[[FIC SNSD]] SF - You Are My Life รักของฉันนั้นคือเธอ

เนื้อเรื่อง

'K a e' 

SF  :: You are my life   รักของฉันนั้นคือเธอ

Star on the Fic :: YoonSeo

By :: alone berry { Kwang’;)) }

                แสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่านแยงลอดม่านสายตาของคนบนเตียง ‘อิมยุนอา’ สาวแสนสวย ผู้มีชีวิตที่ใครๆภายนอกอาจจะมองว่าช่างเลิศหรู แต่ในใจเธอนั้นว่างเปล่าเหลือเกิน..  

                ยุนอากระพริบตาช้าๆ พลางถอนหายใจกับตัวเองตอนเช้าอย่างเคย ร่างสูงบิดขี้เกียจพลางเดินไปรินชาแล้วเปิดประตูไปที่ริมระเบียงห้อง ที่ตั้งอยู่บนคฤหาสน์หลังหรู แต่เธอกลับคิดว่ามันคล้ายกับคุกขังเธอยังไงอย่างงั้น เธอไม่มีเวลามากนัก เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเรียก

                “ก๊อกๆๆ.. ก๊อกๆๆ”

                “แอ๊ดดด......”

                “ว่าไงคะพ่อ” เธอพอจะรู้แล้วแต่แรกว่าคนที่มาเคาะห้องเธอต้องเป็นคนๆนี้อย่างแน่นอน

                “แกเป็นยังไงบ้าง..”

                “พ่อไม่ต้องมาแกล้งห่วงยุนหรอก ยุนรู้ดีว่าพ่อจะเลยไปถามถึงเรื่องอะไร..”

                “งั้นก็ดีแล้ว.. รีบจัดการซะ! ก่อนที่พวกมันจะสาวตัวการมาถึงเรา เราจะยิ่งเดือดร้อนไปเปล่าๆ..” ร่างใหญ่กล่าวขึ้นกับหญิงสาวตรงหน้าอย่างไร้ความอ่อนโยน ทั้งๆที่ผู้ที่อยู่ตรงหน้านี้ขึ้นชื่อได้ว่า ‘ลูก’ ของเขาแท้ๆ

            “…”

            “ อะไรอีกห๊ะ! อิมยุนอา!!..  แกอย่าบอกพ่อนะว่า แกยังทำใจเรื่องนังหนูนั่นไม่ได้? .. แกก็รู้ ว่ามันเป็นใคร ไม่มีทางที่พ่อจะให้แกสมหวัง เพราะพ่อหวังดีกับแก รู้มั้ยห๊ะ !!”

                “ พ่อหวังดีกับผลประโยชน์ของพ่อต่างหาก.. รู้มั้ยว่าซอจูฮยอนเป็นเหมือนดวงใจของยุน ?  แต่พ่อก็ยังทำร้ายหัวใจของยุนอย่างงั้นน่ะหรอคะ?..”

                “ไม่จริง.. ฉันทุ่มทุนลงแรงไปเท่าไหร่กับแก? ฉันพยายามสร้างชื่อเสียงเกียรติยศ เงินทองต่างๆมาประเคนให้แก.. แกยังจะพูดแบบนี้กับฉันอีกหรอ นังเด็กนั่นมันมีดีอะไร ทำไมแกถึงต้องไปหลงรักมัน??”

                “คนอย่างพ่อ ไม่มีวันเข้าใจความรักของเราสองคนหรอก ...  ปัง! ” เสียงประตูที่ปิดกระแทกอย่างแรงทำให้ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่ออารมณ์เสียอย่างมาก เขารู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร และไม่น่าส่งลูกสาวเค้าไปทำเลยตั้งแต่ต้น ถ้าผลออกมาจะเป็นแบบนี้..

ด้านภายในห้อง อิมยุนอาก็เดินกลับมากดสวิสท์ทีวี หยิบรีโมทแล้วเดินไปที่โซฟาอย่างช้าๆ เธอไม่มีกะจิตกะใจดูอะไรเลย ในใจคิดถึงแต่ผู้หญิงที่น่ารัก อ่อนโยน หญิงสาวผู้เป็นที่รัก เป็นหนึ่งในดวงใจ ผู้นำเอาแสงสว่างเข้ามาสู้ชีวิตอันหยาบกระด้างของเธอคนนี้.. ซอจูฮยอน

                “ลูกอิม.. แกต้องไปทำงานให้พ่อนะ งานนี้เป็นงานที่สำคัญมาก พ่อไว้ใจลูกมากถึงให้ลูกทำงานนี้ เพราะถ้าพลาด นั่นหมายถึงครอบครัวเราต้องพังลงไป..”

                “แล้วทำไมพ่อไม่ให้คนอื่นไปทำล่ะ? ยุนเหนื่อยเพราะพึ่งกลับมาจากอิตาลีในงานชิ้นที่แล้วนะคะพ่อ”

                “พ่อให้ลูกเป็นคนควบคุมแทนพ่อในงานส่วนนึง  เราจะจัดการคนละฝ่าย ค่อยๆไล่ต้อนมันทีละนิดจนมันหมดหนทางสู้ พ่อจะจัดการกะฝ่ายสูง แกน่ะไปควบคุมลูกสาวของคนที่จะมาขัดขวางเราให้ดีๆ พ่อได้จัดการย้ายแกไปอยู่โรงเรียนเดียวกับเธอแล้ว ไปตีสนิทกับเธอซะ แล้วหาทางล้วงข้อมูลต่างๆมาจากเธอให้ได้มากที่สุด.. แค่นี้พอจะทำให้พ่อ... และแม่ได้มั้ย? อิมยุนอา เพื่อตระกูลอิมของเรา..”

                “ได้ค่ะ อิมยุนอาจะทำให้พ่อและแม่ และตระกุลของเรา ยุนจะทำให้สำเร็จค่ะพ่อ..”

.

.

.

.

.

                “อ๊อดดดดด~” สัญญาณออดเริ่มเข้าห้องเรียนดังขึ้น อิมยุนอาได้ก้าวเข้ามาเป็นนักเรียนใหม่ของโรงเรียนมัธยมไดฮุน โรงเรียนที่ถือว่ามีชื่อเสียงของเกาหลีแห่งหนึ่งเลยทีเดียว

                “ สวัสดีค่ะนักเรียน ครูขอต้อนรับนักเรียนทุกคนเข้าสู้ปีการศึกษาใหม่ของโรงเรียนมัธยมไดฮุนนะคะ ตัวครูเนี่ย ชื่ออานโซฮี ในปีนี้มีนักเรียนย้ายเข้ามาใหม่จากโรงเรียนพรีนซ์อะควอลิตี้ ของอิตาลีนะจ๊ะ จะย้ายเข้ามาอยู่ในคลาสของเรา เข้ามาเลยจ้ะ อิมยุนอา

                “ สวัสดีค่ะ ^^” เธอกล่าวทักทายพร้อมโปรยรอยยิ้มที่ใครๆก็ต้องหลงใหล หากแต่มันคล้ายเป็นยาพิษชนิดนึงชั้นดี!

            “ฉันชื่ออิมยุนอานะคะ บ้านเกิดฉันก็อยู่ที่เกาหลีแหละค่ะ พอดีพ่อฉันทำงานด้านธุรกิจ เลยต้องย้ายโรงเรียนบ่อย ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ^^” เธอกล่าวแนะนำตัวเองโดยประมาณ ท่ามกลางสายตาชื่นชม และเสียงกรี๊ด พร้อมคำพูดต่างๆนาๆที่กล่างเกี่ยวกับตัวเธอภายในห้องเรียน ในขณะนั้นเธอใช้อาศัยช่วงจังหวะ สอดสายตาหาคนที่พ่อเธอบอก และเธอก็ไปสะดุดตากับผู้หญิงน่ารักคนนึง นั่นจะใช่เธอรึเปล่านะ ซอจูฮยอน ?

                “ค่ะ.. งั้นครูว่า.. อืมม.. ยุนอานั่งที่ไหนดีนะเนี่ย..”

                “นั่งกับหนูก็ได้ค่ะครู” เสียงเล็กๆเอ่ยขึ้น

                “ โอเคจ้ะ งั้นอิมยุนอาไปนั่งกับซอจูฮยอนเลยละกันนะจ๊ะ” ครูโซฮีกล่าวอย่างโล่งใจ ที่อย่างน้อยอิมยุนอา ก็มีเพื่อนใหม่ที่เป็นมิตรกับเธอเช่นนี้ ด้านยุนอา ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกดีที่ได้ตามหาคนเจอแล้ว และต่อจากนี้.. จะเป็นการทำงานให้พ่อเธออย่างเต็มตัวซักที..!

                “เอ่ออ.. สวัสดีจ้ะ ^^’..” ยุนอาทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ประกอบกับซออยอนที่เป็นคนน่ารักและอัธยาศัยดีด้วยแล้ว เธอจึงหันมาทักทายด้วยความร่าเริงแจ่มใส ทำให้ยุนอาถึงกับรู้สึกหวั่นไหวและละลายไปกับความน่ารักตรงหน้า

                “จ้าจ้า สวัสดีจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะอิมยุนอา ^^ ..”

            “จ้ะ เรียกยุนเฉยๆก็ได้นะ ซอจูฮยอน”

            “โหยย เธอก้ไม่ต่างอะไรไปจากเค้าหรอกหน่า ^^ เรียกซอเฉยๆก็ได้จ้ะ” ซอหันมาสนทนาด้วยทีท่าที่เป็นมิตร ทำให้ยุนอาถึงกับรู้สึกผิดนิดๆเมื่อเห็นความไร้เดียงสาของเธอ แต่ในเมื่อนี่คืองาน นี่คือประกาศิตของพ่อ เธอก็ต้องทำ...

จากความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อน เริ่มก่อตัวเป็นความรักขึ้นทีละน้อยๆ ตอนนี้ก็ล่วงเลยมากว่า3เดือนแล้ว อิมยุนอาได้รู้ซึ้งถึงคำว่าแสงสว่างในหัวใจ ซึ่งซอฮยอนก็รู้สึกถึงสัมผัสนั้นด้วยเหมือนกัน ในตอนนี้ อิมยุนอาก็รู้สึกว่าไม่อยากทำงานนี้อีกต่อไปแล้ว อยากมีชีวิตอย่างเสรีบ้าง อยากมีชีวิตอยู่กับผู้หญิงตรงหน้าคนนี้.. คนที่ชื่อซอฮยอน

                “ซอ.. ยุนหิวแล้วอ่า~ ป่ะ ไปซื้อไอติมกินกัน^^ ..” ยุนอาชวนหันมาชวนซอฮยอนหลังเลิกเรียน ซึ่งเธอก็ไม่ปฏิเสธ

                “โอเคเล้ยยุน ^^ งั้นเรารีบเก็บของกันเถอะ” เมื่อยุนอาเห็นดังนั้นแล้วก็อดยิ้มตามร่างเล็กข้างกายไม่ได้

                “จ้ะ”

ร้านไอติมปุชิปุชิ ย่านกรุงโซล

                “ซอ.. คะ..คืออ ฉันมีอะไรจะบอกเธอน่ะ” ยุนอากล่าวขึ้นพร้อมเกาศรีษะด้วยความเก้อเขิน

                “อะไรหรอยุน?” ซอเมื่อเห็นทีท่าดังนั้นก็อดสงสัยไม่ได้ แต่ว่า.. ทำไมยุนต้องมาทำน่ารักให้ฉันเห็นบ่อยๆด้วยน๊า! >///<’

                “หลับตาก่อนสิ่” เธอทำตามอย่างว่าง่าย เมื่อร่างสูงเห็นดังนั้นแล้วจึงรีบกวักมือเรียกพนักงานที่เตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว

“ลืมตาสิ่ซอ..” เมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอก็ต้องตกใจและซึ้งใจ.. เมื่อเธอได้เห็นร้านทั้งร้านเป็นภาพความทรงจำระหว่างเธอกับยุนอา เธอหันไปมองโต๊ะก็เห็นว่ายุนอาได้หายไปแล้ว

                “เอ๊ะ.. ยุนไปไหนน้า..” ระหว่างที่เธอมองไปรอบๆ ก็พลันเห็นสัญลักษณ์บอกทางที่พื้น

                “ยุนเล่นอะไรของเค้าเนี่ย เขินเป็นนะ -///-” ซอฮยอนเดินไปตามทางที่บอกเรื่อย ได้เห็นรูปที่เธอถ่ายไว้กับยุนอามากมาย ของที่เธอเคยซื้อให้ ยุนอายังเก็บมันไว้ตลอด..

                “แค่3เดือน.. เวลาแค่3เดือนมันทำให้ฉันรักเธอได้มากขนาดนี้เลยหรอ..ยุนอา” ซอฮยอนพึมพำขึ้นมาด้วยความดีใจปนอึ้งเล็กน้อย

                เธอเดินไปเรื่อยจนมาถึงโต๊ะเดิม เธอพึ่งสังเกตว่าทางมันวนไปวนมานี่เอง - -

                “ยุนอาคนบ้า -*-” เมื่อเธอเงยหน้าเธอก็ต้องตกใจอีกครั้งนึง เพราะแสงจากเทียนที่ปักอยุ่ในเค้กก้อนเล็กๆ สว่างสไวขึ้น พร้อมร่างของคนที่เธอรัก..อิมยุนอา

                “ซอฮยอน.. ตลอดเวลาแค่3เดือนที่ผ่านมา ยุนว่ายุนมีความสุขมากๆเลยนะที่ได้อยู่ใกล้ซอ ยุนพึ่งสังเกตตัวเองว่า ซอน่ะมีความหมายกับชีวิตของยุนมากแค่ไหน..”

                “....”

                “ยุนรักซอนะ  รักมาก  .. มากที่สุด มากเท่าที่ชีวิตของคนๆนึงจะให้ซอได้.. ซออาจจะหัวเราะสินะ.. ไม่เป็นไร ที่ผู้หญิงด้วยกันมาขอความรักจากซอแบบนี้  แต่ยุนแค่อยากจะให้ซอรู้ว่า ยุนรักซอจริงๆ เป็นแฟนกันนะ My Love ของยุนอา..”

                “.......”   ร่างสูงหน้าถอดสีเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางที่เงียบไปของซอฮยอน พร้อมเริ่มก้มหน้าลงรับชะตากรรมของตัวเองได้แล้ว.. นี่ล่ะนะ อิมยุนอา สิ่งที่เธอจะต้องเผชิญในโลกของความเป็นจริง.

“ซอก็รักยุนนะ รักม๊ากกกมากกก ซอดีใจที่สุดในโลกเลย ><’ ” ห๊ะ! เมื่อกี๊ว่าอะไรนะ ซอรักเธองั้นหรอ? พระเจ้า อะไรมันจะดีได้ถึงขนาดนั้นกันนะ >O<’

“เย้! งั้นเป็นแฟนกะยุนนะ ๆๆๆ” ยุนอาพูดพร้อมนั่งคุกเข่าลงกับพื้น หยิบแหวนรูปเคโรโระขึ้นมาสวมให้ซอฮยอน พร้อมจุมพิตที่มือเบาๆ ซอฮยอนได้แต่อึ้งและเขิน

‘ยุนทำเหมือนจะขอซอแต่งงานแหน่ะ -////-’  เธอคิดในใจ

“ยุนสัญญาว่าจะรักซอตลอดไป”

“ ซอก็เหมือนกันค่ะ”  ยุนอาก็ลุกพรวดขึ้นโถมเข้ากอดซอฮยอนอย่างดีใจทั้งน้ำตา รู้แล้วว่าสิ่งที่เธอเฝ้าคอยหามาทั้งชีวิตมันคืออะไร

“รักเธอนะ..นางฟ้าของยุน”

“รักเธอเหมือนกัน เจ้าชายกวางแสนซน..”  ท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติค ทั้งสองบรรจบมอบความหวานหอมให้แก่กัน ทำให้ราตรีอันมืดมิดนี้หอมหวนไปด้วยกลิ่นไอของความรัก ที่ทั้งสองไม่อาจะลืมเลือน

“อื้ออ..” ยุนอาละจากริมฝีปากบางชมพูระเรื่อ ซอฮยอนเมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรจึงหน้าแดงขึ้นมาทันที

“ยุนบ้า.. คนบ้าที่สุดเลยอ่ะ -////-”

“ยังไงคนบ้าคนนี้ ก็ขอเป็นคนบ้าที่เป็นทาสรักให้ซอได้เลยตลอดไป..”

“-////-”

.

.

.

.

                “ยุนอา! นี่ฉันให้แกไปสืบข้อมูลศัตรู ไม่ใช่ไปรักกับลูกศัตรูอย่างนี้!!” อิมชินฮวาเอ่ยขึ่นอย่างโมโห

                “ยุนขอโทษ.. ยุนรักซอจริงๆ ยะ..ยุนไม่อยากทำงานนี้อีกแล้วพ่อ นะพ่อนะ..หะ..”

            “ไม่มีทาง!!! ” ชินฮวาประกาศกร้าวโดยที่เธอยังไม่ทันได้อธิบายอะไรมากกว่านี้

                “แกไปบอกเลิกกับนังเด็กนั่นซะ ฉันจะส่งคิบอมไปคุมตัวเธอแทน”

                “อย่านะพ่อ ยุนทำไม่ได้..”  ยุนอาเดินจากไปด้วยความเสียใจ

“หึ.. แล้วแกจะรู้.. ยุนอา” 

.

.

.

.

            นับวันซอฮยอนและยุนอาก็ยิ่งรักกันมากขึ้นเรื่อยๆ แต่แล้วความรักของทั้งสองก้ดูตะเหมือนมีอุปสรรคใหญ่มาขวางความรักเอาไว้ ที่ยุนอารู้ดีว่าคืออะไร

                “ถ้าแกยังไม่เลิกยุ่งกับนังเด็กนั่น ฉันจะไม่รับรองความปลอดภัยของมัน!” นี่คือเมสเสจที่พ่อส่งมาให้เธอ ยุนอาอ่านไปร้องไห้ไปด้วยหัวใจที่แตกสลาย.. ถึงเวลาแล้วสินะ ที่เธอจะต้องตัดความสัมพันธ์นี้ ทั้งๆที่ใจเธอไม่คิดเลย.. แต่ในเมื่อเธอทำเอง เธอเป็นคนก่อมันเอง เธอก็ต้องจบลงด้วยตัวเธอเองเหมือนกัน..

                “ขอโทษนะ..ซอฮยอน...”

                ชายท่าทางภูมิฐานมองรูปภาพในมือพร้อมกำหมัดแน่น ก่อนจะฉีกรูปนั้นให้เป็นชิ้นๆ .. ท่าทางไอลูกคนนี้มันดื้อดึงแล้วกระมัง คงต้องหาบทเรียนสั่งสอนซะหน่อยแล้ว..

                “คิบอม ฮีชอล”

            “ครับ/ครับ”

            “เตรียมการไว้ให้ดี คืนนี้บุกเตรียมแผนการ จับยัยหนูอิมขังไว้ที่ห้อง!”

ร่างสูงนามอิมยุนอาสะบัดหัวไล่เรื่องราวนั้นออกไปจากในห้วงความคิด นี่เธอจะทำอะไรไม่ได้เลยหรอ เธอมันเลว ทำให้คนที่เธอรักต้องเสียน้ำตา..

ภาพที่เธอเห็นก่อนสติดับวูบ คือซอฮยอนร้องให้เจียนตาย เพราะเธอถูกวางยาสลบ พร้อมถูกจับมาขัง ที่ๆได้ชื่อว่า  ‘บ้าน’ ของตัวเอง

                “ปล่อยยุนออกไปนะพ่อ! ปล่อยนะ ยุนจะไปหาซอ!!! ..ฮึกก.. ซอร้องให้น่ะพ่อเห็นมั้ย! ..ฮึกก.. เพราะยุน.. เพราะยุนคนเดียว.... ”

.

.

.

.

            หลังจากพยายามทำการกระทำอันไร้ความหมายแล้ว เธอก็เลือกที่จะนิ่งเฉย วันๆไม่กินอะไรเลย จิบแต่น้ำชาตอนเช้าเพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ก็เท่านั้น.. ร่างกายเริ่มซูบผอมลง ดวงตาที่มีแต่ความเศร้า บัดนี้ได้มีน้ำตาเอ่อล้นเต็มดวงตาอีกครั้ง เมื่อเธอคิดถึงคนที่เธอรัก.. ซอฮยอน

                “คุณท่านสั่งให้เราไปฆ่าคนรักของคุณหนู มันจะดีหรอ? คุณหนูรักเธอเอามากด้วยนะ” เสียงที่เหมือนจะกระซิบ แต่ก้ไม่พ้นความไวของยุนอาคนนี้ไปได้ เธอเงี่ยหูฟังด้วยความตกใจ เพราะนึกไม่ถึงว่าพ่อเธอจะทำอะไรได้ถึงขนาดนี้

                “ถึงดีไม่ดียังไงมันก็เป็นคำสั่งของท่าน ทำเถอะ..”

                “ตกลงรายละเอียดมันเป็นยังไงนะ..?”

            “@#$%^&(*&%$(_&%&”

                “อื้ม!! ”

            ในตอนนี้ร่างสูงในห้องได้แต่ช็อกจนทำอะไรไม่ได้แล้ว ได้แต่ร้องให้จนน้ำตาแทบไม่มีจะไหล ในหัวคิดวิธีช่วยซอฮยอนให้วุ่น เมื่อเธอรู้แผนการทุกอย่างแล้ว และแผนการนั้นก็จะเริ่มใช้ในเย็นนี้  หน้าบ้านของซอฮยอนอีกด้วย !

                ฉับพลันเธอก็คิดวิธีออก ใช่สิ! พ่อไม่ได้ตีหน้าต่างเอาไว้ เอาล่ะ หนีออกทางหน้าต่างจะดีที่สุด เมื่อร่างสูงคิดได้อย่างนั้นแล้ว ก็รีบนำผ้าต่างๆที่มีต่อกับเป็นผ้ายาวทันที เพราะความสูงและใหญ่ของคฤหาสน์ ทำให้ยุนอาต้องกินเวลาไปมาก นี่มันก็4โมงครึ่งแล้ว ให้ตายสิ่! เธอรู้ดีว่าซอฮยอนชอบออกมาพาน้องหมาเธอวิ่งออกกำลังกายหน้าบ้านในทุกๆเย็น ซี่งนั่นละมั้งคงเป็นจุดที่ทำให้พ่อของเธอคิดที่จะทำอะไรได้ถึงขนาดนี้

                เมื่อจัดแจงต่อผ้าได้เรียบร้อยแล้ว ยุนอาก็รีบผูกผ้านั้นขึงไว้ที่ซี่เหล็กหน้าต่าง  เธอชะโงกหน้าลงไปดู เมื่อพบว่าไม่มีใฝครอยู่แถวนั้น เธอจึงรีบโยนตัวลงมาในทันที

                “ตุ้บ!.. โอ๊ย! ” เธอได้แต่นิ่วหน้า ข่มความจุกไว้ ในตอนนี้เธอต้องไปช่วยคนที่เธอรักให้ได้! เมื่อคิดดังนั้นแล้วเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปในโพรงหญ้า ที่เธอเคยทำเอาไว้เล่นซ่อนหาตอนเด็กๆ ที่เป็นทางออกของบ้านได้อย่างดี

                “เฮ้ออ ออกมาได้ล้ะ.. โอ๊ยย” ฉับพลันเธอก็รู้สึกถึงความเวียนหัวและไม่มีแรง เนื่องมาจากที่ร่างกายขาดอาหารนั่นเอง..

                “ไม่ได้.. ระ..เราต้องไปช่วยซอก่อน!” ว่าแล้วเธอก็รีบวิ่งสุดฝีเท้าไปบ้านซอฮยอน เนื่องจากหมู่บ้านเธอเป็นหมูบ้านคนรวย เธอและซอฮยอนจึงอยู่ใกล้กันได้ไม่ยาก เนื่องจากพ่อของซอฮยอนเป็นถึงพลตำรวจโทเลยทีเดียว

                “ป่านนี้ยุนจะเป็นยังไงบ้างนะ..ฮึกก.. เนอะบูโตะเนอะ..ฮึกก..” ซอฮยอนร้องให้พร้อมคุยกับบูโตะ น้องหมาแสนรักของเธอ เนื่องจากถามหาข่าวคราวของยุนอาไม่ได้เป็นเวลานานเกือบอาทิตย์แล้ว

                “บรื๊นนนนน ปี๊นๆ!” เสียงรถบีเอ็มสีดำคันหรูกำลังขับตรงมายังซอฮยอนด้วยความเร็วสูง ซอฮยอนซึ่งตอนนี้เธอกำลังข้ามถนนก็หันมาพอดี เป็นจังหวะเดียวกันนั่นเอง

                “ซอ! ระวัง!! พลั่กก...” ยุนอาผลักซอให้พ้นจากรัศมีของรถ แต่ก็ไม่เหลือเวลาให้เธอวิ่งตามคนรักไปด้วย..

                “ปึ้กก!!” เสียงรถพุ่งเข้ากับร่างสูงอย่างจัง

                “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!” ซอฮยอนกรี๊ดขึ้นอย่างตกใจและเสียใจ น้ำตาแห่งความเสียใจได้ทะลักออกมา เธอรีบวิ่งไปที่ร่างของคนรักที่นอนจมกองเลือดอยู่

                “ไม่นะ.ฮึกก.. ยุน ที่รักของซอ.. อย่าจากซอไปไหนนะ..ฮึกก..ยุนต้องไม่เป็นไรนะยุน..ฮือออออ” ซอพร่ำร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือดเมื่อเห็นคนรักตรงหน้าหอบหายใจรวยริน

                “ซะ..ซออ.. ธะ..เธอสบายดีใช่มั้ย..” ยุนอาถามด้วยรอยยิ้ม

                “ไม่เป็นไร..ฮึกกก.. ซอไม่เป็นไรเลย..”

                “ดะ..ดีแล้ว... ยุนมา..ถะ..ถูกเวลาจริงๆ ..เกือบไป..ละ..แล้วว”

                “อย่าพูดอะไรอีกเลยนะยุน..ฮึกก..เดี๋ยวซอรีบพายุนไปหาหมอนะ..ยุนจะต้องไม่เป็นไรนะ! ฮึกก..” เธอพูดพลางละล่ำละลั่กอุ้มร่างสูงไปเอารถในบ้านเธอ ซึ่งตอนนี้ในบ้านเธอก็ไม่มีคนอยู่เลย

                “ไม่เป็นไร..ระ..หรอกซอฮยอน^^… ไม่ทัน..มะ..มันไม่ทันแล้วแหละ... ซออ...ฉะ..ฉันรักเธอนะซอฮยอน.. ถึงแม้จะไม่..มีฉันอยู่แล้ว.. แต่เธอตะ..ต้องอยู่ให้ได้นะซอ.. ฉัน..จะเป้นดาว..บะ..บนฟ้า ให้นางฟ้าของ..ฉัน นางฟ้าของอิมยุน..อะ..อา”

                “ไม่นะยุน! ยุนต้องอยู่กับซอนะ ..ฮึกกก.. ไม่งั้นซอจะอยู่ยังไง..”

                “ลาก่อนนะ..นะ..นางฟ้าของยุน.. ทะ..ที่รัก...  ระ..รักของฉัน ..อิมยุนคนนี้..จะอยู่กับซอ..ตลอดไป....” เมื่อร่างสูงกล่าวจบ ทุกอย่างก็หยุดนิ่ง ร่างคนรักที่อยุ่ตรงหน้าเธอได้สิ้นใจแล้ว บัดนี้มือที่เคยจับมือเธอไว้มันไม่มีอีกแล้ว อ้อมกอดที่เธอเคยว่าอบอุ่น ก็ไม่มีอีกแล้ว.. เวลาของเราสองคน ก็ได้หยุดหมุนลงไป...

                “ไม่ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

...... ฟิ้วว ~…….

                ผ่านมากว่า30ปีแล้ว หญิงวัยกลางคนหน้าตาสะสวยกำลังนั่งยิ้มทั้งน้ำตารำลึกความหลังอยู่ที่หลุมศพในฤดูใบไม้ร่วง ผ่านมา30กว่าปีแล้วสินะ.. เธอยังจำสัญญานั้นได้เสมอ ....

                “ฉันซอจูฮยอน จะรักเธอตลอดไปนะ.. อิมยุนอา...”

                ท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านมายามเย็น.. ใบไม้เริ่มผลัดสี.. เวลายังไม่หยุดเดิน .. ท่ามกลางความเหน็บหนาวนั้น ยังมีความอบอุ่นอยู่ในหัวใจของผู้หญิงคนนึง.. ซึ่งมีความรักเต็มเปี่ยมล้นอยู่ในหัวใจ  ..

                            แล้วคุณล่ะ?.. คิดจะทำอะไรเพื่อคนที่คุณรักบ้างรึเปล่า? รีบทำอะไรอะไรซะ ก่อนที่มันจะสายเกินไป....  แต่สำหรับผู้หญิงอย่างซอฮยอนคนนี้ จะเชื่อมั่น และรักอิมยุนอาตลอดไป..

...THE END...



--------------------------------------------------------



เฮ้อออ จบแบบเศร้าๆ ;"(   ไม่รู้ว่าแต่งออกมาได้ดีรึเปล่า?
ถ้ามีอะไรผิดพลาดไปก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่า ^^'