Eyes on you

    ‘เห็นเขาไหมลูก?’ 

    แค่ประโยคนี้เพียงประโยคเดียว แต่เมื่อมันถูกย้ำหลายครั้ง ก็เหมือนกับการกระตุ้นสัมผัสที่มีอยู่เดิมให้แก่กล้าขึ้นไปอีกขั้น

    มือเล็กชี้ไปทางประตูหน้าบ้านที่เปิดโล่งในยามกลางวัน เด็กน้อยกล่าวด้วยเสียงสั่นๆ

     “ม..มีคุณลุงดูอยู่”มืออีกข้างที่ว่างเว้นคว้ากระโปรงของมารดามากำแน่น

     “จริงเหรอลูก ขอหวยให้แม่หน่อยสิ”

    ‘บร๊ะ!! แม่มึงนี่มันโลภจริงๆ!”ชายแก่ถือไม้เท้าตะโกนอย่างดุๆ

    เด็กน้อยที่ได้ยินเสียงแหบตะโกนนั้นรีบซุกหน้าลงกับกระโปรงยาวของมารดาหนักกว่าเดิม

    ใบหน้าขาวนวลส่ายไปมา

     “อะไรกัน แปลว่าหนูโกหกแม่นะเนี่ย”

     “ไม่โกหก น้องไม่โกหก”เด็กชายเงยหน้าสบตามารดา แล้วก็ก้มหลบไปอีก

     “ถ้าไม่โกหกก็ขอหวยให้แม่สิลูก”

    ‘บอกแม่มึงไปสิไอ้หนู ว่าผีอย่างกูไม่ให้พวกโลภไม่รู้จักพอหรอก!!”ชายแก่ชี้ไม้เท้าใส่

    พริบตาน้ำสีใสก็ไหลอาบย้อมแก้มขาวดูน่าสงสารจากความกลัว เมื่อผู้เป็นแม่เห็นว่าเซ้าซี้ไปก็ไม่ได้ประโยชน์ จึงกล่าวปลอบสักคำสองคำแล้วก็พาเดินทะลุร่างชายแก่ออกไป…

    และนี่ก็คือ จุดเริ่มต้นของนายแฮมสเตอร์ บุคคลเห็นผีที่อยากจะเอาหัวทุ่มลงพื้นทุกสามเวลาหลังอาหาร…