[ Fanfic Marvel | HawkeyeXOC ] Rewrite the Star

คำเตือน

แฟนฟิคเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

มีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรง การทำผิดศีลธรรม และด้านมืดในจิตใจมนุษย์

ซึ่งอาจจะทำให้ผู้อ่านบางท่านเกิดความไม่สบายใจได้

ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาที่จะชักจูงสังคม หรือ normalize การกระทำผิดใดๆ

ดังนั้นอ่านอย่างมีวิจารณญาณนะคะ

Clint Barton | Hawkeye

"What if we rewrite the stars?
Say you were made to be mine

Nothing could keep us apart

You'd be the one I was meant to find"

Lily Li | Lady-Quick

"No one can rewrite the stars
How can you say you’ll be mine?

Everything keeps us apart

I'm not the one you were meant to find"

     ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาราวกับฟ้าทลาย ผิวหนังของเธอเจ็บแสบไปหมดแม้จะอยู่ภายใต้เสื้อคลุมตัวใหญ่ ในหัวมึนชาจากฤทธิ์ของเครื่องดื่มมึนเมาที่จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่ากระดกไปกี่ขวด ลิลี่ก้าวเดินอย่างรวดเร็วเสียจนเห็นสภาพแวดล้อมรอบกายเป็นเพียงแค่ภาพเบลอ เธอดึงห่อหมากฝรั่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุม โยนมันเข้าไปในปากด้วยใบหน้าเฉยชาแม้ว่าจะเดินอยู่ท่ามกลางซากศพ รองเท้าบู๊ทส้นสูงสีดำเหยียบย่ำลงไปบนกองเลือดที่ปะปนไปกับสายฝน ทุกอย่างที่นี่ดูราวกับโรงเชือด ทั้งตึกรามบ้านช่องที่ถล่มเพราะการต่อสู้ หรือแม้แต่ศพของชายหลายคนที่ห้อยลงมาจากระเบียงสองข้างทาง

     ดวงตาสีนิลจับจ้องแค่เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น คือแผ่นหลังของชายในเสื้อฮู้ดหนังสีดำที่กำลังเช็ดเลือดจากคมดาบลงกับแขนเสื้อของตัวเอง

     แผ่นหลังของเขาแข็งเกร็งและเย็นชา หากแต่ในขณะเดียวกันก็ให้ความรู้สึกที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี

     เขาชะงักไปเมื่อสัมผัสได้ถึงการมาของเธอ ก่อนที่ในวินาทีต่อมามือหนาจะยกขึ้นกระชากหน้ากากของตัวเองออก โยนมันทิ้งลงไปบนพื้นอย่างไม่ใส่ใจ

     “เธอไม่ควรมาที่นี่”

     คำพูดนั้นทำให้เธอแค่นหัวเราะออกมาเบาๆขณะยกมือขึ้นดึงฮู้ดที่ปกปิดใบหน้าสวยหากแต่ดูร้ายกาจออก ผมสีชมพูหมากฝรั่งยาวประบ่าเปียกโชกพันกันยุ่งเหยิงอย่างน่าหงุดหงิดเพราะสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีหยุดพัก หากแต่เธอก็ไม่นึกอยากจะสนใจ ดวงตาสีนิลจับจ้องไปที่ใบหน้าของเขา ขณะที่เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ แววตาสีน้ำตาลหม่นคู่นั้นยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

     เขายังคงเป็นคลินท์ บาร์ตันที่เธอเคยรู้จัก

     “เชื่อเถอะ” เธอลากเสียงยานคางจนฟังดูเบื่อหน่าย รอยยิ้มไร้อารมณ์ปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก “ฉันคือคนที่ควรจะมาที่นี่ที่สุดแล้วล่ะ”

Talk : กลับมากับเรื่องนี้ของพี่คลินท์หลังจากที่หายจากซึมเศร้าค่ะ จะรีไรท์ก่อนแล้วค่อยแต่งต่อ ขออธิบายยาวๆในตอนที่หนึ่งทีเดียวนะคะ

Theme song ของเรื่องนี้คือเพลง Rewrite The Stars - Anne-Marie & James Arthur ค่ะ เพราะมากไปหาฟังกันได้นะคะ

ปกเรื่องเป็นอาร์ทจากคุณ @mylittlebestie ติดตามนักวาดได้ที่ X นะคะ

? cactus