แว่วเสียงเพรียกสกุณา

        สกุณาเอ๋ย...ไฉนเลยเจ้าจึงเศร้าสร้อย

       ข้าเปล่าเศร้าสร้อย

       หากไม่เศร้าสร้อย...ไฉนเจ้าจึงไม่ยิ้ม

       ข้าไม่อยากยิ้ม ฝืนยิ้มทำให้ข้าเหนื่อย

       สกุณาเอ๋ย...ไฉนเลยเจ้าจึงร้องไห้

       ข้าเปล่าร้องไห้ เห็นหรือไม่ หามีน้ำตา

       ไม่มีน้ำตา...ไฉนข้าได้ยินเสียงเจ้าครวญคร่ำ

        ข้าไม่เคยเปล่งเสียงครวญคร่ำ

        ถูกแล้วสกุณาเอ๋ย...เสียงครวญคร่ำดังอยู่ในใจเจ้า

.
.
.
.
.
.
.

แว่วเสียงเพรียกพร้องของสกุณา...ปลอบโยนอุราที่หมองเศร้า

เสียงร้องเร่งเร้า...เรียกข้าให้เดินตาม

หากข้าเดินตาม...ข้าจะพ้นความทรมานทั้งปวงหรือไม่

ปลายทางที่สกุณาเรียกให้เดินไป...คือสิ่งใดที่รออยู่

.
.
.
.
.
.

"ท่านหญิง โปรดรอข้า ข้าจักเป็นคนพาท่านไป"

.
.
.
.

.

.

สกุณา...ข้าขอเขาร่วมทางไปได้หรือไม่

เขา...ผู้ถนอมดวงใจข้า