กระต่ายจ๋าฉันไม่ได้หมายจันทร์

เนื้อเรื่อง

...กระต่ายน้อยบนดวงจันทร์จ๋า เธออยู่คนเดียวเหงาบ้างไหม ฉันอยู่ข้างล่างมีคนมากมาย แต่ทำไมฉันรู้สึกเหงาจังเลยหละ…

ผมยาวสลวย ริมฝีปากบางได้รูป ตาโต ขนตายาว จมูกโด่ง ผิวสีน้ำผึ้งอย่างที่หญิงทุกคนใฝ่ฝัน เธอเป็นคนสวย ภายนอกดูเหมือนคนปกติ แต่แท้จริง เธอไม่สบาย

ธารน้ำ สาวน้อยวัย 17 ปี ป้าของเธอพาเธอมาโรงพยาบาลเมื่อปีที่แล้ว เพราะว่าเธอชอบพูดคนเดียวที่ดาดฟ้าบ้าน และร้องไห้เสมอๆ ทุกวันที่พระจันทร์เต็มดวงแต่เมฆบัง  ธารน้ำเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ตายตั้งแต่เธอยังเด็ก ป้าเป็นคนเลี้ยงเธอมา ป้าไม่มีลูกเพราะไม่ได้แต่งงาน 

ผมเพิ่งเข้ามาทำงานในโรงพยาบาล และเธอจะเป็นคนไข้ในความดูแลของผมคนแรก ผมเห็นเธอครั้งแรกที่สนามหญ้าหน้าตึกผู้ป่วย เธอกำลังพูดอยู่คนเดียว ผมจึงเดินเข้าไปหาเธอ

“ดวงอาทิตย์เจ้าขา เมื่อไหร่ดวงจันทร์จะมาหละ ธารอยากเจอกระต่าย กระต่ายไม่มีเพื่อนคุย กระต่ายต้องเหงาแน่เลย” นั่นคือสิ่งที่ผมได้ยินจากปากเธอครั้งนั้น และผมก็เริ่มศึกษาประวัติของเธอ ธารน้ำไม่เคยอาระวาด ไม่ก้าวร้าว ชอบออกมาดูดวงจันทร์ตอนวันที่พระจันทร์เต็มดวง หมอคนก่อนที่ดูแลเธอ ใช้วิธีรักษาด้วยการบำบัด และผมก็จะทำแบบที่หมอคนก่อนทำ

ผมเริ่มพูดคุยกับธารน้ำในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง

“กระต่ายน้อยจ๋า วันนี้ธารกินข้าวกับแกงจืดหมูสับหละ วันนี้กระต่ายน้อยกินข้าวกับอะไรหรอ” น้ำเสียงของเธอดูสดใสกว่าตอนที่พบครั้งแรก

“น้องธาร วันนี้มาคุยกับดวงจันทร์หรอจ๊ะ” ผมเริ่มถามแต่เธอไม่ตอบผม เธอเริ่มคุยกับกระต่ายบนดวงจันทร์ของเธอต่อ

“กระต่ายจ๋า วันนี้หนาวไหม ธารหนาวจังเลย แต่ธารมีผ้าห่มนะ แล้วกระต่ายจ๋าหละมีผ้าห่มไหม ผ้าห่มของกระต่ายจ๋าผืนใหญ่เหมือนของธารไหม”

“หมอชื่อข้าว ต่อไปนี้หมอจะมาเป็นเพื่อนน้องธารน้ำนะจ๊ะ” ผมเริ่มแนะนำตัว และครั้งนี้เธอก็หันมาหาผม “ข้าวหรอ” เธอถาม ผมจึงพยักหน้าตอบ และเธอก็หันไปคุยกับคุณกระต่ายของเธอต่อ

“กระต่ายจ๋า มีเพื่อนอีกคนแล้ว กระต่ายจ๋ามีเพื่อนเยอะๆจะได้ไม่เหงานะ ชื่ออะไรนะข้าวใช่ไหม ข้าวๆๆคุยกับกระต่ายจ๋าต่อนะ วันนี้กระต่ายเป็นตัวเมียหละ ข้าวเป็นผู้ชาย ผู้หญิงชอบผู้ชาย กระต่ายจ๋าคงอยากคุยกับข้าวนะ” ผมยัง งงๆ ว่าธารน้ำรู้ได้ยังไงว่ากระต่ายเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย แต่จะเอาอะไรกับคนบ้า

คืนนั้นหลังจากที่ผมคุยกับกระต่ายจ๋าเพศเมียของธารเสร็จ ผมก็พาธารไปเข้านอน แล้วผมก็หมดหน้าที่ ผมยังคงคุยกับเธอทุกๆวัน แต่ผมจะต้องไปนั่งคุยกับเธอและกระต่ายจ๋าของเธอทุกวันพระจันทร์เต็มดวงด้วย วันไหนที่เธอบอกว่ากระต่ายเป็นตัวเมีย เธอจะให้ผมคุยกับกระต่ายจ๋าของเธอโดยที่เธอคอยกำกับอยู่ข้างๆ และผมมักจะโกหกเธอเสมอๆว่า “วันนี้กระต่ายจ๋าไม่สบาย อยากจะนอน อย่ารบกวนกระต่ายจ๋า และให้ธารไปนอน” เธอทำตามอย่างว่าง่ายกว่าครั้งที่เธอคุยกับกระต่ายจ๋าตัวผู้ จนดึกดื่น พอผมให้เธอไปนอนก็หน้างอ ไม่ยอมไปนอน ขอคุยกับกระต่ายจ๋าให้เสร็จก่อน

คุณคงเคยได้ยินว่าคนบ้ามักจะบอกว่าตัวเองไม่ได้บ้า 

วันหนึ่งหลานชายตัวดีของผม มาหาผมที่โรงพยาบาล ผมกำลังคุยอยู่กับธารน้ำ อยู่ๆไอ้เจ้าหลานตัวดีก็พูดขึ้นว่า “อาข้าว นี่มันคนบ้านี่” ทันใดนั้น ธารน้ำจึงพูดสวนขึ้นมาว่า “ธารไม่ได้บ้านะ แกแหละบ้า” แล้วเธอก็วิ่งหนีไปกลางสนามหน้าตึก ผมเดาว่าเธอน่าจะไปคุยกับพระอาทิตย์เพื่อวอนให้พระอาทิตย์จากไปเร็วๆ เพราะคืนนี้พระจันทร์จะเต็มดวง และนี่ก็เป็นบทเรียนที่ทำให้ผมรู้ว่าอย่าเอาเจ้าหลานชายตัวดีมาที่ทำงานผมเด็ดขาด

ผมขึ้นไปหาธารน้ำที่ดาดฟ้า ผมกำลังจะนั่ง เธอกลับพูดว่า “วันนี้กระต่ายจ๋าเป็นตัวผู้ เขาไม่อยากคุยกับข้าว ข้าวไปนอนเถอะ” ผมใจหาย ปกติถึงแม้ว่ากระต่ายจ๋าจะเป็นตัวผู้ เธอก็ยังให้ผมนั่งฟังเธอคุยกับกระต่ายจ๋า แต่ผมก็ยืนยันที่นั่งฟังเธอคุยกับกระต่ายจ๋า ผมคิดว่าธารน้ำอาจจะโกรธ แต่คนบ้าโกรธไม่เป็นหรอก วันต่อมา ธารน้ำยังคุยกับผมเหมือนเคย

สิ่งที่ผมแปลกใจก็คือ ในเมื่อเธอบ้าแล้วเธอรู้ได้อย่างไรว่าวันไหนเป็นวันพระจันทร์เต็มดวงแต่ที่ผมแปลกใจน้อยกว่าประเด็นแรกคือ เธอรู้ได้ยังไงว่าตัวไหนเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย ก็เธอบ้า นั่นแหละคำตอบ

อาการเธอดีขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับ เธอยิ้มมากขึ้น หัวเราะ ร่าเริง เริ่มจะเหมือนคนปกติทั่วไป เธอกำลังจะหายดี เธอกำลังจะได้กลับบ้าน คืนก่อนเธอจะกลับเป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวง วันนี้เธอไม่ไปดูกระต่ายจ๋าเหมือนทุกๆครั้ง แต่ผมกลับชวนเธอขึ้นไปดูกระต่ายจ๋า เธอบอกว่า

“วันนี้เป็นตัวเมียหละ” ผมจึงถามกลับว่า

“ธารดูยังไงว่ากระต่ายเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย” ธารน้ำมองหน้ามอง ยิ้มให้แล้วพูดว่า

“ข้าวก็ดูเป็นมาถามธารทำไม” ผมไม่เข้าใจที่เธอพูด แต่ผมก็ไม่กล้าถามมากเพราะกลัวเธอจะกลับมาเพ้อถึงกระต่ายจ๋าเหมือนก่อน

เช้าวันใหม่ วันที่ธารน้ำจะต้องกลับบ้าน ป้าเธอขอบคุณผม และธารก็ยิ้มให้ผม บอกขอบคุณ และพูดกับผมว่า “ข้าวต้องรู้ว่ากระต่ายเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย” ผมคิดว่าเธอคงแกล้งหยอกผมเล่น แน่ๆ

วันต่อมา ไม่มีธารน้ำแล้ว ผมเหงา เพราะไม่มีคนคุยเรื่องกระต่ายจ๋า หรือความใจร้ายของพระอาทิตย์ให้ฟัง แต่ผมกำลังจะได้คนไข้รายใหม่ คิดว่าไม่น่าจะวุ่นวาย เพราะคนไข้เป็นเด็กชายวัยรุ่นอายุใกล้เคียงกับธารน้ำ แต่เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้บ้า แต่คนที่บ้านคิดว่าบ้า เพียงแค่เขาเครียดเพราะว่าทำข้อสอบไม่ได้ ชกกระจกห้องน้ำแตก พอพ่อมาเห็นจึงพามาที่โรงพยาบาล

ธารน้ำออกไปสู่โลกภายนอกได้ 1เดือนเต็มๆ วันนี้พระจันทร์เต็มดวง ผมขึ้นไปบนดาดฟ้ากับคนไข้รายใหม่ของผม เงยหน้าดูกระต่ายจ๋าบนดวงจันทร์ “คืนนี้กระต่ายเป็นตัวผู้ ท่าทางจะไม่อยากคุยกับเรา” ผมเผลอพูดออกไปเบาๆ คนไข้หนุ่มของผมจึงถามว่า

“หมอบ้าเปล่าเนี่ย หมอรู้ได้ไงว่ากระต่ายเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย” เขาถามผม

ผมยิ้มและตอบคนไข้รายใหม่ที่ไม่ได้บ้าของผมว่า

“ผมไม่ได้บ้านะ”