[SF ChenMin] Only one week ●ω● หนึ่งสัปดาห์ตามหารัก~

ข้อมูลเบื้องต้น

หนึ่งสัปดาห์นี้....

ฉันต้องหานายจนพบให้ได้
ฉันต้องทำให้นายจำฉันให้ได้

ฉันต้องทำให้นายกลับมายิ้มได้
ฉันต้องทำให้นายรักฉันให้ได้
ฉันสัญญา......ซิ่วหมิน

นายเป็นใคร?
นายจะหาฉันพบได้ไง?
ทำไมฉันต้องจำนายได้ด้วย?
ฉันจะยิ้มให้นายทำไม?
นายรู้จักชื่อฉัน แต่ฉันไม่รู้จักชื่อนาย
แล้วนายจะสัญญาทำไม?

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

กราบสวัสดีค่าาาา
 
เค้าแต่งฟิคเรื่องแรกเลยน้า 
ก่อนอื่นต้องบอกว่า.......
คู่นี้ไม่่ค่่อยมีแต่งฟิคเลยอ่ะ 55555
ฝากฟิคด้วยน้าา~

เนื้อเรื่อง

เด็กน้อยหน้าซาลาเปาที่ทุกคนต่างหลงรักในรอยยิ้มที่สดใส...รวมถึงเค้าคนนี้'เฉิน'หรือ'จงแด' เด็กผู้ชายที่คอยอยู่ข้างๆซาลาเปาตลอดเวลา จนกระทั่งวันหนึ่ง.....
 

"ฮึก..แม่ครับ แม่อย่าเป็นอะไรนะครับ ฮึก ฮึก T_____T"เสียงของเด็กหน้าซาลาเปาร้องห่มร้องไห้กอดศพแม่ที่เพิ่งจากไปเพราะอุบัติเหตุรถชน 

"มินซอกอ่า...นายอย่าร้องไห้เลยนะ แม่นายหลับสบายแล้ว..."เด็กชายกล่าวเสียงเรียบ พลางลูบหลังคนตัวเล็กไปด้วย

"นายๆ จะไปเข้าใจอะไรล่ะ!! ฉันเหลือแม่แค่คนเดียวนะ ฮือออ แม่ครับ"คนตัวเล็กตวาดใส่อีกคน แล้วหันไปร้องไห้ต่ออย่างไม่ใส่ใจเด็กชายที่พยายามปลอบเค้าอยู่.....
 

      หลังจากนั้น....ไม่มีใครเคยเห็นรอยยิ้มของเด็กหน้าซาลาเปาคนนี้อีกเลย...แม้แต่'จงแด'เพื่อนที่คอยเอาใจใส่'มินซอก'อยู่ข้างในขณะที่มินซอกไม่มีใครแล้ว...แต่ทว่าโชคชะตาก็ไม่ได้ทำตามใจใคร...เมื่อญาติคนนึงมารับมินซอกไปไปเลี้ยงที่อังกฤษ ทำให้จงแดไม่ได้เจอกับมินซอกอีกเลย

 

...................ผ่านไป13ปี.......................

 

"เฮลโล่ ลอนดอนนนน~"เด็กหนุ่มตะโกนออกมาเมื่อถึงประเทศอังกฤษ เค้ายังคงจำได้ว่าเค้าพยายามอดทนตั้งใจเรียนเพื่อให้ได้ทุนมาเรียนที่นี่เพื่ออะไร...ใช่! เค้าต้องการตามหาเจ้าของหัวใจของเค้า เค้าคิดถึงรอยยิ้มนั้นเหลือเกิน ช่วงเวลา13ปีที่ผ่านมาตั้งแต่มินซอกได้จากไปเค้าก็รู้สึกได้ว่าชีวิตของเค้าขาดสิ่งที่สำคัญอย่างหนึ่งไป เค้ารู้ในสิ่งที่หัวใจของเค้าต้องการเติมเต็ม....
 

รุ่งขึ้นของวันต่อไปหลังจากที่เค้าเข้ามาในหอในมหาลัย เค้าก็ได้เจอกับคนที่เค้าตามหา'มินซอก'นั่นเอง

"ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้ผมได้เจอเค้าเร็วขนาดนี้"เด็กหนุ่มคิดขึ้นในใจ สีหน้าบ่งบอกได้ว่าดีใจมากขนาดไหน เค้ารีบตรงไปหาคนตัวเล็กทันที
 

"แต่...เราต้องเรียกมินซอกว่าอะไรนะ ถ้ามินซอกจำเราไม่ได้หล่ะ ม่ายยย??"สีหน้าเด็กหนุ่มเจื่อนลงไปทันตา
 

"ไม่!! มีกำลังใจหน่อยสิ!! กว่าจะเจอมันนานนะ เอาล่ะจงแดไฟท์ติ้ง!!"เด็กหนุ่มทะเลาะกับตัวเองในความคิดแล้วจึงมุ่งตรงไปที่คนตัวเล็กทันที
 

"ซิ่วหมิน...."เด็กหนุ่มเรียกอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา เมื่อเค้าหยุดอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็ก

"ใครเรียกฉัน? นายหรอ? " คนตัวเล็กพูดขึ้นในระดับเสียงปกติ

"..........."

"มีอะไรก็รีบๆพูดมา ฉันไม่ได้ว่างนะ"คนตัวเล็กพูดขึ้นอีกเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบ โดยเพิ่มระดับเสียงให้ดังชึ้นไปอีก

"..........." 

เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบเอาแต่ยืนขวางทางคนตัวเล็กจึงเดินหลบออกไปข้างๆ แต่เด็กหนุ่มก็เดินมาขวางไว้ไม่ให้เดิน

"นี่นายจะขวางทางฉันทำไมห้ะ!!?" คนตัวเล็กเริ่มอารมณ์เสียกับผู้ชายคนนี้ เพราะเค้ารีบจะไปเข้าเรียน

"เอ่อ.....นายจำฉันไม่ได้หรอซิ่วหมิน?" เด็กหนุ่มเลยหน้าขึ้นมาในระดับหนึ่ง

"ใครจะไปจำได้ล่ะ หน้านายฉันยังมองไม่เห็นเลย เอาแต่ก้มหน้าแล้วมาขวางทางแบบนี้ ใครจะมองเห็นกันหล่ะ?"

".....เอ่อ.... อ.....อะ" เด็กหนุ่มพูดไม่ออก เค้าไม่รู้จะตอบโต้คนตรงหน้ายังไง

"นี่ นายไม่มีอะไรก้หลบไป ฉันจะไปเรียน แต่ถ้ามีอะไรก็รีบๆพูดมา" คนตัวเล็กพูดเสียงเรียบ อย่างน้อยเค้าก็เป็นคนมีมารยาทที่จะรักษาน้ำใจคนๆนี้ แต่ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนมีความรู้สึกว่าหน้าคุ้นๆกับคนตรงหน้าเหลือเกิน
 

"คือ ฉันรู้มาว่านายเรียนคณะเดียวกับฉันหน่ะ พอดีฉันเพิ่งมาจากเกาหลี ยังไม่คุ้นสถานที่เท่าไหร่ "

"แล้วนายจะให้ฉันพานายชมมหาลัยงั้นหรอ? ฉันมีคาบเรียนนะ ถ้านายเรยนคณะเดียวกับฉันนายก็ต้องรู้สิ"ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะพูดจบ คนตัวเล็กก็พูดแทรกขึ้นก่อนจะเดินผ่านเด็กหนุ่มไป

"ฉันอยากสนิทกับนายจริงๆนะ"เด็กหนุ่มเริ่มมีความกล้าจึงตะโกนไล่หลังคนตัวเล็กไป

ได้ผลคนตัวเล็ก หยุดเดินแล้วหันมาพูดกับเด็กหนุ่ม "นายอยากสนิทกับฉันจริงรึเปล่า? หื้ม?"

"จริงๆสิ [.////.]" เด็กหนุ่มพูดเสียงสั่นคลอ เค้าไม่คิดว่าอกฝ่ายจะจับคางคนเพื่อให้สบตากัน
 

"ก็ได้ฉันให้เวลานายหนึ่งสัปดาห์ แต่หนึ่งสัปดาห์ที่ว่าฉันไม่ได้อยู่ที่มหาลัยหรอกนะ นายต้องตามหาฉันเอาเอง ?(?3?)?" คนตัวเล็กพูดอย่างไม่แคร์อีกฝ่ายว่าจะตามหาเค้าเจอหรือไม่ เค้าแค่ต้องการไปให้พ้นผู้ชายคนนี้

 

"ได้ภายในหนึ่งสัปดาห์นี้ ฉันตามต้องหานายจนพบให้ได้!!แล้วฉันต้องทำให้นายจำฉันให้ได้ด้วย และนายมั่นใจได้เลยว่าฉันต้องทำให้นายกลับมายิ้มได้ ฉันสัญญา!!!......ฉันต้องทำให้นายรักฉันให้ได้ คิมมินซอก"เด็กหนุ่มพูดด้วยความมั่นใจ เพราะเมื่อเค้าได้สบตากับอีกฝ่ายแล้วเหมือนเค้าได้รับกำลังใจ   ความรู้สึก ความทรงจำในตอนเด็กๆที่เค้ากับมินซอกเคยเล่นจ้องตากัน มันทำให้เค้าอยากกลับไปยืนเคียงข้างคนตัวเล็กเหมือนเดิมเร็วขึ้นไปอีก แต่ในประโยคหลังเค้าพูดเสียงเบาที่สุดเพื่อให้ตนเองได้ยินคนเดียว แต่ความจริงเค้าเองก็ต่้องการให้อีกฝ่ายได้ยินเช่นกัน แต่ในเวลานี้มันยังไม่สมควร.....

 

"มันก็เรื่องของนายนะ นายเป็นใคร ชื่อนายฉันยังไม่รู้เลย ฉันเพิ่งเคยเห็นหน้านายครั้งแรกด้วยซ้ำ นายจะหาฉันพบได้ไงล่ะจริงมั้ย แล้วทำไมฉันต้องจำนายได้ด้วยห้ะ ยังกะรู้จักกันมานานงั้นแหละ - - อยู่ๆฉันจะยิ้มให้นายทำไม? ฉันไม่ใช่คนบ้านะ ที่สำคัญนายจะสัญญาทำไม? สัญญากับคนที่เพิ่งเห็นหน้ากัน ถึงแม้ว่านายจะ นายบ้ารึเปล่า?"คนตัวเล็กตอบกลับทุกๆคำพูด ทุกๆประโยคที่อีกฝ่ายพูดมา เค้าเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงสามารถจำได้ทุกๆคำพูดของอีกฝ่าย รู้แค่ว่ามันรู้สึกผูกพันธ์กับคนๆนี้

ในเย็นวันนั้นจงแแดแอบไปถามเพื่อนมินซอกว่ามินซอกจะไปไหนในอาทิตย์หน้า เนื่องจากว่าเพื่อนของมินซอกไม่ได้คิดอะไรจึงบอกจงแดไปอย่างละเอียด โดยได้ตารางมาว่า
 

วันเสาร์ : London China Town 
วันอาทิตย์ : Oxford Street
วันจันทร์ : Harrods
วันอังคาร :  Buckingham Palace
วันพุธ : Bigben
วันพฤหัส : Tower Bridge
วันศุกร์ : London Eye
 

"ที่แท้ก็เริ่มจาก กิน --> ช้อป --> ช้อป --> เที่ยว --> เที่ยว --> เที่ยว --> เที่ยว นายนี่ก็ยังชอบกินอยู่เหมือนเดิมเลยเนอะ 5555555555" เด็กหนุ่มนั่งอมยิ้มกับสมุดที่เค้าได้จดตารางการเที่ยวของมินซอกไว้ พร้อมทั้งเริ่มวางแผนที่จะพิชิตใจมินซอก

ฝ่ายด้านคนหน้าซาลาเปาก็กำลังคิดหนักเกี่ยวกับวันพรุ่งนี้เช่นกัน "อ้ากกกกกกกกกกก แค่คิดก็หิวแล้วเนี่ย เฮ้อออ[.__.]" คนตัวเล็กบ่นอยู่ภายในห้องทพักที่มหาวิทยาลัยของเค้า เมื่อเค้าจินตนาการภาพ 'หม้อไฟ,ซาลาเปา' ตั้งอยู่บนโต๊ะรวมถึงอาหารมากมายที่เค้าอยากจะกินในวันพรุ่งนี้มันก็อดไม่ได้ท่จะร้องออกมา เวลาผ่านไปไม่นานนัก........ "โครกกกกกกก ครากกกกก~" เสียงท้องของคนตัวเล็กก็ดังขึ้น 
"อ้ากกก อย่าร้องเส่ ฉันกินเปาจึเข้าไปตอนนี้ไม่ได้หรอกน้าาา" คนตัวเล็กก้มหน้าพูดกับท้องของตัวเองพร้อมใช้มือลูบไปพลางๆ สักพักเค้าก็เข้าสู่ห้วงนิทราไป