ONE PIECE :: ลูกทะเลมันเอาแต่ใจ

โบฟอร์ต โรสแมรี่คือชื่อของเธอ เคยเป็นหมอธรรมดา ๆ อยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง จนกระทั่งชีวิตพลิกผัน เกือบถูกจับไปเป็นนางบำเรอของเผ่ามังกรฟ้า

ก็แค่เกือบน่ะ

และจากนั้น…ก็ได้ขึ้นเรือโจรสลัด

เรือโมบี้ดิกของจักรพรรดิหนวดขาวผู้เลื่องชื่อ เธอถูกช่วยไว้ และนั่นเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่า โจรสลัดก็มีที่ดี ๆ อยู่เหมือนกัน อย่างน้อยการเป็นหมอบนเรือของหนวดขาว ก็ปลอดภัยกว่าเดินร่อนอยู่ในโลกกว้าง แล้วกังวลว่าเมื่อไหร่จะถูกจับไปอีก

เธอไม่เกลียดโจรสลัดหรอก โดยเฉพาะกลุ่มหนวดขาว

ออกจะมีความรู้สึกดี ๆ ให้ด้วยซ้ำ แต่ก็ตั้งมั่นกับตัวเองไว้ว่า จะ ‘ไม่มีผัวเป็นโจรสลัด’ เด็ดขาด

เพราะลูกทะเลมันเอาแต่ใจ ชอบทำอะไรไม่คิดถึงคนข้างหลัง ถ้าเผลอไปรักคนของทะเลเข้า สักวันอาจต้องเสียใจ

เพราะแบบนั้น สายตา คำพูด หรือแม้แต่ข้าวของที่ถูกส่งมาขอสานสัมพันธ์ จากบรรดาลูกเรือของหนวดขาว รวมถึงเรือลำอื่น ๆ ใต้อาณัติด้วย เธอปฏิเสธไปทั้งหมด

ทุกคนถอยแต่โดยดี อาจเพราะเธอได้รับการคุ้มครองจากหนวดขาวด้วย จึงไม่มีใครกล้าหักหาญน้ำใจเธอ มีพี่มัลโก้คอยเป็นโล่ขนาดใหญ่ จึงไม่มีใครกล้าตามตื๊อเกินเหตุ

ใช่ มันควรจะเป็นอย่างนั้น…

“โรส”

“แมรี่” เธอเอ่ยแก้ มองเด็กหนุ่มที่เดินหน้ามึนเข้ามาในห้องพยาบาล

“โรส…แมรี่” เขาเรียกชื่อเต็ม แต่เว้นจังหวะ ทำให้ดูเหมือนเขาเรียกเธอว่า ‘โรส’ อยู่ดี

กวนตีน

เธอไม่ชอบให้ใครเรียกว่าโรส

หญิงสาวหลับตาลง นับหนึ่งถึงสาม ก่อนจะลืมตาขึ้นมองคนที่ลากเก้าอี้ มานั่งแสล๋นจ้องหน้าเธอ “เป็นอะไร”

“น้ำร้อนลวก” เขายื่นมือให้เธอดู “ทำแผลให้หน่อย”

เป็นผู้ใช้ผลปีศาจสายโรเกีย แต่โดนน้ำร้อนลวก?

โรสแมรี่หยิบตลับยายื่นให้เขา “เอาไปทาเอง”

“ทาให้หน่อยสิ” คนหน้ามึนเท้าแขนกับโต๊ะ ยกขาขึ้นไขว่ห้าง เอียงหัวมองเธอยิ้ม ๆ สายตาสื่อว่า ถ้าไม่ทาให้ เขาก็จะนั่งเสนอหน้าอยู่นี่แหละ

“อย่ามากวนนะ” โรสแมรี่กัดฟัน

“กวนเหรอ? เธอเป็นหมอนี่ ฉันบาดเจ็บเธอก็ต้องรักษาสิ จริงไหม โรส…แมรี่”

โรสแมรี่หลับตา 'อีกแล้ว' คราวนี้เธอนับหนึ่งจนถึงหก ก่อนจะลืมตา เปิดตลับยาแล้วทาให้เขา จะได้จบ ๆ

เกลียดรอยยิ้มเหมือนเด็กได้ของเล่นสมใจนั่นชะมัด

“ทีนี้ก็ไปได้แล้ว”

“ขอบใจ ไว้พรุ่งนี้จะมาใหม่”

“ไม่ต้องมา!”

“แล้วเจอกัน โรส…แมรี่”

พอร์ทกัส ดี เอส เขามันกวนตีน!