คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : ย้อนยุค 32 (ภาคออกท่องยุทธภพ) : จะลากผู้ชายเข้าห้อง แต้มบุญต้องถึง [100%]
ย้อนยุค 32
จะลากผู้ชายเข้าห้อง แต้มบุญต้องถึง
คนที่เสวี่ยอิงตามหาอยู่ ตอนนี้กำลังแนบตัวกับเสาสีแดงต้นใหญ่ แอบมองขบวนคุณชายหลิงราวกับสาวน้อยวัยใสที่แอบชอบรุ่นพี่ในโรงเรียน
ถ้าตัดไอ้พี่บึ๊กกับดาบตรงเอวพี่แกออกจากคุณชายหลิงได้อ่ะนะ
คุณชายหลิงเปรียบเสมือนดอกไม้ที่ผุดท่ามกลางกองขี้ควาย แบบฮีนั้นหล่อมาก
หล่อจนแค่กระพริบตาเหล่าชะนีก็พร้อมจะกรีดร้องลงไปแดดิ้นบนพื้นได้เลย จมูกเป็นสัน
นัยน์ตาสีดำสว่าง ถึงจะปรือเหมือนคนนอนไม่พอก็เถอะ คิ้วเข้มพาดเฉียง ผมรวบมัดสูงปักด้วยปิ่นหยกราคาแพง
แอบปาดน้ำลาย นานแล้วที่ไม่ได้เนื้อเต้นกับผู้ชายเช่นนี้
ตงฉินก็หวีดได้ไม่สุดเพราะมีเมีย(?)อยู่แล้ว โจวเจว่ยก็สวยเกินไป ส่วนอาเยี่ยน...กลัวจะโดนถีบยอดหน้าซะก่อน
ด้วยความสัตย์จริงนะเสวี่ยอิง ไอ้หมอนี่มันโคตรหล่อจนอาจารย์ซือหานนี่เหมือนหมาข้างทางไปเลยอ่ะ
ข้าควรขัดขวางคืนน้ำผึ้งหวานนี่อยู่มั้ยวะ?
แต่เอาเถอะ ถือว่าเห็นแก่อาจารย์ที่แก่ใกล้ลงโลง งานนี้ข้าช่วยเขาหน่อยก็ได้
สวมวิญญาณชะนีกระหายผัว เอ้ย สามี เดินกรีดกรายเข้าไปใกล้ร่างสูงใหญ่
“ไฮ ตัวเองงงงงงงง”
ควับ!
หันมามองทั้งขบวน ข้าเรียกคนเดียวพวกเจ้าจะเจ๋อหันมาเพื่อ!?
สือโถวข่มความอายไว้สุดก้นบึ้งของหัวใจ บิดตูดซ้ายขวา
บีบเสียงให้เล็กแหลม กระพริบตาให้มันวิ้งค์ๆเหมือนคนโดนต่อยที่เป้าตา
“สนใจมาเล่นกับเค้าหน่อยมั้ยอ่าาาา”
ชิ้งงงงงงค์
ชักดาบออกจากฝักพร้อมกัน
เขายิ้มฝืดเคือง เหงื่อไหลชุ่มทั่วแผ่นหลังโดยไม่ต้องสั่ง
ไอ้อาจารย์ที่รัก ไหนท่านว่าต้องมีผู้ชายหลงผิดมาชอบข้าสักคนสองคนไง
นี่นอกจากจะไม่หลงเสน่ห์ พี่แกทั้งหลายยังจะปั่นคอข้าแล้วนะเว้ย!
“เจ้าเป็นใคร!!”
ร่างใหญ่โตข้างหนุ่มหล่อตะคอกเสียงเหี้ยม
สือโถวนึกอยากจะเอานมปลอมฟาดหน้าอีกฝ่าย แต่งตัวจัดเต็มขนาดนี้แถมอยู่ในหอคณิกา
ข้ามาขายประกันมั้งลุง!
แต่เพื่อแผนการ เราจะด่าดุเดือดเช่นนั้นมิได้
สือโถวเผยอปาก แอ่นเอวเหมือนพวกตัวร้ายที่ชอบอ่อยพระเอกในการ์ตูน “ข้าเป็นเพียงคณิกาของที่นี่เจ้าเค่อะ
เห็นคุณชัยย์น่าจะเหงา เลยอยากปลอบจายยยย คริ คริ”
“...”
คนหล่อทำหน้านิ่ง ไม่ขอแปลสายตาอีกฝ่ายละกัน เพราะแม่งด่าตูว่าบ้าอยู่ในใจแน่ๆ
“คุณชายเรามีคนดูแลแล้ว เจ้ากลับไปซะ”
“อุ้ยต้ายตาย ว้ายตายแล้ว” ยกมือขึ้นปังริมฝีปาก ก้าวเข้าไปหาร่างสูงอย่างมีจริตจะก้าน
ผิดกับในใจที่ได้แต่ร้องลั่น อย่าฟันลงมาเชียวนะโว้ยลุงงงงงงง
“ถ้าท่านหมายถึงน้องเสวี่ยละก็ นางคงใช้เวลาเตรียมตัวอีกนานเลยล่ะเค่อะ
ให้ข้าดูแลท่านเถอะ คุณชัยย์”
“...” ยังคงนิ่งเป็นศิลา เอ่อ พี่แกคงไม่ได้ตายไปแล้วหรอกใช่มั้ย
นิ่งเกิ้น!?
ดวงตาคมเข้มหรี่ลงจนเขารู้สึกร้อนๆหนาวๆ ในที่สุดศพ เอ้ย
คุณชายหลิงก็ยอมเปิดปาก
“รำคาญ”
...รบกวนปิดปากต่อไปเถอะ เย็บมันเลยก็ได้!
คุณชายหลิงทำท่าจะจากไป ด้วยความที่กลัวแผนจะล่ม มือจึงไปก่อนสมอง
สือโถวคว้าแขนชายหนุ่มมากอดแน่นลืมความวาวของคมดาบเสียสิ้น
วินาทีนี้ข้าต้องได้ผู้ชายคนนี้โว้ยยยยยยย!!!
“เดี๋ยวก่อน! หากท่านมากับข้าภายในห้านาที
เรามีบริการเสริมเล่นดีดพิณพร้อมชาชั้นดี ยัง ยังไม่เพียงเท่านั้น อาหารหอมกรุ่นจะถูกเสริมถึงเตียงท่านด้วย!!”
พูดจบสือโถวเป็นอันชะงักเอง เอ๊ะ เหมือนขายตรงไปมั้ยวะ...
เออช่างแม่มเถอะ!
“เจ้า! ปล่อยคุณชายนะ!!”
ก่อนที่สือโถวจะถูกแยกร่างเป็นสองท่อน คุณชายหลิงก็ยกมือขึ้นห้าม
เหล่าพี่บึ๊กทั้งหลายโค้งตัวลง เก็บดาบลงในฝักพร้อมเพรียง
คุณชายหลิงก้มลงสบตากับเขา สือโถวพลันสะดุ้งสุดตัว
กำลังจะปล่อยมือแต่นิ้วเรียวยาวกลับเชยหน้าเขาขึ้นก่อน
สายตาร้อนแรงจนผิวหน้าเขาแทบทะลุ
ฮัลโหลคุณชาย หน้าข้ามันแดกซ์ไม่ได้นะขอรับ
“เอาสิ”
“???”
อะไรเอา จะเอาอะไร รบกวนช่วยพูดภาษาคนมากกว่านี้ที
สือโถวไม่เข้าใจ แต่เหมือนเหล่าขี้ข้า แฮ่ม ข้ารับใช้จะแปลออก
ชายเมื่อครู่เพียงเบิกตากว้าง รีบเปิดทางให้ “ยังไม่รีบพาคุณชายไปอีก! คุณชายเลือกเจ้าแล้วไง!”
“หะ??” เขามองคุณชายหลิงอย่างไม่เชื่อสายตา เฮ้ย มุกจีบผู้ชายแบบเซลล์ขายตรงได้ผล!?
“ยังจะมามัวงงอีก นำทางสิ!”
“เอ๊ะ? เอ่อ เจ้าเค่อะ ทางนี้เลยเจ้าเค่อะ คุณชัยย์”
ไม่รอช้า เขาจูงคุณชายหลิงให้ตามมายังห้องที่จัดเตรียมไว้ โดยมีผู้คุ้มกันตามมาเป็นพรวน
สือโถวเม้มปากแน่น
พามาได้แล้ว!!
แผนขั้นที่หนึ่งสำเร็จ!!
...ปัญหาคือระหว่างรออาจารย์ที่รักวางเพลิง
ตูต้องทำอะไรวะเนี่ยยยยยยยยยยยย
คังซือหานแฝงตัวเข้ามาเป็นบ่าวรับใช้ในหอ
ร่างกายถูกเปลี่ยนให้เป็นคนหนุ่มอีกครั้ง แม้ตนจะยังสงสัยว่าทำไมร่างกายเหมือนมีพลังเพิ่มขึ้น
แต่สถานการณ์ช่วยยัยงูโง่สำคัญเกินกว่าที่จะมาใส่ใจ
“สรุปคนที่ได้ปีศาจนั่นไปคือคุณชายหลิงล่ะ!”
“เอ๋ ช่างเร็วนัก ว่าแต่ประมูลไปเท่าไหร่รึ?”
“สองหมื่นตำลึงทอง!!”
“ว่าไงนะ!? มากถึงเพียงนั้นเชียว คุณชายหลิงผู้นี้คือใครกัน”
บ่าวอีกคนส่ายหัว ไม่รู้เหมือนกัน คังซือหานถือโอกาสที่ทั้งสองคนเผลอ ย่อนระเบิดเวลาลงในหีบ
ใช้ผ้าคลุมทับไว้อีกหลายชั้น แสร้งทำเป็นตั้งใจจัดของ
แผนขั้นแรกสำเร็จ คังซือหานก้มหน้าแทรกตัวออกจากห้องเก็บของ
มุ่งตรงไปยังห้องของเสวี่ยอิง
ทันทีที่ร่างซอมซ่อในชุดคนงานผ่านพ้นเสาต้นใหญ่
ร่างนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยคุณชายเงินหนาแสนเสเพล คังซือหานสะบัดพัดหัวเราะอดสู
ถ้าเป็นเมื่อก่อนแค่กระดิกนิ้ว เรื่องทุกอย่างก็จบลงแล้ว
ไหนเลยต้องมาเสียมาเวลาทำให้มันยุ่งยากซับซ้อนเช่นนี้
หวังว่าอาสือจะล่อคุณชายหลิงอะไรนั่นสำเร็จนะ
ข้าเชื่อมั่นในความเป็นชะนีในตัวเจ้าอยู่นะ ศิษย์รัก!
สือโถวเหงื่อแตกพลั่กอยู่ในห้องนอนสุดอลังการ
เกิดความเงียบแฝงด้วยความกดดันปกคลุมพวกเขาทั้งสอง เอ่อ
ปกติแล้วนางคณิกาต้องทำอะไรก่อนวะ เล่นหมากฮอต? จับมือกันเต้นรำ??
“กินข้าวก่อนมั้ยเจ้าเค่อะ ขุ่นชัยย์”
ผายมือไปยังอาหารมากมายบนโต๊ะ พี่แกยังคงยืนนิ่งเป็นศพเช่นเดิม
“อ่ะ โฮ้ะๆๆๆๆ” ยกมือปิดปากหัวเราะ อย่าถามว่าหัวเราะทำไม
เพราะข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน โฮกกกกก ชีวิต!!
“...”
“...”
เดดแอร์
“น้ำชามั้ยเค่อะ?”
“...”
“...”
แกไปลงโลงเถอะ นี่คือคำที่เขาอยากจะพูดมาก
ความตื่นเต้นเมื่อครู่ดิ่งทะลุดินออกนอกชั้นอวกาศ คือถ้าหล่อแต่มึนเยี่ยงนี้
หญิงก็ไม่ไหวนะค้า!
“...อย่างน้อยนั่งลงก่อนก็ดีนะ”
“เหน็บไม่กินปากแล้วเหรอ”
“หะ?”
ฟึ่บ!
คุณชายหลิงพุ่งเข้ามาประชิดตัวในก้าวเดียว เขาผงะไปด้านหลังด้วยความตกใจ
ไม่ทันที่จะได้ถอยหนีก็โดนเหวี่ยงลงเตียงดังตุบ
“อุ๊ก!” อย่าคิดว่าโดนเหวี่ยงหน้าทิ่มแล้วจะฟินเหมือนนางเอกในหนัง
สือโถวถึงกับจุกงอตัวเป็นกุ้ง “ทำบ้าอะไรของเจ้-“
แควกกกกกกกกกกกก
เสื้อสีแดงสุดอลังบนตัวถูกฉีกเป็นทางยาว สือโถวทำหน้าช็อกโลก
มองคนเหนือร่างตาแทบถลน
สองแขนแกร่งยันกับเตียงกักขังเด็กหนุ่มไว้ใต้ร่าง
คุณชายกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะโฉบหน้าลงมาเหมือนตะบบเหยื่อ สือโถวร้องลั่น
ดันใบหน้าหล่อเหลาไว้ทันท่วงที
“จะ ใจเย็นคุณชาย! เรายังไม่ได้แนะนำกันเลยนะเจ้าคะ!!” มันจะมีปัญหาตอนครางชื่อ เอ้ย! ไม่ใช่สิ
ข้ายังไม่พร้อมต่างหาก!!
“ข้าไม่ได้อยากรู้จักเจ้า”
เออดี!
ตูเองก็ไม่ได้อยากรู้จักเอ็งเหมือนกันละเว้ย
ไหนๆเราสองคนก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกันเช่นนี้
เอาเป็นว่าเราแยกย้ายกันกลับบ้านกลับช่องไปนอนดีหรือไม่พี่ชาย
แควกกกกกกก
ระหว่างที่สือโถวแต่เหม่อ
มือใหญ่จัดการฉีกเสื้อเขาอีกรอบ เด็กหนุ่มร้องจ้าก ยกมือปิดอกอัตโนมัติ เฮ้ย
ถ้าฉีกแบบนี้แล้วล่ะก็
ตุบ
อะไรบางอย่างร่วงหล่นจากอก ตกลงเตียงนุ่มเสียงเบา
คุณชายหลิงหยุดการกระทำทุกอย่าง จ้องมองเจ้าสองก้อนนั้นอย่างงงงวย
ผิดกับสือโถวที่หน้าซีดเผือดปนเขียว
งานงอกแล้ว
“นี่มัน...”
นมปลอมหลุด!!!
ปึก
เสียงแปลกประหลาดหน้าห้องทำให้เสวี่ยอิงต้องขมวดคิ้ว นางลุกขึ้นยืน
ยังไม่ทันจะเดินเข้าไปดู บานประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมร่างของบุรุษท่าทางเสเพลคนหนึ่ง
เสวี่ยอิงตะลึง ก่อนจะยกมือตั้งท่าเตรียมโจมตี “เจ้าเป็นใคร!?”
บุรุษผู้นั้นหรี่ตาลง ยกพัดขึ้นปิดใบหน้าซีกล่าง
“แหม เล่นตัวจังนะ อยากรู้เสียจริงว่าหากคนตรงหน้าเจ้าเป็นคุณชายหลิง
ไม่ใช่ข้า เจ้าจะทำเช่นไร”
“ไม่ว่าเป็นใคร เราก็พร้อมจะสู้!”
นางคิดไว้แล้วว่าหากเจอคนผู้นั้น จะจัดการเชือดคอเขาซะ! ถึงอาจจะโดนฆ่าตายตอนหลังก็ตาม
“...ขอให้มันจริงเถอะ”
เสวี่ยอิงนิ่งไป สมองพลันจับเรื่องราวเข้ามาปะติดปะต่อเข้าด้วยกัน
เริ่มจากอาสือที่แต่งเป็นนางคณิกา... ไหนจะชายหนุ่มผู้ยียวนคนนี้
“เจ้า หรือว่า คังซือหาน???”
“รู้แล้วก็ตามออกมา เวลามีไม่มากหรอกนะ”
“จะ เจ้า จะ จริงหรือ?” คังซือหานผู้นั้น...ยอม...มาช่วย...ข้า?
ปีศาจงูยังยืนนิ่งน้ำตาคลอไม่หาย คังซือหานพลันรู้สึกผิดปนอ่อนใจ
เขายกมือขยี้หัวตนเองจนไม่เป็นทรง
“เออ ข้าเอง คังซือหานสุดหล่อผู้นี้เอง พอใจยัง!”
“อ่ะ อื้ม”
หมับ
คังซือหานคว้ามือนุ่มนิ่มลากออกไปด้วยกัน อีกไม่นานระเบิดจะทำงาน
ต้องรีบหนีก่อนเพลิงไหม้จะลุกลามไปทั่ว
เหลือบมองสตรีข้างตัว นางไม่รู้หรอกว่าเขาต้องพยายามแค่ไหน
ถึงจะยอมก้าวออกจากความรงจำข่มขืนเน่าเหม็นพวกนั้นมากุมมือนางไว้เช่นนี้
ต้องแอบขอบคุณท่าทีจริงจังของสือโถวที่ทำให้เขาตัดสินใจได้ง่ายขึ้น
กระชับมือให้แน่นกว่าเดิม
ข้าจะไม่ปล่อยมือคู่นี้ไปอีกแล้ว
ต่อให้ลูกศิษย์เขาชอบนางก็ตาม
อย่างเจ้าจงไปนอนอยู่ใต้ร่างผู้ชายพวกนั้นเสียเถิดนะ อาสือ!!
ดวงตาสีดำจ้องมองสองก้อนนั้นอย่างสงสัย
นิ้วเรียวยาวคีบมันขึ้นมาระดับสายตา สือโถวหน้าแดงเถือกจนแทบระเบิด
รีบคว้าสองก้อนนั้นมากอดแนบอก
“มองอะไรไม่เคยเห็นนมปลอมเหรอวะ! อุ๊บ!!”
ตะบบปากตัวเองทันที วะ เวร ลืมดัดเสียง!
“เอ่อ คะ คือว่า”
คุณชายหลิงเหลือบมองท่อนล่าง สือโถวมองตามสายตานั้น ไม่ทันจะได้ห้าม มือใหญ่ก็ตะบบลงจุดยุทธศาสตร์ของเหล่าบุรุษดังหมับ !
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“อือ ผู้ชาย”
“ถะ ถ้ารู้แล้วก็เอามือออกปะ- จ้ากกกกก อย่าสอดเข้าไปนะ!!!”
ทิ้งนมปลอมอย่างไม่ใยดี เขาพยายามจับมือนั้นไม่ให้ซนกว่าที่ควร
น้ำตาหวิดจะไหลอยู่ร่อมร่อ ข้าแตะก้านคอไอ้หมอนี่เลยได้มะ!?
เชือดมันทิ้งได้เลยรึเปล่า!? ไม่สนแผนแม่มแล้ว!!
“บอกมา”
“อะ อะไร”
“เจ้าเป็นใคร” ฉับพลันฝ่ามือก็เปลี่ยนมาคว้าคอเด็กหนุ่มแทน
คุณชายหลิงโน้มหน้ามาจนปลายจมูกชนกัน “ปลอมตัวเช่นนี้ มีจุดประสงค์อะไร”
อึ่ก หะ หายใจไม่ออก
“มาฆ่าข้า?”
ดวงตาที่เคยง่วงซึมเปลี่ยนเป็นดุร้าย สือโถวส่ายหัวพรืด
ขอคืนคำนั้นให้ทั้งดุ้น
ข้าว่าเจ้าต่างหากล่ะมั้งที่จะเป็นฝ่ายฆ่าข้าเนี่ย!
นึกถึงเหล่าผู้คุ้มกันน่ากลัวหน้าห้อง
สมองเด็กหนุ่มพลันแล่นรวดเร็ว น้ำตาไหลพรากโดยไม่ต้องสั่ง “คะ คือว่าข้าแอบชอบท่านมานานแล้วขอรับ!!”
“แล้วไงต่อ”
“หะ?” ท่าทางไม่เดือดร้อนใจของชายหนุ่มทำให้สือโถวหน้าเหวอ
ก่อนจะรีบดึงสติตัวเองกลับมาตอแหลต่อ “อ่ะ เอ่อ พอเห็นว่ามีโอกาสหาได้ยาก
เลย...ดักจับแด- ไม่สิ ใช้กลยุทธยั่วยวนให้ท่านตกเป็นเมี- แฮ่ม ตกเป็นของข้า”
คุณชายหลิงจ้องใบหน้าของสือโถวนิ่ง
ในขณะที่เขากำลังแผ่เมตตาให้สุดหล่อเป็นครั้งที่ร้อย เจ้าตัวถึงยอมปล่อยมือ
“อย่าให้รู้ว่าโกหก”
สือโถวกลืนน้ำลายดังเอื้อก ตัวตูนั้นตอแหลตั้งแต่ต้นจนจบเลยว่ะคุณ!
เขาฉีกยิ้มอ้อนให้คนเหนือร่าง แอบผลักอกกว้างไปในที
“เอ่อ เรื่องก็เป็นเช่นนี้แล เรามานั่งคุยกันดีกว่านะขอรับ”
ข้าเป็นผู้ชายเช่นนี้ ท่านคงนอนกับข้าไม่ลงแล้วมั้ง?
“ทำไมต้องคุย”
“หา? ก็เพร-“
“ต่อ”
จบคำพูดริมฝีปากเย็นเชียบก็ทาบลงมา เขาเบิกตากว้าง
รีบเม้มปากแน่นไม่ยอมให้อีกฝ่ายรุกราน ส่งเสียงประท้วงในลำคอ แต่คุณชายหลินกลับไม่สนใจ
ร่างสูงใหญ่โถมเข้ามาจนสือโถมจมมิดในอ้อมกอด
มือใหญ่คอยดึงเศษเสื้อผ้าให้พ้นจากเด็กหนุ่ม
จนตอนนี้เหลือเพียงเศษผ้าตรงเอวที่สือโถวยื้อไม่ห่าง
“อื้อ! อื้อ!!”
สือโถวพยายามดิ้นหนี
รู้สึกแสบร้อนที่ริมฝีปากเนื่องจากอีกคนกัดทึ้งอย่างเอาแต่ใจ เหมือนหงุดหงิดที่เขาไม่ยอมเสียที
นัยน์ตาของสือโถวเข้มขึ้น เล่นกันขนาดนี้ อย่าหาว่าข้าโหดก็แล้วกัน!
เขาเดินสายวรยุทธเต็มที่ ก่อนจะออกแรงผลักอกคุณชายหลิงสุดแรงเกิด
ปึก
“!!”
สือโถวอ้าปากค้าง ไม่เพียงแต่ไม่สะเทือนยังมีหน้ามายักคิ้วให้เป็นเชิง
‘กระจอกว่ะ’ ใส่อีก!!
เรือหายแล้วอาจารย์ เสือที่ท่านให้ข้ามาล่อดันมีวรยุทธ์!!
งั่ม
“อั่ก”
ชายหนุ่มกัดเข้าซอกคอเขาเต็มแรง ความเจ็บระดับเดียวกับหลี่หลงตอนหิวข้าว
พวกเจ้าเป็นพี่น้องกันเหรอวะหะ!!
คุณชายหลิงแลบลิ้นเลียริมฝีปาก
เลือดของเจ้านี่... อร่อยกว่าที่คิด
เด็กหนุ่มพยายามสาดวรยุทธ์ที่มีทั้งหมดใส่คนเหนือร่าง
แต่อีกคนกลับปัดมันออกอย่างง่ายดาย เหมือนกำลังหยอกเล่นกับหมาที่บ้าน
สือโถวกัดฟันกรอด จะเก่งไปไหนวะ อ้ากกกกกก
แฮ่ก แฮ่ก
“หมดแรง?”
ปวดขี้มั้ง ไอ้บ้า!!
สือโถวนอนเหงื่อโทรมกาย หอบหายใจแฮ่กอยู่บนเตียงกว้าง ยกมือชูขึ้นยอมแพ้
“พะ พักยกก่อน”
“ไม่”
“เดี๋ยว! อ๊ะ อื้อ”
ชายหนุ่มโถมลงมาอีกรอบ
เสื้อผ้าบนตัวที่หลุดลุ่ยจากการต่อสู้เมื่อครู่เสียดสีกับเนื้อตัวเปลือยเปล่าของสือโถว
จนทำให้เกิดอารมณ์น่าตายออกมา เขากัดฟันข่มเสียงที่ไม่ควรจะเกิด
จิกนิ้วลงบนท่อนแทนแกร่งที่เคลื่อนตัวพริ้วไหว
“อะ ไอ้ อึ่ก บ้า งือออ”
มันก้ำกึ่งระหว่างอยากสมยอมกับผลักไส
ผู้หญิงในตัวเขาร่ำร้องว่าเอาเล้ยยยยยยยยย ปล้ำข้าเลยสุดหล่อ!
แต่สือโถวกลับถีบหน้าร่างชะนีในใจ
บังคับให้เขาถอยหนี พร้อมยึดมั่นในสายทางคุณป้าวัยสี่สิบอัพต่อไป!
ยิ่งปล่อยเวลาไปยิ่งอยากร้องไห้
ไอ้ท่านอาจารย์ที่เคารพ ข้ารู้ว่าท่านแก่ใกล้ลงโลงอีกไม่กี่วัน
แต่ช่วยเร่งมือวางเพลิงให้เร็วกว่านี้ได้ม้ายยยยยยยยย ควิกลี่พลีส มายเซนเซย์!!
ลูกศิษย์กำลังจะเดินทางสายใหม่
ที่แม้แต่โลกก็ยังไม่เข้าใจละนะ!?
บึ้ม!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
“ไฟไหม้!!”
“หนีเร็ว อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก”
ใจที่แทบหมดไฟ ลุกขึ้นโชนอีกครั้ง อ้ากกก ไฟมาแล้วโว้ยยยย มายเซนเซย์
ยูแคนดูอิต!!
(you can do it)
ความวุ่นวายกระจายไปทั่ว ดูท่าตาแก่จะวางเพลิงแรงไปนิด
สือโถวที่กำลังตื่นเต้นเป็นอันต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อรู้สึกเจ็บแปลบปนวาบวามที่แผ่นอก
เขาก้มลงมองเห็นกลุ่มผมสีดำยังคงแนบไม่ห่าง
สือโถวสูดลมหายใจลึก ออกแรงดันหัวคุณชายหลิงออก
“ไฟไหม้นะเว้ยท่าน!!!”
ไฟร์เอออออออออออร์อ่ะ เข้าใจมั้ยหา!? ยังมีอารมณ์มาซุกนมแบนๆของข้าอีก!
ดูดไปก็ไม่มีนมออกมาให้เจ้าดื่มหรอกเฟ้ย!
“เดี๋ยวพวกนั้นจัดการเอง”
พวกนั้นที่ว่าคงเป็นเหล่าคุณลุงทั้งหลาย
แต่ขอประทานโทษเถอะสุดหล่อ ต่อให้ลุงแกเป็นอวตาลของนักดับเพลิงกลับชาติมาเกิด
ข้าก็ไม่วางใจอยู่ดีเว้ย!!
ฟึ่บ แควกกกก
...เปล่าเปลือยโดยสมบูรณ์...
ดี ดีมาก ชาติก่อนอยากให้มีผู้ชายมาฉีกทึ้งเสื้อแบบนี้
หมาสักตัวยังไม่โผล่ พอชาตินี้ได้มีโอกาสทั้งที ทำไมดันเกิดในสถาณการณ์ย่างสดด้วยฟร่ะ!
ตึง! ตึง!
“คุณชายหลิงขอรับ ไฟลามขึ้นมาถึงชั้นบนแล้ว!!”
ฮัดช่า เป็นไงล่ะ แม้แต่เหล่าอวตาลนักดับเพลิงก็ช่วยไม่ได้ เห็นมั้ย!?
“พวกเจ้- อึ่ก”
ตึง
โครม!!
สือโถวใช้โอกาสที่คุณชายหลิงเผลอ
ยันเท้าเข้ากับหกลอนน่าอิจฉานั่นเต็มแรง
จนร่างสูงกระเด็นตกเตียงกลิ้งไปจนเกือบถึงหน้าประตู เหล่าผู้คุ้มกันด้านนอก
พอได้เย็นยินเสียงโครมครามก็พังประตูเข้ามาทันที พวกเขาเห็นเพียงปลายเศษผ้าสีแดงที่กระโดดลงหน้าต่างไป
“ไม่ต้องตาม”
ทหารแต่ละคนชะงักกึก หันไปคำนับให้กับคุณชายหลิงที่ลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นที่เสื้อผ้า
ไร้บาดแผลแม้แต่แมวข่วน
ชายวัยกลางคนผมสีดอกเลารีบเข้ามาประชิด
“ไฟลามมากแล้ว รีบไปจากที่นี่เถิดพะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”
‘คุณชายหลิง’ เหลือบมองบานหน้าต่างเพียงเสี้ยววินาที
ก่อนจะพยักหน้าหมุนตัวออกจากห้องตามด้วยเหล่าทหารองค์รักษ์มากมาย
ความวุ่นวายและเปลวเพลิงไม่สามารถแตะชายหนุ่มได้แม้แต่ปลายเส้นผม
ขบวนยังคงก้าวเดินราวกับกำลังชมสวนหลังบ้าน จนกระทั่งออกมาอยู่ข้างนอกหอ
นั่งไขว้ห้างบนรถม้าจิบชาที่ชายวัยกลางคนรินให้
“สืบด้วย”
“พะย่ะค่ะ” ตนเข้าใจความหมายของเจ้านายดี จู่ๆเกิดระเบิดขึ้น
ต้องมีเบื้องลึกแน่นอน ไม่แน่ว่าอาจจะเกี่ยวกับกลุ่มกบฎ...
“น้องสิบ”
หัวหน้าองค์รักษ์รีบดึงสติของตนกลับมา
รายงานข่าวที่ไปสืบในหออาภรณ์ให้นายเหนือหัวฟัง “ยังมีชีวิตอยู่ขอรับ”
“อืม” ชายหนุ่มจิบชาอึกหนึ่ง นัยน์ตากลับมาง่วงงุนเช่นเดิม “ฆ่าซะ”
“รับด้วยเกล้าพะย่ะค่ะ”
คุณชายหลิงยกท่อนแขนที่มีรอยข่วนทั้งสิบขึ้นมาดู รอยยิ้มหายากผุดขึ้นมาบนใบหน้าหล่อเหลา
บางที... การออกมาเที่ยวนอกวัง ก็ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด
.................................................100%.............................................
เเถ่น เเถ๊นนนนนนน เปิดตัวผู้ชายคนใหม่ สไตล์มึนชีวิต ขี้เกียจสันหลังยาว เน้นการกระทำมากกว่าคำพูด (??)
คุณชายหลิง
"นมปลอมคืออะไร...?"
ความคิดเห็น