เป็นเกมจีบหนุ่มแล้วไง? ข้าขอเล่นแบบเกม Action RPG แล้วกัน!

ลำดับตอนที่ #24 : 7 ขวบ : เหมือนจะโดนลอบโจมตีล่ะ

รถม้ายังคงโคลงเคลง ขลุกขลุก 

ผมนั่งรถม้าออกจากเมือง มุ่งไปยังเขต [Lunar Tear] อย่างเช่นที่ท่านพ่อได้กล่าวเอาไว้

บนรถม้านั้นมีผม มีคลาวด์ที่นั่งอยู่ข้างๆ และท่านพ่อที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม ข้างหน้าของรถม้านั้นมีคุณทหาร

หน้าเก่า 2 นาย ที่ทำหน้าที่คุมบังเหียนและเฝ้าระวังให้กับพวกเราอยู่

ยิ่งท่านพี่ไม่ได้ร่วมเดินทางมาด้วยแล้ว ทำให้รู้สึกว่าการเดินทางในครั้งนี้รู้สึกอุ่นใจอย่างเป็นที่สุด 

คิดแบบนั้นจึงหยิบจดหมายฉบับน้อยขึ้นมาอ่าน

จดหมายฉบับนี้เป็นจดหมายของอมาเรียที่ส่งมาให้กับผม นับว่าเป็นการติดต่อจากเพื่อนครั้งแรกเลย 

ตั้งแต่ที่ผมได้มาเกิดใหม่บนโลกนี้เลย

ก็แหม~ ที่โลกเดิมน่ะ ผมเป็นถึงเด็กหนุ่มสุขภาพที่ที่เต็มไปด้วยเพื่อนฝูงรุมล้อมเลยนะ จากคนที่มีเพื่อนเยอะๆ

แบบนั้น ต้องมาเกิดใหม่เป็นคนหนูที่ไม่มีคนคุยด้วยได้เลย มันก็รู้สึกเหงาแปลกๆเหมือนกันป่ะ

หือ? คลาวด์น่ะหรือ คลาวด์นั้นก็ชอบทำตัวเหมือนคนรับใช้ ก็คุยเล่นด้วยได้บางครั้งนั่นแหละ 

แต่ความเกรงใจกันก็ยังมีมากอยู่ ส่วนท่านพี่เดวิดนั้น ไม่ขอกล่าวถึงดีกว่า.....

คิดแล้วก็สลัดความคิดแย่ๆทิ้งไป ก่อนจะเปิดซองและหยิบจดหมายขึ้นมาอ่าน

ไหนดูสิๆ~

[ ถึงท่าน เอลิเชีย

               ใบไม้เริ่มเปลี่ยนสีแล้ว สัญญาณที่บอกว่าใกล้จะเข้าหน้าหนาว เริ่มใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว 

ท่านอลิเชียเป็นเช่นไรบ้างคะ ดิฉันสบายดีค่ะ ก่อนที่จะเขียนจดหมายฉบับนี้นั้น ดิฉันได้รวบรวม

ความกล้านิดหน่อย และในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้นมาได้....

หือ? มีความจำเป็นถึงขนาดต้องรวบรวมความกล้าเลยหรือเจ้าคะ?

          [ นั่นก็เพราะดิฉันกลัวว่าท่านเอลิเชียจะปฏิเสธดิฉันเหมือนกับเรื่องทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้นค่ะ 

กลัวว่าเรื่องที่ท่านยอมสละตนมาเป็นสหายกับเด็กบ้านนอกอย่างดิฉัน จะเป็นเพียงแค่ความฝันชั่วครู่

หนึ่ง นั่นทำให้ฉันรู้สึกวิตกเป็นอย่างมากค่ะ... ]

อ๋อ อย่างนี้นี่เอง แต่ว่านะ คิดมากไปแล้วน่า~ 

               [ เป็นเช่นนั้นค่ะ ดิฉันละอายแก่ใจจริงๆ..... ]

“หือ? ทำไมเหมือนจดหมายมันตอบกลับในสิ่งที่คิดล่ะ”

นึกแล้วก็จ้องมองไปที่ข้อความที่เขียนในนั้นอีกครั้ง

          [ ค่ะ... ]

ตอบกลับจริงๆด้วยวุ้ย!!

          [ นั่นเป็นความสามารถของคำทำนายของดิฉันน่ะค่ะ ตกใจไหมคะ? ]

เฮ้ยๆๆ มันมีฟังก์ชั่นแบบนั้นด้วยเรอะ! เดี๋ยวนี้คำทำนายค่าความรักในเกมกิ๊กก๊อกในเกม สามารถ

พัฒนามาเป็นทำนายความคิดผู้รับพร้อมกับเขียนคำตอบลงไปล่วงหน้าได้แล้วเหรอ!?

             ¯\_(ツ)_/¯   

ตอบกลับเป็นอีโมจิมาก็ได้ด้วยเรอะ!!

            [ค่ะ!!]

พอเถอะนะ.....อมาเรีย เรามาคุยกันดีๆเถอะค่ะ

          [ ทราบแล้วค่ะท่านเอลิเชีย แต่ถึงจะกล่าวเช่นนั้นดิฉันก็ไม่ทราบว่าควรจะพูดอะไร

ในตอนนี้ดี คิดไม่ออกเลยค่ะ เพราะฉะนั้นเดี๋ยวถ้ามีโอกาสเราค่อยมาคุยกันนะคะ โชคดีค่ะ ]

จบแค่นี้เรอะ!!!!! สรุปไอ้จดหมายนี่มันมีความหมายอะไรกันแน่เนี่ย!!

ไม่รู้ว่าคลาวด์สังเกตเห็นผมที่กำลังเปลี่ยนสีหน้าอย่างหลากหลายอยู่หรือเปล่า เขาจึงส่งน้ำมาให้กับผม

“ขอบใจจ๊ะ”

และก็เพราะว่าผมก็กำลังเหนื่อยกับการตบมุกกับจดหมายในหัวของตัวเองด้วย จึงรับน้ำไปอย่างว่าง่าย 

พร้อมกระดกขึ้นดื่มอย่างเสียมารยาททันที

ก็ท่านแม่ไม่อยู่ ผมจะทำยังไงก็ได้ป่ะ

ความคิดบาปหนาแบบนั้นผุดขึ้นในหัวชั่วขณะและทันใดนั้นเอง รถม้าก็เกิดสั่นสะเทือนขึ้น

กึง!!

ว้ายยย!!

ดั่งกรรมตามสนอง เดรสที่สวมใส่เป็นอย่างดี เปียกแฉะไปด้วยน้ำที่หกจากแก้วทันที

“โจรป่าครับ!!”

พร้อมกับคำตะโกนมาจากคุณทหารหน้าบังเหียนด้วย อะไรนักหนาฟร่ะ!!!

ผมลุกขึ้นยืนทันที พร้อมกับจะเดินไปเพื่อดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่

“นั่งอยู่นี่แหละ!!”   

“นั่งอยู่นี่แหละครับ!!”

ท่านพ่อกับคลาวด์ก็ตวาดใส่ผมและออกไปดูลาดเลาข้างนอกแทน

ทำไมอ่ะ!!! คราวนี้ผมบ่นกับความคิดของตัวเองอีกครั้ง

อา....ไม่ชอบเลย ทั้งชุดที่เปียกแฉะ ชุดเดรสนี่แต่เดิมมันก็หนักอยู่แล้วนะ ยิ่งอมน้ำเข้าไปยิ่งหนัก

บรรลัยเลยค่ะคุณพี่ ตรงช่วงล่างนั้นเหมือนกำลังนั่งทับแผ่นขนมปังเปียกๆ เยิ้มๆ ทำเอารู้สึกไม่ดีไปทั่วร่างกาย 

แก้ง!! เคล้ง!!

ข้างนอกนั้นก็เริ่มมีเสียงต่อสู้ดังขึ้นมาแล้ว คงเป็นกลุ่มโจรจำนวนมาก ท่านพ่อคงกำลังรับมืออยู่ 

แต่ถ้ามีท่านพ่อซะอย่างรับลองได้เลยว่าสบายๆ

เว้นแต่ว่าโจรพวกนี้จะไม่มีประวัติต้องโทษสูง ท่านพ่อที่เป็นคนใจดีและหัวอ่อน ก็คงจะไม่ฆ่า 

เพราะแบบนั้นก็คงจบช้าหน่อย.....

จบช้า? ช้างั้นเหรอ? ถ้าเช่นนั้นขอไปบิดน้ำออกจากกระโปรงหน่อยได้ไหมนะ?

“อื้มเอาอย่างนั้นแล้วกัน ขออนุญาตนะค้า~”

คิดแล้วก็เดินลงจากรถม้า เป้าหมายนั้นคือคนละฝั่งที่เกิดการปะทะ มีการสู้รบกันอยู่ผมคงไม่โง่

เดินไปหรอก 

.....และผมก็กระโดดลงจากรถม้า ผมก็มายืนข้างๆต้นไม้ที่อยู่ใกล้กับรถม้านั้น

ขั้นแรกเลย บิดน้ำผ้าให้หมาดก่อน บิดหนึ่ง  บิดสอง น้ำค่อยๆไหลออกมาจากกระโปรงอันฟูฟ่องของผม

จากนั้นก็สะบัดกระโปรง เพราะว่ามันถอดลำบากเลยต้องเปิดกระโปรงยกขึ้น ยกลง แล้วสะบัด

อย่างแรงแทน อาจจะดูไม่เหมาะสมกับการเป็นกุลสตรีนิดหน่อย แต่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

พอเสร็จแล้ว ก็เช็คดูความเรียบร้อย

“อื้อ เบาขึ้นตั้งเยอะ”

พูดแล้วจึงตัดสินใจว่าจะเดินกลับขึ้นรถม้า เพียงแต่ว่าทันใดนั้น....

ตุบ!

“คย้า~”

เหมือนจะชนอะไรบางอย่าง ผมร้องออกมาเล็กน้อย ก่อนหันไปมองสิ่งที่ผมได้ชนเข้า

“ฮาย~”

และเจ้าสิ่งนั้นก็ทักทายกับผม ก่อนที่จะหยิบอุปกรณ์ 2-3 ชิ้นออกมาจากตัว

หนึ่งคือผ้า ผ้าไว้สำหรับปิดปากผมไม่ให้พูด  

สองคือผ้า ผ้าไว้สำหรับมัดแขน

สามก็คือผ้า ผ้าไว้สำหรับมัดขา

และเมื่อจบครบทุกกระบวนการแล้ว เจ้าสิ่งนั้นก็แบกตัวผมขึ้นแล้วก็รีบวิ่งออกจากสนามรบและรถม้า

เฮ้ย!!! หมอนี่มันโจร แล้วนี่ผมกำลังโดนลักพาตัว!

และนั่นก็เป็นความทรงจำของการถูกลักพาตัวครั้งแรกโดยกลุ่มโจรป่ากิ๊กก๊อกที่ผมไม่เคยรู้จัก   

***