ตรวนกุหลาบ

ลำดับตอนที่ #2 : สีฟ้าของท้องฟ้า สีชมพูของความรัก

บทที่ 1 สีฟ้าของท้องฟ้า   สีชมพูของความรัก

…

วันเปิดเทอมใหม่ให้นึกห่อเหี่ยวกับวิชาเรียนที่จะต้องเจออย่างไรความยินดีที่จะได้เจอเพื่อนก็มากกว่าอยู่ดี    เสียงทักทางเสียงหัวเราะเสียงหยอกล้อจึงดังขึ้นจากตรงนู้นตรงนี้ทางทางที่หญิงสาวเดินผ่าน

สำหรับเธอนี่เป็นเทอมสุดท้ายแล้วที่ได้เรียนที่นี้    รั้วมหาลัยที่หลายคนว่าสนุกนักหนากำลังจะจบลง    เหลือส่งงานไม่กี่ชิ้นกับเก็บหน่วยกิตอีกนิดหน่อยก็จะจบแล้ว  

“รชา    วู้   ทางนี้ทางนี้” เสียงหวานใสตะโกนเรียก

รชาเงยหน้ามอง    โต๊ะหินเรียงรายใต้ร่มเงาไม้ขนาดใหญ่ถูกจับจองด้วยนักศึกษาจนแน่นขนัด    ร่างสูงโปร่งของอินทิราเขย่งจนสุดปลายเท้าเพื่อโบกมือเรียกเพื่อนที่เดินเหม่อๆเข้ามา

“ทำไมวันนี้มาเช้า” รชาถามเสียงเบาขณะนั่งลงที่ว่างที่แฟนหนุ่มของอินทิราขยับให้

“ก็วันแรกนี่   คิดถึงเพื่อนด้วยอยากมาเจอหน้า” อินทิราตอบเสียงใส

รชายิ้มบางๆ เมื่อมองดวงหน้าเรียวเล็กล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนเป็นเงาระยับดัดเป็นลอนคลื่นกระจายเกลื่อนหลัง    แก้มและริมฝีปากสีระเรื่อถูกตกแต่งไว้อย่างเรียบเนียนแสดงให้เห็นถึงรสนิยมชั้นเลิศของคนแต่งอินทิราสวย    เป็นความสวย   ร่าเริงเหมือนดอกไม้แรกแย้มงดงามที่ไม่ว่าผ่านตาใครย่อมก่อให้เกิดอารมณ์อ่อนหวานอยากทนุถนอม

“โห   เพิ่งเจอกันเมื่อวันเสาร์   เธอไม่ได้เจอหรือไง   เมาหัวทิ่มจนลืมล่ะสิยัยหนึ่งเอ๊ย” เพื่อนสาวอีกคนในกลุ่มแซว

“ใจร้าย   ใครเมาหัวทิ่ม   อย่างน้อยก็ยังกลับบ้านถูกแล้วกันน่า”

“เจ้าค่ะ   กลับบ้านถูก   ถามหน่อยเถอะจำได้หรือเปล่าว่าใครเป็นคนไปส่งตัว”

อินทิราทำตาใสหันไปอ้อนแฟนหนุ่ม “ก็ต้องวินน่ะสิ    ใช่มะ   ไม่อย่างนั้นจะมีแฟนไว้ทำไมล่ะเน้อ”

ท่าทางยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยเหมือนเด็กทำกับผู้ใหญ่อินทิราสามารถทำได้อย่างแนบเนียนน่าเอ็นดู    อัศวินยิ้มน้อยๆแต่หางตาเหลือบไปที่ผู้หญิงอีกคน    รชากำลังหากระเป๋าเงินไม่รู้ว่าเธอเอาไปใส่ไว้ช่องไหนของกระเป๋าอีกแล้วสิน่า

“เสียใจครับ   คืนนั้นผมเมาหัวทิ่มเช่นกัน”

“หา” อินทิราทำหน้าเหวอ “แล้วใครหว่า”

“ไอ้ป้อ   โว้ย   ไอ้ป้อ   มันขับรถเทียวส่งคนที่เมาเหมือนหมากลับบ้าน   เมื่อเช้ามันเพิ่มมาทวงบุญคุณขอข้าวกลางวันสิบมื้ออยู่”

อินทิราหรี่ตา “แกก็ด้วยล่ะสิที่เมาเหมือนหมาแล้วเป็นหนึ่งตัวที่มันหิ้วไปส่ง”

“ก็เอออ่ะดิ” คนตอบตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ

เสียงหัวเราะตอบรับดังยาวนานพร้อมด้วยมือเอื้อมตบหัวกันอย่างหยอกล้อ    ก่อนที่จะเบนไปคุยเรื่องอื่นจนกระทั่งใกล้เวลาเข้าเรียนอัศวินก็ขอตัวไปก่อนเพราะคณะวิศวะอยู่อีกฟากหนึ่ง    

คู่ที่คบกันมาได้สามเดือนนี้สีชมพูหวานแหวนก็ไม่ได้เจือจางลงเลยซักนิด

“เค้าน่ารักเนอะ” อินทิราเปรยถึงแฟนหนุ่มขณะส่งสายตาตามคนที่เดินไปไกลแล้ว

“เอาอีกแล้วยัยนี่” ทุกคนมองตากันแล้วรู้สึกอย่างเดียวกันหมด

“ทำไมล่ะ   ก็เค้าน่ารักจริงๆนี่”

รชาลูบกระเป๋าตังค์ใบยาวในมือเบาๆ    ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนหลุบต่ำ     คนคนนั้น    ไม่ว่าคำอะไรก็ใช้ชมได้ทั้งนั้นแหละ   เพราะว่ามันไม่ได้มากเกินไปซักนิด    รูปหล่อ   พ่อรวย    หัวดี    กีฬาเก่ง    นิสัยก็เรียกได้ว่าไนซ์สุดๆไม่ว่ากับใครก็เข้ากับเขาไปได้หมด   

เหมาะสมกับอินทิราแทบทุกอย่าง

ภาพชายหนุ่มไหล่กว้างตัวสูงอย่างนักกีฬาวาบเข้ามาในความคิด    ดวงหน้าราวรูปสลักสีแทนกับดวงตาคมกริบที่เวลายิ้มน้อยๆจะน่ามองราวภาพวาด    น่าจับไปเป็นนายแบบ    รชาเคยคิดขันๆแต่พอเผลอเปรยออกมา    อินทิราก็ต่ออย่างรวดเร็ว

“เคยมีคนมาชวนวินเขาถ่ายเยอะแยะไปจ๊ะ   แต่เจ้าตัวบอกปัดหมด    เห็นว่ารำคาญ” เสียงคนพูดมีรอยภาคภูมิ

…

เขามีเรียนตอนเช้าเหรอ   ไม่ใช่ซักหน่อย    ไม่มีเหตุผลอะไรซักนิดวันนี้ที่เขาจะต้องมาเช้า   

อัศวินเสยผมตัวเอง   เส้นผมเขาเป็นสีน้ำตาลเข้มพอเริ่มยาวเขาจะมัดไปลวกๆด้วยยางเส้นเล็ก    เวลานี้มันเลยเป็นกระจุกสั้นๆที่ท้ายทอยรอเวลาที่เจ้าของจะเลิกขี้เกียจแล้วพาตัวเองเข้าร้านเสียที่

อินทิราเองก็เตือนหลายครั้งแล้ว    เพราะเธอไม่ชอบ    มันดูเหมือนอะไรนะ   นักเลง    ดูไม่มีการศึกษา    เธอหลุดคำพูดนั้นออกมาบางที

น่าแปลกเขารู้หลายเรื่องเกี่ยวกับเธอ    แต่เธอรู้น้อยเรื่องเกี่ยวกับเขา

น่าเบื่อ  

แต่เป็นความน่าเบื่อที่เหมาะสมทุกด้าน  

เธอดีพร้อม    ลูกข้าราชการใหญ่     หน้าตาดี    นิสัยน่ารักแม้จะน่ารำคาญไปบ้าง

นี่ก็อีกเรื่องหนึ่งหลายครั้งที่เขาหลุด …รำคาญ    หลายอย่างหลายเรื่อง    เธอคนนั้นก็ยังไม่มีวีแววว่าจะรู้ซักนิดว่านิสัยเขาอย่างหนึ่งคือเป็นคนขี้รำคาญนักหนา    และบางครั้งสิ่งที่เขารำคาญก็ไม่พ้นเธอ

วันนี้เสาร์เขารำคาญที่เธอมาตื้อให้ไปงานเลี้ยงด้วย    งานเลี้ยงส่งท้ายปิดเทอครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้    ยิ่งใกล้จบเธอกับเพื่อนยิ่งหาเรื่องเลี้ยงกันได้ทุกอย่าง   ฉลองชีวิตมหาลัย     เขาไม่ต่างจากตุ๊กตาของเธอ   คนที่เธอควงไว้อวด…ก็เท่านั้น 

แต่กลับกัน   เขาเองก็ควงเธอเพื่ออวดเหมือนกันไม่ใช่หรือ

จะพูดอะไรได้เล่า    เพราะเราไม่แผกกัน

วันนี้เขารำคาญว่าเดิม    ทั้งที่เขาไม่ได้มีเรียนตอนเช้าแท้ๆ    ตารางสองปีสี่แทบจะเป็นการดาษขาวว่างเปล่าใบหนึ่ง    แล้วทำไมเขาต้องมาแต่เช้า

เขานั่งรอที่โต๊ะประจำของเธอผู้เป็นแฟนและกลุ่มของเธอ

แต่เขาไม่ได้รอเธอ

ไม่ได้รอด้วยความเบื่อหน่ายเหมือนทุกวัน

แต่รอด้วยความกระวนกระวายใจ    

เธออีกคนจะเป็นอย่างไร    หญิงสาวร่างเล็ก   ขาวๆ   บอบบาง    ขนาดหน้าเธอเขายังจำได้ไม่ชัดเจนเพราะฤทธิ์ที่เมา    ที่ติดอยู่ในใจคือดวงตาสีอ่อนกลมโตที่ไม่สะท้อนอารมณ์ใดๆ

“โธ่เว้ย” นี่มันน่ารำคาญกว่าเดิมเสียอีก

หลังจากที่เดินผละออกมา    ร่างสูงไม่ได้เดินไปที่คณะอย่างที่ปากพูด

…

ตึกเรียนครึ่งหนึ่งเป็นตึกเก่าซ่อนอยู่ในเงาไม้ร่มรื่น    ความสวยงามที่ไม่ได้ถูกกาลเวลากลืนกินแต่กลับเสริมความเคร่งครึมสง่างามเข้าไปอีกส่วนเมื่อเปรียบเทียบกับตึกใหม่ฉาบปูนขาวทรงตรงเหมือนกล่องนมจืดพร่องมันเนย   

ทางเดินแยกเป็นสองล้อมสระ    ฟ้าครามน้ำเขียว    นักศึกษาส่วนใหญ่เข้าห้องเลกเชอร์ไปหมดแล้วที่เหลืออยู่เป็นเพียงส่วนน้อย   

รชาพลิกหนังสือข้ามไปหลายหน้า   เธอเป็นคนชอบอ่านหนังสือ    นอกจากการฟังเพลงและดูหนังบ้างเป็นบางครั้ง    การอ่านหนังสือคือสิ่งที่เธอชอบมากที่สุดเสียก็แต่ไม่มีเพื่อนคนไหนชอบเหมือนกันเธอ   เพื่อนหลายคนชอบเที่ยว    กับที่เหลือคือชอบเที่ยวมากๆ    เรื่องที่พูดกันรชาจะไม่เข้าใจเกินกว่าครึ่ง

นี่เป็นหนังสือเล่มเก่าที่เอามาอ่านใหม่   เธอซื้อมานานแล้วแต่เพราะตอนขึ้นนั้นปรากฎว่าไม่ใช่แนวที่ชอบเธอเลยวางเสียแล้วหาเล่มใหม่ที่ตรงรสนิยมยิ่งกว่า    หากครั้งตอนนี้ที่มีก็อ่านหมดแล้วเธอเลยกลับมากอ่านอีกครั้ง

มันเป็นหนังสือนิยาย    พอเปิดผาดๆข้ามไปเสียหลายหน้าก็ไม่ได้เสียเนื้อหาไปที่ตรงไหน    ยังคงอ่านได้อย่างเข้าใจดีอยู่

เงามืดทาบบนหน้ากระดาษ    รชาเพียงเอียงตัวหลบแล้วหันหาแสงสว่างที่สายตากำลังชิน    เงานั้นหดกลับไปเธอก็เลื่อนหนังสือกลับมาอ่านตำแหน่งเดิม

“ใจคอจะไม่เงยหน้าขึ้นมามองหน่อยหรือ” เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นเหนือหัว

“อ้าว   วิน” รชาทัก “ไหนว่ามีเรียน”

“จำตารางผิดน่ะ    เดินไปถึงถึงจะรู้ว่าจำผิด   เพื่อนมันหัวเราะกันเกรียว” ด้วยความที่เป็นคนคล่องเขาก็ลื่นไปได้อย่างไม่มีพิรุธ

“ไม่มีเรียนเหรอ”

“อืม”

“งั้น   ขอนั่งด้วงคนแล้วกันนะ   จะรอหนึ่งเค้า”

รชาไม่ได้ตอบแต่อาการยิ้มน้อยๆจนเห็นลักยิ้มบุ่มลึกที่ข้างแก้มใสก็ทำให้อัศวินรู้ว่าเธอยินดี   

อินทิราเคยบอกเขาว่ารชาคุยกับคนไม่ค่อยเก่งเธอเป็นย่างนั้นเอง   แล้วก็ขี้อาย   

อัศวินแอบมองเธอเงียบๆ  เธอไม่ได้สนใจอะไรเขา    หนังสือในมือดูเหมือนมีอะไรน่าสนใจมากมายกว่าเขาที่เธอไม่ได้สนิทด้วย

เส้นผมยาวตรงๆ สีดำสนิทขับแก้มขาวให้ซีดลงไปอีก    ปีนี้เปิดเทอมช้าพอเปิดมาก็ย่างเข้าฤดูหนาวอย่างไม่ทันให้ได้ตั้งตัว    หญิงสาวเสยผมที่ปกหน้าขึ้นหลายครั้ง    เสยขึ้นไปแล้วมันก็ตกลงมาระสายตาอยู่ร่ำไป    เธอพับหน้าหนังสืออย่างไม่เต็มใจนักก่อนจะหันไปควานๆมือหายางเส้นหนึ่งได้จากกระเป๋าสีน้ำตาลใบเล็ก   

เส้นผมถูกรวบเข้าเผยให้เห็นต้นคอขาว    เธอเอียงหน้าเท้าคางอ่านหนังสือต่อ  

อัศวินไล่สายตาไปตามลำคอระหง    ถ้าจำไม่ผิด…

เธอเอี้ยวหน้าไปมาเหมือนเมื่อยขบ    รอยแดงกระจ่างชัดเหมือนกลีบดอกไม้บนผืนหิมะที่หลังต้นคอ

เธอคงไม่เห็นมัน    ที่จริงเขาจงใจทำในที่ที่เธอจะไม่เห็นเองโดยง่าย

…

จะสนใจอะไร    ก็แค่คืนหนึ่งกับหญิงสาวที่… ง่าย     เหมือนๆคนอื่นที่ผ่านเข้ามา    แล้วก็ผ่านไปมานักต่อนัก

…

“ไม่หนาวเหรอ” อัศวินถามขึ้นเรียบๆ

เขาคลายผ้าพันคอที่พันไว้ลวกๆก่อนคล้องคอคนที่นั่งตรงข้าม  

“ให้ยืม”

รชาเงยหน้า    มองชายหนุ่มเป็นครั้งแรก

เขา…แปลกไปหรือเปล่าหนอ

…

“เอ๊ะ   นั่นผ้าพันคอของวินไม่ใช่เหรอจ๊ะ” อินทิราถามทันทีที่นั่งลงข้างๆแฟนหนุ่มแต่สายตาจับจ้องไปที่สาวน้องอีกคน

“อือ” รชารับในลำคอ

อินทิราหันไปมองอัศวินก่อนยิ้มหวานเกลื่อนรอยกังขาในดวงตาแล้วออดอ้อนอย่างเคย

“แล้วของหนึ่งล่ะ    มีผ้าพันคอให้รชาแล้วของหนึ่งล่ะจ๊ะ”

อัศวินยิ้ม “หนึ่งหนาวเหรอ    ถ้าหนาวก็บอกสิผมจะได้กอดไว้แน่นๆ”

ไม่พูดเปล่า   วงแขนแข็งแรงก็รวบเอวบางมาแนบกาย    อินทิราอุ่นจนร้อนยื่นมือดันหน้าอัศวินที่เคยไว้ที่บ่าออกอย่างกึ่งเขินกึ่งฉุน

“บ้า    อายเค้า”

“อายใคร    ไม่เห็นจะมีใคร    นี่ก็เพื่อนหนึ่งทั้งน้าน” อัศวินยิ่งกอดแน่น

เพื่อนพากันหัวเราะ    เสียงแซวเสียงหัวเราะ     แต่รชาเพียงยิ้มน้อยๆ   

สีชมพูของความรักนี้แทบจะย้อมฟ้าครามให้หวานตามไปด้วย

“ไม่ต้องอาย    ไม่ต้องอาย    แค่เกรงใจคนโลดสองสามหัวแถวนี้บ้างก็พอแล้วล่ะยะ”

“บ้า”

…