love make me evil... เธอใจร้อน ฉันใจร้าย เราหายกัน (ep.1)

                             Love Make Me Evil
                                      (ep.1)

"อ๊ากกกก~ แกจะทำแบบนี้ไม่ได้น้ะ ยัยแคทท เอามานี่นะ~ ><" เพื่อนสนิทที่แสนร้ายกาจ กำลังชูสมุดไดอารี่ปกแมวมารีสีชมพูของฉัน ที่ตอนนี้ลอยอยู่เหนือหัวเรียบร้อยแล้ว ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ หญิงสาวผู้น่าสงสารที่กำลังโดนแย่งสมุดไปมีชื่อว่า "แอลม่อน" นั่นก้อคือฉันเอง ^^ ส่วนยัยเพื่อนตัวแสบที่กำลังถือสมุดของฉันอยู่นั้นชื่อว่า ยัยแคท (แมวผีชัดๆ ชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อยเลยยย ><)

"ฮ่าๆ เห็นทีจะให้คืนไม่ได้นะจ้ะ ม่อนเพื่อนเลิฟฟ " ยัยแคททำหน้าตาล้อเลียนจากนั้นก้อวิ่งรอบโต๊ะหินอ่อนที่ฉันกำลังนั่งตะกี้

"นั่นมันของฉันนะ ยัยบ้า เอาคืนมา~ ><" ฉันวิ่งไล่ล่าสมุดไดอารีแสนรักอย่างคนเมายาบ้าล่ะ อ๊ากกก

"แกก็มั่วแต่เขียนไดอารีอยู่นั่นแหละ ไม่รู้หรอคนที่แกเขียนถึงน่ะ มันนั่งกินข้าวอยู่กับผู้หญิงที่โรงอาหารโน้นนน !" ยัยแคทหยุดวิ่งแล้วหันมาตะโกนใส่หน้าฉัน

"O.O กินข้าวกับผู้หญิง!?" อะไรเนี้ย ยัยนี่จะมามุกไหน

"ก็ใช่น่ะสิ! เฮ้ออ~ ยัยแอลม่อนผู้น่าสงสารอุตส่าห์แอบชอบมาตั้ง 2 ปี เฝ้าถนอมฟูมฝัก โดยที่เค้าไม่รู้อะไรเลยสักนิด "

"นี่แกล้อเล่นฉันใช่ไหมยัยแคท ? ไม่ขำนะ " ฉันกำลังอึ้ง ใช่แล้วล่ะฉันแอบชอบผู้ชายคนนึงซึ่งเค้าเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันมา 2 ปี โดยที่เค้าไม่เคยรู้ว่าฉันแอบชอบเลยสักนิด

"งั้นมาดูนี่มา" ยัยแคทเข้ามาจับมือ แล้วก้อลากฉันมายังโรงอาหาร ฉันจำได้ว่าตอนแรกยัยแคทเป็นคนเดินนำฉันมานี่นา แล้วไหงตอนนี้ ยัยนั่นถึงเดินตามหลังฉันอยู่ล่ะ 

"ยัยแคท เดินเร็วๆหน่อยสิ" ฉันอยากเห็นแล้วนะ

"สาบานว่าแกเดินนะยัยม่อน เร็วมาก !" ยัยแคทเดินมาหยุดหอบข้างๆฉัน

"ก็เดินน่ะสิ! แล้วไหนเค?" เคก็คือผู้ชายที่ฉันแอบชอบเองแหละ 

"นั่นไงหน้าร้าน 16 น่ะ" ยัยแคทชี้ไปยัง ชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่

"O.O เค ... จิงๆด้วย " ฉันหันไปมองเห็นเคกำลังนั่งยิ้มกับผู้หญิงที่นั่งอยู่กับเค ผู้หญิงคนนั้นเป็นคัยนะ !!! บังอาจมานั่งกับเคที่ฉันแอบชอบงั้นหรอออ หน็อยย~

"เป็นไงล่ะ นั่นใช่ เคหน้าเข้ของแกรึป่าว?" ยัยแคทยังคงตอกย้ำ 

"แก..ฉันอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ?!" ฉันหันไปบอกแคทพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงลงมาหนึ่งหยด

"เห้ย !! แกร้องเลยหรอ ไม่เอาน่าอย่าร้องๆ ป่ะๆ อย่าไปดูเลย ช่างมันๆ"

"ไม่ ! ฉันอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร" ฉันพูดจบก็เดินตรงไปยังร้าน 16 โดยไม่ฟังคำทักท้วงของยัยแคทที่ห้ามไม่ให้ฉันเข้าไป ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันยังมีหน้านั่งหันหลังให้ฉันหรอ ได้~ ฉันเดินอ้อมไปดูหน้าแกก็ได้ ... ฉันเดินอ้อมเพื่อที่จะไปดูหน้ายัยผู้หญิงคนนั้น

"อ้าว ม่อน ^^ " กำแล้ว เคเห็นฉันสะแล้วสิ ยัยม่อนเอ้ยยย ทำไมแกไม่เนียนเลยน้า~ >< ฉันบ่นกับตัวเองหลังจากที่เคส่งยิ้มและทักทายมา

"^__^" จ่ะ" ฉันส่งยิ้มให้เค และผู้หญิงคนนั้นก็หันหน้ามา อ๊า~ ยัยนี่น่ารักชะมัด >< ยังมีหน้ามาส่งยิ้มให้ฉันอีกแน่ะ - -+++

"มากินข้าวหรอ มากับใครล่ะ มานั่งด้วยกันไหม ? ^^" เคชวนพร้อมกับยิ้ม หน็อยยยย มานั่งกับผู้หญิงคนอื่น ยังมีหน้ามาชวนฉันอีกหรอ เคบ้า !

"อ่อ เอ่อ มากับๆ คนเดียวน่ะ ^^" " ฉันจะหันไปหายัยแคท แต่ยัยนั่นไม่อยู่แล้ว ยัยนั่นทิ้งฉันไปไหนนะ สถานการณ์แบบนี้ ><

"ชักงงๆ แหะ เป็นรัยรึป่าวเนี้ย ?" เค ทำหน้าสงสัย

"ป่าวหนิ ^___^" " ฉันส่งยิ้มไปแบบฝืนๆ

"งั้นมานั่งกินด้วยกันสิ" เคพูดแล้ว เขยิบที่ให้ฉันนั่งข้างๆ ><'

"ไม่เป็นรัย นายนั่งกับ'ผู้หญิงของนาย'ไปเถอะ" ฉันพยายามเน้นเสียงตรงผู้หญิงของนาย >< ปรี๊ดอ่า

"อ่าว ? " เคทำหน้างงๆ

"ฉันไปก่อนนะ " ฉันบอกแล้วหันหลังให้ทันที ก่อนที่เคจะเห็นน้ำตาของฉัน

"แล้วไม่กินข้าวแล้วหรอม่อน ?" เคยังมีหน้าถามมาอีก

"ฉันไม่หิวแล้วล่ะ" ฉันพูดโดยที่ไม่หันไป แล้วรีบเดินออกมา อะไรเนี้ยย เคนั่งกับผู้หญิงคนอื่น แล้วยังมีหน้ามาชวนฉันไปนั่งด้วยเนี้ยนะ แงงงงงง
ฉันเดินกลับมาที่เดิมตรงโต๊ะหินอ่อน ฉันมองเห็นยัยแคทผ่านม่านหน้าตา อย่างมัวๆ แต่เอ๋? ยัยนั่นนั่งยุกับคัยนะ ไม่ยักกะรู้จัก

"ม่อน ?!!" พอมันเห็นหน้าฉันมันก้อตกใจแล้วก้อเรียกชื่อฉันเสียงดังมาก อ๊ากก จะเสียงดังไปไหนน ><

"ฮื่อๆ TT" ฉันร้องสะอื้นกับยัยแคท

"ไม่เป็นไรน่าแก ไอเคหน้าเข้จะตาย จะไปร้องไห้ให้มันทำไม" สาบานว่ายัยนี่ปลอบ แล้วมาด่าเคของฉันทำไมย่ะ นี่ถ้าไม่ร้องอยู่จะโกรธให้เลยนะ ฮื่อๆ 

"ไร้สาระ จิงๆ"

"หือออ ??" ฉันกับยัยแคทอุทานออกมาพร้อมกัน แล้วหันไปทางผู้ชายคนที่นั่งกับยัยแคทตะกี้

"พวกผู้หญิงสมองกลวง" นั่นน ! มันยังด่าต่อ ><

"แล้วนายเป็นใครห๊ะ?!! ไอบ้า!! ยุดีๆมาด่าฉันทำไมห๊ะ!!" ฉันโวยขึ้นมา

"คน" หมอนั่นตอบมาแล้วทำหน้ากวนๆ อ๊ากก กวนตรีนน มากกก

"อ้าว? นายเป็น 'คน' หรอ ไม่ยักกะรู้" ฉันสวนกลับ

"เอ๊ะ?! ยัยนี่" นายนั่นเริ่มชักสีหน้า ฮ่าๆ รู้จักฉันน้อยไปแล้วย่ะ 

"หึๆ ^^ ฉันไปก่อนนะแคท เค้าบอกหมากัดอย่ากัดตอบบบ " ฉันหันไปบอกแคท แต่ประโยคหลังฉันปรายตาไปที่หมอนั่น 5555 แล้วหมอนั่นก้อเริ่มทำหน้าไม่พอใจ ฮ่าๆ สะใจจิงๆ

"แกจะไปไหนอะม่อน ??" ยัยแคททำสีหน้าสงสัย

"ไม่รู้สิ ไปหาที่เงียบๆมั้ง ยุแถวนี้ เหม็นหน้า'คนบางคน' " ฉันพูดแล้วรีบวิ่งออกมา แต่ฉันได้ยินแว่วๆ เหมือนหมอนั่นตะโกนด่าตามหลังฉันมา ฮ่าๆ แต่ฉันไม่สนใจหรอก ฉันมีเรื่องอื่นที่น่าคิดกว่านี้เยอะ แงๆ เค จัยร้าย T^T ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนมาถึงสวนกล้วยไม้หลังโรงเรียน ไร้ซึ่งผู้คนน่ากลัวเหมือนกันแฮะ แต่สวนกล้วยไม้นี่สวยจิงๆ มีหลากหลายสี แขวนยุเรียงราย สวยมาก

"จะเอาไงก็ว่ามา" เอ๊ะ? ฉันเหมือนได้ยินเสียงผู้ชายยุแถวนี้นะ ฉันแอบเดินไปตามเสียง อ้าวด้านหลังสวนกล้วยไม้มีห้องน้ำด้วยหรอเนี้ย ฉันเห็นผู้ชายกับผู้หญิงคู่หนึ่งยืนยุหน้าห้องน้ำ เหมือนว่าจะทะเลาะกัน แอบฟังดีกว่า (มารยาทแย่จิงๆ ยัยนางเอก -- นักเขียน)

"ทำไมต้องเลิกกันด้วยล่ะ ไม่รักฉันเลยหรอ" ผู้หญิงคนนั้นถามกลับ เหมือนเธอจะร้องไห้ด้วยนะ เอ๊ะ ! ไอผู้ชายคนนี้นิสัยไม่ดี เฮงซวยมากเลยแหะ

"เธอมีคนอื่น ! เธอทำแบบนั้นเรียกว่ารักฉันงั้นหรอ ?" อ้าว ! ยัยผู้หญิงคนนั้นนอกใจนี่น่า งั้นฉันถอนคำพูดที่ด่าไอผู้ชายคนนั้นนะ ฮ่าๆ ตอนนี้ผู้ชายน่าสงสารจัง น่าตาก็ดี โดนแฟนนอกใจซะงั้น

"เธอก็มีเหมือนกันนี่ จะว่าฉันฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกนะ !" อ้าววว นี่เข้าข่าย เลวทั้งคู่เรยนะเนี้ยย ฮ่าๆ

"เอาเป็นว่าผิดทั้งคู่ แล้วจะแปลกอะไรถ้าเราจะเลิกกันล่ะ !?" ผู้ชายคนนั้นถามแบบหน้าตายมาก เหอะ! หมดรักแล้วแน่เรย

"ไม่เลิก ! ยังไงเบลก็ไม่เลิกกับฮอลล์หรอกนะ" อ้าวว = =" อ่อ ชายจะเลิกแต่ฝ่ายหญิงไม่เลิกนี่เอง แต่เอ๊ะ อยู่ดีๆผู้ชายคนนั้นก็หยิบมือถือขึ้นมาแล้ว...ถ่ายรูป?! มันจะถ่ายรูปแฟนไว้ดูต่างหน้าแน่เลย ประสาทจิงๆ รักแล้วจะเลิก เริ่มเบื่อรักน้ำเน่าของคู่นี้ล่ะ ไปดีกว่า ในขณะที่ฉันหันหลัง เท้าฉันก็!!!!......

เกือบจะเหยียบกิ่งไม้แบบในหนัง ฮ่าๆ ฉันไม่โง่แบบนางเอกในหนังหรอกนะ ที่จะไปแล้วเหยียบกิ่งไม้แล้วทำให้พวกเค้ารู้ว่าแอบฟังเค้ากำลังคุยกัน ฮ่าๆ พอฉันหลุดพ้นมาจาก ละครรักหญิงร้ายชายเฮงซวยของสองคนนั้นมาได้ ฉันคิดว่าฉันจะกลับหอเลยดีกว่า อ๋อฉันลืมบอกไปว่าฉันแยกจากบ้านมาอยู่หอคนเดียวเพราะพ่อฉันเดี๋ยวไปราชการที่นู้น เดี๋ยวไปราชการที่นี่ ฉันไม่ใช่ผีเร่ร่อนนะ ฉันไม่ชอบเรยการย้ายโรงเรียนตามพ่อไปมาราชการเนี้ย ตั้งแต่อนุบาลจนมัธยมปลาย ฉันย้ายโรงเรียนมา 4 โรงเรียนได้แล้วมั้ง เฮ้ออ พอกันที พอฉันเอ็นท์เข้ามหาลัยคาริเทียฉันเรยขอพ่ออยู่นี่ และอยู่หอ ตอนแรกพอก็ไม่ให้หรอกนะ แต่ฉันแกล้งประท้วงไม่กินข้าว พ่อก็เลยจนใจจำยอมให้อยู่ แต่มีกฏเหล็กว่า ต้องโทหาพ่อ วันล่ะ 2 ครั้งคือเช้า ตั้งแต่ 7 โมงถึง 9 โมง และเย็น 5 โมง ถึง 2 ทุ่ม ถ้าไม่ทำตามกฏพ่อจะโกรธ แล้วก็ไม่โอนเงินมาให้ และจะยกเลิกการอยู่หอ แล้วให้ย้ายตามพ่อทันที ><' ฉันเลยต้องทำตามกฏเหล็กของพ่ออย่างเข้มงวด ส่วนแม่ฉันเสียตั้งแต่ฉันอยู่อนุบาลน่ะ ฉันเลยสนิทกับพ่อมาก และพ่อหวงมากก ^^ เอาล่ะ เล่าประวัติฉันมาพอสมควร เข้าเรื่องต่อ วันนี้เจอเรื่องกระทบสะเทือนจิตใจมามาก เฮ้อ พอมาถึงหน้าประตูมหาลัย ด้วยความว่องไวของฉันทำให้เท้าของฉันสามารถหลบกองขี้หมามาได้ แต่แล้ว การทรงตัวของฉันก็เสียหลัก แต่เมื่อได้สติก็รู้สึกเหมือนมีอะไรนิ่มๆมารองรับ อร๊ายยยยยยยยยย....!!!!!