INTERNET

เนื้อเรื่อง

ท่ามกลางบรรยากาศหนาวเหน็บยามค่ำคืน ร่างเด็กสาววัยสิบห้าปีขยับผ้าห่มก่อนลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบเชียบ นาฬิกาที่ผนังส่งเสียงเดินเป็นจังหวะบ่งบอกให้เธอรู้ว่าขณะนี้เป็นเวลาตีสองแล้ว

มือเล็กๆของเด็กสาวเปิดคอมพิวเตอร์อย่างคล่องแคล่วพลางนั่งลงบนเก้าอี้สีเทาขนาดย่อม เธอต่ออินเตอร์เน็ตที่ติดโดยแทบไม่ต้องรอก่อนเข้าเว็บๆหนึ่งอย่างที่เคยทำเป็นประจำทุกวัน

บนหน้าจอปรากฏห้องสนทนาหรือที่เราเรียกกันว่าแชทรูม “เพลง” คือชื่อที่เธอพิมพ์ลงไปโดยไม่รีรอ

ในห้องแชทนั้นปรากฎรายชื่อของคนสองคน คือ เพลง และคนที่ใช้ชื่อว่า “เมษา” เด็กสาวครางเบาๆอย่างผิดหวัง ในวัยเช่นเธอการที่จะประทับใจใครบางคนในอินเตอร์เน็ตจนอยากที่จะเจอทุกวันคงไม่ใช่เรื่องแปลก

“ไหนๆก็ต่อเน็ตแล้ว คุยซักหน่อยละกัน” เด็กสาวพึมพำในลำคอก่อนทักทายคนในนั้น

“สวัสดีค่ะ ว่างอยู่หรือเปล่า” ข้อความสั้นๆที่เธอพิมพ์ไปได้รับการตอบสนองจากคู่สนทนาอย่างรวดเร็ว

“แน่นอนว่างสิ..............ฉันรอเธออยู่นี่......เพลง….” เธอผงะเล็กน้อยกับคำตอบที่ได้รับแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

“คุณเมษาอายุเท่าไหร่คะ เพลงจะได้เรียกถูก”

“อายุเหรอ...............นั่นสินะ....อายุ........” เพลงรอคำตอบอยู่ซักครู่แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้พิมพ์อะไรตอบกลับมา

“ไม่บอกก็ไม่เป็นไรค่ะคุณเมษา ว่าแต่ทำอะไรอยู่เหรอคะ นอนดึกจัง”

“...รอเธอไง เพลง........รอเธอ.........ฉันชอบชุดนอนที่เธอใส่อยู่ตอนนี้จัง” เพลงอ่านคำตอบที่ได้รับแล้วกระตุกรอยยิ้มเล็กๆท่าทางจะเจอพวกคนโรคจิตอย่างที่เคยเจอมาแล้ว

“เหรอคะขอบคุณ ฉันก็ชอบเหมือนกันแหละ คุณพูดเหมือนคุณมองเห็นเลยนะคุณเมษา”เด็กสาวยิ้มเหยียดรอคำตอบ

“ชุดนอนสีฟ้า......อ้า......ฉันชอบจัง......ฉันอยากได้........ฉันอยากได้..............” เพลงหัวใจหล่นวูบ หรือว่าจะบังเอิญที่เขาเดาถูกว่าตอนนี้เธอใส่ชุดนอนสีฟ้าอยู่ ความรู้สึกกลัวแล่นวาบเข้ามาในใจแต่ด้วยนิสัยของเธอปลายนิ้วจึงขยับลงบนแป้นพิมพ์ทันที

“ โรคจิตหรือไงคุณน่ะ”

“.......... ฉันอยากได้..........อยากได้ดวงตาของเธอ.......อยากได้แขน.......อยากได้ขา..............อยากได้........ฉันกำลังไปหาเธอ.......”

หลังจากที่ได้รับคำตอบเพลงก็ได้ยินเสียง...........เสียงเหมือนกับของหนักๆกำลังถูกลากอยู่ที่ชั้นบน ฉับพลันก็ได้ยินเสียงหัวเราะของผู้หญิงดังมาจากลำโพงเสียงหัวเราะแผ่วๆ พร้อมข้อความๆเดียวที่ถูกพิมพ์ลงมาจนยาวเหยียด

“ฉันมาแล้ว อยู่บนหัวเธอ............” ข้อความที่พิมพ์มาต่อเนื่องกับเสียงหัวเราะทำให้เพลงนั่งค้างอยู่กับเก้าอี้ ความหวาดกลัวแล่นเข้าสู่จิตใจจนไม่กล้าแม้แต่จะหลับตา

เสียงที่เธอได้ยินตอนนี้ไม่ใช่แค่เสียงหัวเราะอีกต่อไปเพราะเสียงอีกเสียงที่ทำให้เพลงแทบประสาทเสียคือเสียงที่แว่วมาจากนอกประตู............ สิ่งที่เคยอยู่ข้างบนตอนนี้กำลังลงบันไดมาช้าๆ

เธอตัวสั่นด้วยความกลัวสติที่ยังหลงเหลืออยู่ทำให้เธอมองไปที่ปลั๊กไฟข้างลำตัวแล้วดึงออกทันที ทว่าแสงจากคอมพิวเตอร์ทำให้เพลงรู้ว่ามันยังคงทำงาน.............

“.... ฉันเหงา......มาอยู่กับฉันนะ.......” ข้อความใหม่ที่ถูกพิมพ์มาทำให้เพลงกลัวจนแทบบ้า เสียงฝีเท้าหนักๆที่ได้ยินมาหยุดอยู่หน้าห้อง เด็กสาวทรุดตัวลงแนบผนังข้างโต๊ะคอมแล้วส่งเสียงหวีดร้องอย่างเอาเป็นเอาตายพร้อมกับสติที่ดับวูบ...........




“เพลง ตื่นได้แล้วลูก มานอนอะไรตรงนี้เนี่ย “ เพลงค่อยๆลืมตาขึ้น บุคคลตรงหน้าที่เห็นทำให้เธอโอบกอดอย่างหวาดผวา

“แม่คะ เพลงฝันร้าย เพลงกลัว ผี....ผี มันจะมาเอาตัวเพลง “ เธอพูดละล่ำละลัก

“ไม่มีอะไรหรอก ไปอาบน้ำกินข้าวไป เจ็ดโมงกว่าแล้ว แล้วมานอนอะไรตรงนี้เนี่ยเมื่อคืนแอบเล่นคอมอีกแล้วใช่มั้ย ว้าย คอมพิวเตอร์ก็ไม่ปิด ลูกคนนี้นี่!! เหลวไหลใหญ่แล้วนะ” ผู้เป็นแม่บ่นอย่างหงุดหงิดโดยไม่ทันมองสีหน้าลูกสาวที่ซีดเผือด.........

”....ไม่จริง......เราต้องฝันร้ายแน่ๆ...........”เพลงมองคอมพิวเตอร์ที่กำลังทำงานอย่างตกใจ


หลังจากทานโจ๊กในชามไปสองสามคำเพลงก็รีบออกจากบ้านไปอย่างหวาดๆ เธอไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เธอเจอนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเป็นแค่ฝันร้ายกันแน่ บางทีเธออาจจะมาเปิดคอมพิวเตอร์แล้วหลับไปก็ได้

ความคิดต่างๆนาๆผุดขึ้นในสมองของเด็กสาว เสียดายที่เธอไม่ได้หันมามองข้างหลัง.........บุคคลที่เธอเรียกว่าแม่กำลังมองลูกสาวแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย

“แม่ว่าลูกคงกลัวไปอีกนานเลยนะพ่อ คงไม่กล้าตื่นขึ้นมาเปิดคอมพิวเตอร์เล่นตอนดึกแล้ว”

“โธ่....แม่ ดีนะที่ยัยเพลงไม่เป็นบ้าไป ถึงมันจะช่วยไม่ให้ลูกสาวเราเล่นเน็ตดึกๆก็เถอะ แต่แกล้งแบบนี้มันน่ากลัวเกินไปนะ”

“แต่พ่อก็ร่วมมือกับแม่นี่.....ถ้าแม่ไม่ได้พ่อ ก็คงทำไม่ได้หรอก แม่ไม่ใช่โปรแกรมเมอร์อย่างพ่อนี่ ว่าแต่พ่อทำยังไงน่ะ คอมพิวเตอร์ถึงได้ไม่ดับตอนลูกดึงปลั๊กออก”

“ความจริงคอมพิวเตอร์ที่บ้านก็มีเครื่องสำรองไฟอยู่แล้ว ลูกคงตกใจจนลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปน่ะ”

“อืม....จริงๆแล้ว ฉันก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่ถ้าไม่ทำลูกคงไม่ยอมเลิกง่ายๆแน่ ทั้งดุทั้งทำโทษ ยัยเพลงยังไม่กลัวเลย แต่คราวนี้........หึๆ......ขอโทษนะลูกรัก แต่แม่ทำเพื่อลูกนะ............” รอยยิ้มพรายผุดขึ้นบนใบหน้าของผู้หญิงวัยสี่สิบพร้อมกับความกลัวที่จะฝังแน่นอยู่ในจิตใจของเพลงไปอีกนาน...........................................

++++++++++++++++++++
พึ่งแต่งฟิคสั้นเป็นครั้งที่สองต้องขอคำติชม(มีที่ให้ชมด้วยเรอะ- -\") จากเพื่อนๆด้วยนะฮับ TTwTT