คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : ย้อนยุค 35 (100%) : กลับมาพบกันอีกครั้ง
ย้อนยุค 35
กลับมาพบกันอีกครั้ง
ท่ามกลางเเสงเเดดที่ร้อนระอุ สือโถวลากเท้าไปหาอดีตอาจารย์ที่สนามฝึกซ้อมด้วยหัวใจห่อเหี่ยว
พลางครุ่นคิดว่าต้องใส่เกราะเหล็กเซพตัวเองไว้ดีมั้ยวะ?
หายไปสี่ปี จดหมายไม่เคยเเม้เเต่จะเขียนถึง
โคตรเข้าข่ายศิษย์เนรคุณ หวังว่าพ่อหน้าตายเท้าหนักจะไม่กระโดดถีบขาคู่ต้อนรับเขาหรอกนะ
ตอนเเรกว่าจะหนีไปหมกตัวอยู่กับอวี้อิ๋น
ใช้ข้ออ้างนี้หลีกเลี่ยงไม่ไปหาตงฉิน เพื่อนตัวเล็กดันออกไปทำธุระด้านนอกอีก
หลิวจี่เองก็หายต๋อม...
ฟึ่บ! ฉึก!
เสียงฟาดฟันอย่างเมามันดังมาจากลานฝึกกว้าง สือโถวเบรกเอี้ยด
เรือนร่างใหญ่โตของรองหัวหน้าหน่วยอินทรีโลหิตชโลมไปด้วยหยาดเหงื่อ
ชายหนุ่มถอดเสื้อออกเผยอกเเน่นตึงอุดมด้วยกล้ามเนื้อ
ท่วงท่าฟาดฟันเฉียบคมปราดเปรียวสมกับฉายาเสือดำ
เชื่อได้ว่าหากเอาภาพนี้ไปขายให้เหล่าคุณหนูคงได้เงินมหาศาลบวกเลือดที่ไหลท่วมเมือง
โครม!!
สือโถวกำลังเเอบปาดน้ำลายอยู่เป็นอันสะดุ้งโหยง
เมื่อพี่เเกฟันหุ่นไม้ขาดเป็นสองท่อนในดาบเดียว
โครม! โครม!! โครม!!!
โอเค... บางทีพี่เเกอาจจะกำลังส่งซิกให้เขาไสหัวไปให้พ้น
ก่อนโดนสับเป็นชิ้นๆเหมือนเหล่าน้องหุ่นไม้ก็เป็นได้
ยกเท้าซะ-
"นั่นใคร!!"
ฉึก!
ดาบเฉียดหน้าไปสามมิลทันทีที่เขายกเท้าซ้าย
...ฝึกภาษาอะไร ดาบถึงได้ปลิวมาเฉียดหัวชาวบ้านเขาแบบนี้ครับพี่!
ด้วยความที่กลัวว่าอาจจะมีดาบหลุดมือลอยมาอีก
สือโถวจึงค่อยๆหมุนตัวกลับ พยายามฉีกยิ้มสดใส "เเฮ่ม ไม่ได้เจอกันนานเลยเนาะ
อาจารย์ ฮ่า ฮา"
"!"
นัยน์ตาคมปลาบเบิกกว้าง เห็นร่างสูงยังนิ่ง
สือโถวยิ่งเหงื่อตก
เหลือบมองบรรดาอาวุธที่ใช้ฝึกซ้อมมากมายด้านหลังตงฉิน ก่อนจะกลืนน้ำลายดังเอื้อก
"ขะ ข้าเเค่มาทักทาย เอ่อ
ข้าไม่กวนเเล้-"
"สือโถว!!"
"ครับผ้ม! สือโถวเองครับ!!"
ตะเบะให้ทันที
น้ำตาจะไหลเเล้วโว้ยยยยยยยย
ตงฉินเดินเข้ามาใกล้
เเต่ละก้าวทำให้หัวใจของสือโถวเต้นดังขึ้นเรื่อยๆ ใจอยากจะกรี๊ดกล้ามอยู่หรอก เเต่อาวุธด้านหลังพี่เเกมันน่ากลัวมากกว่านี่สิ!
กึก
เงาดำทาบทามบนร่างสือโถว
ตงฉินยืนหันหลังให้กับเเสงเเดด จึงมองเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายไม่ชัด มีเพียงดวงตาคมปลาบเท่านั้นที่ส่องประกาย
"สือ-โถว"
อุ๊ก
จำเป็นต้องเรียกเสียงเหี้ยมขนาดนั้นเลยเหรอกั๊บ
“แหะ สวัสดีตอนกลางวันขอรับ”
หมับ!
หากนี่เป็นซีรี่เกาหลี
ภาพที่เห็นคือพระเอกคว้าแขนนางเอกเข้าสู่อ้อมอก ต่างโอบกอดกันด้วยความคิดถึง
กลิ่นอายความรักสีชมพูฟุ้งกระจายรอบตัวคนทั้งสอง
แต่เผอิญตงฉินไม่ใช่พระเอกเกาหลีแถมมีเมีย (?)
อยู่แล้ว
สภาพจึงออกมาเป็นคนตัวใหญ่กว่าล็อกตัวอดีตศิษย์ด้วยแรงใกล้เคียงกับคำว่าฆาตกรรม
สือโถวตาเหลือก แขนสองข้างยกไขว่คว้าหาอากาศอย่างรุนแรง!
“ทะ ท่านอาจารย์!! แอ้ก!!!”
ตอนนี้หน้าของเขาฝังอยู่บนอกแน่นๆของตงฉิน
กลิ่นเหงื่อโจมตีเข้าเต็มสองรูจมูก
ทำให้สือโถวบรรจุในสัจธรรมว่าต่อให้หน้าตาดีแค่ไหนแต่ถ้ากลิ่นตัวแรง แม่มก็เลวร้ายแหละวะ!!
กลิ่นเซ็กซี่คืออะไรไม่รู้จัก
รู้แต่จะตายแล้วโว้ยยยยยยย
รู้งี้ก่อนตาย หยิบโลออนมาเผื่อพี่แกสักลังหนึ่งก็ดี!!
“หายไปไหนมาตั้งสี่ปี!”
ไปอยู่กลางทะเลไงเพ่!
“จดหมายก็ไม่เคยส่ง อยากตายหรือ!”
ไม่ใช่อยากตาย แต่จะตายจริงๆแล้ววววววว
“อะ อาจารย์ ปล่อยข้าก่อนได้มั้ย...ขอรับ”
ดันไหล่กว้างออก จะบอกว่าข้าเหม็นก็กลัวจะโดนตบกระเด็นซะก่อน
คือหน้าข้าตอนนี้มันเต็มไปด้วยเหงื่อท่านหมดแล้วเนี่ย ต้องมีความมั่นหน้าเท่าไหร่
ถึงกล้าดึงคนอื่นมาแสดงมิตรภาพลูกผู้ชายตอนตัวเองเหงื่อท่วมเนี่ย!?
ตอนแรกตงฉินเหมือนจะไม่ยอมปล่อย
พอเห็นหน้าเขาที่ใกล้จะเป็นลม จึงคลายมือลงแต่โดยดี
กระโดดออกมาสามก้าว
แม้ใจจริงอยากจะสะบัดตูดวิ่งลงเขาเลยก็ตาม
“ข้าขอโทษที่ไม่ได้ส่งข่าว
สถานการณ์มันไม่เอื้ออำนวยจริงๆขอรับ อาจารย์”
“ตงฉิน”
“หะ?”
“ตอนนี้ข้าไม่ใช่อาจารย์เจ้าแล้ว
เรียกตงฉินเถอะ”
สือโถวกระพริบตา เออ ถ้าเสือดำว่างั้น
เขาว่าตามก็ได้
“เจ้าจะกลับมาอยู่ที่นี่เลยหรือเปล่า?”
“ขอรับ ข้าลงสมัครคัดเลือกเข้าหน่วยอินทรีโลหิตเรียบร้อยแล้ว”
ตอนแรกว่าจะอยู่ท่องยุทธภพ ไม่กลับหุบเขาอยู่หรอก แต่ชีวิตแม่มไม่เหมือนนิยายไง
เงินก็ไม่มี หน้าตาดันโจรอีก จะรับงานทีมีแต่ไปรีดไถชาวบ้าน ไม่ก็ปล้นฆ่า
งานดีๆไม่เคยผ่านเข้ามา
ช่วงชีวิตสี่ปีที่ผ่านมา เรียกได้ว่าเขาแทบได้ไปเยี่ยมเยือนรังโจรเกือบทุกที่ในดินแดน
“อืม งั้นก็ดีแล้ว”
“ขอรับ”
ความเงียบเข้าปกคลุม
ตงฉินยังคงจ้องคนตัวเล็กกว่านิ่ง สือโถวกระแอมกับบรรยากาศแปลกประหลาดที่ก่อตัวขึ้น “แล้วท่าน... สบายดีใช่มั้ยขอรับ?”
“ลองมากอดดูอีกรอบมั้ยล่ะ?”
ถอยกรูดทันที โอเค รู้เลยว่าสบายดีมากๆ
ไม่ต้องมาทดสอบความแข็งแรงโดยการบี้ร่างชาวบ้านเลยโว้ย
ชายหนุ่มทำหน้าเสียดายชั่วครู่
ก่อนกลับมานิ่งเฉยเช่นเดิม สือโถวหรี่ตาลง สามีคนงามแลดู...เปลี่ยนไปรึเปล่า? ปกติพี่แกไม่เป็นงี้ป่ะวะ
“อาจา- ตงฉิน ท่านไม่สบายหรือเปล่าขอรับ”
แบบปวดหัวตัวร้อน ใกล้ตาย อะไรเทือกนี้
“ทำไมรึ?”
“คือ ท่านดูเปลี่ยนไปนะขอรับ”
ตงฉินนิ่งไป ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก
ดวงตาคมทอประกายอ่อนโยน มือใหญ่วางลงบนหัวของอดีตลูกศิษย์
“พอดีคิดอะไรบางอย่างได้น่ะนะ”
ไม่ถามละกันว่าคิดอะไรได้ กลัว
“ตอนนี้เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว?”
“เอ๊ะ? อ่า ฤดูใบไม้ผลิปีนี้ก็ยี่สิบแล้วขอรับ”
แม้จะสงสัยว่าอีกฝ่ายไปทำไม แต่เขาก็ตอบไปตามตรง ตงฉินพยักหน้า
“ก็ไม่เด็กแล้วนี่นะ”
“พูดเช่นนี้...” อยากโดนตีนเหรอ ดีที่หุบปากทัน
ไม่งั้นเขาอาจจะเป็นฝ่ายโดนตีนแทนก็เป็นได้
“ข้าคงไม่ต้องรอแล้ว”
“???”
What? รออะไร กรุณาอย่าพูดรู้เรื่องอยู่คนเดียว
คนมึนชีวิตบนโลกนี้ขอให้มีแค่ไอ้คุณชายหลิงคนเดียวก็พอ
พ่อหนุ่มเสือดำเลื่อนหน้ามาใกล้ ก่อนจะ...
จุ๊บ
“!!!”
“ต่อจากนี้ เจ้าไม่ใช่ทั้งน้องชายและลูกศิษย์ของข้าแล้วนะ”
ที่ชานบันไดของเรือนไม้แถวหน้าสำนัก มีร่างของชายหนุ่มผมหยักศกนั่งพิงเสาต้นใหญ่ เหล่าศิษย์ใหม่ที่เดินผ่านได้แต่หน้าแดง แอบมองบุรุษผู้นี้อยู่ห่างๆ
สือโถวนั่งตาลอย วิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง สมองมีแต่ภาพเหตุการณ์ที่สนามฝึกซ้อมฉายซ้ำไปซ้ำมา
โดนบอกตัดความสัมพันธ์เฉยเลย
ยกมือลูบหน้าผาก สัมผัสอุ่นร้อนยังคงเจือจาง ผู้ชายยุคโบราณเวลาตัดความสัมพันธ์กัน ต้องมีการจุ๊บเหม่งบอกลากันด้วยเหรอ? มันก็จะมีแต่นิยายวาย...
เพียะ
เขาตบแก้มเรียกสติ เหยยยยย ไม่น่า ตงฉินมีนายน้อยอยู่แล้วนา ทั้งจูบกันใต้ศาลาเอย แยกเขี้ยวใส่ เวลาเขาใกล้ชิดกับคนงามเอย รวมถึงเตะเขากระเด็นในครั้งแรกที่รู้จักกัน
คิดดูอีกที แม่มเจ้ากรรมนายเวรตูชัดๆ
“เพ้อเจ้อจริง ตัวข้าเนี่ย”
ถ้าข้าสวยเหมือนโจวเจว่ย หรือน่ารักแบบมู่หลี่หลง ไม่ก็อวี้อิ๋นคงไม่ต้องมานั่งงงเช่นนี้หรอก ทุกอย่างแม่มเป็นความผิดของไอ้ยมฑูตเวรนั่นแหละ! หมดกันเลยชีวิตที่ห้อมล้อมไปด้วยเหล่าโอปป้า!!
ไหนวะฮ่องเต้ ไหนวะความเป็นใหญ่ เจอแต่ลากเข้ารังโจร หวิดจะได้ดื่มน้ำสาบานพี่น้องตลอด!!
เสียงโวยวายแถวหน้าทางเข้าสำนัก ทำให้สือโถวหลุดออกจากภวังค์ เขาขมวดคิ้วมองเหล่าคนงานที่รีบวิ่งไปยังทิศทางเดียวกัน
“เฮ้ย พี่ชาย เกิดอะไรขึ้นหรือ?”
ลุกขึ้นคว้าคอเสื้อคนที่ใกล้ที่สุดไว้ บ่าวในจวนสะดุ้งสุดตัว พอเห็นว่าใครเป็นคนรั้งตัวไว้ก็หน้าขึ้นสีแดงจัดจนแทบระเบิด
เขาจิ๊ปาก “ไม่ได้จะทำร้ายหรอกน่า จะร้องไห้ทำเพื่อ”
“ปะ เปล่า ข้า” บ่าวหนุ่มรวบรวมสติ “ขะ ขบวนของคุณชายมู่กลับมาแล้ว พะ พวกข้าต้องไปนับของที่ได้มา”
“มู่หลี่หลงกลับมาแล้วรึ!”
ใบหน้าที่เหี่ยวเฉาในตอนแรกพลันสดใสขึ้นมาทันควัน บ่าวหนุ่มตะลึงจนตาค้าง
“ตรงไหน? ขบวนจอดอยู่ตรงไหน!?”
“ทะ ทะ ทะ ทางนั้น”
“ใจมากเพ่!!”
สือโถวปล่อยมือ รีบวิ่งไปยังทิศทางที่นิ้วสั่นสะเทาชี้ไป
ลานหินหน้าสำนักเต็มไปด้วยบ่าวที่ช่วยกันนับของบนเกวียน ข้าวของมากมายถูกขนลงจากเกวียนทั้งสิบ สือโถวกวาดสายตาหามู่หลี่หลงด้วยความตื่นเต้น ผ่านไปสี่ปีลูกสาวเขาจะสวยขนาดไหนกันนะ!
“เจอแล้ว”
ข้างเกวียนเล่มใหญ่มีร่างเล็กบอบบางยืนหันหลังอยู่ เขายิ้มกว้างแก้มแทบปริ กึ่งวิ่งกึ่งกระโดดเข้าหาทันที
“มู่หลี่หลง!!”
“อ๊ะ!?”
เขาโถมตัวกอดน้องน้อยเต็มสองแขน พร้อมลงมือฟัดอย่างหมั่นเขี้ยว อ๊าาาาา ยังตัวนุ่มนิ่มน่ารักเหมือนเดิม
“ข้าคิดถึงเจ้าที่สุดเลย แต่เจ้าไม่สูงขึ้นเลยนะเนี่ย!”
“อ่ะ เอ่อ เอ๋?”
“หืม หอมจังแฮะ เจ้าใช้น้ำหอมด้วยหรือ หลี่หลง”
“คือ คะ คือว่า”
“ข้าอยู่นี่!!!”
“อ่ะเร๊ะ?”
สือโถวหยุดหน้าที่กำลังไถน้องน้อยอย่างเมามันส์ เขาเลื่อนสายตาไปยังจุดกำเนิดของเสียงตะโกน ที่หน้าน้ำพุมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนกัดฟันกรอด ใบหน้าเกลี้ยงเกลาหล่อเหลากับผิวที่ขาวอมชมพู ทำให้เขาเป็นขวัญใจเหล่าพี่สาวได้ไม่ยาก แต่บัดนี้นัยน์ตากวางงดงามกลับเรืองรองไปด้วยความโกรธ
ไอ้หน้าวอกนี่เป็นใครวะ?
“ยังไม่ปล่อยมือจากไอ้เด็กหมี่เซียวอีก!!”
“หมี่เซียว?”
ก้มมองก้อนเต้าหู้ในอ้อมอก ดวงตากลมโตรื้นไปด้วยน้ำตามองเขาอย่างหวาดกลัว ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มขึ้นสีแดงระเรื่อชวนให้ใจเต้น
“เฮ้ย!!”
ปล่อยมือราวกับแตะโดนของร้อน ไม่ใช่มู่หลี่หลงนี่หว่า!
เด็กน้อยโดนสะบัดออก ก็นึกว่าโดนพี่คนสวยรังเกียจ ปากเล็กเบะออกอย่างน่าสงสาร สือโถวเห็นดังนั้นก็รีบพุ่งเข้ามาลูบหัวลูบหลังปลอบใจ
“ขอโทษ พี่ชายขอโทษ โอ๋เอ๋ ไม่ร้องเน้อ คนดี”
“ฮึก”
“พี่จำคนผิดไปหน่อย หิวมั้ยเอ่ย? ดะ เดี๋ยวพี่ไปหาขนมให้กิ-“
“จะออเซาะกันอีกนานมั้ย!!” ไอ้เด็กหน้าวอกเดินเข้ามากระชากแขนเขาให้ห่างจากหมี่เซียวน้อย นัยน์ตากวางถลึงใส่บ่าวเด็ก “แล้วเจ้า ถ้าไม่มีอะไรก็ไสหัวไปหาแม่ซะ”
หมี่เซียวปากคอสั่น ผงกหัวหงึกๆ วิ่งฝุ่นตลบไปยังเรือนคนงาน
สือโถวสะบักแขนออกจากมือของเด็กหนุ่มอย่างหงุดหงิด “อะไรของเจ้า!”
“นั่นมันคำพูดของข้าต่างหาก!”
คนที่สูงพอกันตวาดกลับ นัยน์ตากวางเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายจนสือโถวอ่านไม่ทัน
“บอกให้ข้ารอ ข้าก็อุตส่าห์รอ แล้วกลับมาทั้งทีทำไมต้องไปกอดเจ้าเด็กนั่นด้วยหะ!!”
รอ? เอ๊ะ อย่าบอกนะว่า... “หลี่...หลง?”
“ก็ข้าน่ะสิ!”
“อะไรนะ!!”
สองตาเบิกกว้างแทบถลน เขาอ้าปากค้าง มองคนตรงหน้าเหมือนเห็นผี
เด็กน้อยตัวนุ่มนิ่มในอดีตถูกแทนที่ด้วยเด็กหนุ่มตัวสูง ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกรวบไว้กลางหลังอย่างหลวกๆ คิ้วพาดเฉียงดั่งคันธนู จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากสีเชอร์รี่ ถ้าจะบอกว่าสิ่งที่เหลือเค้าเดิมของมู่หลี่หลง ก็คงเป็นนัยน์ตากวาง
เห็นสือโถวมองเหมือนรับไม่ได้ ความน้อยใจพุ่งขึ้นสู่อกเด็กหนุ่ม มู่หลี่หลงหมุนตัวเตรียมจากไปอย่างน้อยใจ สือโถวรีบคว้าแขนน้องน้อยไว้
“เดี๋ยวก่อน หลี่หลง!”
“ปล่อย”
“ข้าขอโทษที่จำเจ้าไม่ได้ คือเจ้าโตขึ้นมาก ข้าเลย...”
“ใช่สิ!” หันมามองอีกคนด้วยสายตาคาดโทษ “เจ้าเล่นหายไปตั้งสี่ปี จะไปรู้ว่าข้าเป็นอย่างไรได้หรือ”
“ข้าขอโทษ”
วินาทีนี้เขาได้แต่พูดคำนี้ มู่หลี่หลงสะบัดหน้าไปอีกด้าน สือโถวยิ่งร้อนใจกว่าเดิม เขายื่นแขนไปกอดคอเด็กหนุ่มเหมือนที่เคยทำในอดีต แต่เนื่องจากเด็กมันตัวโตเกินไป จึงกลายเป็นกอดเอวอีกฝ่ายแทน
แอบรู้สึกแปลกๆ แต่ก็เลือกที่จะเหยียบความรู้สึกนั้นไว้ เขาซบแผ่นหลังกว้าง “พี่ชายผิดไปแล้วหลี่หลง พี่พยายามมากนะกว่าจะกลับมาหาหนูได้เนี่ย”
“...”
“หายงอนพี่ชายเถิดนะ” เพราะพี่ชายเริ่มจะอายแล้วโว้ย! ขอซัมม่อนน้องน้อยกลับมาแล้วถีบไอ้หน้าวอกนี่กลับไปได้มั้ย!?
“ถ้าหายงอน ข้าจะได้อะไร”
“หะ?” ต้องมีอะไรมาเซ่นด้วยเรอะ
“ช่างเถอะ ข้ามันก็แค่คนที่ถูกทิ้งไว้ด้านหลังนี่นะ”
นั่น ดราม่าอีก
หนูเป็นนางเอกละครชีวิตหรอลูก! พี่ชายก็อยากทิ้งแพแล้วว่ายน้ำข้ามทะเลมาหานะเว้ย แต่ฉลามแอนด์เอวี่ติงมันรอแดกซ์พี่อยู่ เข้าใจพี่บ้างเซ่!
“เข้าใจแล้วๆ! เจ้าอยากได้อะไรข้าให้หมดเลย”
“จริงนะ?”
“ข้าสัญญา!”
มู่หลี่หลงยอมหันกลับมา แต่ใบหน้ายังคงเย็นชาห่างเหินเช่นเดิม “เจ้าต้องนอนกับข้าทุกคืน ห้ามไปนอนที่อื่น เรือนกระเรียนก็ไม่ได้ จะไปไหนต้องรายงานข้าทุกครั้ง จะทำอะไรที่ไหนก็ต้องบอกข้าก่อน หากไม่ได้รับคำอนุญาตจากข้าก็ห้ามทำเด็ดขาด!”
"..."
นี่น้องหรือเมีย
ไม่เอาโซ่มาล่ามข้าด้วยเลยล่ะ ไอ้เด็กบ้า!
“ทำไม? ทำหน้าอย่างนั้นไม่อยากตกลงงั้นสิ? ก็ได้ เหอะ ข้ามันไม่สำคัญแล้วนี่”
“ทำจ้า ทำ”
“งั้นก็ไปเก็บของมาไว้ที่ห้องข้า”
“ข้าไม่มีของอะไรหรอก” สือโถวส่ายหัว ตอนลงจากเขาไม่ได้เอาอะไรติดตัวไป หลังจากเดินทางกับคังซือหานยิ่งแล้วใหญ่ ไม่มีอะไรพกติดตัวนอกจากดาบเล่มเดียว
มู่หลี่หลงครางอืม เด็กหนุ่มสั่งงานบ่าวรับใช้สองสามประโยค ก่อนจะจูงมือสือโถวออกไป
“หลี่หลง”
“...”
“ยังไม่หายโกรธข้าอีกหรือ”
“ยัง”
“ง่ะ”
เขามองแผ่นหลังกว้างที่นำอยู่ด้านหน้าอย่างกังวล แต่จะทำไงได้ เป็นความผิดของเขาเองที่ทิ้งหลี่หลงไว้ตั้งแต่สิบเอ็ดขวบ เด็กอายุแค่นั้นคงจะว้าเหว่ที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวในสำนักกว้างใหญ่แห่งนี้
“แต่ถ้าเจ้ายอมให้ข้านอนกอดคืนนี้ ข้าจะหายก็ได้”
“จริงหรือ?”
“อือ”
“งั้นตกลง!”
ชายหนุ่มตอบรับรวดเร็ว ถึงจะตัวโตแต่เด็กก็เป็นเพียงเด็ก โถ่ คงจะเหงามากสินะหนู แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวความเป็นแม่ของพี่ชายจะปลอบโยนเจ้าเอง!
สือโถวคิดอย่างมุ่งมั่น
หารู้ไม่ว่า เด็กหนุ่มที่ตนคิดว่ากำลังงอน
ใบหน้าหล่อเหลานั้นกลับแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่มีความโกรธเคืองเหมือนเมื่อครู่แม้แต่น้อย
................................................................................................................
อาจจะเเปลกใจว่าทำไมน้องหินถึงได้ยอมหลี่หลงขนาดนี้ เเฮ่ม ก็น้องหินดันเห็นหลี่หลงเป็นตัวเเทนของใครอยู่กันเอ่ย?? จะสังเกตุได้ว่าน้องหินจะอ่อนโยนเป็นพิเศษเมื่อเจอเด็ก (โค-ตะ-ระ โซตะค่อน) 555
ที่น้องหินมึน อึน ตามเขาไม่ทัน ก็อย่างที่คังซือหานอธิบายไป มันเป็นผลพวงของการรวมวิญญาณ
ผู้หญิงบ้าผู้ชาย + ผู้ชายมึนชีวิต = บ้าผู้ชายเเบบมึนชีวิต //อนาถกว่านี้มีอีกมั้ย
ตงฉิน (24ปี)
"ไม่มีคำว่าน้องชาย เเละลูกศิษย์อีกต่อไป"
ความคิดเห็น