เป็นเกมจีบหนุ่มแล้วไง? ข้าขอเล่นแบบเกม Action RPG แล้วกัน!

ลำดับตอนที่ #25 : 7 ขวบ : โดนลักพาตัวล่ะ

“อู้ อื้อ!”

ขณะนี้ผมกำลังเดินทางอยู่ แต่ถึงจะบอกว่าเดินทาง ก็เป็นการเดินทางไปในสถานที่ที่ไม่รู้จัก 

และสภาพที่ไม่สะดวกสบายนัก

ถ้าจะให้เรียกง่ายๆก็คือ ผมถูกลักพาตัว ยังไงล่ะ!!

“อู้ อู้!”

ปล่อย ปล่อย นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังพูดอยู่แต่ด้วยผ้าผืนโตที่มัดปากผมไว้นั้น ไม่ทำให้คำพูดของผม

ออกมาเป็นคำแน่ จึงคิดวิธีที่จะหลบหนีจากสถานการณ์นี้ก่อน

อย่างแรกคือเตะ ผมพยายามงอขาที่ถูกมัดและเตะไปที่ร่างของชายที่กำลังแบกผมอยู่

ทั้งตัวโต และกล้ามล่ำ หมอนั่นไม่มีท่าทีสะทบสะท้านกับการอาละวาดของผมเลยสักนิด

แย่ละสิ.....ไม่ใช่ว่าผมในตอนนี้กำลังอยู่ในสถานการณ์คับขันอยู่หรอกเหรอ?

คิดแบบนั้นจึงพยายามดิ้นต่อไป และในที่สุดก็มาถึงถ้ำที่ไม่คุ้นเคย น่าจะเป็นรังโจรนั่นแหละ

และที่ตรงนั้นก็มีโจร? อีกคนหนึ่งยืนเฝ้าหน้าถ้ำอยู่

“เฮ้ย....ได้ตัวมาแล้วล่ะ”  

พอมาถึงหน้าถ้ำ เจ้าโจรที่แบกผมก็พูดขึ้นพร้อมกับชูผมให้โจรหน้าเถื่อนอีกคนดู 

อ๊ะ คนนี้ก็มีหน้าตาน่ากลัวเหมือนกันนี่นา

“อู้ววววว!!!!!!”

ว่าแล้วก็เลยโวยวายอีกรอบ ทำเอาโจรที่ยืนเฝ้าหน้าถ้ำ ทำหน้าฉงน

“นี่ แน่ใจนะว่านี่มันคุณหนูของท่านเจ้าเมืองผู้ยิ่งใหญ่น่ะ ไม่ใช่จับลูกลิงที่ไหนมาหรอกนะ”

เสียมารยาท!  

แต่.....หลังจากที่ฟัง ผมก็เงียบลง หมอนั่น รู้จักผมงั้นเหรอ? แถมยังมีเป้าหมายชัดเจน ไม่แน่ว่าบางที

เจ้าคนพวกนี้อาจจะถูกจ้างมา โดยตระกูลขุนนางเมืองอื่นที่คิดว่าตระกูลเราเป็นปรปักษ์ก็ได้

ท่านพ่อเองก็เป็นขุนนางที่บริหารอย่างเถรตรง และกำจัดขุนนางเจ้าเล่ห์ที่หวังแต่ทรัพย์สิน มาหลายต่อ

หลายรายแล้ว จะมีศัตรูก็ไม่แปลกหรอก

แล้วแบบนี้ตัวผมจะเป็นยังไงต่อล่ะ

วิญญาณนักสืบเริ่มเข้ามาสิงผม ทำให้ผมทำท่าครุ่นคิดในขณะที่กำลังโดนแบกอยู่

ถ้าแบบไม่คิดอะไรก็คงโดนฆ่าเลย แต่ถ้าอย่างนั้น ถ้าท่านพ่อบุกมาถึงที่นี่ แน่นอนว่า จะโดนล้างบาง

ยันต้นตอแน่นอน ทางฝั่งนั้นคงไม่คิดจะทำอะไรโง่ๆแบบนั้น  

ถ้าอย่างนั้นก็ใช้ผมเป็นตัวประกัน? ฝ่ายนั้นน่าจะรู้ว่าท่านพ่อรักผมมาก คงใช้เป็นตัวประกันเพื่อที่จะเอา

ชีวิตของท่านพ่อ ถ้าอย่างนั้นคงต้องหาวิธีแก้ไข...

หนี? หนีงั้นเหรอ? พอจะคิดวิธีหนีได้หรือเปล่านะ?

เพราะอาณาเขตของขุนนางนั้นเชื่อมติดกันหมดทุกแห่ง ถ้าจะไปก็ต้องไปผ่านป่ามอนสเตอร์เท่านั้น

แล้วอย่างผมจะสามารถรอดได้เหรอ?

ไม่มีทางซะล่ะ ทางที่ดีก็ควรจะหนีออกมาทางเขตอื่น แล้วค่อยหาทางกลับบ้านเท่านั้น

แต่..ไม่สิ ถ้าเขตนั้นคือเขตของตัวการล่ะ

ตัวการงั้นเหรอ?.......ความทรงจำของผมมันต้องมีสิ เนื้อเรื่องของเกมที่ผมอ่านมาจนหมด มันต้อง

มีเบาะแสแน่

คิดสิคิด ตัวผม ตอนนี้ต้องคิดเท่านั้น สืบหาความจริงเพื่อที่จะเอาตัวรอดจากสถานการณ์การโดนเพ่งเล็ง

จากคู่แข่งให้ได้

“ดีล่ะ ถ้าเรียกค่าไถ่ได้ครั้งนี้ เราจะรวยเละแน่”

อ้าว แค่เรียกค่าไถ่ธรรมดาหรอกเหรอ...

ผมจึงปัดความคิดก่อนหน้านี้ทิ้งไปแล้วคิดหาทางหลบหนีแบบอื่น

เริ่มจากการหนี......ถ้าหนีไปก็คงต้องอาศัยจังหวะประมาทของโจรเหล่านั้น ตอนนี้จากที่ดูมีเพียงแค่

สองคนเท่านั้น 

คนอื่นคงน็อกเอ้าท์คาเท้าท่านพ่อไปแล้วล่ะ ขอกรวดน้ำอุทิตส่วนบุญส่วนกุศลไปให้ด้วยเลยก็แล้วกัน

แต่ถึงจะแค่สองคนก็ยังอันตรายอยู่ดี เพราะดูจากหน้าตาที่น่ากลัวและกล้ามล่ำๆนั่นแล้ว คงจะผ่าน

การสู้รบมาเยอะน่าดู

อีกวิธีหนึ่งก็คือรอให้ท่านพ่อมาช่วย ถึงแม้ท่านพ่อจะหลงทิศก็ตาม แต่อีกไม่นานคลาวด์ก็คงจะตาม

ตัวผมเจอได้แน่

ก็คลาวด์นั้นฉลาดสุดๆเลยนี่นา

ดังนั้นตอนนี้ขอเพ่งเล็งอยู่กับการเอาตัวรอดและถ่วงเวลาเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน

คิดแล้วก็หันไปมองโจรทั้งสองที่กำลังสนทนากันอยู่

“แต่จะว่าไป เจ้าดยุกนั่นก็โง่หลงติดกับดักนี่เนาะ แถมยัยลูกสาวก็โง่ลงมาจากรถม้าเองอีก โง่ทั้งพ่อทั้งลูก

เลยนี่หว่า ไหนใครล่ะที่บอกว่า อัศวินอสูร ก็แค่ตาแก่โง่ๆไม่ใช่หรือไง ฮ่าๆ”

หา!?

ได้ยินบทสนทนาที่ไม่เข้าหู ทำให้สมองที่กำลังคิดแผนการอยู่นั้นเกิดอุ่นนิดๆ เอายังไงดี อยากต่อยว่ะ

ไม่สิ.....อย่างผมคงสู้ไม่ได้ คงต้องอดทนแล้วให้ท่านพ่อมาสั่งสอนเอาเองว่าอัศวินอสูรของจริงเป็นอย่างไร

คิดแล้วจึงเริ่มคิดแผนการใหม่อีกครั้ง  

คราวนี้จะเอายังไงดีนะ? แสดงละครดีไหม?

“คุณลุงขา อย่าทำหนูเลยนะคะ หนูกลัวแล้ว.....”

ไม่ได้ โจรมันจะไปเห็นใจเหยื่อได้ยังไงล่ะ  ถ้าอย่างนั้น

“ขะ.....คุณลุงขา เข้าใจผิดนะคะ หนูไม่ใช่คุณหนูอะไรนั่นหรอก เป็นแค่ลูกชาวบ้านค่ะ ถูกจับมา

แค่เป็นตัวตายตัวแทนเท่านั้น ปล่อยหนูไปนะคะ” //พร้อมกับบีบน้ำตานิดหน่อย

ได้ไหมนะ? ถ้ายอมปล่อยก็ดี แต่ถ้ามันโมโหที่จับผิดตัวแล้วเกิดฆ่าผมขึ้นมาล่ะเป็นเรื่องเลย

อา~ สมองจะระเบิดแล้ว ทำไมคิดไม่ออกเลยน้า

“เฮ้ย ทำไมนิ่งไปแล้วล่ะ”

และในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นเหล่าโจรก็ยังคงสนทนากันต่อ

“ไม่รู้สิ กลัวจนหมดสติไปแล้วมั๊ง นั่นกระโปรงเปียกๆด้วยนี่ ฉี่ราดซะแล้วล่ะมั๊งน่ะ น่าขายหน้าชะมัด”

พวกมันยังคงนินทาผมต่อ หัวเริ่มอุ่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมจึงหยุดความคิดทั้งหมดแล้วหันไปมองพวกมัน

“โอ๊ะ คุณหนูหันมามองแล้ว ว่าไงจ๊ะ กลัวเหรอ?”

โดนหยอกล้อด้วยน้ำเสียงและสีหน้าดูถูกแบบนี้ อุณภูมิในหัวก็สูงขึ้นอีกนิด

“หืม? จะว่าไป ทำไมยัยเด็กนี่ไม่เห็นแสดงท่าทีกลัวเลยล่ะ ไม่ใช่ว่าขุนนางนั่นจับชาวบ้านมา

เปลี่ยนสลับเป็นตัวตายตัวแทนหรอกเรอะ.....”

ก็คิดจะใช้แผนนี้อยู่หรอก แต่พอถูกบอกแบบนี้ มันทำให้อุณภูมิสูงขึ้นไปอีกจนใกล้ระเบิด

“ฮ่าๆๆ นั่นสินะ ยัยนี่มันทอมบอยซะยังกะลูกลิง คุณหนูที่ไหนเขาเป็นแบบนี้กัน”

“ไม่......เว้ย”

และทันใดนั้น ผ้ามัดปากผมก็ขาดออก

หะ!!

โจรสองคนเห็นดังนั้นจึงหันมามองพร้อมกันอย่างมึนงง แต่ว่า

“ไม่ทนแล้วเว้ย!!”

ความโกรธขึ้นถึงจุดสูงสุดแล้ว ทั้งดูถูกท่านพ่อ ดูถูกผม แล้วก็ผม แล้วก็ผม ความอดทนมันก็มีจำกัด

เหมือนกันนะ คิดแบบนั้นแล้วก็กำหมัดแน่น

"Boots  Boots  Boots  Boots  Boots  Boots  Boots  Boots  Boots  Boots!!!!!!"

พร้อมกับร่ายเวทมนตร์ซ้ำๆขึ้น ทั่วทั้งกำปั้นนั้นปกคลุมไปด้วยแสงสีขาว ผ้าที่ผูกมัดทั้งมือและขานั้น

ก็ฉีกขาด แต่แสงนั้นยังคงส่องสว่างเรื่อยๆ

ส่องสว่างไปพร้อมกับความโกรธของผม และโจรที่กำลังทำหน้ามึนงง

แต่______________

ถึงแม้จะขอโทษก็ไม่ให้อภัยแล้วล่ะ

“ไปคุยกับรากมะม่วงซร้า!!!!!!”

พูดจบก็สวนหมัดที่เสริมพลังไปหลายสิบเท่าเข้าไปที่คางของเจ้าโจรที่กำลังแบกผมอยู่ทันที

"อั๊ก!!"

***