คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : ย้อนยุค 31 (ภาคออกท่องยุทธภพ) : อยากได้ลูกเสือ ต้องถีบอาสือไปล่อพ่อเสือมันออกมา
ย้อนยุค 31
อยากได้ลูกเสือ
ต้องถีบอาสือไปล่อพ่อเสือมันออกมา
ความเงียบปกคลุมสองศิษย์อาจารย์
แต่ละคนมีเรื่องติดค้างอยู่ในใจ
จนมองข้ามความผิดปกติของอีกฝ่ายไปเสียสิ้น เถ้าแก่มองทั้งสองคนอย่างลังเล
คนพวกนี้ไม่คิดจะพูดอะไรกันหน่อยหรือ ฉไนถึงได้เดินทะมึนราวกับจะไปเชือดคอคนเช่นนั้น
โดยเฉพาะคุณลุงหน้าหนวด
เจ้าพึ่งไปฆ่าคนมารึ!?
หลังจากพาแขกหน้าตาบอกบุญไม่รับเข้าห้องพักเรียบร้อย
เถ้าแก่จึงสะกิดแขนคนหน้าหนวด
"พี่ชายมาร่วมงานประมูลเหมือนกันหรือขอรับ"
เถ้าเเก่ถูมือไปมาด้วยท่าทางกักขะ
ดวงตาลึกโหลกหลุกหลิก สือโถวเลิกคิ้ว "งานประมูล?"
"ใช่ขอรับ
งานประมูลซื้อครั้งเเรกของเเม่นางเสวี่ย"
กึก
สองศิษยือาจารย์ในห้องชะงัก
ในใจของคังซือหานบังเกิดลางสงหรณ์ไม่ดีขึ้น อย่าบอกนะว่า...
สือโถวพลันมีสติ ก้าวเข้าประชิดร่างผอมโซ
"เเม่นางเสวี่ยที่ว่ามีลักษณะอย่างไร!"
"ใจเย็นสิพี่ชาย" เห็นเเขกมีท่าทีสนใจ
เถ้าเเก่เเลบลิ้นเลียริมฝีปากเเห้งผาก
"เเม่นางเสวี่ยเเห่งหอหมู่อาภรณ์ว่ากันว่ามีเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน
นัยน์ตาสีชมพูหายาก นอกจากนี้นะ..."
ร่างผอมโซโค้งเข้ามาใกล้
มองซ้ายมองขวาก่อนจะกระซิบเสียงเบา
"นางคือปีศาจงูล่ะ!"
เสวี่ยอิง
คังซือหานเผลอกัดฟันกรอด ยัยบ้า จะโง่ก็มีขอบเขตหน่อย!
"เริ่มประมูลเมื่อไหร่"
"เย็นนี้ขอรับ"
"อืม"
สือโถวครางในลำคอ
ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นเถ้าเเก่ยืนนิ่งไม่ยอมออกจากห้อง "มีอะไรอีก"
"เอ่อ คือว่า" เถ้าเเก่ถูมือ
เด็กหนุ่มบางอ้อ
"จะเอาเงิน?"
เถ้าเเก่หัวเราะเเห้งๆ เเหม
ข้าบอกท่านละเอียดขนาดนี้ ไม่คิดจะตอบเเทนกันหน่อยหรือ
สือโถวหักมือ "มีเเต่ตีนน่ะจะเอามั้ย
ถ้าไม่ก็ไสหัวออกไปได้เเล้ว!"
เเค่เงินเเดกข้าวยังเจียดเเล้วเจียดอีก
อย่าหวังว่าข้าจะมีเงินให้เจ้าเลย ไอ้กุ้งเเห้ง!!
"เอ๊ะ ตะ เเต่ว่า"
"ยัง ยังไม่ไปอีก!!"
"ไปเเล้วขอรับพี่ชาย ข้าไปเเล้ว!!"
ร่างผอมโซรีบวิ่งออกจากห้อง
มีบริการปิดประตูห้องให้เสร็จสรรพ สือโถวคลายหมัดลง
เด็กหนุ่มเหลือบมองอาจารย์ที่นั่งนิ่งผิดจากตอนเเรก
"จะไปช่วยมั้ย?"
"...ไม่"
"ตามใจ"
สือโถวคว้าดาบออกจากห่อผ้า คังซือหานเด้งตัวขึ้น
"อย่าบ้าอาสือ หอนั่นมีเเต่คนใหญ่คนโต ยังไม่รวมถึงคนคุ้มกันที่เยอะเหมือนมดนั่นอีก
เจ้าช่วยนางไม่ได้หรอ-"
"ข้าชอบนาง"
เด็กหนุ่มเอ่ยเเทรกคังซือหาน
ชายชราผงะไปชั่วครู่ก่อนยิ้มดูเเคลนศิษย์
"เจ้าลืมไปเเล้วรึเปล่า
ว่าเจ้าเป็นผู้หญิง"
"เคยเป็น ต่างหาก
เพื่อนางเเล้ว...ข้า..."
สือโถวสบตากับคังซือหาน ดวงตาฉายเเววจริงจัง บ่งบอกว่าตนเองเอาจริง
"ข้าจะเป็นผู้ชายที่สามารถดูเเลนางได้
เป็นคนที่นางยินยอมจะพักพิงยามลำบาก"
"..."
รอยยิ้มยียวนเริ่มหายไปจากคังซือหาน
"ข้าจะไม่ปล่อย...
ให้นางต้องลำบากอยู่ที่นั่นเด็ดขาด"
ปัง
คังซือหานมองประตูที่ปิดลงด้วยสายตาสับสน
มือเหี่ยวย่นกำเเผ่นอกเเน่นจนเสื้อยับยู่ยี่ เขาหัวเราะกับตัวเอง เเปลกชะมัด
ทำไมในเวลานี้ ข้าถึงได้อึดอัดขนาดนี้กันนะ
ดวงตาภายใต้กลุ่มผมหยักศกมองเข้าไปยังหออาภรณ์ที่ว่า
กลุ่มคนในชุดหรูหรามากมายเข้าออกบานประตูใหญ่โตสีแดงไม่ขาดสาย
สือโถวแนบร่างเข้ากำแพงมากกว่าเดิม ประหนึ่งว่าตนคือตุ๊กแกที่มาขอส่วนบุญชาวบ้านเขาอยู่
ในเมื่อเป็นสไปเดอร์แมนแล้วเป้ก ข้ามโนว่าเป็นตุ๊กแกแทนก็ได้เว้ย
เผื่อสถิติการถูกพบตัวจากสามวินาทีจะเพิ่มเป็นห้าวินาทีบ้างอะไรบ้าง!
สองตาสอดส่องหาช่องว่างในการลอบเข้าไป
สมองก็พยายามมโนภาพยนต์หลายเรื่องที่เคยดู บ๊ะ ทำไมในหนังมันดูง่ายจังวะ
ชีวิตจริงนี่ถ้าพุ่งเข้าไปแบบพระเอกนี่มีหวังโดนหมีป่าหน้าประตูฟันขาดเป็นสองท่อนตั้งแต่หัวยันหว่างขาอ้ะ
คิดแล้วสยิว เอ้ย สยองวูบวาบเลยตู
“หนอย ไอ้งูไม่มีจมูก ข้าว่าแล้วเชียวว่าเจ้ามันตัวโกงใช้แล้วทิ้งจริงๆ!!”
ผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์เล่นขายเสวี่ยอิงเข้าหอนางโลมเฉยเลย
ไอ้ท่านอาจารย์ก็เหมือนกัน จะเย็นชาไปไหนวะ
ปึก
“แอ้ก!”
“นินทาครูบาอาจารย์มันบาปนะหนู”
สือโถวลูบหัวที่ปวดตุบๆ เด้งตัวยืนตรงหลังจากโดนตบหัวทิ่มจากด้านหลัง
เขาเบิกตากว้างจนแทบถลนเมื่อเห็นอาจารย์ตัวเป็นๆ (?) ยืนกอดอกพิงกำแพง
“อาจารย์???” มาได้ไงวะ! ผู้ใดซัมมอนท่านมา!?
“มีแผนแล้วเหรอ จะเข้าไปช่วยชาวบ้านเขาน่ะ”
“แน่นอน!!” สือโถวทุบอกตัวเองดังตุบ “บุกเข้าไปให้เร็วที่สุด
อุ้มเสวี่ยอิงหนีออกมา จบปิ้ง!!”
“จบชีวิตเจ้าด้วยน่ะสิ ไอ้เด็กบ้า!!”
คังซือหานอยากจะใช้ไม้เท้าฟาดหัวลูกศิษย์ตัวเอง
เผื่อความมึนจะไหลออกทางหูบ้าง นี่มันไม่เรียกว่าแผนแล้ว
แม่มคือการเอาคอไปให้พวกนั้นปั่นเล่นมากกว่า!
สือโถวปาดน้ำลายของคังซือหานออกจากหน้า
“ล้อเล่นน่า กำลังคิดอยู่”
ลอบเข้าไปในหอนางโลมที่ใหญ่ที่สุดของเมืองนี้...
แถมพลทหารมีเพียงตัวตู กับอาจารย์ที่แก่ใกล้ลงโลง (เสียงเบา กลัว’จารย์ได้ยิน)
คิดยังไงก็ไม่ไหว
ขืนให้อาจารย์ไปตบตีกับชาวบ้านก็กลัวกระดูกจะเคลื่อนออกจากกันไปซะก่อน
คงซือหานหรี่ตาลง
“ข้ามีแผน”
“แผนอะไรท่านอาจารย์?”
“เคยได้ยินแผนล่อเสืออกจากถ้ำมั้ย
เราจะทำการชิงตัวเสวี่ยอิงหลังจากนางถูกประมูลเสร็จ ข้าสืบมาแล้วว่าช่วงนั้นจะเป็นเพียงช่วงเดียวที่ไม่มีใครเฝ้า”
“ไอ้ชิงตัวอ่ะเข้าใจ แต่จะชิงยังไงนี่ต่างหากคือปัญหาโว้ย
ท่านอาจารย์ที่เคารพ!”
“บ๊ะ ฟังให้จบก่อนสิวะ”
คังซือหานตบหัวเด็กหนุ่มจนหน้าทิ่มอีกรอบ “ข้าจะวางเพลิง!”
“หะ หา!?”
“หึ หึ หึ คราวนี้อย่าว่าแต่คนเลย แม้แต่ผียังไม่อยู่! ใช้ช่วงวุ่นวายช่วยนางออกมา
ซึ่งข้าต้องการเวลาที่จะแอบวางเพลิง... อาสือเอ้ย”
“???”
“เราจำต้องมีตัวล่อเข้าไป”
ใบหน้าเหี่ยวย่นหันมาทางสือโถวอย่างหมายมาด เด็กหนุ่มกระพริบตา
ก่อนหน้าเหวอ ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ข้าเรอะ!?”
“ใช่แล้วขี้ข้- ศิษย์รักของข้า!!!”
“จะบ้าเหรอตาแก่!”
ขืนให้ข้าปลอมตัวเข้าไป ไม่ต้องพูดถึงชิงตัวคนงามกลับมาได้เลย
แค่เหยียบเข้าไปก้าวเดียวก็โดนจับโยนออกมาแล้วมั้ง!!!
คังซือหานแคะหูคล้ายรำคาญ “ฟังนะ แผนที่ข้าวางไว้น่ะคือ มีคนไปถ่วงเวลาไอ้เวรที่ประมูลชนะ
เจ้าเคยเป็นผู้หญิงมาก่อนน่าจะรู้วิธียั่วยวนผู้ชายมากที่สุด เพราะอย่างนั้น
เจ้านั่นแหละ!”
ได้ฟังเหตุผลแบบกำปั้นทุบดินของอาจารย์ตัวเอง
สือโถวอยากจะแขกหัวกับกำแพงให้เป็นลมสลบให้รู้แล้วรู้รอด
ใช่ว่าผู้หญิงต้องอ่อยผู้ชายเป็นมั้ย?
เมื่อก่อนเวลาเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์คือการอ่านการ์ตูน BL อีกหนี่งเปอร์เซ็นต์คือนอน
ข้าจะเอาเวลาไหนไปยั่วยวนผู้ชายวะ! ขนาดเกมโอโตเมะ* ข้ายังจีบไม่ติดเลยเหอะ
ถ้าจีบเป็นข้าคงไม่อยู่แบบโสดสนิทชนิดไร้มดตอมจนกระทั่งโดนรถชนเอวบิดไส้ทะลักแบบนั้นหรอกเว้ย
“อาจารย์ เผื่อท่านจะแก่จนหัวมันมีแต่ขี้เลื้อยอ่ะนะ” สือโถวพยายามนับหนึ่งถึงสิบ
อธิบายชายชราเสียงหวาน “ดูหนังหน้าข้า แถมยังสูงขนาดนี้
ท่านคิดว่าผู้ชายที่ไหนจะมาชมชอบ?”
มีแต่จะกรีดร้องโหยหวนน่ะสิ มีตัวอย่างให้เห็นตอนอยู่จวนเศรษฐีถมไป
“ไม่เป็นไร! กระเทยป่าอย่างเจ้าต้องมีคนหลงผิดสักคนมาชอบแน่ๆ!!”
ตบบ่าลูกศิษย์ตัวเองดังปุ๊! ยกนิ้วโป้งขยิบตาให้อย่างมั่นใจ
“...”
สือโถวทำหน้าเป็นอิโมจิสามขีด
ฆาตกรรมอาจาร์ยตัวเองนี่...ผิดศีลข้อไหนรึเปล่าวะ...
จบการวางแผนแบบไม่ถามความสมัครใจของผู้ร่วมแผนการ คังซือหานก็กระชากลากถูเขาแถ่ดๆมาหยุดอยู่หน้าร้านขายของชำแห่งหนึ่ง
ไม่พูดอะไรมากความก็จัดการถีบเด็กหนุ่มหนวดเข้าไป จัดการลอกคราบไม่มีเหลือ
ระหว่างที่โดนคุณป้าโกนหนวดให้ สามีนางก็อธิบายไปด้วยว่า แท้จริงแล้วร้านนี้คังซือหานเป็นเจ้าของแบบลับๆ
คอยประดิษฐ์ของแปลกประหลาดมากมายออกมาขายให้เหล่าคนรวยซื้อไปประดับเล่น
โอเค หมดข้อสงสัยไปหนึ่งว่าเงินเลี้ยงชีพลอยมาจากไหน แต่ว่าไอ้การมาโกนหนวดข้ามันจะช่วยให้ลอบเข้าไปง่ายขึ้นยังไงวะ!?
“เอ้านี่”
ชายชรายื่นก้อนนุ่มนิ่มสองก้อนมาตรงหน้า สือโถวรับมาพร้อมบีบเล่น “นี่อะไร?”
“นมปลอม”
“แค่ก!” สำลักน้ำลายทันใด
“ผลงานชิ้นเอกเชียวนา รับรองว่าเจ้านั่นแยกไม่ออกแน่”
“...” ข้าไม่ได้จะเอานมปลอมไปไถหน้าใครสักหน่อย จะเเยกไม่ออกทำเพื่อ!?
“อืมมม แต่งตัวเสร็จหมดแล้วใช่มั้ย?”
คังซือหานหันไปหาหญิงกลางคนด้านข้างที่ยืนกุมหน้าปลาบปลื้มผลของงานตนไม่หยุด
นางพยักหัวหงึกหงัก
ครืดดดด
สือโถวที่กำลังขยุ้มนมปลอมเล่นหันไปตามเสียง คังซือหานลากแผ่นทองแดงขนาดเท่าคนมาตรงหน้า
เงาที่สะท้อนยังกระจกทำให้เขาต้องอ้าปากค้าง
โคตรสวย!!!!
“นะ นะ นะ!?”
บนกระจกปรากฎภาพคนงามในชุดสีแดงปักดิ้นด้วยทอง คอเสื้อเปิดกว้างเผยไหล่เนียน
ที่เอวถูกคาดด้วยผ้าสีดำ ทำให้ดูอ้อนแอ้นน่าทะนุทะนอมเจือปนด้วยความเย้ายวน มีผ้าคลุมสีม่วงดำที่ลื่นไถลมากองอยู่ตรงข้อศอกอีกที
ผมหยักศกถูกปล่อยสยายลงปั้นเอว
มีเพียงปิ่นสีทองเกล้าไว้ครึ่งหัวอย่างหลวมๆ
นัยน์ตาสีดำสนิทถูกล้อมกรอบด้วยขนตาดกหนาแลดูเศร้าสร้อยน่าค้นหา
ที่ปลายหางตาถูกขีดด้วยสีแดงทอง จมูกโด่งรับกับริมฝีปากสีแดงสด โดยรวมแล้วเหมือนนางพญาที่พร้อมจะฉีกกระชากใจบุรุษทั่วหล้า
“แฮ่ม ปาดน้ำลายหน่อยก็ดีนะ อาสือ” เจ้าไม่อาย แต่ข้าอายนะเออ
คนบ้าอะไร น้ำลายไหล ตาเป็นรูปหัวใจใส่ตัวเอง!
“อะ อาจารย์” สือโถวลูบหน้าตัวเองอย่างหลงใหล “ข้าเอาคนในกระจกมาเป็นเมียได้มั้ยอ่ะ!!”
“ฮา ฮา”
คังซือหานหัวเราะหน้าตาย
“สุดยอดเลยอาจารย์ ท่านใส่อะไรในเครื่องสำอางเหรอ เอ๊ะ
หรือว่านี่เป็นหนังปลอม?”
“พอ พอ เลิกสติแตกได้แล้วอาสือ”
ชายชราโบกมือให้สองสามีภรรยาออกจากห้องไป หันมาจับเข่าคุยกับลูกศิษย์
“ฟังนะ เจ้าคืออู้อี้เอี้ยว คณิกาจากอีกหอที่ถูกส่งตัวมาช่วยงานหออาภรณ์ชั่วคราว
จำไว้ว่าพอเข้าไปต้องจับตาดูไอ้คนที่ประมูลชนะตาห้ามกระพริบ
สบโอกาสก็จับมันทำเมียซะ!”
“แค่กักตัวไว้ก็พอแล้วโว้ยท่าน แล้วนี่ชื่อบ้าอะไร
สาบานว่าตั้งใจคิดแล้ว!?”
“ทำไม ไม่พอใจอู้อี้เอี้ยวตรงไหน!!”
“ทุกตรง!!”
“ตบกันป่ะ กระเทย!”
“เอาเด้ จะสู้นมปลอมข้าหรอกห้ะ!”
เดี๋ยวได้มีการเอานมปลอมตบกระเด็น!!
แง่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ก่อนจะได้ตีกันก่อนออกศึก เสียงสวรรค์ก็เข้ามาแทรกคนทั้งสอง เถ้าแก่เนี้ยรีบเข้ามาแยก สือโถวกับคังซือหานฮึ่มแฮ่ใส่กันอีกสักครู่ ก่อนสะบัดหน้าไปคนละทาง
ชิ เสวี่ยอิงโดนของรึไง ถึงได้มาชอบตาแก่ปากเสียอย่างคังซือหาน
.
.
.
“ฮัลโหลลลลล ข้าอู้อี้เอี้ยวเจ้าเค่อะ
ยินดีที่ได้ทำงานร่วมกันนะจร้ายยยยยยยย”
“อ่ะ อ่า อืม”
“จะถอยหนีทำไมละจร้าย พี่สาวไม่ใจร้ายหรอกน้า มาให้จุ๊บหน่อย ม๊วบๆ!”
“ข้า ข้านึกได้ว่าลืมดับถ่านที่บ้าน ขะ ขอตัวกลับก่อนนะขอรับ!!”
บุรุษหน้ามนที่พึ่งเหยียบย่างเข้าร้าน
หมุนตัววิ่งออกไปภายในสามสิบวินาทีราวกับมีอสุรกายตามหลัง สือโถวชะงัก
คลายปากที่ห่อจู๋ อะไรวะ คนสวยอ่อยทั้งที ผู้ชายสมัยนี้อ่อนจังวะเฮ้ย!
“อู้อี้เอี้ยว”
เสียงเฉียบขาดของแม่เล้าดังจากด้านหลัง สือโถวแอบกรอกตาบน
ก่อนจะหันตัวไปยิ้มร่าเริงให้คนงามอายุเฉียดสี่สิบ
“ว่าไงฮ้า ขุ่นแม่”
“วันนี้เจ้าไล่แขกไปกี่คนแล้วหะ!!”
“เอ๋ ข้าเปล่านะเค่อะ ขุ่นชัยย์ทั้งหลายเขามีธุระต่างหาก แหม
วันนี้บุรุษเมืองนี้งานยุ่งจังเนาะ” ดูจากคนเมื่อกี้ได้ ลืมดับถ่านที่บ้านเงี้ย
โคตรอันตรายเลยว่ะคุณ
“ไม่ต้องมาเนาะเลย!” นางยกมือนวดขมับ
เดิมทีคิดว่ามีคนสวยขนาดนี้มาช่วยงาน หอต้องครึกครื้นกว่าทุกวันเป็นแน่ ฉไนถึงมีแต่คนวิ่งหนีจนหอนางแทบร้างแล้วเนี่ย!
“ข้าขอละ เจ้าช่วยเปลี่ยนไอ้ท่าทาง...”
ดวงตาหงส์เลื่อนขึ้นลงให้อีกฝ่ายตีความเอาเอง “เฮ้อ เจ้าไม่ต้องมาเรียกแขกหน้าร้านแล้ว
ไปช่วยงานประมูลด้านในไป!”
“เจ้าเค่อะ”
“แล้วห้ามไปเซ้าซี้คุณชายคนอื่นนะ ยืนนิ่งๆอยู่ข้างเวทีก็พอ”
ขอเพียงนางไม่เปิดปากพูด อย่างน้อยก็ตกคุณชายได้หลายคนจากความงามของนางแล้ว
แม่เล้าดีดลูกคิดในใจ
สือโถวย่อตัวลงอย่างมีจริตจะก้าน เดินเข้าไปอย่างว่าง่าย เขาแอบปาดเหงื่อบนหน้าผาก
ทำไมไอ้วิธีอ่อยเหยื่อตามฉบับนิยายมันไม่ได้ผลหว่า ข้าว่าก็ทำตามหมดแล้วนะ
ไอ้ทั้งออดอ้อนเป็นแมวน้อยเอย ทำเสียงยืดยาวงุ้งงิ้งน่าเอ็นดู
ไหนจะท่าสะบัดตูดสุดสะเด็ดนั่นอีก
หรือว่าผู้ชายโบราณจะไม่เข้าใจเสน่ห์ของสาวยุคสองพัน???
“อู้อี้เอี้ยว?”
“ข้ามาตามคำสั่งท่านแม่เจ้าค่ะ”
“งั้นหรือ” พี่สาวคณิกาด้านข้างพยักหน้า
นางพาเขาไปประจำที่ด้านล่างเวทียกสูงกลางห้องโถง สือโถวกวาดสายตาไปโดยรอบ
ข้างในหอมีระเบียงเปิดโล่งตั้งแต่ชั้นสองถึงชั้นสี่ให้เหล่าคุณชายได้ชะโงกหน้าดูสาวงามบนเวทีได้อย่างชัดเจน
เสาทุกต้นประดับด้วยผ้าดิ้นสีแดงชมพู กลิ่นหอมของดอกไม้อบอวนไปทั่ว
เวทีเป็นฐานแปดเหลี่ยม แต่ละมุมมีสาวงามยืนประจำที่เป็นไม้ประดับให้ไฮไลต์ของงาน
นึกถึงเสวี่ยอิงเขาได้แต่กำหมัดแน่นด้วยความเครียด
หวังว่าอาจารย์จะวางเพลิงสำเร็จนะ เป็นถึงปรมาจารย์ของแผ่นดินทั้งทีนี่
แค่วางเพลิงหอชาวบ้านชาวช่องคงไม่เหนือบ่ากว่าแรงหรอก!
จอกแจก จอกแจก
เหล่าบุรุษเงินหนาเริ่มก้าวสู่งานประมูล
สือโถวกับสาวงามอีกเจ็ดคนย่อตัวทำความเคารพ แต่ละคนเข้านั่งประจำที่
ใช้เวลาไม่นานม้านั่งทุกตัวก็เต็ม
หางตาของเขาเหลือบเห็นไอ้หน้างูหัวเขียวที่คุ้นเคย
จบงานนี้ มีปาร์ตี้งูปิ้งแน่ ไอ้ท่านลอร์ด!
เซ่นคุณรู้สึกเสียวสันหลังวูบ เขามองลงไปยังเวทีด้านล่าง เห็นสาวงามจ้องเขม่งมาทางตนไม่หยุดหย่อน
ความงดงามเย้ายวนจนสาวงามอีกเจ็ดคนยังเทียบไม่ติดทำให้เซ่นคุณหน้าแดง
หัวใจเต้นระรัวราวกับวัวคลั่ง
“นั่นใคร?”
นางคณิกาที่ทำหน้าที่ดูแลแขกหันไปมองตามทิศทางของลูกค้า “อ๋อ
อู้อี้เอี้ยวเจ้าค่ะ นางมาช่วยงานหอเราชั่วคราว”
“หลังการประมูลให้นางมาหาข้า”
“เจ้าค่ะ”
เซ่นคุณยกจอกเหล้าขึ้นทักทายสาวงาม สือโถวกำลังมโนถึงเมนูงูเป็นอันชะงัก
เมื่อเสียงดนตรีดังขึ้นพร้อมเรือนร่างอ้อนแอ้นในชุดวาบวิวสีชมพูของเสวี่ยอิง
มาแล้ว!!
เห็นใบหน้านิ่งเฉยเจือปนไปด้วยเศร้าหมอง สือโถวได้แต่บดฟันจนแทบหัก ไอ้สารเลวเอ้ย!! แค่เมนูงูเหมือนจะไม่พอ
ขอลอกหนังไปทำกระเป๋าชาแนลด้วยละกัน
“ขอต้อนรับเข้าสู่หออาภรณ์ขอเราเจ้าค่ะ”
แม่เล้าโค้งด้วยท่าทางอ่อนหวาน “ทางเรายินดีเป็นอย่างมากที่ท่านให้ความสนใจแม่นางเสวี่ยอิงเช่นนี้”
นางยังคงพร่ำถึงความงามและข้อดีของปีศาจงูว่าสามารถเป็นยาอายุวัฒนะ
หากให้นางคลอดลูกยังทำเงินได้ต่อไปในภายหน้า
“บ้าเอ้ย นี่มันค้ามนุษย์ชัดๆ!” สือโถวสถบ มองสายตากระหายด้วยความโลภของบุรุษเงินหนา
บางคนแก่หงั่กจนเขาอยากจะขว้างกาน้ำชาใส่หน้า แก่ขนาดนี้ไปสวดมนฆ์เข้าวัดได้แล้วลุง!
“เอ๊ะ?”
เสวี่ยอิงกระพริบตา แม่นางตรงนั้น...ดูคุ้นตาจังแฮะ?
เหมือนจะรู้ว่าถูกจ้องอยู่ สือโถวหันขวับไปด้านหลัง
ดวงตาที่คุ้นเคยทำให้เสวี่ยอิงยกมือปิดปากแทบไม่ทัน
อาสือ!?
ยังไม่ทันหายตกใจ เสียงตะโกนแข่งประมูลก็ดึงความสนใจของนางไปเสียสิ้น
ราคาพุ่งสูงจนแม่เล้ายิ้มปากแทบฉีกถึงรูหู จนกระทั่งราคาหยุดอยู่ที่หมื่นตำลึงทอง
เหล่าบุรุษหันไปมองยังจุดเดียวอย่างตื่นตะลึง
ณ ระเบียงระดับพิเศษ
มีเงาร่างของบุรุษนั่งจิบน้ำชาด้วยท่าทีเกียจกร้าน ด้านหลังมีคนคุ้มกันหน้าตาหน้ากลัวอีกหลายร่าง
บุรุษในชุดตัดเย็บชั้นดีก้าวขึ้นหน้า หนวดสีเทาถูกตกแต่งอย่างดี
ใบหน้าเฉลียวฉลาดมีภูมิฐานผิดกับสถานที่อย่างแรง
เขาเชิดหน้าขึ้น “ข้าให้หมื่นตำลึงทอง
มีใครกล้าจะสู้คุณชายหลิงเราหรือไม่!?”
“นะ หนึ่งหมื่นสองพันตำลึงทอง!”
ชายผู้นั้นแค่นคอ
“สองหมื่นตำลึงทอง”
เงียบกริบ
แม่เล้าเห็นว่าได้ผู้ชนะแล้ว นางจึงประกาศเสียงดัง “ขอยินดีกับนายท่านหลิงด้วยเจ้าค่ะ!!!”
เสียงตบมือปนความเสียดายดังไปทั่วบริเวณ
เงาร่างคุณชายหลิงผุดลุกขึ้นยืนหายไปยังม่านด้านหลัง แม่เล้ายิ้มเจื่อนรีบโบกมือให้สาวใช้พาเสวี่ยอิงไปเตรียมตัว
ปีศาจงูเอี้ยวตัวหาสือโถว พบว่ามีเพียงสายลมพัดผ่านตำแหน่งข้างเวทีที่เด็กหนุ่มเคยอยู่
เสวี่ยอิงขมวดคิ้วด้วยความไม่สบายใจ
อาสือหายไปไหนแล้ว!?
..............................................................100%....................................................
ไล่ตามตูดผู้ชายอยู่เค่อะ
ก็นะ น้องหิน ภาคทฤษฎีมันไม่เหมือนกับภาคปฎิบัตินะเอ้อ หนูจะไล่ผู้ชายทั้งโลกไม่ได้นะเออ
ตอนต่อไป รับรองว่า 'เเซ่บ' มีความผสมความอยากลากผู้ชายเข้าห้อง เเต่ไม่ปัญญา 5555
น้องหิน เวอร์ชั่นกระเท- เเฮ่ม สาวงาม
"สวยขนาดนี้ทำไมมีเเต่คนวิ่งหนีวะ ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ"
ความคิดเห็น