คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 เหตุเกิด...ณ ร้านสะดวกซื้อ(100%)
เหตุเกิด...ณ ร้านสะดวกซื้อ
สวัสดีครับ ทุกท่านหลังจากที่ผมนอนตื่นแล้วผมว่า...ผมไปสูดอากาศข้างนอกดีกว่า...
“อ้าว! โทเซย์ยะ นั่นลูกจะไปไหนน่ะ?”แม่ของผมถามขึ้นขณะที่ผมกำลังสวมรองเท้าผ้าใบเตรียมออกไปข้างนอก
“ไปสูดอากาศฮะ”ผมตอบ แม่มองหน้าผมก่อนจะบอกว่า “งั้นก็ระวังไว้หน่อยนะลูก ช่วงนี้มีข่าวว่า...”
กริ๊งงงงง!!!
“อ๊ะ...!”
แม่ยังพูดไม่ทันจบเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นแทรกซะก่อน...แม่จึงรีบวิ่งไปรับโทรศัพท์ ผมจึงเดินออกจากบ้านมา...
ผมเดินมาที่ร้านสะดวกซื้อที่หนึ่ง...ผมเข้ามาทำอะไรคุณรู้ไหม?...คำตอบคือ...เข้ามาตากแอร์เล่นครับ...ฮ่าๆๆๆ
พอดีอยู่บ้านมันร้อนๆเซ็งๆ เลยมาที่นี่มันซะเลย แต่แอร์ที่นี่เนี่ย...เย็นไปหน่อยนะเนี่ย....นั่งอ่านอะไรสนุกๆดีกว่าแฮะ ผมควาน
หาหนังสือน่าอ่านที่น่าสนุกที่สุดแล้วผมก็เจอ...
“เฮ้ย! หยุด! นี่คือการปล้น! ส่งประเป๋าตังค์มา!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!!”
...เจอโจรถืออีโต้...ผม...เบื่อแล้วนะ ได้ยินแต่เสียงคนกรี๊ด เฮ้อ~ จะกรี๊ดทำไมกัน โดนปล้นก็ให้เขาไปดิ ไม่ก็บอกไม่ให้
แล้วรอมันมาควักไส้เสร็จแล้วค่อยฉกเงินไปแค่นั้น...จบ กรี๊ดหาพระแสงอะไร มันได้อะไร...เปลืองน้ำลาย
“เฮ้! ทำอะไรน่ะ...ครับ”ผมเดินไปทางโจรถืออีโต้กับพนักงานที่เคาท์เตอร์ที่ถูกจี้ โดนจับเป็นตัวประกัน
“แกไม่มีตามองหรือไง หา!?”โจรถืออีโต้ตวาดลั่น พลางหันมาทางผม...ที่กำลังยิ้มให้เขา ‘อย่างเป็นมิตร’
“โทษทีนะครับ...”ผมยิ้ม “พอดี...คุณมันไม่ควรค่าให้ผมมองน่ะ!!!!”พูดจบผมก็ขว้างมีดไปปักมืออีกข้างของเขาแล้ว
อาศัยจังหวะที่เขาตกใจ ปัดมีดของเขาหล่นลงพื้นไป...
“....!!!!!!”ผู้หญิงที่เป็นพนักงานที่ถูกจับเป็นตัวประกันเป็นอิสระ เธอยืนอึ้งอยู่กับที่ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม
...ที่เต็มไปด้วยเลือด...
“อย่าตกใจไปครับ...ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก”ผมยิ้มอย่างเป็นมิตรให้เธอ
“...ค่ะ...”เธอตอบหน้าซีดเผือด แล้วมองไปที่โจรถืออีโต้...
แขนขวาที่ถือมีดของโจรนั้นตอนนี้ไม่มีทั้งมีด...และมือแล้ว เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผล สงสัยผมคงเผลอฟัน
โดนมือเขาขาดสินะ...ว้า แย่จัง...
“กะ...แก...”โจรมือขาดชี้หน้าผม
ปัง!
โอ๊ะ...โอ...เสียงปืนนี่นา? ผมคิดพร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นมา “หึ...ไง พรรคพวก!”
อ๊ะ... “นาย...มาทำไม”ผมโพล่งออกไป
“ก็อยากมา มีขาก็เลยเดินมา~”ชายหนุ่มคนนั้นบอกเขามีผมสีน้ำตาล ตาสีเทา ชื่อของเขาคือ...
“โซร์ลคิน เคนลิส...นายนี่...กวนเสมอเลยนะ”ผมพูด “แล้วนี่...ไอ้นั่นมัน...ตายเลยนะ”ผมชี้ไปทาง ‘ศพ’ ของโจรมือขาด
“ฮ่ะ ฮ่า! โทษทีเพื่อน! พอดีมันเผลอลั่นไกน่ะ”หมอนั่นบอก...แต่สีหน้ากับคำพูดนี่มัน...ไม่สอดคล้องกันสักนิด! เฮ้อ เอา
เถอะยังไงก็ผ่านไปแล้วนี่เนอะ ผมคงได้แต่ปลงอย่างเดียว...
“เออๆ! แกนี่มันบ้าจริงๆ”ผมบอกโซร์ลคิน
“แกเองก็โรคจิตนะ”มันบอกพลางมองไปที่ศพของโจรมือขาด “เล่นตัดมือมัน...แล้วยัง กระเด็นไปซะ...บนตู้เย็นใส่
น้ำแข็งอีก...? ตั้งใจให้คนอื่นไม่กล้ากินน้ำแข็งหรือไง?”มันพูดท่าทางหัวเสีย เออ ว่าๆๆ เข้าไป! ชิ!
“ไม่ต้องมาพูดดีเลย เดี๋ยวปั๊ด พ่อเตะดิ้นซะนี่!”ผมพูด พลางหนังหน้ากระตุกเล็กน้อย...กับคำพูดของตัวเอง...
“ทำไมต้องเตะดิ้น เตะกระเด็น ไรงี้ไม่ได้เหรอไง”มันมองผมสายตาพิลึก...ฮึ้ย! จะยอมรับว่าคำพูดนี้มันแป๊ก แปลกๆก็ได้
“คำไหนก็คือๆกันแหละ! แกนี่มันพูดมากจริง”ผมพูดอย่างหัวเสียพลางจ้องโซร์ลด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
“ฮ่าๆ โทษๆเพื่อน...”โซร์ลคินพูดพลางตบไหล่ผม
“เอ่อ...”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ผมกับโซร์ลคินหันไปมอง
“ฮะ?”พร้อมด้วยคำพูดหนึ่งประโยคที่แสดงถึงความสงสัยออกมา
“ช่วย...เก็บกวาดหน่อยได้มั้ยคะ...ฉัน...เอ่อ...กลัวเลือดน่ะค่ะ!”เธอพูดตะกุกตะกักแต่ชัดแจ๋ว...
ช่วยเก็บกวาดน่ะเหรอ...?...เจ๊มั่นมาก! กลัวเลือดแต่ไม่กลัวฆาตกร...เอ๊ย! คนที่เผลอปลิดชีพโจรไปโดยไม่ตั้งใจนี่นะ!?
...ผมไม่เคยเจอคนอย่างเจ๊พนักงานคนนี้เลยนะเนี่ย...เหอๆ แต่...ฝันไปเหอะ! แค่ช่วยจัดการเจ้าโจรอีโต้มือขาดก็บุญแล้ว
ผมละเบื่อจริงๆ เฮ้อ...หือ... งั้น ไม้นี้ล่ะกัน...
“หือ?...ครับ...ตำรวจ!”ผมโพล่งขึ้น ก่อนจะขยิบตาให้โซร์ลคิน ที่สื่อได้ว่า ตอนนี้ล่ะ! ไป!
“เอ๋?”เธอหันไปมองทางทิศที่ผมชี้...แต่ก็ไม่เจออะไรเธอจึงหันกลับมา
เฟี้ยววววว!!!!~
แล้วก็มีวัตถุอะไรบางอย่างผ่านหน้าเธอไปอย่างรวดเร็ว เธอหันมาตำแหน่งที่พวกผมควรจะอยู่...
แต่ก็ไม่พบพวกผมแล้ว...
ดีมากเพื่อน! ผมขยิบตาให้โซร์ลคิน
ฮ่าๆ นายเนี่ยน้า...!~ ขี้เกียจเก็บกวาดขนาดนั้นเชียว ฮะๆ โซร์ลคินหัวเราะ
...............................................................................
ku ro
ความคิดเห็น