สายลมรัก love wind

เนติกรยืนพิงราวระเบียง มองดูสองหน้าหลานเถียงกันอย่างเอ็นดู  น่ารัก ถ้าวันหนึ่งเขามีลูกกับหม่อนคงจะมีกิจกรรมทำกันเยอะแยะมากมาย คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่ตัดสินใจรักผู้หญิงคนนี้

ภายนอกทุกคนอาจคิดว่าเขาเป็นหนุ่มสังคม ทันสมัย แต่ทุกอย่างแค่แทนที่ความเหงาความอ้างว้างในใจเท่านั้น  เขากับพี่รัฐถูกส่งไปโรงเรียนประจำตั้งแต่เด็ก ๆ ที่บ้านเขาไม่ได้มีมุมการแสดงความรักความผูกพันแบบครอบครัวหม่อน  ความรักสำหรับครอบครัวเขาคือทำหน้าที่ตัวเองให้สมบูรณ์ และจะสมบูรณ์มากขึ้นหากเป็นไปตามที่แม่ต้องการ

เมื่อเห็นน้าหม่อนจนแต้มยังไงเอเดลก็มองดาวให้เป็นรูปที่เธอบอกไม่ได้  เขาจึงเดินมานั่งบนพนักเก้าอี้ข้างๆ หม่อนก้มลงมองดาวในตำแหน่งเดียวกับเธอ แก้มชิดกันจนหน้าร้อนผ่าว จะขยับหนีก็ไม่ได้เพราะหลานนั่งอยู่บนตัก จึงได้แต่นั่งนิ่งรับรู้การคลอเคลียของจมูกปากของเขาบริเวณแก้มและขมับ

“ถ้าจะฝากความคิดถึง ถึงคนที่รักต้องฝากกับดวงจันทร์ครับ เพราะมีดวงเดียว มองจากตรงไหนก็เป็นดวงเดียวกัน” เนติกรพูดเสียงทุ้มหวาน กังวาน โดยเฉพาะคำว่ารัก ที่คนพูดจงใจพูดใกล้หูที่สุด จนเธอใจเต้นไม่เป็นส่ำ อ่อนเปลี้ยไปหมด  พระจันทร์ลอยเด่นเห็นชัดจนไม่ต้องใช้กล้องส่อง  แต่ก็ไหววูบลอยเคว้งไปหมด สัมผัสริมฝีปากเพียงแผ่วเบาก่อนที่ชายหนุ่มจะก้มไปหอมแก้มหลานชายที่เงยหน้าขึ้นมายิ้มอย่างชอบใจ

“จริงด้วยดวงจันทร์มีดวงเดียวฝากกับดวงจันทร์ดีกว่า”  เด็กชายยิ้มอย่างน่าเอ็นดู ไม่ได้รับรู้เลยว่าบัดนี้น้าหม่อนเหมือนกับจะลอยเคว้งไปโลกพระจันทร์แล้ว

“ต้องคนที่รัก เท่านั้นนะครับ คนที่เรารักและคิดถึงจริง ๆ” เนติกรยังย้ำ สายตามองมาที่หญิงสาวอย่างเปิดเผยความในใจเต็มที่  พูดจบก็พรมจูบทั่วใบหน้างามและหยุดตรงริมฝีปากอิ่มอีกครั้งอยากจะซุกซอนมากกว่านี้แต่ติดกับว่ามีหลานชายอยู่จึงต้องรีบผละออก