SF : Gift of kyukie [ HBD kyuhyun 03/02/2011 ]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Credit & Post ::Tachibazaki + U R So Gorgeous @ KMTH.forumer.com
Re-Post :: DONGIFTEUKYU ! @ KMTH/[KM4E]kYUGIFt'_๑๓๗# @ SZ

Don't Hot Link !!!
Take Out With Full Credit

kyukie รักพี่นะ ถึงฉันจะรักโอปป้าซองมินมากกว่าพี่นิดนึงก็เถอะ คริคริ
HBD ดูแลสุขภาพมากๆนะ แล้วก็ดูแลมินด้วย ห้ามนอกใจมินเด็ดขาด
แล้วก็ขอให้ ก(อ)ดซองมินได้ซักทีนะ ^ ^

t em 

เนื้อเรื่อง

จากเรื่องจริง ไรเตอร์เอาไปจิ้น จนได้ผลิตผลออกมาเป็น Fic


จับตาดูเสื้อในมือตากี้ดีๆ

     
เสื้อซองมินนี่ รู้สึกว่าคุ้นๆเนอะ

 
ชัดเลย มินใส่ชุดที่กี้เลือกให้ โฮกกกกกก!! เลือดหมดตัว

SF Name : Gift of  kyukie
Main : kyumin
Date : 03/02/2011
Author  : ladychiffon ( ไรเตอร์จูน)

 
เช้าวันใหม่ที่แสนจะสดใส ผมวิ่งลงมาด้านล่างของคอนโดเพื่อบอกทุกคนว่า


“ ฮยองครับ วันนี้เป็นวันเกิดของผม คยูกี้สุดหล่อคนเน้...!!!! ” (เอคโค่180 ล้านเดซิเบล)


“ เออ...รู้แล้ว ไม่เห็นต้องตะโกนลั่นบ้านขนาดนี้เลย” ชินดงหันมาเอ็ด


“ นั่นสิ! จะตะโกนให้ E.L.F ทั่วโลกรู้เลยหรือไง?”  ลีทึกว่าให้อีกคน


“ ก็วันนี้มันวันเกิดผมนี่นา...ฮยองครับ ไหนล่ะของขวัญวันเกิด ฮยองคงไม่ได้ลืมใช่ม้า...” คยูกี้พูดพร้อมนวดไหล่รีดเดอร์วงอย่างคนประจบ 


“ พี่ไม่ลืมหรอก แต่นายก็รู้นี่คยูกี้ ว่าตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา พวกเราทำงานหนักมากก็เลยไม่มีเวลาไปซื้อของขวัญเตรียมไว้ให้นายล่วงหน้า พี่ก็เลยกะว่าวันนี้จะชวนทุกคนออกไปซื้อนี่แหละ” ลีทึกอธิบาย สิ้นเสียงคยูกี้ก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นอีกครั้ง


“ งั้นก็หมายความว่า วันนี้พวกพี่ก็จะไม่อยู่บ้านกันใช่ไหม”


“ อื้ม...ก็คงต้องเป็นแบบนั้นล่ะ”


“ งั้นก็ดีเลยครับ งั้นเดี๋ยวผมเฝ้าบ้านให้ พวกพี่จะกลับกันเมื่อไหร่ล่ะ”


“ ก็คงเป็นเย็นๆมั้ง...ว่าแต่ ทำไมนายดูมีความสุขจังฮะ เจ้ามักเน่ นายกำลังจะถูกทิ้งให้เฝ้าบ้านนะ ?? ” ลีทึกย้ำ


“ นั่นสิ ยิ้มมีพิรุธแบบนี้ แอบคิดอะไรอยู่หรือเปล่า” ชินดงเอ่ยถามอย่างสงสัย


“ ปะ...เปล่าครับ อืมงั้นเดี๋ยวผมไปปลุกทุกคนก่อนนะครับ” คยูเปลี่ยนเรื่องก่อนจะทำทีไปเคาะประตูห้องต่างๆ

...................
........
.


“ ฮยองทุกคน บ๊าย บายครับ” คยูโบกมือลาเมื่อสมาชิกทุกคนในวงอยู่บนรถเตรียมตัวจะออกเดินทางไปซื้อของขวัญสุดพิเศษให้กับเขา


“ อ๊ะ! ซองมินล่ะ นี่ซองมินยังไม่ได้ขึ้นมาเลยนี่นา” ทงเฮเอ่ยถาม


“ นั่นสิ! เช้านี่ฉันยังไม่เจอหน้าซองมินเลย” อึนฮยอกเสริมอีกแรง


“ เจ้าคยูกี้...” ฮีชอลและอีทึกต่างหันหน้ามาจับจ้องที่มักเน่จอมเจ้าเล่ห์เป็นตาเดียว


“ เอ่อ...คือว่า พี่ซองมินเมื่อคืนเค้ากลับดึกน่ะครับ ผมไปปลุกแล้วแต่เขาไม่ตื่น ผมก็
เลย..”


“ เลยปล่อยเลยตามเลยงั้นซิ” เรียวอุคพูดแทน


“ อ่ะ...เอ่อ ก็ประมาณนั้น” คยูยักไหล่


“ รู้นะคยูกี้ ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่” ฮีชอลตอบอย่างรู้ทัน


“ คิดอะไรครับ ผมไม่ได้คิดอะไรซักหน่อยนะฮยอง ผมว่าพวกฮยองอ่ารีบไปเถอะ เดี๋ยว
รถติดนะ บ๊ายบายครับ” คยูกี้กล่าวอย่างรวบรัดตัดบท ก่อนจะยิ้มบอกมือลาพี่ๆทุกคน


“ เฝ้าบ้านดีๆล่ะ” ลีทึกย้ำ


“ ฟู่ หมดไปอีกหนึ่งปัญหา” คยูถอนหายใจก่อนจะยิ้มพราย ร่างสูงวิ่งเข้าไปในคอนโดก่อนจะตรงไปยังห้องเป้าหมาย


“ แอ๊ดดดด...”


“ ซองมินอ่า...ซองมิน...ตื่นเถอะครับ” คยูค่อยๆก้มหน้าเข้าไปใกล้ร่างอวบที่นอนหลับอย่างมีความสุขภายใต้ผ้านวมผืนหนา


“ อื้อ..” เสียงอู้อี้ที่บ่งบอกถึงความรำคาญในการขัดจังหวะการนอนที่สุดแสนจะมีความสุขดังขึ้น


“ ถ้าพี่ไม่ตื่น ผมจะปล้ำพี่นะ” คยูว่าก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์


“ ฮือ...” ร่างอวบฟึดฟัดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ยอมลืมตาซักที


“ งั้นถือว่าพี่ยอมผมเองนะ” คยูว่าก่อนจะเท้าแขนคร่อมร่างของซองมินเป็นท่าเตรียม แล้วค่อยๆโน้มตัวเข้าไปใกล้ร่างอวบเรื่อยๆ


“ เฮ้ย!ไม่เอานะ.... จุฟ!” ร่างอวบที่กระเด้งตัวขึ้นจากที่นอนร้องห้ามเสียงหลง ก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะถูกปิดสนิทด้วยจูบหวานๆยามเช้าจากชายตัวสูงกว่าตรงหน้า


“ อื้อ...” ซองมินครางออกมา ก่อนจะพยายามตั้งสติผลักอกคยูออก


“ คยู! นายทำแบบนี้อีกแล้วนะ” ซองมินโวยน้อยๆ ก่อนจะกอดอกมองหน้ามักเน่จอมหื่นอย่างไม่พอใจ


“ โธ่ ฮยองอ่า...อย่าทำหน้าบึ้งแบบนั้นซิครับ เดี๋ยว E.L.F ก็ตกใจแย่หรอก” คยูว่า


“ หึ ไม่ต้องมาอ้าง E.L.F เลย พี่บอกนายแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำตัวรุ่มร่ามกับพี่น่ะ”


“ แต่นี่มันที่บ้านนะครับ ไม่ใช่ที่คอนเสิร์ตซักหน่อย”


“ ก็นั่นแหละ ที่นี่ก็ยังมีพวกฮยองอยู่ตั้งหลายคน ถ้าพวกพี่ๆเขาเห็นเข้าจะว่ายังไง”


“ แต่ตอนนี้ พวกฮยองไม่อยู่บ้านนี่ครับ ตอนนี้เหลือแค่เราสองคนเอง”


“ เอ๋? ฮยองไม่อยู่บ้าน พวกพี่ๆไปไหนกันหมดล่ะ” ร่างอวบขมวดคิ้วถาม


“ ก็ออกไปซื้อของขวัญมาเซอร์ไพรซ์ผมไงครับ อย่าบอกนะว่าพี่ซองมินลืมน่ะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของผมน่ะ”


“ ออ! จริงสินะ เฮ้อ T^T ขอโทษนะคยูกี้ ฉันลืมจริงๆนั่นแหละ” ซองมินสารภาพ


“ ฮยองอ่า T _T  ฮยองใจร้าย”


“ ขอโทษๆ พี่ขอโทษนะคยู ช่วงนี้พี่ยุ่งมากจริงๆ นายก็เห็นว่าพี่งานเยอะแค่ไหน”


“ ไม่ยกโทษให้ ฮยองใจร้าย ชิ!” คยูกอดอกพร้อมเชิดหน้าไปอีกทาง


“ ไม่เอาหน่าคยู นายทำแบบนี้ดูไม่สมกับเป็นนายเลยนะ”


“ หึ! ผมต้องทำยังไงล่ะ ถึงจะสมกับความเป็นผม ไหนพี่ลองบอกมาสิ” คยูจ้องหน้าซอง
มินนิ่ง


“ เอ่อ...” ร่างอวบอึ้งไป บรรยากาศดูเงียบสนิท ซองมินรับรู้ได้ถึงความน้อยใจของมักเน่ แต่เขาก็ไม่รู้จะทำยังไง นอกจาก


“ คยูอ่า...พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆนะ นายจะให้พี่ทำยังไงล่ะ นายถึงจะยกโทษให้น่ะ” ซองมินอ้อนวอน


“ ถ้าผมบอกพี่ พี่จะทำได้หรือเปล่า”


“ อะไรล่ะ”


“ จูบผมสิ”


“ จูบ >///< จะบ้าเหรอ คยู”


“ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ปกติเราก็จูบกันอยู่บ่อยๆนิ” คยูว่า


“ นั่นมันนายเริ่มก่อนหนิ แต่คราวนี้มัน...”


“ ก็แค่พี่เป็นคนเริ่มก่อน ก็แค่นั้นเอง”


“ แค่นั้นเอง!!!  นายพูดได้ยังไงว่าแค่นั้นเองน่ะ >//<”


“ ตกลงพี่อยากให้ผมหายโกรธพี่หรือเปล่าล่ะ”


“ อยากสิ! แต่ว่า...”


“ ไม่มีแต่! เอาล่ะ จูบเลย!!” คยูรวบรัดก่อนจะยื่นหน้าของเขาเข้าไปใกล้ร่างอวบแล้วหลับตาปี๋ ซองมินซึ่งตอนนี้กำลังลังเลว่าจะจูบดีไม่จูบดีก็หันไปเห็นตัวช่วย แล้วเขาก็
เจอมันแล้ว!


“ คยู....พี่จะจูบนายแล้วนะ” ซองมินร้องบอกเสียงหวาน


“ ครับ ผมพร้อมแล้วๆ” คยูว่า ก่อนจะทำปากจู๋


“ จุฟฟฟฟฟฟฟฟ” เสียงริมฝีปากของคยูกี้กับบางอย่างที่แข็งจนมักเน่เกิดความสงสัย


“ ฮยองอ่า... ทำไมปากฮยองแข็งแบบนี้ล่ะ หรือว่า...”


“ คริคริ ^o^ ” ซองมินกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่


“ ฮยองอ่า....ผมโกรธฮยองจริงๆแล้วนะ” คยูร้องลั่น เมื่อรู้ว่าเมื่อครู่ปากของตัวเองไป
สัมผัสกับจอยเกมส์ที่วางอยู่อีกด้านของห้อง เขาชอบเล่นเกมส์มันก็จริงอยู่ แต่จะให้มาจูบกับจอยเกมส์แบบนี้มัน.... ไม่ไหวนะ - _-


“ โอ๋ๆ อย่าโกรธนะ วันนี้เป็นวันเกิดนายนะ อย่าอารมณ์บูดซิ ^ ^” ซองมินยิ้มระรื่น


“ หึ! จำวันเกิดของผมก็ไม่ได้ แถมยังให้ผมจูบกับจอยเกมส์อีก ไม่โกรธ ก็บ้าแล้ว = =”


“ อ่ะๆ งั้นพี่ให้นายขออะไรก็ได้ 3 อย่างเป็นของขวัญวันเกิดปีนี้แล้วกัน  แต่ห้ามเป็นจูบ
เด็ดขาด ตกลงไหม? ” สิ้นเสียงถาม คยูกี้ก็ผุดยิ้มขึ้นที่มุมปาก


“ จริงอ่ะ ! ผมขออะไรใน 3 อย่างนี้ได้ จริงๆเหรอ” 


“ อื้ม...ได้ซิ ว่ามาเลยว่าอยากได้อะไร ^ _^ ”


“  ^ ^ รอเดี๋ยวนะครับ” คยูว่าก่อนจะผละออกไปรื้ออะไรในตู้เสื้อผ้าของเขา ไม่นานเจ้ามักเน่ของวงก็เดินกลับมาพร้อมกล่องสีขาวขนาดกลางใบหนึ่ง


“ อะไรน่ะคยู” ซองมินถามอย่างฉงนพลางจ้องกล่องใบนั้นเขม็ง


“ Tada! ( ทาดา! ) มันก็คือชุดนักเรียนยังไงล่ะครับ” คยูพูดขณะเปิดฝากล่องให้ซองมินดู


“ เอ๋! ชุดนักเรียนเนี้ยนะ” ร่างอวบมองชุดนักเรียนสีขาวกับกระโปรงลายสก็อตสีแดงที่แสนจะคุ้นตา


“ ถูกต้อง!แล้ว พี่จำได้ไหมว่าพี่เคยใส่มันออกรายการไปแล้วครั้งหนึ่ง” ( รายการ intimate note )


“ อื้ม! จำได้ซิ คราวนั้นนายเป็นคนเลือกชุดนี้ให้พี่ใส่ แล้ว…มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ”


“ ฮ่าๆ ผมไปขอฝ่ายคอสตูมของรายการมาน่ะครับ...”


“ เหอะๆ ท่าทางนายจะชอบชุดคอสเพลย์มากเลยนะคยูกี้”


“ ไม่ปฏิเสธครับ อ่ะ!” คยูยื่นชุดให้ซองมิน


“ คำขอแรก ผมขอให้พี่ใช่ชุดนักเรียนนี่ให้ผมดูอีกครั้ง”


“ ให้พี่ใส่งั้นเหรอ? ” ซองมินชี้นิ้วมาที่ตัวเองเป็นเชิงถาม


“ นะครับ ๆ ฮยองใส่ให้ผมดูหน่อย”


“ แต่ว่าวันนั้นพี่ก็ใส่มันออกรายการแล้วไง นายก็เห็น”


“ ก็ตอนนั้น...เฮ้อ ตกลงพี่ซองมินจะไม่ใส่ใช่ไหม?” คยูฮยอนทำหน้าบึ้ง


“ ใส่ก็ได้ แต่แปปเดียวนะ”


“ ไม่เอา พี่ต้องใส่ทั้งวัน แล้วก็ห้ามใส่กางเกงในด้วย ^ ^”


“ เพี๊ยะ! จะบ้าเหรอคยู >//< นายพูดออกมาได้ยังไง ไอ้มักเน่ลามก” ซองมินร้องเสียง
หลงด้วยความตกใจฉับพลันฝ่ามือของเขาก็ฟาดไปโดนแก้มขาวๆของเจ้ามักเน่อย่างลืมตัว


“ โอ้ย! ฮยองตบทำไมอ่า” คยูว่าก่อนจะลูบแก้มตัวเองป้อยๆ ซองมินเห็นรอยนิ้วมือบนหน้าของคยูก็ได้สติ รีบขอโทษขอโพยทันที


“ ขอโทษนะคยู พี่ลืมตัวน่ะ แต่ดูนายพูดเข้าสิ ใครจะไปทำได้กันเล่า”


“ ทำไม่ได้ก็บอกกันดีๆซิครับ ผมรู้แล้วล่ะว่าฮยองจะปฏิเสธ แต่ก็ไม่นึกว่าฮยองจะทำร้าย
ร่างกายผมด้วย” ( กี้จ๋า มินนี่แค่ตบ ดูพูดเข้า - - ประหนึ่งว่ามินทำเรื่องผิดร้ายแรง)


“ อย่างพูดแบบนั้นสิ พี่ไม่ได้ตั้งใจซักหน่อย”


“ หึ...เพื่อผมแล้วไม่เคยมีอะไรที่ฮยองทำได้ วันเกิดผมทั้งทีขอแค่นี้ฮยองก็ให้ไม่ได้.. ใช่สิ!ผมน่ะ ไม่สำคัญเท่าผู้ชายคนอื่นๆของฮยองหนิ”


“ ผู้ชายของฉัน ใคร?”


“ ก็จงฮยอนกันนิชคุณไง?”


“ ไปกันใหญ่แล้วคยูกี้ จงฮยอนเขามีแฟนแล้วนายก็รู้หนิ ส่วนนิชคุณ ฉันก็เห็นว่าเขาเป็นรุ่นน้องที่น่ารักคนนึงก็เท่านั้น”


“ ไม่จริง! ผมไม่เชื่อ” คยูส่ายหน้าไปมาเหมือนเด็ก


“ คยูอ่า...อย่าโกรธสิ ก็ได้ๆ พี่ยอมแล้ว เอาชุดมาสิ - ///- ” ซองมินแบมือขอกล่องที่อยู่ในมือของมักเน่จอมเจ้าเล่ห์ที่กำลังแสแสร้งตีหน้าเศร้าอยู่ในขณะนี้


“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าฮยองไม่อยากทำ ผมก็ไม่อยากบังคับ T^T” คยูพูดอย่างเห็นใจก่อนจะเบี่ยงหน้าไปอีกทางเพื่อกลั้นหัวเราะ ^ *^  ( อิอิ กระต่ายติดเบ็ดแล้ว /// มันมีแต่
ปลาติดเบ็ดมิใช่เรอะ - -? )


“ พี่อยากใส่ เอามาเถอะ นายจะได้รู้ไงว่าพี่ก็สามารถทำอะไรได้เพื่อนายเหมือนกัน”


“ ซึ้งใจจัง ฮยองอ่า ผมรักฮยองที่สุดเลย รีบไปใส่มานะครับ ผมจะรอดู ^O^ ออ! อย่าลืมนะครับ ว่าฮยองต้องไม่ใส่...ด้วย ” คยูพูดก่อนจะไล่นิ้วของตัวเองลงมาที่ขอบกางเกงชุดนอนของซองมิน


“ >//< รู้แล้วหน่า” ซองมินตอบอย่างๆอายๆก่อนจะหยิบชุดคอสเพลย์ออกจากกล่องแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป


“ อิอิ แกล้งพี่ซองมิน นี่สนุกดีจริงๆ ^ ^ ” คยูว่าก่อนจะเอนกายลงบนเตียงนอน
ไม่นานซองมินก็เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างเหนียมอาย เสียงฝีเท้าของเขาทำให้มักเน่ที่นอนรอรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งมองทันที


“ ว้าว! พี่ดูน่ารักมากเลย แต่จะน่ารักกว่านี้ ถ้าหาก...” คยูเงียบไปก่อนจะส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้ร่างอวบ


“ พี่ไม่ได้ใส่มันใช่ไหม” คยูถามก่อนจะยิ้มอย่างหื่นๆ ( ยิ้มอย่างปกติอ่า)


“ ฉัน...เอ่อ >///< ” ซองมินก้มหน้าหลบตาคยู เขารู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองกำลังร้อนขึ้นเรื่อยๆ


“ ไม่ตอบแบบนี้ ^ ^ งั้นผมขอลงพื้นที่ท้าพิสูจน์ด้วยตัวเองเลยแล้วกัน มาดูซิว่าพี่ซองมินจะทำตามคำขอแรกของมักเน่สุดหล่ออย่างผมได้หรือเปล่า”  คยูลุกขึ้นจากเตียงนอน ก่อนจะเดินตรงไปหาซองมินที่มุมห้อง จากนั้นก็ค่อยๆไล่มือลงมาจับที่ขอบกระโปรงตัวจิ๋วนั่นแล้ว...


“ ไม่ได้นะคยู!!!” ซองมินร้องเสียงหลง ก่อนจะผลักอกคยูให้ออกห่างจากตัวเอง


“ พี่ทำตามคำขอแรกของนายแล้ว ไปอาบน้ำซะพี่จะลงไปทำอาหารให้กิน ” ซองมินชี้นิ้วพร้อมเท้าสะเอวสั่ง


“ ยังไม่หิวเลยครับ อีกอย่างผมยังใช้สิทธิไม่ครบเลยนะ เหลือตั้ง 2 ข้อแน่ะ ^ ^”


“ อย่าบอกนะว่านายจะ...”


“ ผมขอใช้สิทธิข้อที่สอง  พี่ต้องไปอาบกับผมเดี๋ยวนี้!! ” คยูว่าก่อนจะดึงข้อมือร่างอวบให้เดินตามเขาไป


“  แต่พี่ ...” ซองมินทำท่าจะปฏิเสธแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เมื่อร่างสูงดึงตัวเขาเข้ามาให้ห้องอาบน้ำก่อนจะปิดประตูดังปัง


“ปึ่ก” เสียงแผ่นหลังของร่างอวบกระทบกับผนังห้องน้ำ ก่อนที่ช่วงแขนแกร่งของร่างสูงจะคร่อมร่างของเขาไว้


“ ถูหลังให้ผมหน่อยนะ” คยูกล่าวขอน้ำเสียงอ้อนก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกจนหมด


“ เอ่อ...” ซองมินลังเล นั่นยิ่งทำให้ระยะห่างระหว่างใบหน้าของเขาและร่างสูงลดลงเรื่อยๆ


“ ถ้าพี่ไม่ถูหลังให้ผมล่ะก็ ผมจะ...” คยูรูดตัวลงมานั่งข้างล่างอย่างใจเย็นก่อนจะยิ้มหื่นในแบบของเขา ไม่ทันที่ซองมินจะร้องห้าม


“ o_o ! พี่ไม่ใส่ชั้นในจริงๆด้วย ฮ่าๆ นี่พี่ทำตามคำขอของผมจริงๆเหรอ ... ใครจะเชื่อว่าพี่ซองมินจะว่าง่ายขนาดนี้ ฮ่าๆ” คยูยิ้มร่าก่อนจะหัวเราะชอบใจ 


“ ตลกมากเหรอคยู? ” ซองมินถามเสียงเข้ม เขาเริ่มจะโกรธแล้วนะ


“ ฮาๆ กึก! เอ่อ...” มักเน่ขำค้าง กลับสู่โหมดปกติ ท่ามกลางความเงียบ ซองมินก็ขึ้นเสียงถามอีกครั้ง


“ พี่ถามว่าตลกมากนักเหรอ ขำมากใช่ไหม เหอะ! พี่มันบ้าเองแหละ ที่ทำตามคำขอบ้าๆนั่นของนาย” ซองมินว่าก่อนจะเอี้ยวตัวไปเปิดประตูห้องน้ำออก คยูเห็นดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นแล้วสวมกอดซองมินจากด้านหลังทันที


ควับ!


“ ผมขอโทษ” คยูค่อยๆกระซิบบอกที่ข้างหู ก่อนจะจับไหล่ร่างอวบให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาดังเดิม


“ ผมดีใจนะ...ที่พี่ทำตามคำขอของผมน่ะ”


“ ...........”


“ ที่จริงแล้ว ผมไม่เคยอยากได้ของขวัญอะไรจากพี่เลยนะ”



“ แต่นายก็ขอมาสองข้อแล้วหนิ” ซองมินว่า



“ อย่าเพิ่งขัดสิครับกำลังจะซึ้งเลย” คยูเอ็ด


“ อ่ะๆ เชิญกล่าวสุนทรพจน์ต่อได้ ” ซองมินประชด


“ เฮ้อ ตอนพี่งอนนี่มันน่าจริงๆ”


“ ...........” ซองมินนั้นอยากจะอ้าปากถามเหลือเกินว่า “ น่า” อะไร แต่ก็ได้แต่เชิดหน้าใส่ฟังเจ้ามักเน่พล่ามต่อ


“ เอาล่ะ!! เข้าเรื่องนะ เดี๋ยวผมลืม - - ผมจะบอกพี่ว่า...อันที่จริงแล้วตั้งแต่ผมได้เดบิวต์ในนามของสมาชิกวงซูเปอร์จูเนียร์ ตั้งแต่วันนั้นที่ผมได้เจอพี่จนถึงวันนี้ การที่เราได้มาเป็นรูมเมทกัน ได้อยู่เคียงข้างและก็ก้าวไปพร้อมๆกันในทุกๆเรื่อง มันเป็นเวลาที่ผมมีความสุขมากเลยนะ มันทำให้ผมคิดว่า....นี่แหละ! คือของขวัญที่พิเศษและมีค่าที่สุดที่พระเจ้าประทานมาให้กับผม...และวันนี้ผมก็อยากบอกคำบางคำที่เคยบอกพี่ไปหลายๆรอบแล้ว แต่ผมก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อที่จะพูดคำๆนี้เลยซักที

..........
.....
.


 รักนะครับ กระต่ายน้อย...” พูดจบคยูก็ค่อยๆบรรจงริมฝีปากไปที่หน้าผากมนของคนตัวเล็ก สัมผัสอุ่นๆ ที่ถ่ายทอดมาให้นั้น มันทำให้ซองมินลืมความโกรธที่มีต่อเจ้ามักเน่ตัวแสบตรงหน้าเสียสนิท



“ คยูอ่า ... อันที่จริงแล้ว พี่เองก็มีอะไรจะบอกนายเหมือนกันนะ พี่ระ... โครมมมมมม!!!!!!!!” ร่างอวบพูดไม่ทันจบ แรงพลักมหาศาลจากประตูห้องน้ำด้านนอกก็ทำให้คยูมิน ( คยูฮยอน + ซองมิน) กระเด็นเข้าหากันอย่างแรงก่อนจะล้มลงกับพื้นในที่สุด


“ โอ้ย! ทงเฮ พี่บอกนายแล้วใช่ไหมว่าอย่าเบียดพี่น่ะ” ลีทึกว่า


“ อย่าโทษผมซิครับ ก็พี่ชินดงนั่นแหละที่เบียดมา” ทงเฮโบ้ย


“ ก็มันไม่ได้ยินนิหน่า” ชินดงสารภาพผิด


คยูและซองมินมองตรงไปยังเมเมเบอร์เกือบทุกคนของวง SuJu ที่ตอนนี้ล้มกองระเนระนาดเหมือนก้อนอะไรสักอย่างอยู่หน้าห้องน้ำ = - =


“ ไหนคยูบอกว่า พวกฮยองออกไปซื้อของขวัญกันไง แล้วทำไมถึงได้....เอ่อ...มากองกันอยู่ที่นี่ล่ะฮะ” ซองมินเอ่ยถาม


“ ก็แหม...ของขวัญสุดพิเศษของคยูอยู่ตรงนี้แล้ว จะให้ฉันไปเสาะหาที่ไหนอีกล่ะ” ฮีชอลว่าก่อนจะตะเกียดตะกายลุกขึ้นมาจากพื้นก่อนเพื่อน ชิชะ! เสียภาพพจน์นางพญาแห่งวงหมด



“ ใช่ๆ พวกเราก็แค่ ออกไปซื้ออะไรนิดหน่อยมาตกแต่งของขวัญอันเลอค่าชิ้นนี้ก็เท่านั้น” ฮยอกแจกล่าว เขาลุกขึ้นมาก่อนจะหยิบของบางอย่างในถุงช็อปปิ้งออกมาแล้วนำมาติดผูกที่คอของซองมิน  ร่างอวบก็นั่งนิ่งให้ฮยอกผูกแต่โดยดี



“ ว้าว! ดูเข้ากันดีอย่างที่คิดไว้เลย ว่าไหมฮะพี่ลีทึก” ฮยอกว่าพลางจัดโบว์สีแดงที่เพิ่งผูกให้เข้าที่


“ อะไรกันเนี้ย ผมงงไปหมดแล้ว” ซองมินอึ้งหนัก


“ ไม่ต้องงงหรอก นายน่ะจะเป็นของขวัญสุดพิเศษจากพวกพี่ๆ ที่จะมอบให้คยูฮยอนให้วันนี้”


“ เอ๋? ผมเนี้ยนะ” ซองมินชี้นิ้วถาม


“ จากการแอบฟังหน้าห้องน้ำเมื่อครู่ - *- พวกเราจึงได้ยินว่ามักเน่ของวงอยากได้ของขวัญวันเกิดเป็น ลีซองมิน กระต่ายน้อยตัวขาวอวบไว้กอดเล่นคืนนี้ พวกเราก็เลยคิดว่า ของขวัญปีนี้ มีนายเท่านั้นล่ะที่หมอนี่อยากได้” เยซองที่โดนบดบังซีนมาหลายหน้าก็ได้ฤกษ์ออกมาแสดงความคิดเห็นกับเขาบ้าง – ‘-


“ เล่นกันแบบนี้เลยเหรอ พวกฮยองนี่ร้ายใช่เล่นเลยนะ แล้วที่บอกว่าจะออกไปซื้อของขวัญให้ผมเนี้ย ก็คือไอ้โบว์สีแดงอันนี้ใช่ไหม ไอ้เราก็นึกว่าจะซื้อเกมใหม่ให้” คยูกี้ชี้ไปยังโบว์ที่อยู่ที่คอซองมิน


“ แน่นอน! ของสิ้นเปลืองแบบนั้นฝันไปเถอะว่าจะซื้อให้!!! ” ฮยอกแจตอบสั้นๆ


“ เอาล่ะ ซองมิน  งั้นพี่ก็ขอเป็นตัวแทนมอบนายให้กับคยูเลยเนอะ” ลีทึกจับมือซองมินมาประสานกับคยู


“ พี่เย่ดูซิ เหมือนฉากแต่งงานเลยเนอะ” เรียวอุคชี้


“ อะไรก็ดีหรอก แต่ฉันว่าบรรยากาศมันไม่คืออ่า ... แบบว่าๆ จะดีกว่านี้ถ้านี่ไม่ใช่ห้องน้ำ เหอะๆ - - ” ซีวอนว่า 


“ ช่างเถอะ แค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้วล่ะ ขอบคุณนะครับสำหรับของขวัญของพวก
พี่ๆ” คยูฉีกยิ้มกว้าง


“ เดี๋ยวนะ ! ดูเหมือนผมยังไม่ได้ตกลงซักหน่อยว่าจะเป็นของขวัญของคยูน่ะ” ซองมินกอดอก ถึงคราวกระต่ายเล่นตัวบ้างแล้วคับท่าน



“ อ้าว??  ฮยองอ่า ดูซิครับ พี่ซองมินดื้ออ่ะ” 



“ อันนี้นายก็ต้องไปแก้ปัญหาเอาเองแล้วล่ะคยูกี้ จัดการเลย!” ฮีชอลขยิบตาให้เป็นนัยๆ
คยูยิ้มกว้างก่อนจะจัดการอุ้มซองมินไปที่ห้องของเขาทันที เอาล่ะ...ได้เวลากดกระต่ายแล้ว



“ นี่! ปล่อยพี่ลงเดี๋ยวนี้เลยนะคยู ทำอะไรเนี้ย ปล่อย!” ซองมินโวยวายไม่หยุด


“ ปล่อยก็ได้ แต่พี่ต้องพูดต่อประโยคที่ค้างคาไว้เมื่อครู่”


“ พูดอะไร?”


“ ก็พี่พูดค้างไว้เมื่อกี้ไงก่อนที่พวกฮยองทั้งหลายจะเข้ามาในห้องน้ำน่ะ”


“ พี่ลืมไปแล้วล่ะ” ซองมินเบี่ยงหน้าหนี


“ ถ้าลืม ผมจะจูบ!”


“ .....”


“ ดี! งั้นผมจูบจริงๆ แล้วนะ” คยูข่พลางก้มหน้าเข้าไปใกล้


“ วะ...เหวอ เอาจริงเหรอ?” ซองมินยกมือป้องปากของเจ้ามักเน่ไว้อย่างทันถ่วงที


“ ก็เอาจริงสิ ก็พี่อยากลืมจริงๆทำไมล่ะ”


“ เออๆ...พี่คิดออกแล้วล่ะ ตอนนั้นพี่จะพูดว่า ฟังดีๆนะ...อันที่จริงแล้ว พี่เองก็.......
ก็............ก็......รักนายเหมือนกัน”



“ เย้! พี่ซองมินบอกรักผม พี่ซองมินบอกรักผม” คยูกู่ร้องดังลั่นก่อนจะโยนร่างของซองมินขึ้นลง


“ เหวอ !!! คยู เอาพี่ลงเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวพี่ร่วง” ซองมินร้องเสียงหลง


“ ไม่มีทางหรอกครับ ภายในอ้อมกอดของผม พี่จะไม่ได้รับอันตรายเด็ดขาด ผมจะปกป้องพี่เอง... ผมสัญญา”


“ คยู...” ซองมินครางชื่อของคนร่างสูงที่ไม่ยอมวางเขาลงซักที


“ งั้นคำขอข้อสุดท้าย...”


“ เอ๋? ยังจะขออีกเหรอ”


“ ก็ยังขอไม่ครบนี่ครับ ใช้สิทธิไม่ครบ มันไม่คุ้มน้า...”


“ ติดนิสัยขี้งกมาจากฮยอกตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย - -”


“ คิกคิก ไม่บอก ...จะขอแล้วนะครับ ฟังดีๆนะ แล้วต้องทำให้ได้ด้วย”


“ อื้ม! ว่ามาเล้ย”


“ ผมขอ ก(อ)ด พี่ได้ไหม?”


“ คยูกี้!!!!!! เพี๊ยะ> ///<” อูย // =- =  เจอตบแบบนี้อีกแล้ว แต่ไม่เป็นไรครับ คืนนี้จะจัดหนัก พวกฮยองไฟเขียว คยูมินจะเล่นเสียว อวดเอลฟ์แล้วกันนะ อิอิ ขอบคุณสำหรับทุกคำอวยพรและของขวัญที่มอบให้ผมในปีนี้  ดีใจมากมาย แต่ก็อย่างที่บอกล่ะครับว่า ไม่มีของขวัญชิ้นไหนจะวิเศษเท่าพี่ซองมินอีกแล้ว^ ^ คยูกี้รักเอลฟ์ทุกคนนะ แต่รักซองมินมากกว่า อิอิ

 

+The End+

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ไรเตอร์เอาฟิคมาลงช้ามาก เลยวันเกิดคยูมาครึ่งเดือนพอดีแล้วพึ่งจะลง
คือว่ามันยุ่งมากๆเลยอ่ะค่ะ ต้องขอโทษแทนรีดเดอร์ทุกคนด้วยเนอะ
ยังไงก็หวังว่าคงจะไม่ผิดหวังกับผลงานชิ้นนี้นะคะ
 NC ก็ยังไม่มีให้เห็นเหมือนเดิม ส่วนมากไรเตอร์จะไม่จัด NC ใน SF นะ
เพราะว่า.... ความหื่นมันต้องอาศัยระยะเวลาในการฟักตัว
ตอนเดียวจบจะเป็นอะไรที่ไม่ค่อยได้อารมณ์เท่าไหร่ = =
จริงๆแล้วมันคือข้ออ้าง พอดีว่า ไรเตอร์เป็นคนอินโนเซ็นต์ (เหรอ?)
เลยแต่ง NC ไม่ค่อยเก่ง ( จริงดิ)
 มีคนเคยบอกว่า อินโนเซ้นต์กับอีโรติกมันห่างกันแค่เส้นยางแดงผ่าแปด
แล้วคุณล่ะ Innocence OR Erotic