มาเฟียลุ้นรัก "เมียข้าใครอย่าแตะ"

บทนำ

โครม

ตูมม ตูมมม

รถยนต์คันหน้าระเบิดกลายเป็นกองเพลิง ทำให้รถยนต์คันหลังต้องลดความเร็ว หนีการไล่ล่าของรถมอเตอร์ไซค์ที่วิ่งปาดซ้ายขวา

“พวกมึง พานายน้อยหนีไป”ชายใส่แว่นดำสั่งการเสียงดัง ทำให้พวกมันชะลอรถยนต์

“แล้วนายท่านล่ะครับ”มันอุ้มเด็กน้อยวัยห้าขวบที่กำลังหลับอยู่และตกใจตื่นเมื่อได้ยินเสียงปืนดัง

“ไม่ต้องห่วงข้า พวกมึงหนีกันไปก่อน”

ชายคนเดิมลงจากรถยนต์พร้อมอาวุธครบมือ

“พวกเราแยกย้ายกันไป”

กลุ่มชายที่ขี่มอเตอร์ไซค์มากันเป็นร้อยคันสงครามระหว่างแก๊งมาเฟียเกิดขึ้น

ณ โรงพยาบาลรัฐบาล ผู้คนพลุกพล่าน ทั้งคนเจ็บญาติพี่น้อง หมอพยาบาลพร้อมช่วยบรรเทาความเจ็บปวด

“คุณหมอๆ คะ ยายของหนูจะตายไหมคะ”

เด็กหญิงแก้วกะรัต ร้องไห้วิ่งตามรถเข็นหญิงชราวัยหกสิบปีที่ถูกรถยนต์ชนจากการข้ามถนนไปช่วยลูกหมาที่อยู่กลางถนน

“ยายของหนูไม่เป็นอะไรมากหรอกจ้ะ”พยาบาลปลอบใจ

“ฮือๆ ยายจ๋า...ฮือๆ ยายอย่า...เป็นอะไรไปนะ ยายเป็นอะไรไป แก้วจะอยู่กับใคร”

ผู้คนหันมามองภาพตรงหน้าอย่างสงสาร เด็กหญิงร้องไห้เสียงดัง

“หนู ทำใจดีๆ ไว้ ถึงมือหมอแล้ว ปลอดภัยแน่ๆ จ้ะ” พยาบาลสาวที่วิ่งตามมาปลอบใจเด็กน้อย

“ขอบคุณค่ะ...” เด็กหญิงยกมือไหว้

การเดินทางสิ้นสุดลงที่หน้าห้องผ่าตัด

“หนูเป็นญาติคนไข้ใช่ไหมคะ” พยาบาลคนเดิมเดินเข้ามาถาม

“ใช่ค่ะ ยายหนูจะเป็นอะไรมากไหมคะ” มือเล็กๆ ปาดน้ำตาที่ไหลออกมาตลอดเวลา

“หนูทำใจดีๆ เข้าไว้ คุณหมอต้องรักษายายหนูอย่างดีที่สุดค่ะ”

เด็กหญิงยิ้มออกมาได้พร้อมน้ำตา

ภายในโรงพยาบาลบริเวณแผนกประชาสัมพันธ์

“ขอโทษนะครับ ผมขอพบผู้อำนวยการโรงพยาบาลหน่อยได้ไหมครับ” ท่านแทนไทนักการเมืองใหญ่วัยห้าสิบปี ผมสีดอกเลา เอ่ยออกมา มีรอยยิ้มที่ริมฝีปาก

“ได้ค่ะท่าน แต่รอสักครู่นะคะ”

ทุกคนรู้จักท่านดีจากแหล่งโลกโซเชียลต่างๆ แต่ท่านไม่รู้จักคนพวกนี้

ภายในห้องรับแขกของโรงพยาบาล

“สักครู่นะคะ ผอ.จะลงมาพบท่านค่ะ” พยาบาลคนเดิมเชิญท่านเข้าห้องรับรองแขก

“พวกนายรออยู่ข้างนอกแล้วกัน” ท่านแทนไทเดินตามไป แต่หันมาบอกผู้ติดตามเบาๆ แต่ทรงอำนาจ

หน้าห้องผ่าตัด เด็กหญิงแก้วกะรัตเดินไปมาอย่างกังวลใจ ทุกอย่างช่างมืดมนสำหรับเด็กหญิงตัวน้อยๆ

“หนูไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ พวกเราจะช่วยคุณยายหนูอย่างเต็มที่เลยจ้ะ” พยาบาลคนเดิมมาบอกพร้อมปลอบใจ

“อีกไม่นาน คุณยายหนูก็จะหายเป็นปกติ”

เด็กหญิงร้องไห้ตลอดเวลาในการพูดคุย

“หนู...หนูขอบคุณมากๆ เลยค่ะ แล้ว...แล้วเรื่องเงินค่ารักษาล่ะจ๊ะ” เด็กหญิงตาแดงตาบวมช้ำ

“หนู หนูไม่มีเงินเลยค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยเริ่มมีความกังวลใจเข้าสู่หัวสมองเสียงเธอพูดอ่อยๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ มีคนรับเป็นเจ้าของไข้แล้ว”

เด็กหญิงยิ้มออกมาได้ทั้งน้ำตา

“จริงๆ หรือคะ... ยายหนูปลอดภัย แถมมีคนรับเป็นเจ้าของไข้ด้วยหรือคะ...ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ”

โลกสว่างสดใสกลายเป็นสีชมพูสำหรับเด็กหญิง แม้ว่าวันนี้เธอจะไม่รู้ว่า “ใคร” เป็นผู้มีพระคุณคนนั้น

แก๊งมาเฟียใหญ่

“ลุงหวังศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนักอย่างไรฉันขอฝากนายเวย์กับนารินไว้ให้นายช่วยดูแลพวกเขาด้วย”

พ่อเวย์สั่งคนสนิทที่ตนไว้วางใจ พวกเขาถูกลอบทำร้ายจากคนแปลกหน้าตลอดเวลา

“เจ้านายไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลนายน้อยกับคุณหนูนารินเป็นอย่างดียิ่งกว่าชีวิตของผมอีก”ลุงหวังให้สัญญา ทำให้บิดาเด็กน้อยยิ้มออกมาได้

ผ่านไปหลายเดือน เตียงคนไข้ที่เด็กหญิงมาเยี่ยมทุกวัน ทุกคนที่เห็นอดเอ็นดูไม่ได้

“ยายจ๋า เป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ”

หญิงชรามองดูเด็กสาวอย่างรักใครเอ็นดู

“พรุ่งนี้คุณหมอให้กลับบ้านได้แล้ว แก้วดีใจไหม”

แก้วกะรัตยิ้มดีใจอย่างมาก

“จริงๆ หรือจ๊ะ ยายจะได้กลับบ้านของเราแล้ว”

คนเป็นยายยื่นมือไปลูบหัวเบาๆ

“จริงๆ จ้ะ”

แก้วลุกขึ้นโผเข้ากอดยายไว้แน่น

“ตาต้องดีใจมากๆ เลยที่ยายจะได้กลับบ้านของเรา พวกเราจะกลับมาอยู่กันพร้อมหน้าอีกครั้ง” เธอกอดยายอย่างกลัวท่านจะหนีหายไปอีก

“เพราะยายแท้ๆ ทำให้พวกเราทุกคนต้องลำบากกันหมดเลย” ยายมองหลานสาวที่รักเหมือนแก้วตาดวงใจ

“แก้วก็ต้องมาโรงพยาบาลทุกเย็น ช่วงเช้ารีบไปโรงเรียน”

มันเป็นการแสดงความรัก ความกตัญญูที่หลานสาวมีต่อยาย ทุกคนที่เห็นจะยิ้มตาม

“ยายขอบใจแก้วมากๆ เลยที่ดูแลตัวเองและตาได้แม้วันที่ยายนอนโรงพยาบาล” มองหน้าหลานรักอย่างภูมิใจในตัวเธอ

บริเวณบ้านไม้หลังเล็ก รายรอบด้วยต้นไม้ให้ร่มเงายายกลับจากโรงพยาบาล

“แก้ว ตาเอ็งไปไหนเสียล่ะ” ยายถามหลานสาวที่เดินหอบข้าวของเข้ามา

“ตาไปส่งผักในตลาดจ้า” เธอรีบรินน้ำใส่แก้วส่งให้ยาย

“ผักปลอดสารที่พวกเราช่วยกันปลูกไว้งามมากๆ” ยายยิ้ม มองมันอย่างมีความสุข

“ต่อแต่นี้ไป เราสามคนจะอยู่กันอย่างมีความสุข” นางกอดร่างหลานสาว

“แค่นี้ก็เป็นความสุขที่สุดในชีวิตยาย” หญิงชราน้ำตาไหลรินมาอย่างไม่รู้ตัว กอดเด็กหญิงไว้แน่นๆ

“ครอบครัวเล็กๆ ของเรา มีตายาย แล้วก็หลานสาว”

หลังจากนั้นไม่นาน ท่านแทนไทมาเยี่ยมหลังจากยายของแก้วออกจากโรงพยาบาล ท่านรู้สึกเสียใจที่รถยนต์ของท่านขับชนหญิงชรา แม้ว่าช่วงที่อยู่โรงพยาบาลเขาจะส่งคนและของกินไปให้ตลอดเวลา

“เชิญท่านนั่งก่อนค่ะ” ยายออกมาต้อนรับ ยิ้มแย้มแจ่มใส

“ยาย...หายดีแล้วใช่ไหม”

หญิงชราพยักหน้าเปื้อนยิ้ม ท่านมองสภาพภายในบ้าน

“ผมยินดีรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้นครับ” ท่านพูดออกมาอย่างเรียบง่าย ไร้พิธีรีตอง

“อิฉันต้องขอบคุณท่านมาก สำหรับการช่วยเหลือทุกเรื่องนะคะ” หญิงชรายกมือไหว้อย่างสำนึกในความช่วยเหลือ

“อย่าพูดอย่างนั้นเลยครับ”

หญิงชรามองชายภูมิฐาน ที่ให้การช่วยเหลือเงินค่ารักษาพยาบาล

“แค่ยายไม่เป็นอะไร ผมก็ดีใจแล้ว” ท่านพูดออกมาจากใจ มีความห่วงใยคนตรงหน้า

“ยายมีอะไรให้ผมช่วย บอกได้นะครับ ส่วนหลานสาวยาย ผมจะส่งเสียให้เล่าเรียนเท่าที่ความสามารถเขาจะเรียนได้” ท่านแทนไทกล่าวทิ้งท้ายไว้ ยายเดินมาส่งอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน

“ขอบคุณท่านมากๆ นะคะ” นางยกมือไหว้

รถยนต์คันงามพร้อมคนขับและบอดี้การ์ดกลุ่มใหญ่เคลื่อนตัวออกไปช้าๆ

“ท่านจิตใจดีแท้ๆ เลย ไม่เห็นเหมือนข่าวในทีวีหรือคนพูดกันเลย”

หญิงชรายิ้มอย่างโล่งใจ มีความสุขกับการมีชีวิตเพิ่มมากขึ้น

เกิดเหตุการณ์ระเบิดขบวนรถยนต์หัวหน้ามาเฟีย

“นายใหญ่ครับ พวกเราจะดูแลนายน้อยเป็นอย่างดี”พ่อบ้านใหญ่แก๊งมาเฟียมังกรพูดจาให้สัญญากับหัวหน้าแก๊ง

“ฮือๆ คุณพ่อไปไหน” เด็กน้อยร้องหาบิดาใจแทบขาด

            “นายน้อยครับ คุณพ่อนายน้อยไม่อยู่แล้ว นายน้อยต้องเข้มแข็ง เติบโตเป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่เหมือนคุณพ่อนะครับ”ลุงหวังพูดกับเจ้านายคนต่อไป

            “ผม ผมไม่อยากเป็นมาเฟีย จะหาพ่อ”เด็กชายร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด