GOT7 | FRIEND LOVE เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด | [ALLJACKSON] #อสแฟนหก

ลำดับตอนที่ #6 : FRIEND LOVE| 05 #อสแฟนหก (100 per.)

ปล.สารในเรื่องต่อไปเป็นสารอันตรายและไม่ควรนำไปปฏิบัติตามโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วนนะคะ

 5

‘นักศึกษาหวังสารชนิดไหนทำให้เกิดอารมณ์ทางเพศและเสี่ยงต่อการถูกล่วงละเมิดครับ? ถ้าตอบได้หมอมีรางวัลให้’

          “จินยองอยากไปเข้าห้องน้ำ”เสียงหวานแหบเปล่งออกมาหลังจากที่ผ่านการตรวจร่างกายสุดอีโรติกไปเมื่อประมาณหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว

          ร่างสันทัดถูกหมอหนุ่มที่นั่งทำงานอยู่อุ้มเดินตรงไปยังห้องน้ำเงียบๆ เวลาปกติจินยองจะไม่ค่อยพูดและดูตั้งใจทำงานมากและแจ็คสันก็ไม่อยากจะไปกวนเพื่อนตัวเองเสียเท่าไหร่ ไม่สิขืนไปกวนมีหวังเขาได้ซีดตายก่อนแน่

          เมื่อวางแจ็คสันลงกับคอห่านเสร็จจินยองก็เดินออกไปด้านนอกโดยไม่ลืมที่จะดึงประตูมาปิดให้กับแจ็คสันด้วย ข้อดีของจินยองคือจะไม่ค่อยวอแวกับเขาเสียเท่าไหร่แต่ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้มันจับเขาฟัดเช้าฟัดเย็นไปนานแล้ว

          ยกตัวอย่างเช่นเจบีเป็นต้นไอ้หมาบ้านั่นไอ้ตัณหากลับแล้วก็เฮียต้วนผู้ชายมักมากในกามอารมณ์ คิดแล้วก็แค้นใจอยากจะทุบผนังกำแพงให้มันแตกแต่ที่จะแตกแทนผนังก็คือมือของเขานี่แหล่ะ

          “ทุบไปมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะ…เสร็จหรือยัง?”

          “แต่อย่างน้อยมันก็ช่วยระบายความเจ็บปวดในใจของกูได้”

          “มันไม่ได้ช่วยอะไรได้หรอก ถ้าอยากระบายจริงๆก็มาระบายให้กูฟังดีกว่าการพูดเล่าเรื่องในใจของตัวเองให้เพื่อนฟังมันเป็นสิ่งที่ช่วยให้คนเรารู้สึกดีขึ้นนะ มึงต้องเชื่อกูเพราะกูเป็นหมอกูเรียนศาสตร์ทางด้านนี้มาก่อน”

          “……”

          จินยองกอดอกมองแจ็คสันที่นั่งนิ่งอยู่บนคอห่านก่อนจะถอนหายใจและพูดยาวออกมา มือคนตัวเล็กเกิดรอยแดงถลอกนิดๆ ถ้าเจบีรู้มันคงจะด่าเขายับและหาว่าเขาทำรุนแรงกับแจ็คสันแน่ๆ

          แต่จินยองไม่ได้คิดที่จะทำอะไรรุนแรงกับคนตัวเล็กเลยแม้แต่น้อยเพราะเขาไม่ชอบให้ของเล่นตัวเองมีรอยแผลหรือรอยช้ำมันดูเหมือนจะไม่สะอาด

          จินยองจะต้องรักษาและถนอมแจ็คสันเอาไว้เพื่อสุขอนามัยที่ดี…ใช่หมอน่ะชอบความสะอาดและคนไข้ก็ต้องปลอดเชื้อโรคด้วย

          ร่างของแจ็คสันถูกนำออกมานั่งอยู่ที่เตียงตรวจคนไข้ดังเดิม หมอหนุ่มจัดการหยิบสายรัดข้อมือมารัดไว้กับแขนทั้งสองข้างของร่างอวบพลางเดินไปนั่งเขียนงานต่อเงียบๆ แจ็คสันเองก็ไม่เข้าใจว่ามันจะทำไปทำไมเขาไม่ได้คิดหนีหรือว่าจะออกไปไหนตอนนี้หรอก จินยองทำเหมือนกับว่าเขาคือนักโทษของมันไม่มีสิทธิ์หนี ต้องทำตามคำสั่งขอมันทุกอย่าง…ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด

          “ทำไมถึงทำแบบนี้ กูไม่หนีมึงไปไหนหรอกถึงจะอยากทำก็เถอะ”แจ็คสันเอ่ยถามเพื่อนตัวเองเสียงเรียบ ดวงตาจ้องไปยังใบหน้านิ่งของจินยองที่กำลังเงยขึ้นสบตากับตนอยู่เล็กน้อย

          “ความสุข กูชอบให้คนไข้ของกูอยู่แบบนั้น”จินยองพูดยิ้มๆก่อนก้มลงทำงานต่อ

          “โรคจิตมึงไม่น่าจะมาเป็นหมอได้”คนตัวเล็กพูดจิกกัดพลางแสดงสีหน้าขยะแขยงจินยองออกมาอย่างชัดเจน

          “แต่เป็นผัวมึงได้ก็แล้วกัน”

          คำตอบกลับของอีกฝ่ายถึงกับทำให้แจ็คสันเงียบไปพักหนึ่ง เจอคำว่าผัวจากหมอนี่มันโคตรจุกรู้ถึงไหนอายไปถึงนั่นเพลย์บอยอย่างเขาต้องมาเสียท่าให้เพื่อนทั้งหกคนและแต่ละคนนิสัยมันก็เลวๆเหมือนกันเป๊ะ โดยเฉพาะไอ้หมอหน้านิ่งแต่ปากหมานี่

          “ไอ้!..”แจ็คสันอยากจะด่าจินยองอยู่หรอกแต่ก็ด่าไม่ออกเพราะไม่รู้ว่าจะหาคำไหนมาด่ามันดี

         แจ็คสันถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเซหน้าหันไปมองทางอื่นทั้งๆที่มือนั้นก็ถูกมัดไขว้หลังไว้ทั้งสองข้าง ความคิดอะไรบางอย่างทำให้เขานึกถึงใบหน้าของเจบีอยากให้มันรีบมารับเขากลับไวๆไม่อยากอยู่กับไอ้หมอโรคจิตวิปริตนี่นานๆ กลัวว่าสันดานเลวๆของมันจะกำเริบเหมือนกับวันนั้นอีก…ใช่วันนั้นนั่นแหล่ะวันที่ทำให้แจ็คสันเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ ต้นเหตุก็เพราะมันทั้งนั้น!

          “ถอนหายใจบ่อยแก่เร็วนะ”จินยองพูดขึ้นขณะที่มือนั้นก็ไล่เขียนข้อความต่างๆลงบนกระดาษเปล่า

          “เสือก”แจ็คสันตอบกลับเสียงเรียบก่อนที่เสียงกระแทกปากกาจะดังขึ้น

          “ทำไมชอบด่ากูจังวะทีกับไอเจบีมึงไม่เห็นด่ามันแบบนี้ ชอบมันเหรอ? หรือว่าติดใจในเซ็กส์ของมันจะลองกับกูอีกสักครั้งไหมเผื่อมึงจะเปลี่ยนใจชอบกูขึ้นมา….ลีลาหมอเด็ดกว่ามันอีกนะ”

          รอยยิ้มอ่อนปรากฏบนใบหน้า แจ็คสันเบือนหน้าหนีไปอีกทางแทนขยะแขยงไม่ได้มีความรู้สึกว่ามันดูดีเลยสักนิด

          “เก็บไว้ไปพูดกับคนไข้คนอื่นของมึงเถอะ ผู้หญิงคนนั้นหล่อนก็ออกจะสนใจมึงนี่อยากมากก็ไปลงกับหล่อนอย่ามาลงที่กู แค่ไอ้สองตัวนั่นกูก็จะตายอยู่แล้ว”

          “หึง?”

          “มโนเถอะ”

          “คำพูดมึงส่อ”

          “olo”

          แจ็คสันยกนิ้วกลางชี้ใส่จินยองหลังจากที่อีกฝ่ายพูดจบ เขาเนี้ยนะหึงไอ้หมอหื่นไม่ๆแจ็คสันไม่ได้มีความรู้สึกใจเต้นตึกตักอะไรกับมันเลย กลับกันเขายังรู้สึกเฉยๆกับมันมากกว่าในบรรดาของเพื่อนๆทั้งหลายมีจินยองนี่แหล่ะที่แจ็คสันโคตรไม่อยากเข้าใกล้มากที่สุด เพราะมันเป็นตัวต้นเรื่องที่ทำให้เขากลายเป็นคนเสเพลแบบนี้

          “อยากได้เหรอชูใส่เนี้ย?”

          จินยองถามปรายตามองมาทางแจ็คสันเรียบๆ เห็นว่าชอบชูใส่เขาดีนักก็เลยถามออกไปซะเผื่อว่าอยากได้หมอจะได้สนองให้ถูก

          “ถ้าตอบว่าไม่แล้วมึงจะทำอะไรกู?”

          คิ้วเรียวเลิกขึ้นถามอย่างท้าทายและกวนประสาทนิดๆตามสไตล์ทำเอาหมอหนุ่มถึงกับยกยิ้มมุมปากขึ้นด้วยความชอบใจทันที…ชอบจริงๆไอ้ท่าทางกวนประสาทแบบนั้น

          “ไม่ทำอะไรแต่ถ้ามึงอยากกูก็พร้อมนะ จะเอาแบบครั้งนั้นก็ได้ครั้งแรกที่มึงเจอกับกูไง”

          เพียงแค่คำพูดจากปากของจินยองก็สามารถทำให้แจ็คสันตัวแข็งทื่อเป็นหินได้ ภาพเหตุการณ์ช่วยสมัยตอนที่เขายังเป็นเด็กวัยละอ่อนค่อยๆฃอยเข้ามาในหัว ความทรงจำที่แสนทรมานและเป็นตราบาปของชีวิตที่แจ็คสันไม่มีวันลืมปรากฏขึ้นช้าๆ คิดแล้วเขาก็ปวดจี๊ดที่หัวสมองจนต้องสะบัดไล่มันออกไปก่อนที่หัวตนจะระเบิดเพราะเรื่องบ้าๆพวกนั้น

          “เก็บไปให้แม่มึงเถอะ”

          แจ็คสันพูดเสียงแข็งแววตาแข็งกร้าวราวกับเคียดแค้นจินยองมานานเป็นชาติ ซึ่งถ้าจะเปรียบเทียบแบบนั้นเขาก็ไม่ว่า เพราะแจ็คสันแค้นจินยองจริงๆแค้นที่ตอนนั้นตนไม่สามารถทำอะไรอีกฝ่ายได้

          “ขอโทษทีพอดีแม่กูไม่ชอบอะไรแบบนั้น…..ว่าแล้วก็คิดถึงเนอะมาลองย้อนความทรงจำในวันวานกันดูสักครั้งดีไหม?”

          จินยองกล่าวพร้อมกับลุกจากโต๊ะทำงานแล้วเดินตรงไปหาคนตัวเล็กที่เริ่มมีอาการสั่นกลัวนิดๆ ร่างของหมอหนุ่มหยุดอยู่ตรงหน้าแจ็คสันก่อนที่มือจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้วหยิบขวดอะไรบางอย่างออกมา

          “นะ…นั่นมัน….ไม่เอา….อย่า…”

          แค่เห็นขวดในมือของจินยองอาการต่อต้านในร่างกายของแจ็คสันก็เกิดขึ้น ความรู้สึกมวลๆในท้องทำให้เขาอยากอาเจียนออกมา

          ดวงตากลมคลอหน่วงไปด้วยหยาดน้ำใสแจ็คสันเงยหน้าขึ้นจ้องและแสดงท่าทีที่อ้อนวอนต่อจินยองอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางให้จินยองใช้ไอ้ของในขวดนั่นกับเขาแน่

          “ไม่ต้องกลัวนะเดี๋ยวมึงก็จะมีความสุขเอง”

          จินยองบอกก่อนปิดฝาขวดแล้วจับดึงใบหน้าแจ็คสันให้ขยับเข้ามาใกล้ๆก่อนจะใช้ปากขวดกระแทกเข้าที่จมูกโด่งของคนตัวเล็กเต็มๆ

          มันอาจจะเจ็บนิดหน่อยแต่ผลที่ตามมาจะทำให้แจ็คสันลืมความเจ็บปวดเหล่านั้นแน่ เชื่อสิเขาเป็นหมอนะ….หมอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับยาและสารทุกชนิด

          แจ็คสันพยายามที่จะกลั้นหายใจไม่สูดดมกลิ่นในขวดนั่นเข้าไป แต่ทว่าความสามารถของเขาก็ไม่ได้มีมากนักเพียงแค่หนึ่งนาทีแจ็คสันก็หยุดและเผลอสูดสารนั่นเข้าไปเต็มๆ ตอนแรกมันยังไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกแต่พอเวลาผ่านไปประมาณ2-3นาที ฤทธิ์ของมันก็เริ่มแสดงออกมาอย่างชัดเจน

          “จำได้หรือเปล่าตอนเรียนวิชาวิทยาศาสตร์สารกลุ่มไหนที่เป็นอันตรายและเสี่ยงต่อการถูกล่วงละเมิดทางเพศนักศึกษาหวัง”

          จินยองเริ่มเล่นบทอาจารย์และนักศึกษาแม้ว่าตนจะจบก่อนแจ็คสันและคนอื่นๆมาแค่ไม่กี่ปีก็ตาม

          บัดนี้ใบหน้าของแจ็คสันเต็มไปด้วยสีแดงเสียแล้ว ความร้อนวูบวาบแถวแผ่นอกและลำคอทำให้คนตัวเล็กรู้สึกกระหายน้ำอย่างหนัก ร่างกายมันร้อนเหมือนโดนไฟเผาไปหมดทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดนิ้วโป้งเท้า ริมฝีปากอิ่มหวานฉ่ำขบเข้าหากันแน่น ดวงตากลมปรือละเลือนเลื่อนลอยเหมือนคนไม่มีสติ คำถามที่จินยองถามมาเมื่อกี้ก็เหมือนตัวช่วยดีๆที่ช่วยให้เขายังพอตอบกลับเจ้าตัวไปได้

          “แฮ่ก!….แฮ่ก!…สารกลุ่มไนไตร์….”

          แจ็คสันตอบเสียงแห้งปรือตาขึ้นมองจินยองนิดๆ ในขณะที่มือนั้นก็เริ่มอยู่ไม่สุขรู้สึกอยากจะทำอะไรบางอย่างกับร่างกายของตัวเองเสียเหลือเกิน….

          ร้อนมันร้อนเกินไปแล้วแจ็คสันไม่ชอบอากาศร้อนเขาอยากจะถอนเสื้อออกเหลือเกิน ทำไมมันถึงได้ร้อนแบบนี้กันนะทั้งๆที่เสื้อผ้าของเขานั้นก็ออกจะบางและใส่สบาย

          “มีฤทธิ์แบบไหนครับ?”

          จินยองยังคงถามต่อแม้ว่าอาการของแจ็คสันมันจะปรากฏออกมาให้เห็นเต็มตาแล้วก็ตามแต่เขาก็ยังไม่อยากช่วยเจ้าตัวตอนนี้ ต้องให้แจ็คสันเอ่ยปากร้องขอด้วยตนเองสิถึงจะสนุก

          “มะ…แฮ่ก!...มีอาการมึนงะ…งง….เวีย..น…หัว…แฮ่ก!”

          แจ็คสันตอบอย่างติดๆขัดๆขาดหน่วงไปเป็นบางช่วงบางเวลา และคำตอบของเขามันก็ยังมีเหลืออยู่อีกหนึ่งข้อด้วยแถมข้อนี้ยังเป็นข้อที่สำคัญมากๆที่เด็กทุกคนควรจะรู้

          “ขาดไปอีกหนึ่งข้อครับ”จินยองกล่าวยกมือขึ้นลูบโครงหน้าหวานที่แดงระเรือนเพราะฤทธิ์ยายิ้มๆ

          “…..ปะ…เป็นตัวกระตุ้น…อารมณ์….ทางเพศ”

          แจ็คสันตอบข้อสุดท้ายก่อนอ้าปากงับนิ้วชี้ของจินยองแล้วใช้ลิ้นของตัวเองดูดดุนมันราวกับว่าเป็นขนมป๊องกี้แสนอร่อย

          จินยองมองปฏิกิริยาของแจ็คสันพลางยิ้มมุมปากขึ้นอาการท่าจะหนักขึ้นเรื่อยๆและผลเสียของยานี่ก็เสี่ยงมากด้วย…เสี่ยงต่อชีวิตเจ้าตัวสูงถ้าไม่รีบช่วยให้เสร็จล่ะก็แจ็คสันจบเห่แน่

          “ต้องการให้หมอช่วยอะไรไหมครับ?”

          ใบหน้าหล่อก้มลงอยู่ในระดับสายตาพลางถามคนตัวเล็กที่เอาแต่กัดนิ้วเขาเล่นด้วยความเอ็นดู แจ็คสันช้อนตากลมปรือฉ่ำขึ้นมองสาบานเลยว่าถ้าไม่ใช่เพราะยานี่เขาไม่มีทางยิ้มน่าเกลียดๆแบบนั้นออกมาแน่!

          รอยยิ้มหวาดเยิ้มถูกส่งให้หมอหนุ่มในขณะที่ข้อมือเล็กนั้นก็เสียดสีไปมากับสายรัดจนเกิดรอยแดง ขาทั้งสองหนีบเข้าหากันแน่นแล้วขยับไปมาแผ่วเบา ท่าทางเหมือนจะเชิญชวนนั่นทำเอาจินยองแทบคุมสติตัวเองไม่อยู่

          ทำไมคนไข้เคสนี้ถึงได้ยั่วกันนักนะสงสัยหมอคงจะต้องฉีดยาระงับอารมณ์ยั่วไว้ซะแล้วสิ

          “หมอปาร์คฮะ….ชะ…ช่วยฉีดยาให้น้องจะ…แจ็ค…หน่อยได้ไหม…แฮ่ก…ฮะ…”

          คนตัวเล็กเอ่ยออกมาอย่างไม่นึกอาย ใบหน้าหวานตอนนี้แดงก่ำและเต็มไปด้วยแรงอารมณ์มากมาย การกดประสาทของสารที่แจ็คสันได้รับเข้าไปทำให้เขาควบคุมสติไม่อยู่ปากมันเอ่ยออกไปเองโดยอัตโนมัติทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้วเขาตั้งใจจะปฏิเสธมันแท้ๆ ทั้งมันก็เพราะฤทธิ์ของสารที่จินยองให้เขาดมนั่นแหล่ะ….

          “ครับงั้นเรามาเริ่มฉีดยากันดีกว่าเนอะ….เด็กดี”

CUT

          กว่ายาจะหมดฤทธิ์ก็ปาไปเกือบเที่ยงแจ็คสันนอนสลบอยู่บนเตียงพลางหอบหายใจถี่ด้วยความเหนื่อย เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าและร่างกายขาว ใบหน้าสวยบูดบึ้งเล็กน้อยหลังจากเสร็จกิจและสิ้นฤทธิ์จากยาของจินยอง คุณหมอหนุ่มยกยิ้มพิมพ์ใจส่งให้กับคนไข้ของตนนิดๆ การย้อนวันวานที่แสนเสียวและกราวใจจบลงอย่างน่าเสียดายถ้าเกิดคนตัวเล็กมีแรงต่ออีกนิดวันนี้ทั้งวันก็คงจะไม่เสร็จ จินยองยังมีแรงต่ออีกเยอะสักสิบยกเขาก็ไหว

          “กูจะฟ้องหมอคนอื่นว่ามึงมันเป็นหมอโรคจิตหมอเถื่อนที่เอาสารอันตรายนั่นให้กูดม!”แจ็คสันกล่าวชี้หน้าจินยองด้วยความแค้นใจ อีกฝ่ายพอได้ฟังคำพูดของร่างเล็กแล้วก็นึกอยากจะหัวเราะขึ้นมาให้หายขำ จะฟ้องเขากับหมอคนอื่นอย่างนั้นเหรอ? ทำไมเมียหมอปาร์คถึงได้น่ารักแบบนี้นะ

          “ฟ้องไปก็ไร้ประโยชน์….กูนี่แหล่ะเจ้าของโรงพยาบาล”

          สิ้นคำพูดแจ็คสันก็ตาแทบถลนทันที นั่นสินะเพื่อนเขาแต่ละคนมันก็มีกิจการเป็นของตัวเองทั้งนั้น เรียกได้ว่านอกจากจะหล่อและหัวดีแล้วพวกเขายังรวยมากถึงมากที่สุดอีกด้วย ไม่ได้โอเวอร์นะแต่มันคือเรื่องจริง

          แต่ตอนนี้แจ็คสันรู้สึกอยากให้มันเป็นเพียงความฝันจังทำไมเขาจะต้องมาซวยซ้ำซวยซ้อนอยู่รักษาเป็นคนไข้ของโรงพยาบาลไอ้บ้านี่ด้วยวะ! เจบีก็ไม่เคยบอกเลยว่ามันเป็นเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้!!

          “ซวยจริงๆ”แจ็คสันพูดกับตัวเองเสียงแผ่ว แต่ยังไงซะจินยองก็ได้ยินอยู่ดีเพราะห้องของเขามีแค่เขากับแจ็คสันสองคนเท่านั้น ต่อให้เบาแค่ไหนก็ได้ยิน

          “อยากจะไปหาอะไรทานหน่อยไหม? เดี๋ยวเลี้ยงเองถือว่าเป็นการไถโทษก็แล้วกัน”

          “ไม่อยากไปไหนสั่งมากินได้ไหมกูขี้เกียจเดินเมื่อย”

          “แล้วแต่ตามใจเมียอยากได้อะไรก็หาให้หมดนั่นแหล่ะ”

          “ถ้าอยากได้ผัวใหม่ที่ไม่ใช่พวกมึงนี่ก็ให้ได้ใช่ไหม?”

          “…..อยากสะโพกหักก็ลองดูสิ…..”

          เหมือนจะชนะแต่สุดท้ายแจ็คสันก็แพ้คำพูดของจินยองอยู่ดี อีกฝ่ายกยิ้มเหนือชัยขึ้นก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นแล้วกดโทรออกเพื่อสั่งอาหารมาทานในโรงพยาบาลตามที่คนตัวเล็กต้องการ เขาเดินเลี่ยงไปยังนอกห้องแล้วคุยเรื่องอาหารต่างๆเลือกเฉพาะของที่ดีและมีประโยชน์เพื่อบำรุงร่างกายแจ็คสัน

          ดวงตากลมเหลือบมองหมอหนุ่มที่กำลังวุ่นอยู่กับการคุยโทรศัพท์ก่อนลุกแล้วเดินไปที่เสื้อผ้าของตัวเอง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรหาใครบางคนที่ตนคิดถึงเอามากๆไม่ได้เจอกันตั้งสองวันแจ็คสันคิดถึงแทบบ้า ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวจะงอนเขาไปแล้วหรือยัง แต่…แจ็คสันก็ง้อได้อยู่ดีนั่นแหล่ะ

          [“ฮัลโหลสวัสดีค่ะ”]

          เสียงหวานใสที่ฟังแล้วชื่นใจทำให้แจ็คสันยิ้มแก้มปริ คนตัวเล็กกดโทรไปหายองจีแฟนสาวคนตัวเล็กของเขานั่นเอง นี่ไงคนที่แจ็คสันคิดถึงและอยากเจอมากที่สุด

          “พี่เองนะตัวเล็ก เป็นยังไงบ้างวันนั้นพี่ขอโทษนะที่รีบกลับ”

          แจ็คสันปรับเสียงแหบๆของตนให้ดูอ่อนนุ่มมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตาเองก็แอบเหลือบมองจินยองไปด้วยเช่นเดียวกันขืนมันรู้ว่าเขาโทรหายองจีล่ะก็งานนี้มีหวังโดนหนักกว่าเมื่อกี้แน่แจ็คสันสัมผัสได้เขารู้และกลัวมันมากจนถึงขั้นต้องระวังแบบนั้นไง

          [“พี่แจ็คสัน….ไม่เป็นไรค่ะยองจีเข้าใจก็คุณพ่อพี่แจ็คสันลื่นล้มนี่นายองจีไม่โกรธหรอกค่ะ”]

          ยองจีกล่าวถ้าอยู่ต่อหน้าแจ็คสันคงจะได้เห็นรอยยิ้มกว้างๆแสนสวยของเธอไปแล้ว ใบหน้าขาวกลมกับยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทั้งสามสิบสองซี่นั่นคิดแล้วก็อยากจะเจอเจ้าตัวเสียเหลือเกิน

          “น่ารักจังตัวเล็กของพี่ ว่าแต่ตอนนี้ตัวเล็กกำลังทำอะไรอยู่คะทำการบ้านอยู่หรือเปล่า”แจ็คสันชมเด็กน้อยของตัวเองพลางเอ่ยถามต่อด้วยความสงสัย

          [“ยองจีกำลังจะไปดูหนังค่ะ”]ยองจีตอบ

          “ไปกับใครครับผู้ชายหรือเปล่า”

          แจ็คสันตีเสียงเข้มทันทีคิ้วเขาขมวดเข้าหากันแน่นรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันทีราวกับว่าหึงหวงเด็กสาวในสายอยู่ยังไงอย่างนั้น ไม่สนใจที่จะมองจินยองอีกต่อไปตอนนี้เขาสนใจแต่เด็กในสายของตัวเองเท่านั้น

          [“ไปกับเพื่อนผู้หญิงค่ะ ยองจีไม่กล้าไปมีกิ๊กหรอกค่ะยองจีกลัวพี่แจ็คสันร้องไห้งอแงใส่”]

          แจ็คสันยกยิ้มขึ้นถ้าตอนนี้เขาอยู่ต่อหน้ายองจีล่ะก็ยัยตัวเล็กเสร็จเขาไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้พูดเจื้อยแจ้วแบบนี้หรอกลงโทษที่ทำให้เขาเอ็นดูจนหมั่นเขี้ยว ถ้าอยู่ใกล้ๆแจ็คสันจะจับมาฟัดแก้มให้ช้ำเลย

          “พี่ไม่งอแงใส่หรอกเราน่ะพูดมั่ว”

          แจ็คสันเถียงแย้ง คนอย่างเขาไม่มีทางงอแงใส่แฟนสาวหรอกน่ามีแต่จะอ้อนกับอ้อนเท่านั้นแหล่ะ คนที่ควรจะงอแงใส่น่าจะเป็นยองจีซะมากกว่าไม่ใช่เหรอ?

          [“ไม่รู้ไม่ชี้แต่พี่แจ็คสันชอบงอแงใส่ยองจีอ่ะ”]ยองจีพูดตอบเสียงออกจะงอนนิดๆเหมือนขัดใจที่แฟนหนุ่มของเธอแกล้งไม่เลิก ทำให้แจ็คสันหลุดหัวเราะออกมาทันที

          “ขอโทษครับโอเคๆพี่ยอมรับก็ได้ว่าพี่งอแงใส่เราตกลงไหม”แจ็คสันรีบขอโทษเด็กสาวทันทีเพราะกลัวว่ายองจีจะงอนตนมากไปกว่านี้ เขายิ่งง้อไม่เก่งอยู่ด้วย

          [“ตกลงค่ะ! ว่าแต่พรุ่งนี้พี่แจ็คสันพอจะว่างมารับยองจีไหมคะพอดีว่ารถของคุณพ่อยองจีเสียท่านไปส่งไม่ได้ ท่านเลยให้ฝากมาถามอ่ะคะว่าพี่จะว่างมารับไหม ถ้าว่างท่านจะฝากยองจีไปด้วยแต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นอะไรเดี๋ยวยองจีขึ้นรถแท็กซี่ไปเองก็ได้”]

          ยองจีเอ่ยถามอย่างเกรงใจเพราะตนเองก็ไม่คิดอยากจะรบกวนแจ็คสันเสียเท่าไหร่ถึงจะเป็นแฟนกันก็เถอะแต่คนเราก็ต้องมีความเกรงใจกันบ้าง

          “อืม….ว่างสิเดี๋ยวพี่ไปรับรอหน้าบ้านเลยไม่ต้องห่วง พี่ยิ่งไม่ไว้ใจพวกแท็กซี่ด้วยไม่อยากให้ไปนั่งถ้าไม่จำเป็น”

          แจ็คสันครุ่นคิดอยู่นานและตัดสินใจว่าพรุ่งนี้ตนจะไปรับแฟนสามมาเรียนพร้อมกัน เขาเองก็ค่อนข้างเป็นห่วงยองจีเช่นกันเธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆแจ็คสันไม่อยากให้เธอนั่งแท็กซี่คนเดียว เพราะถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจะไม่มีใครสามารถช่วยอะไรเธอได้เลย

          อย่างน้อยถ้าเป็นเขาไปส่งยังฟังดูดีกว่าแม้จะเป็นเสือร้ายแต่ถ้าผู้หญิงไม่ยอมแจ็คสันก็ไม่เริ่มหรอก เขาเองก็เป็นสุภาพบุรุษพอนะรู้จักเคารพสิทธิของคนอื่นและของตนไม่เคยก้าวก่ายถ้าคนนั้นไม่ยอม….ไม่เหมือนกับกลุ่มหมาทั้งหกบางกลุ่มขนาดเขาไม่ยอมมันยังบังคับขัดขืนยัดเยียดความต้องการของตัวเองให้เลย

          [“ค่ะ สรุปว่าพรุ่งนี้ยองจีจะรอพี่แจ็คสันอยู่หน้าบ้านนะคะถ้าไม่มารับล่ะก็ยองจีจะโกรธพี่จริงๆด้วย”]เด็กสาวพูดขู่ แต่มันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิดมันน่ารักเสียมากกว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงได้น่ารักแบบนี้นะ

          “ครับงั้นพี่วางก่อนนะรักยองจีนะครับ”

          แจ็คสันบอกก่อนกดวางแล้วจ้องหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองที่ปรากฏภาพตนกับแฟนสาวอย่างยองจีกำลังยืนยิ้มหน้าแนบติดกันอย่างมีความสุขอยู่ แต่…ความสุขก็ต้องหายไปในพริบตาเมื่อภาพตรงหน้าของเขาคือคุณหมอปาร์คที่ยืนกอดอกพิงหลังกับผนังกำแพงห้องนิ่งๆแล้วจ้องมายังเขาด้วยสายตาเฉียบคม

          …..อย่าบอกนะว่ามันได้ยินเขาคุยกับยองจีตั้งแต่ต้นยันจบ…..ฉิบหายแล้วไอ้หวัง!

          “หวานเชียวนะได้กันหรือยังล่ะกับเด็กผู้หญิงคนนั้น”

          จินยองเอ่ยถามเสียงกระแทกอย่างเด่นชัดพร้อมกับจิกกัดทางสายตาอย่างโจ่งแจ้ง แจ็คสันลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากเพราะแค่สายตาเขาก็แข็งไปทั้งตัวแล้วยิ่งน้ำเสียงนี่ไม่ต้องพูดถึงนิ่งสงบยิ่งกว่าน้ำเย็นของขั้วโลกเหนือซะอีก…น่ากลัว

          “มะ…ไม่….ไม่เคยมีอะไรกัน”

          แจ็คสันตอบกลับไปพร้อมตัวสั่นนิดๆ ร่างกายที่ไร้อาภรณ์ปกปิดถูกโอบกอดด้วยเจ้าของร่างป้อมตัวขาว ขาเล็กหนีบเข้าหากันและขยับซุกหลังเข้าข้างกำแพงพร้อมเหลือบตามองจินยองด้วยความระแวงนิดๆ เขาไม่รู้ว่าจินยองคิดอะไรอยู่และต้องการจะทำอะไรแต่ถ้ามาสไตล์นี้แจ็คสันคิดว่ามันจะต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ

          “ออกไปคุยโทรศัพท์ไม่ถึงสิบนาทีริอาจโทรหาเมียอย่างนั้นเหรอ? ไม่คิดจะเกรงใจผัวที่ยืนหัวโด่อยู่ข้างนอกเลยหรือไง….หรือว่าอยากจะไปต่อกับประตูหน้าโดนประตูหลังแล้วมันไม่อิ่มใช่ไหม?”

          ยิ่งพูดก็ยิ่งขนลุกแจ็คสันรู้สึกรังเกียจคำพูดร้ายๆที่กระแทกใจของตัวเองจากปากจินยองมาก ทำไมจะต้องเป็นเขาที่ถูกพูดกระแทกกระทั้นใส่เวลาที่ฝ่ายนั้นอารมณ์เสียด้วยล่ะแจ็คสันไม่เห็นจะเข้าใจอะไรเลยสักนิดเดียว

          “มึงนั่นแหล่ะที่คิดไปเองคนอย่างกูไม่มีทางติดใจประตูหลังอยู่แล้ว เมื่อกี้มันเป็นเพราะสารระเหยต่างหากไม่ใช่จากอารมณ์จริงๆของกูเพราะงั้นอย่าคิดเลยว่ากูจะเพลิดเพลินไปกับคารมมึงจินยอง”แจ็คสันกล่าว

          “แต่มึงก็ร้องให้กูช่วยตลอดนี่เมื่อกี้นี้แถมยังบอกว่าชอบนิ้วของกูด้วย นี่น่ะเหรอไม่หลงคารม…..แจ็คสันกูจะเตือนมึงเป็นครั้งสุดท้ายนะ…..”

          จินยองยกยิ้มมุมปากหัวเราะอย่างสมเพชกับสภาพของคนตัวเล็ก ทั้งที่มีความสุขกับบทเพลงรักของเขาแท้ๆแต่กลับบอกว่าไม่ได้รู้สึกหลงใหลอะไรเลยเนี้ยนะจะเรียกว่าปากแข็งหรือว่าปากไม่ตรงกับใจดีล่ะ?

          จินยองก้าวเท้าเดินไปหาแจ็คสันที่นั่งอยู่บนเตียงสำหรับเช็คตรวจสุขภาพของคนไข้ก่อนโน้มใบหน้าก้มลงกระซิบกับใบหูเล็กสีชมพูเสียงแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความเยือกเย็นและน่าเกรงขาม

          “อยู่กับกูมึงต้องมีแต่กูคนเดียวถ้ามึงคิดถึงคนอื่นกูจะเป็นคนลากมึงออกมาจากความคิดบ้าๆนั่นเอง ต่อให้ต้องทำมึงเจ็บตัวก็ตามจำเอาไว้!”

TALK

             มีสาระแฝงอยู่ในเรื่องอยากรู้ว่ากลุ่มสารไนไตร์ทำงานอย่างไรสามารถพิมพ์ค้นหาได้ในGoogleค่ะ มาพูดถึงสามีคนที่3ของน้องแจ็คบ้างยัยน้องโดนอีกแล้วแถมยังถูกใช้ยาด้วยแต่ประเด็นคือจากที่ดูมาพี่หมอปาร์คนี่ท่าจะร้ายสุดทั้งบังคับน้องให้มีอะไรกับตัวเองด้วยการใช้ยาที่เสี่ยงต่อชีวิตน้อง ทั้งอดีตที่แสนขมขื่น ไหนจะรอยสักของตรงใต้สะดือนั่นอีกพี่หมอปาร์คเป็นคนสักให้ด้วยนะประเด็น อือหือสามีคนนี้มันกราวใจค่ะ เหลืออีกสามคนรีดเดอร์คิดว่าแบมแบม ยูคยอม กับยิงแจจะมีนิสัยสไตล์แบบไหนคอมเม้นบอกหน่อยนะ ส่วนCutสามารถไปตามหาได้ที่หน้าทวิตของไรท์ค่ะไรท์ปักหมุดไว้แล้วคลิกแล้วเลือกอ่านได้เลย แล้วเจอกันในตอนต่อไปบ๊ายบายค่ะ

#อสแฟนหก