คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2 Couple ring แหวนเชื่อมใจ
Part 2 Couple ring แหวนเชื่อมใจ
นิ้วเรียวจิ้มปุ่มชั้น 4 ในลิฟท์อย่างรุนแรง และเดินกระแทกส้นบนพื้นพรมในคอนโด การกระทำที่ดูกระแทกกระทั้นนั้นทำให้ซองมินที่เดินตามหลังมาส่ายหน้าเบาๆพร้อมยิ้มเล็กๆ เพราะคำเดียวสั้นๆ คือ ‘ชิน’
…นี่แหละ คือการ ‘กลบเกลื่อนความรู้สึก’ ของคิมเรียวอุค
ตุบ! ข้าวของจากซุปเปอร์ที่เจียดเงินซื้อมาถูกทิ้งไว้กับพื้นอย่างน่าสงสาร กระต่ายน้อยจ้องตาแทบเหลือกกับการกระทำนั้น อยากจะกรี๊ด...ฟักทองกรู!!!!!! แต่เจ้าตัวคงไม่สนหรอกเพราะ...
Ryeowook’s Talk
ผมโยนถุงทั้งหมดที่หอบมาจากในห้างทิ้งไว้ในห้องแล้วเดินอย่างมีจุดหมายไปที่ระเบียงข้างนอก มือเลื่อนประตูกระจกออกแล้วปิดลง มองเห็นทัศนียภาพภายนอกที่อยู่ต่ำลงไปอีก ภาพตัวเมืองกับท้องฟ้านั้นไม่ได้ทำให้ผมใจเย็นลงเท่าไหร่เลย...
ลมเย็นปะทะเข้าใบหน้า และก็...
“ไอ้บ้าหน้าเหมือนเต่า!!! นายเป็นใครถึงมาพูดแบบนี้กับฉันวะ!!!! Rtrgt5t9n8-8+95+y8//8-*/*-9+6+32!!!!”
...คนที่อยู่ข้างในห้องถึงกับเงิบแดรก
...อีกด้านหนึ่งที่เป็นสาเหตุให้คนตัวเล็กออกอาการคลั่ง(?)...
“ฮัดเช้ย!!!”
คยูฮยอนมองเพื่อนตัวเองที่นั่งๆนอนๆจามเอาๆ อยู่อย่างเอือมๆ ก่อนจะเอ่ยออกไป...
“สงสัยว่าคุณเรียวอุคเขาจะเคียดแค้นมึงมากเลยอ่ะ ดู จามอย่างกับเจ้าเข้าแน่ะ...เอ้าๆ ซาร่าสักแผงมั้ยเพื่อน โอยยยย กรูล่ะสงสารจริงจริ๊ง”
“มึงอยากหน้าพังป่ะเพื่อน?” ร่างสูงตอกกลับทั้งที่สงสัยว่ามันรู้ชื่อคนตัวเล็กนั่นได้ไง?
“เวลามึงจะพูดแบบนั้นไปอ่ะ คิดก่อนพูดดิวะ...”
“สมองซีกซ้ายหรือซีกขวา”
“ถามหาพ่อมึงเหรอเย่? แหม๊ เรื่องงี้ไม่น่าโง่...อ๊ะๆ อย่าถีบกูเชียว กูหวังดีกับมึงเสมอ”
พ่อหมาป่าตัวดีกระเถิบหลบฝ่าตีนพิฆาตอย่างหวุดหวิด เยซองดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับที่คนกวนตีนเดินหนีอย่างรวดเร็ว
“ไปไกลๆเลยไอ้ห่า!!! ไม่มีงานทำเหรอมึง…ถึงมานั่งกวนประสาทกูเนี่ย!!!”
Ryeowook’s Talk (ต่อ)
ผมเลื่อนประตูกระจกปิดลงอย่างหวุดหวิด พอๆกับประตูห้องข้างๆที่เปิดผ่างออกมาพร้อมรองเท้าส้นตึกของผู้หญิงลอยหวืออยู่กลางอากาศ โดนหัวคนคงน็อคไปเลยอ่ะ สงสัยว่าเขาจะขว้างมาหาผมล่ะมั้ง(ไม่ต้องสงสัยแล้ว!!!!!!) เพราะผมไปปลดปล่อยความอัดอั้นจนเกินสามพันแปดเดซิเบลหน้าห้องเขา แหม...ก็คนมันหงุดหงิด!!!
…พอหันมาก็สะดุ้งเฮือก! เห็นไอ้กระต่ายทำหน้ามึนๆนั่งอยู่บนเตียง พร้อมสั่งสอนผมเต็มที่...
[ต่อไปนี้ขอทุกท่านจินตนาการเสียงพี่หมีวีอาร์โซ...]
“เอาน่าอุคอ่า...อย่าไปเคียดแค้นเค้ามาก เดี๋ยวแค้นมากก็จองเวร จองเวรก็เจอกันไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้า โชคดีหน่อยก็เจอชาตินี้(มันโชคดีไงหว่า?) เจอกันถ้าอุคไปทำร้ายเขา เดี๋ยวเขาก็ตามมาเจอกันชาติหน้า ชาติหน้าเจอกันเดี๋ยวเขาก็ทำร้ายอุคเหมือนกัน แล้วก็มีเหตุบังเอิญต้องเจอกันบ่อยๆ...”
“โอ๊ยยยยยยยยยย อะไรของมึงวะเนี่ย?”
“...แล้วก็กลายเป็นเนื้อคู่กันไง”
...
ห๊ะ? อะไรเนี่ย...? คือผมไม่ได้ไม่เข้าใจนะ ก็เจอกันบ่อยๆก็ใกล้ชิด กลายเป็นความรัก ใช่ม้า...
...ถ้าผมไม่เข้าใจหน้าผมก็ไม่ได้แดงขนาดนี้หรอกนะ...แล้วทำไมผมต้องเขินด้วยวะ!!!?
“ฮิๆ เวลานายอายนี่น่ารักอ่ะ เรียวอุค” แล้วจะซ้ำเติมทำไมเล่า!!! ไอ้เวร... “อ้าวๆ งอนซะแล้ว โถ ไม่เป็นไรน่า มันก็มีบ้างอ่ะที่จะหวั่นไหว”
ก็นายนั่นแหละพูดให้มันหวั่นไหวทำไมเล่า!?...ดูเหมือนวันนี้ผมจะหลุดไปเยอะแล้วนะเนี่ย แม่ง เพราะนายเลยนะซองมิน...แล้วผมก็เดินหนีไปนอนเตียงตัวเองทันที
พอหัวถึงหมอนปุ๊ปก็คลุมโปง...หลับ ไม่ใช่แล้ว ใครมันจะไปหลับลง นี่มันจะสิบโมงอยู่แล้ว ตอนไปกินข้าวที่ร้านนั้นก็เก้าโมง แล้วก็ทะเลาะกับไอ้หน้าเต่า...
...ถ้าผมมีกระจก ตอนนี้หน้าผมคงจะได้แดงซ้ำสองชัวร์เลย ไม่เอาแล้ว ไม่คิดฟุ้งซ่านดีกว่าเรา...
ข้างๆเตียงจะมีลิ้นชักใส่ของสีน้ำตาลอ่อนที่คุ้นตา เวลาที่ผมเบื่อๆก็จะคุ้ยมันเล่น...เหมือนกับตอนนี้
เอ๊ะ!? นิ้วผมสัมผัสกับวัตถุแข็งๆ เมื่อยกขึ้นมาก็จะเห็นว่าเป็น...แหวน
แหวนสีเงินประดับด้วยอัญมณีสีม่วงอ่อนๆ...ผมยิ่งชอบสีม่วงอยู่ด้วยสิ สวยชะมัดเลย...แต่ทำไมมันมาอยู่ในลิ้นชักของผมอ่ะ? ที่บ่นๆมาแหวนนี้ไม่ใช่ของผมนะ อย่าเข้าใจผิดเด็ดขาด...
ช่างมันเถอะ...แล้วผมก็สวมมันลงนิ้วและหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายอัพลงทวิตเตอร์
Yesung’s Talk
หลังจากที่ไอ้คยูมันสงบไปแล้ว ผมก็นอนเล่นทวิตไปๆมาๆ สุขอุรา ไม่มีงานทำ...
วันนี้มันวันหยุดนี่นา ผมก็ไม่ได้หายใจเข้าเป็นงาน หายใจออกเป็นเงิน ก็เลยไม่มีนิสัยแบกงานมานั่งทำที่ห้อง ผมทำงานที่เดียวกันกับไอ้คยู หึ คิดเหรอว่ามันจะเอามาทำ มันยิ่งขี้เกียจกว่าผมอีก
…
พูดถึงไอ้หมานั่น...มันทำเครื่องครัวพังไม่ใช่เรอะ!!! แล้วมันก็ยังไม่ได้ซื้อใช้ด้วย...
...แล้ววันนี้ผมต้องกินรามยอนซองใช่มั้ย? เฮ้อ...นานๆทีกินของถูกละกัน...
ในขณะที่กำลังเซ็ง ก็มีทวิตเด้งขึ้นมา เป็นรูปภาพของต้นเหตุที่ครัวผมเจ๊ง...ไม่ใช่รูปภาพอาหารแฮะ? ปกติไอ้บ้านั่นมันสะสมรูปอาหารเป็นคอลเล็กชั่นเลยล่ะ แต่คราวนี้มันเป็นรูปแหวน...
คุ้น...คุ้นมาก แหวนนี้มันคุ้นจริงๆนะเนี่ย...คงไม่ใช่น่า...
...ในขณะที่กำลังสับสน ขาของผมก็เดินไปตามสัญชาตญาณ และหยุดลงที่ด้านหน้ากล่องๆหนึ่ง
มือถือตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว...ผมเปิดฝากล่องและพบกับความมุ้งมิ้งสุดขีดในกล่อง....กล่องของเล่นเด็กน่ะสิ...ทำไมมันต้องมาอยู่ในกล่องนี้ด้วยเนี่ย!!!
ร่างสมส่วนของคยูฮยอนพิงอยู่กับผนังห้องครัว...ไม่รู้เป็นไร โซฟามีให้นั่งเสือกไม่นั่ง...แล้วก็ยังใช้นิ้วกดมือถืออีกต่างหาก สมัยนี้มันสังคมก้มหน้าจริงๆนะเนี่ย...
รูปภาพเมื่อกี้ เขารีทวิตมาจากพนักงานคนนึงของบริษัท ไม่ได้คิดอะไร เห็นสวยดีเลยรีทวิตแม่ง...
สักพักก็เมื่อยตัว สมแล้ว อยากมียืนพิงเป็นไม้ถูพื้นเองนี่นา...หมาป่าหาวหวอดๆ เมื่อเดินออกจากห้องปรุงอาหารที่โล่งเมื่อปราศจากเครื่องครัวสักชิ้น...
เมื่อสายตาไปปะทะกับเพื่อนตัวเองที่นั่งหงอยอยู่ข้างของเล่นเด็ก...ถึงกับหาวค้างทันที
ไอ้นี่ดูท่าจะอยากรื้อฟื้นความทรงจำสมัยเด็กล่ะมั้ง?
แต่ความคิดก็ไปไม่ได้ไกลนัก...เสียงนุ่มทุ้มของเยซองก็ดังขึ้น “รูปแหวนนั้นมาจากไหน?”
คยูฮยอนขมวดคิ้วเมื่อเห็นบางอย่างบนฝ่ามือเพื่อน... “เฮ้ย!!!”
ร่างสูงแก้มเยอะหันใบหน้ามาเมื่อไอ้หมาป่าไถลครืดมาตามพื้นพรม พร้อมดวงตาที่เบิกโตขึ้น...
“นี่มัน...”
แหวนที่เหมือนกันแทบเป๊ะของรูปเมื่อครู่...เพีงแต่อัญมณีมันเป็นสีแดงเท่านั้นเอง!!!
(50%)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้วค่า
นอนไม่หลับตอนกลางคืนเพราะเรื่องตอนกลางวัน เป็นคำบอกเล่าอาการของเรียวอุคได้ดีที่สุดในเวลานี้...มันก็คล้ายๆกับอ่านนิยายติดเรทก่อนนอน หลอนกับฉากนั้นไปสามวันแปดวัน (เปรียบเทียบได้เห็นถึงนิสัยของคนเขียนสุดๆ -///-)
สมัยตอนที่เรียวอุคกำลังเรียนมัธยมปลาย เขารู้ตัวว่ารสนิยมของตัวเองนั้นไม่เหมือนคนอื่น...ชอบไม้ป่าเดียวกัน และเขาก็กังวลว่าจะมีคนรังเกียจเขามั้ย? ทุกคนที่รู้ต่างมีปฏิกิริยาแตกต่างกันไป มีทั้งยอมรับและไม่เข้าใจ มันก็จริงที่โลกไม่ได้สวยขนาดนั้น...มันก็จริงที่จะมีคนไม่ยอมรับในความรักที่ไม่ได้ให้กำเนิดทายาท
...แต่เรียวอุคกลับมองโลกในแง่ดีที่ว่า สักวันคนพวกนั้นจะเข้าใจในสิ่งเขาเป็น...
ไม่เห็นต้องไปสนใจในสิ่งที่คนอื่นไม่ยอมรับนี่ ในเมื่อยังมีทั้งซองมิน พี่ฮีชอล และอีกหลายๆคนยอมรับ...เพราะคนที่เขาเข้าใจเรียวอุคก็เป็นพวกเดียวกัน (อย่าลืมสาวกวายทั้งหลายด้วย)
และความจริงที่ว่าเรียวอุคเป็นเคะก็แพร่กระจาย...กลายเป็นว่ามีแต่ผู้ชายมาจีบเขา!!!
พี่ฮีชอลรู้ก็เลยพ่วงตำแหน่งให้ซองมินเป็น...ไม้กันหมาประจำของน้องชาย
ซองมินรู้ถึงกับร้องเฮ้ย...เจ๊แกเอาจริงดิ? ถ้าจะเอาจริง มินจัดให้...
เรียวอุคเลยยังบริสุทธิ์ผุดผ่องจนถึงทุกวันนี้ เพราะพี่ชายและเพื่อนให้ความร่วมมือเกินเหตุ...
ที่พล่ามมาทั้งหมดเนี่ย...คือจะบอกว่า...
...เยซองอาจจะเป็นคนแรกที่ กล้า จีบเรียวอุคก็ได้…
ก๊อกๆๆๆๆ!!!
น้ำท่วม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไฟไหม้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
คอนโดถล่ม!!!!!!!!!!!!!!!
ไม่ใช่แล้ว...น้ำท่วมแล้วไฟจะไหม้ได้ไง!!!!
ก็ไม่ใช่อีกเช่นกัน...เรียวอุคมโนไปเอง ก็แขกผู้มาเยือนที่หน้าประตูยามเช้าตรู่แม่งเคาะอย่างกับข้าศึกจะพังประตูหลังอยู่แล้ว นี่ขนาดเคาะเสียงดัง...ทำไมไอ้กระต่ายบ้ายังไม่ตื่นอีกวะ!!!
...แล้วเมื่อกี้เขาฝันถึงเรื่องเมื่อก่อนเหรอเนี่ย? เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้วนี่นา...
“เดี๋ยวแป๊ปนึงนะครับ ...บอกว่าแป๊ปนึงไง!!! เคาะหาพ่อมึงหรอครับ!!!”
ว่าจะสุภาพใส่นะ...ถ้าเป็นผู้หญิง แต่เคาะรัวเป็นจังหวะลูกเสือแบบนี้ จะเพศอะไรก็ไม่สำคัญโว้ย!!!
แอ๊ด...ร่างเล็กปัดบานประตูออกอย่างฉุนกึก แต่ภาพเคลื่อนไหวข้างหน้าก็ทำให้คนตัวเล็กกับด่าไม่ออก...
“เธอมาที่นี่ได้ไงเนี่ย...วันก่อนยังอยู่ที่อิตาลีไม่ใช่เหรอ!!!”
“แล้วมาไม่ได้เหรอไง ฉันเพื่อนนายนะรยองกู”
ร่างบางของหญิงสาวแกล้งกระฟัดกระเฟียดไปงั้นแหละ ดูก็รู้ว่าทำเป็นไม่สนสีหน้าเพื่อนชายตัวเล็กที่ปรับตัวไม่ทันกับการกลับมาแบบกะทันหัน ส่วนเธอเป็นใครน่ะเหรอ?
“ทำไมไม่บอกกันก่อนอ่ะ เบจ ฉันจะได้ไปรับที่สนามบิน” เรียวอุคแก้มพองลมอย่างขัดใจ
“กลับเองได้ย่ะ มีแขนมีขาเดินเองได้” เบจพูดกลับทันควัน “อ้อ...ฉันมีเซอร์ไพรส์อะไรด้วยแหละ”
มือบางของเบจคว้าพลุปาร์ตี้มาจ่อที่หน้าประตู แล้วดึงปลายเชือก คงไม่ต้องบรรยายสภาพ...
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เฮ้ย!!!! ยัยบ้า!!! นี่มันในคอนโดนะ!!! เข้ามาเดี๋ยวนี้เลย!!!”
เป็นไปตามที่เรียวอุคคาดการณ์ไว้...ไม่ควรทำเสียงดังในตอนเช้าๆและในคอนโดที่มีผู้คนนอนหลับอยู่ ไม่งั้นเดี๋ยวได้โดนด่าถ้าเจอตัว...
“ใครทำอะไรระเบิดวะ!!! คนจะหลับจะนอน!!!”
“เอ่อ...ง่วงจะตายอยู่แล้ว”
“มึงแหละทำกูอดนอน!!!”
“หมายความว่าไง? อธิบายด่วนๆเลย ทำอะไรกันเนี่ย?”
“ไอ้แทมินมันหมายถึง จงฮยอนละเมอผลักมันตกเตียงล่ะมั้ง...”
ชายหนุ่มห้าคนโผล่ออกมาจากในห้องเดียวกัน เป็นห้องตรงข้ามกับห้องที่ก่อจลาจลทางเสียงขึ้น(?) และไม่ทันขาดคำอีกห้องหนึ่งก็เปิดประตูโผงผาง ผมยาวยุ่งเหยิงมีไฮไลท์ปลายผมพร้อมกับแผดเสียง...
“ใครบังอาจรบกวนเวลานอนของช้าน!!!”
“ซึลกิอ่า...ไปนอนต่อเหอะ ทำแบบนี้ก็รบกวนเวลานอนคนอื่นเหมือนกันนั่นแหละ”
“พวกแกจะโวยวายกันทำไมวะห๊า!!!!!!!!!!”
“แกนั่นแหละอิจ๋อย ทำฉันตื่น!!!!”
วันนี้ขอเสนอสุภาษิตว่า...น้ำผึ้งหยดเดียวก่อเหตุ
“เมื่อวานฉันเพิ่งกลับมาเอง...ไม่โกรธนะๆ ฉันลืมเฉยๆว่านี่มันในคอนโด 555” –เบจ
“ขำบ้าไรเนี่ย!!! เมื่อวานก็เพิ่งเกือบโดนรองเท้าคนข้างห้องฟาดหัว!” –เรียวอุค
“สมน้ำหน้า อยากไปด่าใครหน้าห้องเขาเองนี่หว่า...” –ซองมิน(ที่ตื่นแล้ว)
ทั้งสามคนนี้เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว และแน่นอนว่าเบจเป็นคนที่รู้ว่าเรียวอุคชอบผู้ชาย ไม่งั้นคงไม่กล้าเดินเข้าห้องร่างบางหน้าตาเฉยแน่นอน ส่วนซองมิน...ยังไม่มีใครรู้ว่ารสนิยมเป็นยังไง มีแต่คนรู้ว่าบ้าฟักทองเท่านั้นเอง...
“นายมีแฟนแล้วเหรอเรียวอุค?” หญิงสาวคนเดียวในห้องยิงคำถามตรงๆจนกระรอกถึงกับมึน
“ยังนี่ ทำไมอ่ะ?”
“ก็นายใส่แหวนอยู่อ่ะ”
“แค่แหวนเฉยๆนี่ ใส่แหวนไม่ต้องมีแฟนก็ได้หนิ”
“ก็นี่มันแหวนคู่รักที่ขายในห้างนะ!!!”
เงิบคูณสอง...
“ฉันแนะนำให้นายเปิดดูทวิตรูปที่นายโพสต์ลงไปเมื่อวานนะเพื่อน” ซองมินที่เงียบไปนานเปิดฉากพูดบ้าง แน่นอนว่าเรียวอุคทำตาม...
‘พี่เรียวมีแฟนแล้วเหรอเนี่ยยยยยยย ไม่เห็นมาอวดกันเลยยยยย’
‘แหวนร้านพี่ลี่อินนี่นา แหวนคู่ดึกดำบรรพ์ของร้านพี่แกเลยนะ’
นี่แหละที่อยากรู้...
ร้านของพี่ลี่อิน...ลี่อินไหนวะ?
แล้วแหวนร้านเจ๊แกมาอยู่กับกรูได้ยังไงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!
ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (เสียงโลกแตก)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้จะมึนๆนะคะ เดี๋ยวแวบไปแวบมา ในที่สุดก็ได้โอกาสมาอัพต่อ พอดีติดเข้าค่าย 2 รอบในหนึ่งเดือน พร้อมกิจกรรมที่โรงเรียนกระโดดทับ(เวอร์แล้ว) การอัพจะไม่ค่อยต่อเนื่องนะ เพราะว่าเราขี้เกียจ...อะแฮ่ม!!! คอมพิวเตอร์ค้างบ่อยค่ะ
แล้วมาเจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ครุคริๆ ^U^
ความคิดเห็น