「RP」Hogwarts is no longer safe

ลำดับตอนที่ #10 : c h a p t e r 1 . -

c h a p t e r 1 . -

            “มีใครรู้ไหมว่าหลังจากนี้จะได้ไปที่พักเมื่อไหร่?”

            เสียงทุ้มต่ำไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆของ เคิร์ท ไอโซลด์ ตัวแทนจากสถาบันเวทมนตร์เดิร์มสแตรงก์เรียกให้เหล่าตัวแทนคนอื่นๆหยุดบทสนทนา คำพูดที่อาจารย์ใหญ่คัลเลน(อาจารใหญ่ของฮอกวอตส์)ทิ้งท้ายก่อนจะออกจากห้องไปคือให้ทุกคนสนิทสนมกันไว้ ถึงแม้จะยังไม่ได้คุยอะไรกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราวเพราะต้องมีประเด็นสุ่มเสี่ยงให้เกิดการทะเลาะเบาะแว้งอยู่เป็นระยะ แต่อย่างน้อยทุกๆคนก็ได้แนะนำตัวกันแล้ว แค่นั้นก็น่าจะเพียงพอ?

            “ทั้งสี่คนเดินทางมาไกล น่าจะเหนื่อยกันมากแล้ว ถ้ายังไงพวกเราแยกย้ายไปพักผ่อนกันเลยดีไหม?” เซนิธ ดอลเลอร์ ตัวแทนจากบ้านฮัฟเฟิลพัฟเกริ่นขึ้นมา มือใหญ่ขยับแว่นกรอบบางเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหล่าประดับรอยยิ้มขณะวางมาดเป็นเจ้าบ้านที่ดี 

            ไม่มีอะไรบอกได้ว่าถ้านั่งสนทนากันต่อไป เจ้าพวกที่ช่างไม่รู้จักเข้าสังคม---บางคน จะก่อเรื่องอะไรที่ทำให้ภาพลักษณ์เจ้าบ้านในสายตาของของผู้มาเยือนแย่ลงอีกหรือเปล่า ถึงเขาจะคิดว่าถ้าหากมีข่าวเรื่องตัวแทนทะเลาะกันตั้งแต่วันแรกจะเป็นเรื่องน่าสนุกก็เถอะ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นขึ้นมาตลอดเทศกาลนี้พวกเขาคงกลายเป็นนักโทษที่มีศาสตราจารย์คอยจับตาดูตลอด 24 ชั่วโมงแน่ๆ

            คำพูดของเซนิธได้รับการเห็นด้วยจากเหล่าตัวแทนที่เหลือ ห้องพักสำหรับตัวแทนที่ทางฮอกวอตส์จัดเตรียมเอาไว้นั้นมีทั้งหมด 2 ห้องด้วยกัน โดยแบ่งออกเป็นห้องฝ่ายชายและฝ่ายหญิง เพียงแค่เดินขึ้นบันไดด้านหลังชั้นหนังสือไปก็จะได้พบกับห้องทั้งสองซึ่งตั้งอยู่ตรงข้ามกันแล้ว

            เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน สิ่งแรกที่ต้องทำนั้นก็คือ การแบ่งเตียง

            ในระหว่างที่ทุกคนกำลังครุ่นคิดว่าตัวเองควรจะเลือกเตียงไหนดีนั่นเอง บลันเชฟลอร์ สโนว์เมลต์ สาวน้อยจากบ้านสธิรีลินก็เดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอนซึ่งอยู่ใกล้กับประตูมากที่สุดโดยไม่รอให้ใครเอ่ยอะไร ใบหน้างดงามสมกับที่มีเชื้อสายของวีล่าเชิดขึ้นอย่างถือดีแทนการบอกว่าเตียงนี้เป็นของเธอแล้ว ไปเลือกเตียงอื่นไป!

            เชอริล แลมเบิร์ต เอง ก็อาศัยช่วงที่ทุกคนยังตัดสินใจกันอยู่เดินตรงเข้าไปยังเตียงนอนด้านในสุดทันที สำหรับคนที่ชื่นชอบความสงบอย่างเธอจะให้นอนริมประตูที่มีคนเข้าออกเดินผ่านอยู่ตลอดเวลาก็ออกจะน่ารำคาญเกินไป จะให้นอนตรงกลางระหว่าง 2 คนก็ไม่ใช่เรื่องน่าพิศมัยเท่าไรนักสำหรับเธอ ดังนั้นเตียงที่อยู่ด้านในย่อมเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอ

            ที่สำหรับข้างเตียงเองก็มีหน้าต่างที่ถูกร่ายเวทเอาไว้ให้สามารถเห็นทิวทัศน์ด้านนอกของฮอกวอตส์ได้อีก ถ้าให้เลือกระหว่างนอนหันหน้าเข้ากำแพงกับนอนหันหน้าเข้าตาต่าง อย่างหลังก็ดูจะเป็นอะไรที่ค่อนข้างจะสุนทรีย์มากกว่าสำหรับเธอ

            “ถ้าอย่างนั้น...ฉันขอนอนเตียงข้างๆบลันเชฟลอร์จะได้ไหมคะ?”

เด็กสาวจากโบซ์บาตงเอ่ยถาม ขณะเอียงคอมองเหล่าตัวแทนที่เหลืออีกสี่คนอย่างขอความเห็น เมื่อไม่มีใครเอ่ยคัดค้านอะไรออกมา สองขาของ โจเซฟีน เรเน่ เดอ วิลลิเยร์ ก็พาร่างเล็กของเธอมาหยุดอยู่ที่เตียงอันเป็นเป้าหมาย

ทันทีที่โจเซฟีนทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงและเงยหน้าขึ้นสบตากับบลันเชฟลอร์ เธอก็รู้สึกได้ว่าดวงตาสีแดงมาเจนต้าของอีกฝ่ายกำลังพยายามจะบอกบางอย่างกับเธอ หลังจากที่ลองคาดเดาความต้องการของคนที่เธอทึกทักเอาเองว่าเป็นเพื่อนคนใหม่ดูแล้ว สาวน้อยก็คลี่ยิ้มหวานพลางกล่าวเสียงใสอีกครั้ง

“คุณเช็คสเปนน์---อืม...ถ้ายังไงขอเรียกว่าอาเคียล่านะคะ” แม้จะเพิ่งนั่งลงไปเมื่อครู่ก็ตามแต่โจเซฟีนก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเดินไปคว้ามือของตัวแทนจากบ้านกริฟฟินดอร์ผู้สูงกว่าเธอกว่า 20 เซนติเมตรมาจับเอาไว้อย่างถือวิสาสะ พร้อมกับช้อนสายตาขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน “ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะให้อาเคียล่ามานอนเตียงข้างๆฉันจังเลยล่ะค่ะ”

เมื่อถูกพูดด้วยเช่นนี้ อาเคียล่า เช็คสเปนน์ ผู้มีความคิดว่า จะนอนเตียงไหนมันก็ได้ทั้งนั้นแหละ ก็พยักหน้าอย่างไม่คิดอะไร 

“งั้นฉันขอเตียงนี้ก็แล้วกันนะ”

เหลือเตียงเพียงแค่สองเตียงแล้ว มาเจอรี่ บัลสโตรด์ จึงได้ตัดสินใจกล่าวพลางชี้นิ้วไปยังเตียงซึ่งตั้งอยู่ตรงกันข้ามกับเตียงของบลันเชฟลอร์ เธอไม่ได้ใส่ใจสักเท่าไรนักว่าตัวเองจะต้องนอนตรงไหน แต่ในเมื่อเหลือเพียงแค่เตียงติดประตูหรือเตียงข้างๆเชอริล แลมเบิร์ต เธอก็ย่อมต้องเลือกเตียงติดประตูเป็นธรรมดา

เชอริลสร้างความประทับใจที่ไม่ดีสักเท่าไรนักในตอนสนทนา แม้จะไม่ได้พูดคุยกับเธอโดยตรงก็ตาม แต่ท่าทางที่ดูจะขี้รำคาญของอีกฝ่ายก็ทำให้มาเจอรี่ตัดสินใจว่า อยู่ห่างออกมาหน่อยน่าจะดีกว่า

เพราะแม้ว่าเธอจะไม่ใช่คนเสียงดัง แต่ก็ไม่อาจมั่นใจได้ว่าจะเผลอทำอะไรให้อีกฝ่ายรำคาญหรือเปล่า

ลูนาเรีย เดอ ลาโรซ สาวน้อยขี้อายจากฮัฟเฟิลพัฟไม่คิดมากที่ตนไม่ได้รับสิทธิ์ในการเลือกเตียง ยังไงเสียเธอเองก็เป็นเจ้าบ้าน การเสียสละให้เล็กๆน้อยๆให้กับแขกผู้มาเยือนเพื่อสร้างความประทับใจกับพวกเขาก็ดูจะเป็นเรื่องที่ถูกต้อง

            ร่างอรชรของ Snow Princess ค่อยๆเยื้องย่างมายังเตียงของตน เธอทิ้งตัวลงนั่งลงบนเตียงเช่นเดียวกับคนอื่นๆก่อนดวงตาสีอความารีนจะสะดุดเข้ากับซองจดหมายสีขาวที่แทบจะกลืนไปกับปลอกหมอนถ้าไม่เข้ามามองในระยะใกล้เช่นนี้

            มือขาวหยิบมันขึ้นมาพลิกดู ก่อนตัดสินใจเปิดมัน

            .

            .

            .

            เกมบัดดี้

            นั่นคือตัวอักษรสีดำที่สะท้อนอยู่ในดวงตาสีฟ้าครามของ โลเวลล์ เดอ โบมองต์ เนื้อหาภายในจดหมายที่วางอยู่บนหมอนของเขากล่าวถึงเกมเทคแคร์ที่เหล่าตัวแทนทั้ง 12 คนจะต้องเข้าร่วม เด็กหนุ่มรู้สึกว่าโชคดีที่ตนเองดึงม่านรอบเตียงลงก่อนจะเปิดอ่านมัน ไม่อย่างนั้นเขาคงจะรู้สึกเลิ่กลั่กไม่ใช่น้อยตอนที่เลื่อนสายตาลงมาอ่านชื่อ บัดดี้ของเขา เพราะกลัวว่าคนอื่นจะรู้เข้า

            แน่นอนว่าเด็กหนุ่มคนอื่นๆเองต่างก็ได้รับซองจดหมายสีขาวที่มีชื่อบัดดี้ของตนเองด้วยเช่นกัน มันค่อนข้างจะน่าอายถ้าจะให้คนอื่นๆรู้ว่าตนเองเทคแคร์บัดดี้ของตัวเองยังไง ดังนั้นสิ่งที่พวกเขาหลังจากอ่านจดหมายจบนั้นก็คือ---หาที่ซ่อนมัน ซ่อนให้มิดชิดที่สุด เพื่อไม่ให้คนอื่นบังเอิญมาเจอได้

            หนังตาของโลเวลล์เริ่มหนักขึ้นจากการเดินทางอันแสนเหนื่อยล้า ทว่าภาพลักษณ์ของสุภาพบุรุษโบซ์บาตงที่ดี---ไม่ว่าอย่างไรก็ควรจะอาบน้ำก่อน ไม่ควรจะนอนหลับไปทั้งๆแบบนี้ 

            คนอย่างเขาน่ะ ไม่ซกมกเหมือนพวกนักเรียนเดิร์มสแตรงก์หรอก!

            ...ได้แต่นินทาในใจ เพราะเกรงว่าถ้าพูดออกไปอาจจะกลายเป็นศพด้วยฝีมือของ นักเรียนเดิร์มสแตรงก์ที่กล่าวถึง ได้

            โลเวลล์แหวกม่านสีเข้มรอบเตียงออกมา ประจวบเหมาะกับที่ คัลเบิร์ต เบรนแนน เวด เพื่อนเตียงข้างๆเขาเองก็เปิดม่านรอบๆเตียงของตนเองพอดี แม้จะค่อนข้างน่าอายไปหน่อย----ไม่สิ การซักถามในสิ่งที่ตัวเองไม่รู้ไม่ใช่เรื่องน่าอายหรอกน่า! แต่เพื่อไม่ให้ตนเองหลงทางแล้วตายจากไปในห้องแห่งความลับของฮอกวอตส์แห่งนี้ เขาจึงตัดสินใจเอ่ย

            “นายพอจะรู้ไหมว่าห้องอาบน้ำของที่นี่อยู่ตรงไหน?”

            ยังไม่ทันทีคัลเบิร์ตจะอ้าปากตอบอะไร เสียงค่อนข้างเบาของ โนอาห์ เคนเนดี้ ตัวแทนจากบ้านเรเวนคลอก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน 

            “ผมสำรวจที่นี่มาบ้างแล้ว ถ้ายังไงให้ผมนำทาง…”

            “ฝากด้วยก็แล้วกันนะ”

            โลเวลล์พยักหน้ารับโดยไม่รอให้เด็กหนุ่มผมดำกล่าวจบ แม้มันจะไม่ใช่มารยาทที่ดีที่สุภาพบุรุษโบซ์บาตงควรทำ แต่ตอนนี้เขาต้องการจะนอนพักให้เร็วที่สุด ก่อนจะวูบไปอย่างไม่สง่างาม เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขายาวก้าวตามคนที่มีความสูงพอๆกันไป

            พวกเจ้าสำอาง

            นั่นคือความคิดของ มาร์ติน เบิร์ก ตัวแทนจากบ้านกริฟฟินดอร์ขณะที่มองทั้งสองคนเดินออกจากห้องไป เด็กหนุ่มแค่นเสียง “หึ” ขึ้นจมูกอย่างเย้ยหยัน

            คนที่เขาใจสะอาดน่ะ น้ำไม่ต้องอาบก็ได้!

__________________________________________________________________________________________________

กติกาของเกมบัดดี้

เราจะส่งชื่อของ คนที่คุณจะต้องเทคแคร์ ไปให้ทางข้อความลับ

เมื่อรู้ชื่อของเขาแล้ว ให้เก็บเงียบเอาไว้ห้ามบอกใคร

โดยคุณจะสามารถเทคแคร์บัดดี้ของคุณได้โดยการส่งแบบฟอร์มนี้มาทางข้อความลับ

ชื่อ :

บัดดี้ของคุณ :

ของขวัญที่อยากจะส่งให้บัดดี้/ต้องการจะเทคแคร์บัดดี้อย่างไร :

*สามารถเลือกได้ทั้งส่งของขวัญให้เฉยๆ หรือเลือกที่จะอธิบายวิธีเทคแคร์ในตอนเรียนหรือในหอพัก

หรือคุณสามารถเทคแคร์บัดดี้ของตนเองได้ในระหว่างทำภารกิจ

(หรือโรลเพลย์อีเว้นท์อื่นๆ)

โดยจำเอาไว้ว่า...ห้ามให้เจ้าตัวรู้ว่าคุณเป็นบัดดี้

H a s h