คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนพิเศษ : คุยกันสักนิด...จิตแจ่มใส
คุยกันสักนิด...จิตแจ่มใส ^^
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยนะคะว่า...กวางไม่คิดว่าฟิคเรื่องนี้จะได้รับการติดตามและความสนใจจากทุกคนมากขนาดนี้...คือเผลอแป๊บเดียว...ตอนที่ 16 แล้ว!! *O*!!
มันเป็นอะไรที่เกินความคาดหมายของกวางมาก ๆ ถึงมากที่สุดเลยค่ะ !
เพราะตอนแรกที่ตัดสินใจเขียนเรื่องสั้นนั้น เนื่องมาจากว่ากวางเป็นคนที่ขี้เบื่อ คือ...กลัวมากว่าถ้าเขียนเรื่องยาวแล้วจะตัน เขียนเรื่องต่อไปไม่ได้ เลยตัดสินใจเขียนเรื่องสั้นเป็นตอน ๆ ดีกว่า...แต่ก็มีพี่ ๆ น้อง ๆ หลายคนบอกว่า...ลองเขียนเรื่องยาวดูบ้างไหม...เผื่อมันจะเวิร์ก!
กวางก็เลยลองดู...พล็อตเรื่องได้มาอย่างที่บอกเลยค่ะ...นั่งซักผ้าอยู่...คิดขึ้นมาได้ซะงั้น!!!
ฮ่า ๆ ๆ อันนี้ไม่ได้โกหกหรือว่าพูดให้มันดูตลกนะคะ มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ
แล้วจะบอกว่าแต่ละตอนที่เขียนนั้น...พล็อตมักจะมาไม่ตอนนั่งรถเมล์ไปเรียนก็ตอนนั่งรถเมล์กลับบ้าน บางวันได้พล็อตมาตอนกำลังจะเขียนนี่แหล่ะค่ะ มันเป็นอะไรที่แบบว่า...สด ๆ มาก ฮ่า ๆ ๆ ๆ
และเพราะไม่เคยคิดพล็อตไว้ล่วงหน้า (อย่างที่ควรจะเป็น) ทำให้กวางไม่มีความมั่นใจเลยสักนิดว่าฟิคเรื่องนี้จะมีคนอ่าน แถมยังเป็นฟิคที่เหมือนจะไม่ใช่ฟิควาย เหมือนนิยายธรรมดามากกว่า แถมเนื้อเรื่องและการดำเนินเรื่องก็ดูเรื่อย ๆ มากกกกกกก คิดในใจว่า...ถ้าคนอ่านน้อยคงเขียนไม่กี่ตอนแล้วเลิก...แต่ปรากฏว่า...
มันได้รับความสนใจจากทุกคนจนกวางรู้สึกตกใจ!
ตอนแรก ๆ จะเห็นได้ว่ากวางแอบบ่น ๆ นอยด์นิด ๆ เรื่องยอดเม้น แต่ตอนนี้ไม่เป็นแล้วนะคะ...ฮ่ะ ๆ ๆ
เพราะมีบางคนก็ไม่ได้เม้น แต่ตามอ่าน บางคนก็ไปทักทายพูดคุยกันในทวิต อันนี้ก็ต้องขอบคุณมาก ๆ จริง ๆ ค่ะ
และที่มาอีกที่หนึ่งสำหรับฟิคเรื่องนี้ก็คือ...กวางเป็นสมาชิกบ้านคู่ @Pantip ซึ่งที่นี่ทำให้กวางได้รู้จักมิตรภาพดี ๆ มากมาย ทำให้กวางได้รู้อะไรอีกเยอะแยะ กวางรักทุก ๆ คนในบ้านนี้มาก ๆ (ไม่ต้องเอ่ยชื่อ เจ้าตัวก็คงจะรู้ตัวดีนะ...ฮ่ะ ๆ ๆ ) กวางจึงอยากจะเขียนฟิคสักเรื่องหนึ่งให้เป็นฟิคสำหรับบ้านคู่ที่กวางรักมาก และก็ได้เรื่องนี้มา...(คนอ่านก็คงจะเห็นตามเม้นที่โผล่มาจิกกัดแซวกันเป็นระยะ ๆ ของพวกเรานะคะ) ฮ่า ๆ ๆ ๆ
หากมีคำพูดใดที่ดีกว่าคำว่า “ขอบคุณ” กวางก็อยากจะมอบคำพูดนั้นให้คนอ่านทุกคนนะคะ...ขอบคุณทุกคอมเม้นจากทุกคนจริง ๆ ค่ะ โดยเฉพาะคนที่มาเม้นประจำ เม้นบ่อย ๆ ที่เขาไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่เจ้าตัวก็คงจะรู้ตัว (อีกเหมือนกัน) ^^ หรือแม้แต่คนที่ไม่ค่อยได้เม้น แต่ตามอ่านมาโดยตลอด...แค่กวางรู้ว่าทุกคนเข้ามาอ่าน เข้ามาติดตาม กวางก็ดีใจมาก ๆ แล้วจริง ๆ ค่ะ
มีน้องคนหนึ่ง (คนที่กวางไปเจิมฟิคตัวเองแทนทุกครั้ง) บอกมาว่า ... ให้กวางเขียนเรื่องนี้ให้ยาวสัก 86 ตอนเลย กวางก็บอกว่า...ถ้ามีคนอ่าน ก็คงได้เขียน ซึ่งจริง ๆ กวางก็เคยคิดนะคะว่าจะเขียนสัก 100 ตอน (แต่ไม่รู้ว่าจะเอาเรื่องอะไรมาเขียน กว่าจะถึงตอนนั้นคงหมดมุกแล้วแน่ ๆ)
ตั้งเป้าไว้ตอนนี้ แค่ 40 ตอน...ก็ยังไม่รู้ว่าจะถึงตอนไหนเลย...ฮ่า ๆ ๆ บางทีก็หวังเยอะไปเนอะ...เอาเป็นว่า...ค่อยเป็นค่อยไปเรื่อย ๆ ตามเนื้อเรื่องแล้วกันน้า...
ทุกตัวอักษรที่กวางเขียนไปนั้น มันออกมาจากความรู้สึกนึกคิดที่กวางกลั่นกรองมันออกมาจากความรู้สึกในสมองและในหัวใจของกวางเอง บางประโยคบางคำพูดมันอาจจะให้อะไรดี ๆ ที่ทุกคนสามารถเก็บไปคิดต่อได้เนอะ...แต่ถ้าบางคำพูดมันแปลก ๆ ไปก็ไม่ต้องแปลกใจนะคะ เพราะมันเป็นคำพูดที่กวางคิดเองทั้งนั้น...ฮ่ะ ๆ ๆ
อ่า...เหมือนทุกครั้งที่บอกตอนท้ายนะคะว่า...หวังว่าฟิคเรื่องนี้ในทุก ๆ ตอนจะทำให้ทุกคนยิ้ม มีความสุข และอิ่มเอมในหัวใจนะคะ...เพราะกวางเองก็ยิ้ม มีความสุขและอิ่มเอมในหัวใจมาก ๆ ที่ได้เขียนเรื่องนี้ค่ะ~
...แปลกมากเลยที่ไม่เคยรู้สึกเหนื่อยหรือว่าท้อหรือว่าเบื่อที่จะเขียนฟิคเรื่องนี้เลย...คงเพราะว่ามันเป็นฟิคที่เกิดจากความรู้สึกที่ดี ๆ และเป็นความรู้สึกดี ๆ ที่กวางอยากส่งต่อให้กับทุก ๆ คน ^^
ขอบคุณอีกครั้ง...จากหัวใจค่ะ <3
ปล. ไหน ๆ วันนี้ก็ไม่ได้อัพแล้ว ขอคนอ่านที่รักช่วยมาเม้นพูดคุยกันได้ไหมคะ...แบบว่า...จริง ๆ ก็คุยกันประจำเนอะ แต่เค้าก็อยากให้ทุกคนเข้ามาคุยกันในตอนนี้...
เค้าอยากรู้ว่า...ทำไมทุกคนถึง ‘ชอบ’ ฟิคเรื่องนี้...
แล้วทุกคนได้อะไรกลับไปจากฟิคเรื่องนี้บ้างหรอคะ...อยากรู้จริง ๆ นะ...ชอบตอบเค้าหน่อยได้ไหมอ่ะ >< ? นะ ๆ ๆ ๆ
“ก้าวเดินต่อไปในทุก ๆ วัน กับการมีกันและกันนะคะ ><”
จาก...กวาง...(คนเขียนที่อึนและมึนสุด ๆ)
ความคิดเห็น