เสน่หาเนื้อทอง

เสน่หาเนื้อทอง

พลพยัคฆ์ พิพัฒรัตนบดินทร์ (พี่ไทม์) (34) เวลา 6 ปี กับการเฝ้าดูหล่อนเงียบๆ ทำให้ความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไป จากที่ตั้งใจจะรับผิดชอบเพราะความรู้สึกผิด ทั้งหมดแปรเปลี่ยนเป็นความรักความเสน่หา ...เขาหลงรักภรรยาของตัวเอง

ไคริกา บัญชากาจ (เนื้อทอง) (23) เพราะความพลาดพลั้งเมื่อ 6 ปีก่อน ทำให้หล่อนปิดตายหัวใจ ไม่กล้าที่จะเปิดรับใครเข้ามาในชีวิต เมื่อความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ทำให้หล่อนไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

“พี่ไทม์ จะทำอะไร?” เสียงคนถามตื่นตระหนก พอๆ กับสีหน้าแววตาที่มองเขาพร้อมกับร่างน้อยที่ถอยหนีจนแผ่นหลังเล็กติดแหงกอยู่กับผนังห้อง

“ทำโทษคนดื้อ”

“อย่าบ้านะ เค้าไม่ใช่เด็กๆ แล้ว” เจ้าหล่อนว่าหน้ามุ่ย ยกมือขึ้นดันอกเขาเมื่อร่างสูงใหญ่เข้ามายืนคุกคามหล่อนอยู่ตรงหน้า

“ใช่ เพราะเราไม่เด็กแล้ว...พี่ถึง...” เขาหยุดพูด เลื่อนมือหนาเท้าผนังข้างศีรษะหล่อน กักกันร่างน้อยไว้จนหมดหนทางหลีกหนี

ไคริกาเงยหน้ามองสบสายตาคมกริบที่ไร้ร่องรอยของความมึนเมา แล้วขมวดคิ้วนิ่วหน้า เม้มปากอิ่มก่อนจะเปิดออกเตรียมโวยวาย เพราะรู้ว่าโดนหลอกเข้าให้อีกครั้ง หากคำพูดที่หล่อนจะต่อว่า ถูกเขาฉกชิงกลืนกินไปจนหมด ตอนกลีบปากแดงนุ่มทาบทับลงมาบดขยี้ปากอิ่มจิ้มลิ้ม

นานพอจนร่างน้อยอ่อนปวกเปียกกับรสชาติจูบร้อนแรง กว่าที่คนตัวโตจะผละออก ขณะมือหนาช้อนร่างเล็กไว้ไม่ให้หล่อนล้มลงไปกองกับพื้น

“เราเป็นของพี่ไคริกา เป็นเมียพี่ อย่าได้คิดไปมองใครอื่นนอกจากพี่เข้าใจไหม?” เสียงเข้มขรึมดังก้องอยู่ในหัว ไคริกาตาลอยคว้างลืมหายใจ มองหน้าเขาด้วยความรู้สึกใจหายวาบ

“พี่ไทม์...พะ...พูดอะไร?”

“พูดความจริง”

“!!!” ตาเรียวหวานเบิกกว้าง จ้องหน้าเขาด้วยความรู้สึกตกใจสุดขีดแทบจะช็อก เมื่อเห็นแววจริงจังจากเขาชัดเจน

‘เขารู้มาตลอด เวลาที่ผ่านมาตั้งหลายปี แต่กลับทำเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างกัน เรื่องคืนนั้นเขารับรู้และจดจำได้ แต่กลับ...’

“หรือว่าเราจะลืมมันได้ลง?” คนพูดมองสบตาหล่อนนิ่งดูน่ากลัว “แต่สำหรับพี่ ไม่มีวันลืม”