The Nightmare[Kanda x Allen]

ข้อมูลเบื้องต้น

หวัดดีคร้าบบบบบบบ>0<

กระผมกลับมาพร้อมฟิควายคู่ คันดะ x อเลน เรื่องแรกในชีวิต(ที่แต่งจบ)

ฝากช็อตฟิคเรื่องนี้ไว้ในออ้มอกออ้มใจของทุกท่านด้วยนะฮับ ^w^

ก่อนไปก็อย่าลืมเม้นด้วยนะฮะ ขอบคุณมากฮะ

เนื้อเรื่อง

My soul…My Life

…My Heart and My Breath…

…. This is all for you…

            “มานา! อย่าเป็นอะไรไปนะ มานา มานา...” ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างหนัก....มีเด็กชายตัวน้อยคนหนึ่งกำลังเพรียกหาผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อบุญธรรม ที่บัดนี้กำลงนอนหายใจรวยระรินอยูบนพื้นที่โชคไปด้วยน้ำฝนที่พร่างพราวและ.....เลือดสีแดงฉาน

                “มานา...มานา อย่าจากผมไป อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว” น้ำจากดวงตาคู่สวยที่บัดนี้กำลังเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกกำลังหลั่งรินลงมาหยดแล้วหยดเล่า

            “อเลน” เสียงแหบแห้งของผู้เป็นพ่อดังขึ้น พร้อมๆกับที่มือหนายกขึ้นมาลูบหัวของเด็กน้อย”ฟังให้ดีนะ อเลน...ถึงแม้ว่า ฉันจะไม่อยู่แล้ว แต่อเลนน่ะ ต้องมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้อย่างมีควาสุขให้ได้นะ” รอยยิ้มอบอุ่นที่ดูออ่นระโหยโรยแรงเนื่องจากการเสียเลือดมากถูกส่งมาให้เด็กชายตัวน้อย แม้ว่า...ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เห็นรอยยิ้มนี้

                มือนั้นคอยเลื่อนตกลงมาจากหัวของอเลนช้าๆ เด็กน้อยแผดเสียงร้องอย่างน่าสงสารให้กับการจากไปของพ่อ

                “มานา! มานา! อย่าไปนะ อย่าทิ้งผมไส้คนเดียว มานา! มานา!”

...........................................................................

…….!!!!!.....

รางบางสดุ้งเฮือก หลังจากฝันร้ายอันยาวนาน อเลนนอนหายใจหอบ เหงื่อโทรมกายเหมือนเพิ่งผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหนักอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยกายอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา

                “มานา....ฮึกๆ ผมคิดถึงคุณจังเลย” น้ำตาเม็ดโตร่วงหล่นจากดวงตากลมโตสีขี้เท่า พร้อมกับที่ปางบางสีชมพูระเรื่อปล่อยเสียงสะอื้นออกมาเบาๆ ร่างกายสั่นจากการพยายามกลั้นสะอื้น ปลุกให้คนที่นอนอยู่ข้างๆตื่นจากการนิทรา

                “อเลน...เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม”ร่างสูงที่อยู่ในสภาพเดียวกันกับอเลนเอ่ยถาม พลางดึงเจ้าของเสียงสะอื้นเข้ามาในออ้มกอด

                “ค..คันดะ ผมทำคุณตื่นหรอครับ”

                “เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมน่ะ หือ...ว่าไง” คันดะว่าพลางเช็ดน้ำตาเม็ดโตจากหางตาของอเลนอย่างแผวเบาแต่เมื่อเช็ดออกไปก็จะมีน้ำตาหยดใหม่มาแทนที่ โดยที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ

                เวลาผ่านไปนานเท่าไรมิอาจทราบได้ เสียงสะอื้นค่อยๆเงียบหายไป จนห้องทั้งห้องอยู่ในความสงบ

            “ว่าไง จะบอกได้รึยีงว่าเป็นอะไร”

                “ผมฝันร้ายนิดหน่อยน่ะครับ”

                “มันก็แค่ฝันเท่านั้นเอง มีฉันอยู่ทั้งคน” คันดะคลียิ้มอบอุ่นที่ไม่มมีใครเคยเห็นมากก่อนให้อเลน มือหนาลูบหัวอเลนแผวเบา

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะปกป้องนายเอง” ร่างสูงประทับจูบลึกซึ้งอบอุ่นและเนิ่นนาน...คันดะยิ้มให้อีกครั้งก่อนกระชับออ้มกอดให้แน่นขึ้น

‘มานา...ผมไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะครับ ตอนนี้...ผมมีผู้ชายคนนี้คอยอยู่เคียงข้างผมแล้วเพราะฉะนั้น หลับให้สบายนะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงผมอีกต่อไปแล้ว’ อเลนคิดก่อนจะผล็อยหลับไปท่ามกลางออ้มกอดอันอบอุ่นของชายผุ้เป็นที่รักและอากาศอันหนาวเหน็บของช่วงปลายปี.....