หวังเจินเหยา แพทย์สาวข้ามภพ

เหยาเหยา มองไปรอบๆ ตัวอย่างสับสนมึนงง รอบตัวมืดมิดเกินกว่าจะเห็นสิ่งใดชัดเจนได้ เธอไม่เข้าใจว่าในตอนนี้เธออยู่ที่ใด

ก่อนหน้านี้ เธอเข้าไปช่วยผู้บาดเจ็บทางรถยนต์ ระหว่างที่เดินทางกลับที่พัก เธอเป็นศัลยแพทย์ทั่วไป เวลาทั้งหมดจึงหมดไปกับการผ่าตัดในโรงพยาบาล

เหยาเหยา เพียงต้องการช่วยยื้อผู้บาดเจ็บหนักเท่านั้น แต่ไม่คิดว่ารถบรรทุกที่วิ่งมาด้วยความเร็วจะเกิดเสียหลักพุ่งเข้าชนเธอที่กำลังเดินข้ามถนนไปหาผู้บาดเจ็บ

ตอนที่เหยาเหยากำลังมึนงงกับเรื่องทั้งหมดอยู่นั้น เธอก็พบแสงสว่างจากช่องทางเล็กๆ จนขยายใหญ่ขึ้น

เธอจ้องมองผู้คนตรงหน้าอย่างตกตะลึงรอบตัวของเธอในตอนนี้มีคนสามสี่คนกำลังมองมาที่เธออย่างตื่นตระหนก

เหยาเหยาที่ยังไม่รู้ว่าบุคคลตรงหน้าทำไมถึงได้แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ประหลาดนัก เหมือนเธออยู่ท่ามกลางถ่ายหนังหรือซีรีส์สักเรื่องหนึ่ง

ฝ่ามือของสตรีก็ตีลงมาที่ก้นของเธออย่างไม่เบาไม่แรง เหยาเหยามองกลับไปด้วยแววตาที่โกรธจัด เธออยากจะร้องถามว่าตีเธอด้วยเรื่องอะไร

แต่เสียงที่เปล่งออกมากลายเป็นว่า เธอพูดได้เพียง อ้อแอ้ เท่านั้น

‘เกิดอะไรขึ้น’ เหยาเหยาเริ่มหวาดกลัวอยู่ในใจ

แต่สตรีผู้นั้นก็ยังตีลงมาที่ก้นของเธออีกครั้ง เหยาเหยาทนไม่ไหวจึงร้องออกมาเสียงดัง เธอมองสำรวจใบหน้าของทุกคนไปด้วย ก็พบว่าทุกคนต่างยิ้มออกมาอย่างยินดีเมื่อเห็นเธอร้องไห้

“อุแว้ อุแว้” 

ไม่จริง เสียงที่ร้องออกมาทำไมถึงเป็นเพียงแค่เด็กทารก เหยาเหยาเริ่มเสียสติ เธอจึงร้องออกมาอย่างไม่ยินยอม

“คุณหนูน้อยเจ้าค่ะ ฮูหยิน ร้องเก่งยิ่งนัก” 

เหยาเหยาถูกส่งตัวให้สตรีใบหน้าซีดขาว แต่ยังคงความงามแม้ใบหน้าไร้สีเลือด เธอลูบแก้มของเหยาเหยาอย่างรักใคร่ เหยาเหยาหยุดโวยวายแล้วจ้องมองเธออย่างสนใจ

“ดูสิเจ้าค่ะ เพียงฮูหยินอุ้ม คุณหนูก็เงียบทันที ช่างรู้ความยิ่งนักเจ้าค่ะ” 

“หึหึ บุตรสาวของข้า” เหยาเหยานางไม่อาจฝืนเปลือกตาเพื่อสำรวจรอบตัวได้อีก เธอหลับไปในอ้อมกอดที่อบอุ่นของสตรีงดงามอย่างเป็นสุข