวอย่างจงใจ “ถึงจะเล่นตัวไม่เข้าท่าแต่ก็รักคุณพิม ดาวไม่เข้าใจเลยว่าพี่วินจะเล่นเกมความรักสร้างแผนวิวาห์บ้าๆนี่ขึ้นมาทำไม”

            “ขอบคุณนะ...ขอบคุณมาก" ชายหนุ่มประชดก่อนเอ่ยเสียงอ่อย "ก็ตอนแรกพี่คิดว่ามันจะไปได้สวย ใครจะไปคิดล่ะว่าเรื่องมันจะอีรุงตุงนังขนาดนี้”

            ปรางดาวมองร่างชายหนุ่มผู้ที่เธอเคยคิดว่ารักอย่างปลงตกตามไปด้วย พี่วินนะพี่วิน กับทุกเรื่องล่ะเก่งนัก พอเป็นเรื่องของตัวเองขึ้นมากับคิดยอกคิดย้อนวุ่นไปหมด สงสัยจะเอาวิสัยตอนไขคดีมาใช้จนเคยตัว คิดว่าใครๆเขาต้องมีแผนการยอกย้อนซับซ้อนเหมือนโจรไปเสียหมด

            “ทางเดียวนะคะพี่วิน ตอนนี้ดาวเห็นหนทางอยู่เส้นเดียวที่มันทั้งง่ายและเร็ว แค่พี่วินจบแผนการบ้าๆและบอกความนัยใจกับคุณพิมเสีย ต่อจากนั้นทุกอย่างมันก็จะเริ่มเข้ารอยมันเอง”

            อัศวินมองหญิงสาวอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ดาวพูดจนมันฟังดูง่ายไปเสียหมด”

            “ค่ะ ดาวพูดยังว่าง่ายแล้วกับตัวพี่วินเองน่าจะง่ายกว่าดาวอีกนะคะ ในเมื่อพี่วินก็รักเธออยู่แล้ว แค่ทำตามที่หัวใจรู้สึกมันยากนักเหรอคะ หรือพี่วินจะยอมเสียคุณพิมไปเพียงเพราะความเสียหน้าเสียฟอร์ม และถ้าหากว่าคุณพิมกับลูกสำคัญน้อยนิดจนยอมเสียหน้าไม่ได้ พี่วินก็ปล่อยเธอไปเถอะคะ!!”

            ชายหนุ่มมองคนตรงหน้าเขม็ง เขาไม่โกรธกับสิ่งที่ปรางดาวกล่าวมาทั้งหมดนั้น เพียงแต่เขากำลังจุกจนพูดไม่ออก จุกกับความจริงที่ต้องให้คนนอกคนหนึ่งมาชี้ให้เห็นว่าเขามันเป็นแค่ผู้ชายซื่อบื้อที่งี่เง่า เขาดำรงชีวิตอยู่กับคำว่าเกียรติยศและศักดิ์ศรีของอาชีพ ของดาวบนบ่า หากเกียรติและศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายนั้น เขามีหลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดแค่ไหน...

            “ดาวพูดถูก พี่ควรจะบอกความจริงกับพิมและรักเขาดูแลเขาให้สมกับคุณค่าความดีของเขา ไม่ใช่มัวแต่คิดเอาแต่ได้ เอาแต่ความรู้สึกของตัวเองแบบนี้ ...พี่คงดูโง่มากตอนขอให้ดาวทำเรื่องบ้าๆนี่” ชายหนุ่มหมายถึงช่วงเวลาที่เขากำลังโกรธเป็นฝืนเป็นไฟยามขอให้ปรางดาวเป็นตัวล่อพิมลดามาแต่งงานกับเขา

            “ไม่โง่หรอกคะ” ปรางดาวปลอบโยนเขาเสียงอ่อนโยน “คนเราเมื่อความโกรธความโมโหมันบังตา อะไรๆที่ควรจะเห็น ควรจะประจักษ์แต่ใจก็บิดพลิ้วไปเสียหมด  ดาวยังยืนยังคำเดิมว่าดาวยังคงเคารพและชื่นชมพี่วินอยู่เสมอ และดาวเชื่อว่าต่อจากนี้ไปทุกอย่างคงเขาที่เข้าทางขึ้น อย่าปล่อยให้อะไรๆมันสายเกินไปเสียก่อนนะคะ”

            อัศวินมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างขอบคุณ “ดาวเป็นคนดีจริงๆ ดาวรู้ไหมพี่คิดนะ ว่าถ้าเกิดพิมลดาไม่ได้กลับเข้ามาในชีวิตพี่ วันหนึ่งพี่ก็คงต้องปล่อยดาวไปอยู่ดี มันอาจจะเพราะว่าพี่ไม่ได้รักดาวด้วย แต่เหตุผลส่วนใหญ่จริงๆคงจะเป็นเพราะดาวควรค่าแก่ความรักหมดหัวใจจากผู้ชายดีๆสักคน มากกว่าจะเป็นไก่รองบ่อนในหัวใจใคร”

            หญิงสาวยิ้มจนตาหยี เสยกน้ำส้มแก้วใหญ่ที่ไม่รู้เหมือนกันว่าบริกรนำมาว่าไว้ตอนไหนขึ้นดื่ม "ดาวก็ภวานาให้เจอคนๆนั้นอยู่เหมือนกันล่ะค่ะ"

            อัศวินอมยิ้ม กล่าวอย่างจริงใจ “พนันกันก็ได้ ว่าผู้ชายคนนั้นเขาก็คงจะกำลังค้นหาดาวอยู่เหมือนกัน ที่ใดที่หนึ่งบนโลกใบนี้นี่แหละ ดาวช่วยพี่เอาบุญเอาคุณรอเขาคนนั้นไปก่อนแล้วกันนะ”

            สิ้นประโยคของชายหนุ่ม ปรางดาวก็อดใจไม่ไหวระเบิดเสียงหัวเราะสดใส จนแขนในร้านหลายคนหันมาให้ความสนใจ

            “สาธุ!! สมพรปากเถอะค่ะ ถ้าให้ดีนะคะ ดาวขอเจอภายในสามวันเจ็ดวันเลยก็ได้ จะขึ้นคานอยู่แล้วค่ะ!!”

            ‘ฮัดเช้ย!!!’ ราล์ฟ  แบรทเวลจามเสียงดังจนป้ามิเชลกับหลานชายตัวดีหันมามองอย่างตกใจ

            “ลุงราล์ฟไม่สบายรึเปล่าฮะ จามเสียงดังจนหลังคาจะพังลงมาแน่ะ”

            ชายหนุ่มแจกมะเหงก ให้เจ้าตัวน้อยแต่คารมคมคายร้ายกาจ(เหมือนพ่อ)ไปหนึ่งที “ช่างพูดนักนะเราน่ะ ลุงไม่เป็นไรหรอก สงสัยสาวๆคงบ่นถึง”

            เจ้าตัวน้อยขมวดคิ้วใส่ ดวงตากลอกขึ้นมองเพดานห้องอย่างน่าหมั่นไส้...

********************

โปรดติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ

ปล.โหวตวอยซ์ โหวตๆ + เมนท์นะคะ

ขอบคุณทุกคนมากๆนะคะ

.ปล. มุมคุยกับผู้อ่าน
ช่วงนี้อันนาหายอีก เพราะไม่มีเวลาเลยจริงๆคะ คงต้องหมดช่วง 14 ไปก่อนถึงจะมีเวลาว่างมากขึ้น (20 กว่าก็สอบ แต่สอบยิ่งดีเวลย วันหยุดพรึ่บ555) ไม่รอดแน่เรา!555+ ตอนนี้ที่ราชมงคลมีรับปริญญาค่ะ ปี1อย่างอันต้องซ้อมบูม ทำซุ้มและก็เตรียมงานบายเนี่ยร์รุ่นพี่ เฮ้อชิวิตหมาลัยที่นี่สุดแสนจะสนุก แต่ก็หนักมากเลยคะ ไงไง อย่างน้อยตอนนี้ก็อัฟเต็มตอนนะคะ 555+ คงชดเชยกันไม่ได้มากก็น้อย แต่อย่างน้อยมันก็ขยับไปอีกนิดแหละคะ อันยังไม่เก่งขนาดนั่งหน้าคอมแล้วทุกอย่างไหลออกมาเลย บ้างทีเรียนมาเหนื่อยๆ มานั่งหน้าคอมก็บื้อๆคะ ทำไรไม่ได้มากมาย เสียอารมณ์ปล่อยๆ ไงไงก็ทนๆอีกแปะเดียว เพราะตอนนี้อันก็พยายามหาเวลามาอัฟนิยายให้ได้เท่าที่เห็นกันนี่แหละคะ หวังว่าเรื่องต่อจากนี้จะเริ่มเข้มข้นขึ้น รู้สึกว่าคนอ่านก็มาแอดกันเยอะขึ้น ไม่รู้ใครอ่านอะไรอย่างไรบ้าง หากก็ขอขอบคุณไว้ ณ.ตรงนี้ก่อน มีโอกาสจะไปหาถึง ID แน่นอนเจ้าคะ