The Tear

เนื้อเรื่อง

The Tear
แสงแดดอ่อนๆในยามเช้าสาดกระทบเข้ามาในห้องพาดยาวไปถึงเตียงสีขาวสะอาด
เสียงนกตัวเล็กๆที่ส่งเสียงประชันความสุขกัน ปลุกผมให้ตื่นขึ้นจากความฝันแสนหวาน
ผมลุกขึ้นจากเตียงอย่างงัวเงียก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปข้างนอก ใช่แล้ว!! วันนี้ผมมีนัด
หลังจัดการกับอาหารเช้าบนโต๊ะเรียบร้อย ผมก็เปิดประตูออกไปข้างนอก แสงแดดที่แตกต่างกับแสงในบ้านทำให้ผมหรี่ตาลงเล็กน้อย

ผมเดินไปตามถนนที่ปูลาดไว้ด้วยหินก้อนเล็กๆที่เรียงต่อกันเป็นทางยาวไปถึงสวนสาธารณะที่ไม่ค่อยมีคนผ่านไปมาเท่าไหร่นัก หลังจากรัฐบาลได้สร้างสวนสาธารณะแห่งใหม่ขึ้นในเมืองนี้

ผมหยุดปลายเท้าของผมลงที่เพิงกระดาษที่ถูกสร้างขึ้นตรงมุมใกล้ต้นไม้ใหญ่ที่สร้างความร่มรื่นให้บริเวณรอบๆนี้เป็นอย่างดี
\"สวัสดีเจ้าหนู มาแต่เช้าเชียว\"ชายชราจรจัดท่าทางใจดียื่นหน้าออกมาทักทายผมอย่างเป็นมิตร
\"สวัสดีฮะ ราล์ฟ วันนี้เป็นยังไงบ้าง แล้วนี่เชนจ์ไปไหนล่ะครับ\"
\"โอ๊ย มันก้อคงไปวิ่งเล่นอยู่แถวนี้แหละ\"ราล์ฟพูดพลางขยับตัวออกมาจากบ้านกระดาษของเขา
เสียงเห่าทักทายผมดังขึ้นแต่ไกล ไม่นานนักสุนัขสีเหลืองทองตัวใหญ่ก็กระโจนเข้าใส่ผมเต็มแรงก่อนเลียใบหน้าผมจนเปียกชุ่ม กว่าผมจะตั้งตัวได้ก็เล่นเอาเหนื่อย

\"เฮ้ เชนจ์ ทักรุนแรงเหมือนเคยเลยนะ วันนี้ฉันเอาขนมมาฝาก\"ผมพูดยิ้มๆพลางหยิบขนมในกระเป๋าส่งให้เจ้าหมาตัวใหญ่ตรงหน้า
\"อาทิตย์นี้มีอะไรจะเล่าให้ผมฟังบ้างล่ะฮะ ราล์ฟ\"ผมนั่งลงข้างๆชายชราที่กำลังง่วนอยู่กับการเก็บของเข้าที่
\"เยอะแยะเลยเจ้าหนู แต่เธอต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่บอกใคร......\" ผมพยักหน้าแทนคำตอบพร้อมขยับตัวเข้าไปใกล้ราล์ฟ
\"คือ...เมื่อวันอังคารฉันเดินไปทางหลังแม่น้ำนั่นแล้วก็เจอบ้านคนแคระ!!\"ชายชราพูเสียงกระซิบแล้วค่อยๆดังขึ้น
ผมยิ้มเล็กๆแล้วตั้งใจฟังต่อ

ผมมาที่นี่ทุกวันเสาร์เพื่อที่จะฟังเรื่องที่ราล์ฟเล่า ซึ่งมีทั้งเรื่องที่โดนมนุษย์ต่างดาวจับไป การต่อสู้กับโจรสลัดหรือแม้กระทั่ง เข้าไปโลดแล่นอยู่ในหนังสือการ์ตูนกับมิกกี้เมาส์!
ผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง แต่ผมก็ชอบจินตนาการที่แสนสนุกของเขา เรื่องทุกเรื่องที่ราล์ฟเล่าให้ผมฟังล้วนเต็มไปด้วยความคิดที่ไม่เหมือนใคร ท่าทางประกอบเรื่องที่ราล์ฟแสดงทำให้ผมหัวเราะได้เสมอๆ

วันนี้เป็นอีกวันที่ผมนั่งฟังเรื่องที่ราล์ฟเล่าอย่างเพลิดเพลินถ้าไม่โดนขัดด้วยเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าเสียก่อน
\"ผมต้องไปแล้วฮะราล์ฟพอดีเพื่อนโทรมาตาม เดี๋ยวตอนเย็นๆผมจะแวะมาหาใหม่นะฮะ\"
\"ได้เล้ย เจ้าหนู เดี๋ยวฉันก็ต้องพาเชนจ์ไปผจญภัยต่อเหมือนกัน\"ราล์ฟยิ้มกว้าง
ผมหันไปลูบหัวแล้วเกาคางเชนจ์ มันเลียมือผมเบาๆเป็นการแสดงความรัก ผมเดินออกมาจากสวนสาธารณะพลางนึกถึงเมื่อสองปีก่อน ในตอนนั้นผมเกลียดผู้ใหญ่ การที่พ่อบังคับผมในทุกๆเรื่องทำให้ผมเป็นเด็กที่ค่อนข้างเก็บกดพอสมควร
ผมคิดว่าผู้ใหญ่ทุกคนคงเป็นแบบนี้เหมือนกันหมด ชอบบังคับ ไม่เคยฟังเหตุผล งี่เง่า...จนกระทั่งผมได้เจอราล์ฟ
เวลาที่ผมมีปัญหาหรือพาลเพราะความโกรธ ราล์ฟไม่เคยดุหรือว่าผม ราล์ฟจะนิ่งฟัง แล้วค่อยๆสอนผมอย่างใจเย็นรวมถึงเล่าเรื่องสนุกๆให้ผมฟังเป็นการปิดท้ายซึ่งก็ทำให้ผมยิ้มออกทุกครั้ง แต่เรื่องก็เกิดขึ้นอีกจนได้ เมื่อพ่อรู้ว่าผมไปหาราล์ฟเป็นประจำ

\" แกจะลดตัวไปยุ่งกับไอ้คนจรจัดนั่นทำไม ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้ไปหาไอแก่สกปรกนั่นอีกเข้าใจมั้ย\" คำพูดที่ออกจากปากทำให้ผมโกรธจนชกหน้าพ่อไปหมัดนึง อย่างที่คิด พ่ออ้าปากค้างทำท่าเหมือนจะเป็นลมซะให้ได้
ผมเถียง(รวมถึงเจ็บตัวที่โดนพ่อตอบโต้กลับ)กับพ่ออยู่นานจนในที่สุดพ่อก็ยอมให้ผมไปเจอราล์ฟได้ในวันเสาร์ และ ราล์ฟนั่นเองที่เป็นคนเปลี่ยนชีวิตผม.....ราล์ฟสอนให้ผมเปิดใจเข้าหาคนอื่นมากขึ้น ชวนคนอื่นคุย ช่วยเหลือทุกคนเท่าที่ทำได้
จากผม คนที่ไม่เคยรู้จักคำว่าเพื่อนไม่มีคนคบ กลับกลายเป็นคนที่เพื่อนๆรัก ถ้าตอนนั้นผมไม่ได้เจอราล์ฟ ป่านนี้ผมอาจถูกส่งเข้าโรงพยาบาลบ้าไปแล้ว

\"เฮ้ย เรากลับก่อนนะ\" ผมบอกเพื่อนๆพลางมองนาฬิกาที่ข้อมือซึ่งเป็นเวลากว่า3ทุ่มแล้ว
ผมรู้สึกผิดเล็กๆเพราะบอกราล์ฟไว้ว่าจะไปหาในตอนเย็นแต่กลับคุยกับเพื่อนเพลินจนลืมเวลา
ผมเดินเข้าไปจนใกล้ถึงสวนสาธารณะแล้ว แต่เสียงที่ผมได้ยินทำให้ผมรีบวิ่งเข้าไปทันที

ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมแทบช็อค ชายหนุ่มกว่า 5 คนกำลังรุมทำร้ายราล์ฟที่ลงไปนอนอยู่กับพื้นเลือดสดๆรินไหลออกมาจากปากชายชราแต่พวกมันกลับหัวเราะ!!

ผมหยิบไม้ที่อยู่ใกล้ตัวฟาดเข้าไปที่หัวหนึ่งในกลุ่มนั้นเต็มแรงมันสลบไปทันที ส่วนคนที่เหลือแตกฮือด้วยความตกใจ แต่เมื่อเห็นผมอยู่คนเดียวพวกมันจึงหันกลับมาเล่นงานผม
\"แกยุ่งอะไรด้วยวะ\" พวกมันเตะผมที่ท้อง จนผมทรุดไปกับพื้น ผมพยายามลุกขึ้นสู้แต่....ไม่ไหว พวกมันตัวใหญ่กว่าผมมาก จำนวนคนที่มากกว่ายิ่งทำให้ผมเป็นเหมือนของเล่นระบายอารมณ์ของมัน
\"แก.....ราล์ฟไปทำอะไรให้พวกแก แกถึงต้องทำร้ายเขา\"
\"ราล์ฟ? ถ้าแกหมายถึงไอแก่นี่ล่ะก็ มันทำสิโว้ย ทำมากด้วย พวกเราอุตส่าห์ฉุดสาวน้อยน่ารักคนนึงมา กะจะพามาสนุกด้วยซะหน่อย แต่ไอ้แก่นี่มันเสือกเข้ามาขวางไว้ ทำให้แม่สาวคนนั้นหนีไปได้ นี่แหละโทษที่มันแส่เรื่องของเรา\"
\"แกมันพวกเดนนรก\"ผมเงยหน้าด่าพวกมันอย่างเหลืออด
\"หึๆ ขอบคุนที่ชมนะ\"มันตาลุกวาว แล้วหยิบไม้ขึ้นมาซัดเข้าที่ศีรษะผมเต็มแรง
มันทำให้สมองผมเบลอและขาวโพลนไปหมด..ผมเปิดตาแทบไม่ได้เพราะเลือดไหลลงมากลบใบหน้า

\"..อึก......อย่า..ทำเขา..\"ราล์ฟคลาน
เข้ามาเกาะขาชายคนหนึ่งไว้ ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมแทบร้องไห้ เลือดสีแดงไหลออกมาจากปากและศีรษะราล์ฟ หน้าตาที่แสนใจดีถูกพวกมันทำร้ายอย่างโหดเหี้ยม
\"ไอแก่อย่ามายุ่ง เดี๋ยวแกก็ต้องโดน\"มันสะบัดขาพลางเตะไปที่หน้าราล์ฟ

\"อ๊ากกกกก\" ชายคนหนึ่งร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด เชนจ์ฝังเขี้ยวของมันลงไปที่ขาของชายคนนั้น พร้อมคำรามในคออยู่ตลอด
เชนจ์! นั่นสิในตอนแรกมันหายไปไหนแต่เมื่อผมสังเกตดีๆ ผมจึงทราบสาเหตุ บริเวณท้องของมันมีเลือดไหลออกมาอยู่ตลอด มันคงโดนทำร้ายไม่น้อยเช่นกัน
\"โว้ย! ไอหมานี่อีกแล้ว ตายยากจิงเว้ยย\"ชายที่ถูกกัดหยิบมีดที่เปื้อนเลือดออกมาจากกระเป๋า เชนจ์ปล่อยขาชายคนนั้น พร้อมวิ่งไปยืนขวางหน้าราล์ฟที่สลบไว้
มันส่งเสียงขู่เพื่อปกป้องเจ้านายอันเป็นที่รักของมัน เชนจ์ก็กระโดดกัดชายคนนั้นที่แขน ชายคนนั้นแทงเข้าไปกลางตัวเชนจ์จนมีดมิดด้าม แต่เชนจ์ไม่ยอมปล่อยเขี้ยวที่ฝังอยู่มันรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายของมันต่อสู้เพื่อปกป้องชายชราผู้ที่เลี้ยงดูมันด้วยความรักมาตลอด
ชายหนุ่มคนข้างๆใช้มีดอีกเล่มแทงเข้าไปที่คอเชนจ์ มันร้องขึ้นแล้วเงียบไป ชายหนุ่มดึงมีดออกจากตัวเชนจ์แล้วเตะมันออกไปพลางเดินเข้าไปหาราล์ฟ
ผมพยายามลุกขึ้นแต่ลุกไม่ไหวผมร้องไห้อย่างกลั้นไม่อยู่ไม่ได้ร้องไห้เพราะเจ็บ..หรือ..กลัว... ผมร้องไห้เพราะ..เชนจ์..คงจะจากผมไปแล้ว

\"เฮ้ย!!!! พวกแกทำอะไรน่ะ\"ตำรวจในเครื่องแบบที่ลาดตระเวนอยู่ เข้ามาหยุดเหตุการณ์ที่กำลังจะเลวร้ายมากไปกว่านี้ ทันทีที่เห็น ชายพวกนั้นก็วิ่งหนีไป
\"เป็นอะไรมากรึเปล่าหนู\"ตำรวจเข้ามาพยุงผมพลางโทรเรียกรถพยาบาล ผมพยายามเดินไปหาราล์ฟที่นอนนิ่งอยู่ที่พื้น ผมประคองชายแก่เอาไว้ ราล์ฟค่อยๆลืมตาขึ้น

\"...เจ้าหนู...เป็นอะไรรึเปล่า..\" ผมส่ายหน้าช้าๆ แต่น้ำตากลับไหลลงมาอาบแก้มอย่างหยุดไม่อยู่
\"...เช..เชนจ์...ล่ะ..เชนจ์อยู่ไหน..\"ราล์ฟพูดแผ่วเบา ผมขยับให้ราล์ฟนั่งพิงกับต้นไม้ก่อนที่จะเดินไปอุ้ม\"ร่างไร้วิญญาณ\"ของเชนจ์วางที่ตักชายชรา
ราล์ฟมองเชนจ์อย่างตกใจ น้ำตาเอ่อล้นขึ้นมากลบดวงตา มือที่หยาบกร้านลูบไปตามขนที่เปรอะไปด้วยเลือดอย่างแผ่วเบา
เขาก้มลงไปกอดเชนจ์ซึ่งเปรียบเหมือนครอบครัวของเขาแน่น ราล์ฟร้องไห้จนตัวโยน ผมเข้าใจความรู้สึกของราล์ฟดีเชนจ์เป็นทั้งครอบครัวและชีวิตของราล์ฟ

ผมกัดริมฝีปากแน่น ในใจนึกอยากฆ่าไอพวกนั้นให้หมดทุกคน ผมมองภาพตรงหน้าอย่างสะเทือนใจ ราล์ฟที่กำลังร้องไห้อย่างเจ็บปวดกอดร่างสุนัขที่ตายแล้วไว้แนบอกมือที่เต็มไปด้วยเลือดนั้นลูบไปตามขนสีทองอย่างอ่อนโยน ดวงตาสีชาของราล์ฟดูเลื่อนลอยและว่างเปล่า
ผมเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่ศรีษะอีกครั้งก่อนที่สติจะค่อยๆลางเลือนจนดับวูบไป........


ผมลืมตาขึ้นอย่างอ่อนล้า.... พลางพยายามลุกขึ้น \"ฟื้นแล้วเหรอ!! เป็นยังไงบ้าง!!\" เสียงพ่อและแม่ผมดังขึ้น
\"...ราล์ฟ........ราล์ฟเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ!!\" คำพูดแรกที่ผมพูดเมื่อผมฟื้นทำให้พ่อกับแม่มองหน้ากันท่าทางเป็นกังวล
เสียงประตูที่ดังขึ้นทำให้ผมหันไปมอง คุณหมอกำลังเดินเข้ามาหาผมที่เตียง ท่าทางของคุณหมอทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลย
\"เอ่อ.....หนุ่มน้อย....คุณราล์ฟที่มากับเธอฝากจดหมายนี้มาให้\"
ผมเปิดอ่านจดหมายด้วยความแปลกใจ

\"สวัสดีเจ้าหนู........ถ้าเธอได้อ่านจดหมายนี้แสดงว่าฉันคงจากโลกนี้ไปแล้วล่ะ ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้กล่าวลาเธอด้วยตัวเอง และ ขอโทษสำหรับเหตุการณ์ที่ทำให้เธอเดือดร้อน
ที่สำคัญขอบคุณสำหรับช่วงเวลาดีๆที่เธอมอบให้ฉัน ขอบคุณที่คอยรับฟังเรื่องราวไร้สาระของฉัน สุดท้ายนี้ ฉันอยากจะบอกว่าขอให้มีความสุขนะเจ้าหนู\"

หัวใจของผมหล่นวูบ นี่มันอะไรกันเนี่ย! ผมหันไปมองคุณหมอเพื่อค้นหาคำตอบ
\"ผมเสียใจด้วยครับ คนไข้เสียแล้ว คุณราล์ฟชรามากแล้ว การโดนทำร้ายขนาดนี้ทำให้ร่างกายทนไม่ไหว ประกอบกับจิตใจที่อ่อนแอของท่าน ทำให้ท่านไม่มีสิทธิหายเลย ท่านต้องนอนในโรงพยาบาลในช่วงชีวิตที่เหลือทั้งชีวิตซึ่งคงไม่นาน.... ท่านจึงเลือกที่จะให้ผมฉีดยานอนหลับให้ท่านหลับไปตลอดกาล
ท่านไม่เจ็บปวด.....ท่านจากไปอย่างสงบ ก่อนที่คุณราล์ฟจะจากไปท่านได้ให้ผมเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้นเพื่อมอบให้หนู

หัวใจของผมชาวาบ ริมฝีปากของผมสั่นระริก \"...ราล์ฟ อยู่ไหน....\"
คุณหมอเดินนำผมไปที่ห้องๆหนึ่ง ผมเดินตามคุณหมอไปอย่างรวดเร็วลืมความเจ็บปวดที่ร่างกายไปจนสิ้น
คุณหมอหยุดที่ร่างๆหนึ่งซึ่งถูกคลุมไว้ด้วยผ้าสีขาวสะอาด ผมเปิดผ้าคลุมออก น้ำตาของผมไหลลงอาบแก้มผมกอดร่างของราล์ฟ ร้องไห้อย่างไม่อายใคร ตอนนี้ผมสูญเสียคนสำคัญของผมไปแล้ว ทั้งราล์ฟ และ เชนจ์..............

5 ปีผ่านมาแล้วแต่ภาพของราล์ฟและเชนจ์ยังคงอยู่ในความทรงจำของผมเสมอ.......ผมนั่งลงที่พื้นดินข้างต้นไม้ใหญ่ในสวนสาธารณะ ที่ๆผมฝังร่างของราล์ฟและเชนจ์ไว้ด้วยกัน ผมมาที่นี่ทุกวันเสาร์เหมือนอย่างเคย แต่ต่างตรงที่ตอนนี้ ผมเป็นผู้เล่าเรื่องต่างๆให้ราล์ฟฟังแทน...........................


================================================
ขอบคุนนะคับที่เข้ามาอ่านฟิคห่วยๆของผมTTwTT ซึ้งใจ เนี๊ยวๆ ฝากติชมด้วยนะคับ(^w^)