คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1 การเจอกันครั้งแรก
Part 1 การเจอกันครั้งแรก
เช้าวันหนึ่งที่แสนสดใสสำหรับใครหลายๆคน...
ภายในคอนโดห้องไม่หรูมากห้องหนึ่งในกรุงโซล...
ร่างบางที่อยู่ในเสื้อสีม่วงอ่อน กางเกงยืดปกตินั้น กลับดูสะดุดตาเพราะใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตคู่สวย ริมฝีปากเล็กบางสีหวาน และเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนระต้นคอ ดูราวกับนางฟ้าตัวน้อยๆในห้องครัว
แต่เป็นนางฟ้าในคราบผู้ชายตัวเล็กก็แค่นั้น...เน้น ว่าผู้ชาย(นะจ๊ะ)
คิม เรียวอุค เปิดตู้เย็นออกด้วยใบหน้าง่วงๆ แต่ดวงตาก็ต้องเบิกกว้างออกด้วยความตกตะลึง...
ตู้เย็นมีสามชั้น ชั้นที่หนึ่ง เหลือชีสแผ่นอยู่ไม่กี่แผ่น ชั้นที่สอง มีแค่เห็ดหูหนูกับผักกาดขาวหัวหนึ่ง(เน่าๆ) และชั้นที่สามก็ทำให้เรียวอุคถึงกับปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่รู้...
...ฟักทองครึ่งเสี้ยวที่ห่อพลาสติกไว้อย่างดี
ร่างบางปิดตู้เย็นดังปัง! และเอื้อมมือไปเปิดชั้นวางของที่อยู่บนผนังอย่างรีบร้อนทั้งที่ความสูงไม่อำนวยสักเท่าไร
โอ้ว...พระเจ้า รามยอนหมดเกลี้ยง!!!
"ไอ้เชี่ย!!!!!!!!!!"
คำสบถแสนหยาบคายช่างขัดกันกับเสียงหวานเล็กและหน้าตาจิ้มลิ้มนั่นเหลือเกิน... ใครคิดว่าคิมเรียวอุค นั้นนิสัยน่ารักมุ้งมิ้งกุ๊งกิ๊ง เจอเวอร์ชั่นนี้เข้าไปเป็นเงิบทุกราย...
สมแล้วที่เป็นน้องชายของคิมฮีชอล... สวยสังหาร
เป้าหมายของเรียวอุคอยู่ในห้องนอน...ขดกลมๆอยู่ในผ้าห่มสีชมพู เหลือแค่เส้นผมสีดำขลับที่โผล่ขึ้นมานิดนึง ดวงตาของคนตัวเล็กเฉยชา และกอดอกมองสิ่งที่อยู่บนเตียงอย่างใช้ความคิด...
คนตัวเล็กคลานขึ้นไปบนที่นอนอย่างนุ่มนวล ยกนิ้วขึ้นและกระหน่ำจิ้มไปที่เอวกลมของอีกคนจนร่างนั้นชักกระตุก และดิ้นบิดไปมาพร้อมเสียงหัวเราะบ้าจี้
"555 โอย..ไอ้อุคพอก่อน 555 เหวอ...!!"
ร่างอวบดิ้นจนตกเตียงดังปั้ก!! แต่ยังมิวายลากผ้าห่มติดไปด้วย...
30 นาทีผ่านไป ทั้งสองก็มาอยู่ในซุปเปอร์แห่งหนึ่ง ร่างเล็กเดินจูงมือร่างอวบ ที่มีชื่อว่า ลีซองมิน ผู้เดินมึนๆตามเรียวอุคมา เนื่องจากอาการง่วงขั้นรุนแรงและตกเตียงเมื่อไม่นานมานี้...ฝีมือคนข้างๆแท้ๆ
ลีซองมิน หรือที่มีฉายาอันโด่งดังคือกระต่ายอวบ ซองมินมีหน้าตาที่น่ารักไม่แพ้เรียวอุค แต่ขนาดตัวก็ดูกว้างกว่าและ(แน่นอนว่า)สูงกว่า
"ไปไหนอ่ะอุค?" ร่างอวบเอ่ยถามขณะที่หาวหวอดๆ
"ซักผ้า" ร่างเล็กกว่าตอบหน้าตาย
"ดีๆดิ"
"หายใจ"
ผัวะ!!! ฝ่าตีน(?)กระต่ายฟาดเข้ากลางๆกระหม่อมกระรอก
"กวนตีนล่ะมึง..." ...เขาว่ากันว่าสันดานมันติดต่อกันทางลมหายใจ..(เฮ้ย! ไม่ใช่) หรือว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น...สงสัยกระต่ายจะติดนิสัยดิบเถื่อน(ชอบใช้ความรุนแรง)มาจากกระรอกซะแล้ว…
"หิวมั้ย?" เรียวอุคถามขึ้นมาลอยๆ
"จะแดกหัวมึงอยู่แล้วเนี่ย" เป็นคำตอบที่โคตรชัดเจนแม้จะเถื่อนไปหน่อย เรียวอุคพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะลากกระต่ายผู้หิวโหยไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง...
เมื่อ 30 นาทีที่แล้ว...แต่เป็นในคอนโดที่โคตรหรูใจกลางกรุงโซล
ในห้องโคตรหรูจริงๆอย่างที่บอกไว้... เฟอร์นิเจอร์ทุกชนิดถูกตกแต่งอย่างมีสไตล์ บนโต๊ะนั้นก็มี...
แว่น..วายสไตล์ (ไม่ได้โฆษณาแว่นให้บางคนน้า)
เจ้าของแว่นนั้นนั่งอยู่บนโซฟาสีดำ เอานิ้วแหย่ลงไปในบ่อเลี้ยงปลา ที่มีเต่าตัวเล็กกว่ากำปั้นสองตัวคลานเตาะแตะอยู่
ร่างสูงผู้มีแก้มเยอะกว่าปกติ นั่งทำหน้าเบื่อโลกจนดวงตาเรียวแสดงความเย็นชา เขามีชื่อว่าคิมจงอุน...หรือที่รู้จักกันในแวดวงธุรกิจว่าเยซอง
ใช่ว่าเยซองไม่รู้ว่ามีหมาป่าบางตัวมาแอบมองอยู่หลังกำแพง...
ไอ้หมาป่าตัวนี้มีแขนสองข้าง มีขาสองข้าง ตา หู จมูก ปากครบ32ประการ สรุปคือมันเป็นคนนั่นแหละ เอาสั้นๆเลย เขาชื่อ โจวคยูฮยอน
เขายืนพิงกำแพงมองเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนรูปสลักหรือไม่ก็รูปปั้นจนน่าหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายเหลือเกิน
จริงๆคยูฮยอนนอนเล่นอยู่ในห้อง แต่อยู่ๆก็รู้สึกหนาวๆชาๆยังไงชอบกล
...เลยเห็นไอ้เปาเย่มันนั่งแผ่รังสี(?)อยู่นี่แหละ
"ไอ้เย่เพื่อนรัก มึงมองเต่าจนหน้ามึงจะเหมือนสัตว์เลี้ยงแล้วเนี่ย" คยูฮยอนแกล้งหยอดไปทีนึง รอดูการรีแอ๊คชั่นของเพื่อนรัก...
"หน้ามึงก็เหมือนหมา"
เจ็บจี๊ดถึงหาง(?)เลยกู
เยซองไม่สนใจไอ้หมาบ้าเก๊กหลุด แต่กลับทิ้งตัวลงนอนเหยียดขากลิ้งไปมาจนคยูฮยอนชักงงกับอารมณ์แปรปรวนของเขา...
"เบื่อโว้ยยยยยยย!!!" อยู่ๆคนแก้มเยอะก็ตะโกนออกมา
แจ่มแจ้งและชัดเจน...
"ไอ้เย่ กูหิวข้าว มึงมีอะไรให้กินมั้ยวะ" คยูฮยอนทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นข้างๆเยซองผู้ที่อยากเอาตีนก่ายหน้าผากสุดๆ...
"เมื่อวานใครทำเตาแก๊สกูพังวะ กระทะก็ไหม้ ตะหลิวงอ มีดบิ่น แถมกระเบื้องยังเป็นรูอีก หมาตัวไหนฟะ"
อ้อ... กูเองแหละ คยูฮยอนอยากจะตอบออกไปด้วยใบหน้าซื่อๆเหมือนเด็กสามขวบ แต่ขืนพูดตอนนี้อาจมีเต่าบินออกมาจากตู้สู่หน้าผากเป็นแน่...
ก็เมื่อวาน เรื่องมันมีอยู่ว่า...อยากทำอาหารเองบ้าง เขาแค่ทำไข่ดาวเอง...ก็เปิดเตาแก๊ส ตอกไข่(มีเปลือกหล่นลงไปด้วย) ลืมใส่น้ำมัน ก็เทซู่ลงไป แต่น้ำมันกลับกระจายลงเตาแก๊ส ไฟลุกโชนทำตะหลิวงอ คราวนี้ตกใจไปหน่อยหยิบกะละมังใส่น้ำสาดตูม!!! มีดใหญ่จากบนโต๊ะโดนน้ำสาดเข้าก็ร่วงลงปักพื้น...ฉึก!!!!!!!!!!!!!!
เป็นอันจบพิธีการล้าง(ผลาญ)ครัว...ในระยะเวลาจำกัดไม่เกินสิบห้านาที
"งั้นไปกินข้าวนอกบ้านกัน ไป" ในที่สุดหมาป่าก็เบี่ยงเบนประเด็นโดยการดึงแขนนักธุรกิจที่หมดมาดโดยการนอนเอามือก่ายหน้าผาก เท้าก่ายโต๊ะ ที่ดูยังไงก็โคตรทุเรศ(สำหรับคยูฮยอน)
"ขี้เกียจโว้ย!!!"
"คือกูหิว เมื่อคืนที่ทำครัวพังน่ะ กูไม่ได้กินข้าว มึงเข้าใจใช่มั้ย!!!??"
"ไม่ ไอ้เชี่ยยยยยยยยยย!!!!"
...
ร้านอาหาร K & T
เรียวอุคลากซองมินเข้ามานั่งในร้านนี้ พลางกวาดตามองผนังโทนสีน้ำตาลคล้ายร้านกาแฟอย่างเพลิดเพลิน ส่วนซองมินนั้นมองเลยไปจนถึงเมนูอาหารแล้ว คือนั่งปุ๊ปสั่งปั๊ป ไม่ต้องเสียเวลาสักนาที..
พอดิบพอดีกับที่ชายหนุ่มสองคนเข้ามาภายในร้าน ความดูดีของทั้งสองทำเอาหญิงสาวในร้านเหล่มองกันเป็นแถบๆ บางคนก็ละจากการถ่ายอาหารมาถ่ายพวกเขาแทน คือแบบว่า.. น่ากินกว่าอาหารอ่ะนะ
แน่นอนว่าชายหนุ่มสองคนนั้น คือเยซองผู้เบื่อโลก แต่ถึงอย่างนั้นความดูดีก็ไม่สร่างไปเลยกับคยูฮยอนหมาป่าเจ้าเสน่ห์นั่นเอง...และตอนนั้นเป็นความบังเอิญที่ทุกโต๊ะเต็มหมด
เหลือแค่โต๊ะที่มีสี่เก้าอี้...พอดีเด๊ะ
หมับ! ทั้งสี่คนจับเก้าอี้พร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ทำให้เรียวอุคเงยหน้าสบตากับดวงตาเย็นชานิ่งเฉยของเยซองที่จ้องยังกับจะเขมือบเรียวอุคเข้าไปแทนข้าวเช้า
ทางด้านซองมินเองก็จิกตาใส่คยูฮยอนที่เลิกคิ้วกลับอย่างกวนประสาท ต่างคนต่างหิว แต่พอตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้กลับทำอะไรไม่ถูก...
...มันจะยืนแม่งทั้งวันเลยเหรอวะ?
"นั่งด้วยได้มั้ย..." เสียงทุ้มแผ่วเบาของเยซองดังขึ้น ทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลายลง เรียวอุคเป็นฝ่ายหลบตาออกมาและพูดด้วยเสียงเบาพอๆกัน...
"เออ"
และทุกคนก็นั่งลงกับเก้าอี้ จากนั้นก็...
"น้องๆๆ!!! สั่งอาหารๆๆ!!!"
คนหิวทั้งสองโพล่งขึ้นมา เมนูอาหารมากมายทะลุเพดานจนหาในสมุดเมนูแทบไม่เจอ บ๋อยแก้มบวมมีป้ายชื่อติดว่า คิมคิบอม ทำหน้ามึนตึ้บ และยกมือขึ้นมาเป็นปางห้ามญาติ จนทั้งสองคนเงียบลง... สิ่งที่คิบอมเอ่ยออกมาเป็นสิ่งที่โคตรจะทำร้ายคนหิว...
"เมนูที่พวกคุณสั่งมานี่ ร้านนี้ไม่มีนะครับ"
"แล้วพาสต้านี้ล่ะ..." คยูฮยอนพยายามระงับอาการหงุดหงิด และถามแทนซองมินที่หน้าหงิกเป็นที่เรียบร้อย
"หมดครับ"
ปรี๊ดดดดดดดดดดด ต่อมความโมโหพุ่งขึ้นเกินขีดจำกัด
We bring the บ๋อย out !!!!!!!!!!! (มาจากซับนรก the boy ใน YouTube)
ในขณะที่คู่คยูมินกำลังวุ่นวายอยู่กับบ๋อยคนเมื่อกี้ ก็มีบ๋อยหน้าหวานอีกคนวิ่งเข้ามา ป้ายที่ติดหน้าอกของเขาชื่อว่าลีดงเฮ ก็พยายามเกลี้ยกล่อมไปพลางๆ ทุกเหตุการณ์ราวกับเป็นละครให้อีกคู่ที่นั่งอยู่กันได้ชมกันไปฟรีๆ
"นี่นายน่ะ..." เสียงหวานที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมาเรียกสติของร่างสูงได้ชะงัด
"หืม?" เยซองเลื่อนสายตาไปมาบนใบหน้าของร่างเล็ก เรียวอุคเริ่มรู้สึกแปลกๆกับสายตานั่นพิกล
"จะมองหน้าฉันอีกนานมั้ยวะ ขนลุกนะเว้ย"
กึก เยซองกระพริบตาปริบๆสองสามที จากท่าหมอบกับโต๊ะเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นนั่งพิงพนักเก้าอี้แทน จากนั้นก็ถอนหายใจยาวๆหนึ่งที สายตาตวัดไปมองอย่างอื่นแทน
เป็นท่าทางที่เรียวอุครู้สึกว่า... โครตขี้เก๊ก
แต่ความจริงเยซองไม่ได้เก๊กอะไรแม้แต่นิดเดียว...
ที่มองหน้าร่างเล็กเมื่อครู่นั้น...มันก็แค่...เอ่อ...
อาจเป็นเพราะเรียวอุคหน้าเหมือนผู้หญิงไปหน่อย(ไม่หน่อยล่ะ) แขนขาเล็กหยั่งกับตุ๊กตา(น่ารัก ชิมิๆ) อีกทั้งยังผิวขาวเนียนที่โผล่พ้นคอเสื้อออกมาอีกนั่น...ทำให้เกิดความรู้สึกร้อนวูบวาบแปลกๆ(ที่หลายคนรู้จักกันดี)…
อา.. ไม่จริงน่า...
เขาไม่ได้ชอบเพศเดียวกันใช่มั้ย???
ไม่ใช่หรอกมั้ง...หรือใช่วะ?
โอย... สับสนชิบหาย!!!
นี่เป็นความรู้สึกของเยซองที่ตีกันยิ่งกว่าโกโก้ครันซ์กับนม(มันตีกันยังไงฟระ) แต่เขากลับซ่อนมันไว้ภายในท่าทีเย็นชา โดยที่ผู้โดนแทะโลมทางสายตาไม่ได้รู้อะไรเล้ย...
ระหว่างที่คยูฮยอนและซองมินสวาปามทุกอย่างที่ขวางหน้าเหมือนไม่มีอะไรตกถึงท้องมาแปดชาติ เยซองก็มีเวลาแอบมองคนตัวเล็กอีกนาน...
เรียวอุครู้สึกหนาวเย็นวูบวาบแปลกๆเหมือนมีใครเอาน้ำแข็งมาหยอดใส่หลัง ยิ่งนานไปยิ่งมือสั่นจนเผลอทำส้อมตกมือ
เคร้ง!!! ทุกคนบนโต๊ะสะดุ้งพร้อมกัน
"อุคอ่า...อย่ากินเสียงดังสิ เสียมารยาทนะ" ซองมินปรามเพื่อนรักที่เอามือแนบกับซอกคอให้มันอุ่นขึ้นบ้าง ทั้งที่ตัวเองก็กินจนเศษอะไรต่อมิอะไรกระจายเต็มโต๊ะ
"ไม่รู้อ่ะ ขนลุกว่ะ เหมือนมีใครมามองไงไม่รู้"
ได้ยินดังนั้น คยูฮยอนผู้ที่เงียบตั้งแต่ได้อาหารใส่ปากก็เริ่มพูด
"ก็มีคนมองคุณจริงๆนั่นแหละ คุณไม่รู้ตัวเอง"
เท่านั้นแหละ เรียวอุคก็เงยหน้าขึ้นมองไอ้คนที่ฟอร์มดื่มน้ำแบบไม่พูดไม่จา
"ไอ้โรคจิต!!!"
น้ำแทบพุ่ง...
"อะไรของเธอเนี่ย?หา?"
"นายแอบมองฉันใช่มั้ย ห๊ะ? เป็นเกย์รึไงวะ?"
อะไรมันบันดาลให้เรียวอุคถามออกไปแบบนี้ก็ไม่รู้ แต่ร่างสูงพอเจอคำถามชวนคิดขนาดนี้ก็ทำหน้าเหมือนเต่า(จริงๆไม่ต้องทำหน้าก็เหมือนอยู่แล้ว 555)
ผ่านไปประมาณสิบวิฯ คิมจงอุนก็ได้หย่อนระเบิดลูกใหญ่ไว้ ณ ที่นี้...
"ถ้าเธอเป็นเคะ ฉันก็เป็นเมะอ่ะนะ"
~ The End Part 1~
ความคิดเห็น