[OS exo] บรรยายเป็นใจ

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เอาลงนะคะ 

ขอเตือนว่ามันสั้นมาก!!!!

ฟิคไร้แก่นสาร มีแต่ความใสวิ๊งๆ 





 

เนื้อเรื่อง

[One Shot] บรรยายเป็นใจ (PG - 13)

Pairing : Tao X Luhan

Writer : ก็เธอ...

Ps’ แต่งแก้บนน่ะ ^ ^

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะความบังเอิญ

…………บังเอิญว่า จื่อเทากำลังเหงา

…………บังเอิญว่า พี่ลู่หานน่ารักเกินไป

…………บังเอิญว่า บรรยายกาศมันเป็นใจ

"ผมไม่ได้ตั้งใจชอบพี่ซะหน่อย ก็บรรยายกาศมันพาไป"

ใกล้ช่วงเวลาที่จะคัมแบ็คแล้ว พวกเรากำลังซ้อมกันอย่างหนัก แต่มันก็มีเรื่องไม่น่าเชื่อเกิดขึ้นจนได้ ใครจะไปคิด… ว่าบริษัทจะยอมให้พวกเราได้ไปเที่ยวทะเลเพื่อเป็นการพักผ่อน เรียกได้ว่าเป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายสุดๆ และสำหรับจื่อเทาแล้ว ทะเลเป็นที่ ที่เรียกได้ว่า เป็นที่พักใจ เพราะทุกครั้งที่เขาไม่สบายใจ ก็จะได้ทะเลช่วยไว้เสมอ เวลาที่เขาเหงา ทะเลทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ใกล้ๆบ้าน เหมือนกับในคืนนี้ ที่มักเน่ตัวโต หรือที่แฟนคลับเรียกว่ากังฟูแพนด้านั้น แอบมาเดินชายทะเลเงียบๆคนเดียว

"จื่อเทา…" เสียงหวานของใครสักคนเรียกให้ร่างสูงหันไปเจอกับร่างบาง คนที่มักจะมี ดวงตาเปล่งประกายร่าเริงเหมือนลูกกวางอยู่เสมอ แต่ตอนนี้ดวงตานั้นกำลังออดอ้อนเขา

"พี่ไปเดินด้วยคนได้มั้ย"

……และนั่นก็อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของความบังเอิญทั้งหมดก็ได้ 

ความบังเอิญที่หวงจื่อเทาไม่เคยใส่ใจมัน

                แน่นอนว่าเขาเป็นน้องเล็กนะ จะไปกล้าขัดใจพี่ชายตัวเล็กคนนี้ได้ไง  แต้ปัญหามันอยู่ที่สุขภาพของคนตัวบางต่างหาก เล่นเป็นหวัดง่ายแบบนั้น จะให้มาเดินตากลมมันก็ยังไงอยู่ แต่ด้วยความเคยชินก็อดถามแบบหยอกๆไปจนได้

"ทำไม เขาต้องให้กบบ้าบางตัวไปเดินด้วยล่ะ? "

"ชิ…ไอ้แพนด้าบ้า อย่ามาว่ากันแบบนี้นะ ไปเดินคนเดียวก็ได้…เชอะ" จบประโยคคนตัวเล็กก็หันหลังกลับ ทำท่าจะเดินไปคนเดียวจริงอย่างที่พูด

"เสี่ยวลู่…ไปเดินด้วยกันมั้ย" แค่ประโยคสั้นๆ และมือหนาที่รั้งข้อมือเอาไว้ ก็เรียกรอยยิ้มบางๆจากลู่หานได้

"เอาสิ…" ทันที ที่สบดวงตากลมโต รอยยิ้มบางๆบนใบหน้าสวยได้รูป กอปรกับเสียงหวานๆ เล่นเอามักเน่ตัวโตหน้าขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้

'…ที่ตั้งใจจะมาเดินคนเดียวก็แย่น่ะสิ แบบนี้มีหวัง เขาได้มองคนมากกว่ามองทะเลแน่'

ไม่มีคำพูดอะไรที่หลุดออกจากปากของทั้งสองคน มีเพียงแต่เสียงคลื่น ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวมากมาย บรรยากาศรอบตัวที่ดูโรแมนติกอย่างบอกไม่ถูก และคนตัวเล็กที่ดึงดูดสายตาของจื่อเทาไว้เหนียวแน่น

"มองหน้าพี่ทำไมหรอ??  มีอะไรติดรึเปล่า"

‘มีแต่ความน่ารักที่ไม่รู้จะเอาออกไปยังไงน่ะ’ แน่นอนว่าประโยคเมื่อกี้เทาได้แค่คิด

"ไม่มีหรอก …แค่จะถามว่าหนาวรึยัง"

"อืม… ถ้าหนาวแล้ว จื่อเทาจะทำไงล่ะ ?"

"ผมก็จะกอดพี่เอง"

ดวงตาคมสบกับลู่หานฉายแววดูจริงจังซะจน ทำเอาคนเป็นพี่เกิดอาการใจสั่น ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ ท่าทางที่ลู่หานกำลังเขิน ยิ่งทำให้น่ารักมากกว่าเดิม

"ทะ..ทำไมต้องมากอดพี่ล่ะ"

“ก็……พี่อยากน่ารักทำไมล่ะ” คำตอบของร่างสูงยิ่งทำให้หน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงเข้าไปอีก น่ากลัวว่า อาจจะแดงลามไปทั้งตัวแล้วก็ได้

“อย่ามาพูดแบบนี้ไอ้แพนด้าบ้า /// " เรียกว่าเป็นอาการโวยวายกลบเกลื่อนความเขินสินะ ยิ่งปากเล็กที่โวยวายอยู่พูดมากเท่าไหร่ ร่างสูงก็อยากจะใช้ปากปิดปาก(?)ให้เงียบซะแล้วสิ 

ไวเท่าความคิด ริมฝีปากได้รูปก็ประกบเข้ากับริมฝีปากบาง หยุดเสียงโวยวายได้ชะงัด ดวงตาโตเบิกโพล่ง สงสัยจะได้แดงไปทั้งตัวจริงๆ ร่างสูงค่อยๆละเลียดริมฝีปากบางทั้งบนและล่างเบาๆ โดยไม่มีการรุกล้ำเข้าไป ทำเพียงแค่ชิมความหวานภายนอก แต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่ทำให้เสียงหวานหยุดโวยวาย นัยน์ตากวางเบิกกว้าง เรียกว่าเข้าข่าย ช็อก ไปเลยมากกว่า

ร่างสูงผละออกจากริมฝีปากบางอย่างเสียดาย หลังจากจูบยาวนานเกือบหนึ่งนาที ใครจะไปคิดว่าไอ้เด็กแพนด้ามันจะจูบเก่งขนาดนี้ ลู่หานก็ไม่ใช่คนใสซื่อขนาดไม่เคยจูบหรอกนะ แต่ไม่เคยคิดว่าจะ “ถูกจูบ” จากเมมเบอร์แบบนี้ 

.
.
.
.

.
.
.
.
.

“ขอโทษนะ เสี่ยวลู่ฉันห้ามใจไม่ได้จริงๆ แบบ... บรรยากาศมันพาไปน่ะ”

Story never End…..