คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Boy
“แองเจิลโล่ หายไปไหน!!!” เสียงชายชราเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด
“ขออภัยค่ะ ทางเราตามหาทุกทิศในโลกปีศาจก็ไม่พบ...” เสียงละมุนละไมเอ่ยอย่างสุภาพ
“เจ้าจะบอกข้าว่า มันอยู่ที่โลกมนุษย์งั้นเหรอ~!!!” ความดุดันค่อยๆเพิ่มขึ้นตามน้ำเสียงหยาบกระด้าง
“...คิดว่า...อย่างงั้นค่ะ...”
“หึหึ...อย่าคิดว่าเจ้าหนีจากข้าไปได้...นางฟ้าของข้า...”
“ดันเต้! ดันเต้! ตื่นได้แล้ว~!!” เสียงพี่ชายที่พยายามปลุกน้องชายตัวโตที่นอนงัวเงียโดยการเขย่าไปมา
“อืม...” ดันเต้งัวเงียมองหน้าพี่ชายแล้วตอบด้วยน้ำคางยาน “มีอะไร?....”
“มาอะไรล่ะ! เจ็ดโมงครึ่งกว่าแล้ว มีงานตอนแปดโมงครึ่งไม่ใช่หรือไง?”
“อืม...อืม...” ร่างสูงตอบส่งๆแล้วลุกขึ้นจากเตียงเพื่อเตรียมตัว
ร่างโปร่งบางเดินเก็บผ้าห่มที่น้องชายตัวแสบลากเดินเข้าห้องน้ำก่อนที่จะพับมันและจัดเตียงให้เรียบร้อย เวอร์จิลลงมานั่งโซฟาด้านล่างหลังจากจัดการข้าวของในห้องน้องชายตัวแสบ
หลังจากเมื่อวานที่เวอร์จิลได้ทำงานร่วมกับดันเต้ เขาลองเอ่ยถามเรื่องหนี้สินจากเจ้าตัวแสบด้วย ปรากฏว่า...มันมากพอดูเลยดีเดียว แถมนิสัยในการรับงานนั้น บอกได้คำเดียวว่า...แย่ พอมีคนมาขอความช่วยเหลือสิ่งที่ร่างสูงจะทำก็คือ...หาว... ดังนั้นเวอร์จิลจึงเสนอว่าเขาจะเป็นคนจัดการเรื่องรับงานเองในช่วงที่เขายังอยู่บนโลกมนุษย์
“แล้วนาย..ฮ้าวว...อืม...ไม่ไปด้วยกันเหรอ..” ร่างสูงเดินงัวเงียลงบันไดพลางเอ่ยถาม
“ไม่...อาหารเช้าอยู่บนโต๊ะ”
.”อืม...” เขาเดินสะโหลสะเหลไปหยิบขนมปังใส่ปาก แล้วคว้าเสื้อโค้ทใส่ลวกๆ นมอุ่นร้อนถูกซดเฮือกเดียวหมดแก้ว ก่อนเจ้าตัวจะเดินเกาหัวแกรกๆอย่างเซ็งไปทางประตูบ้าน “ไปล่ะ...”
“เดี๋ยวดันเต้…!” เสียงเรียกทำให้ร่างสูงชะงักก่อนจะหันมาด้วยสีหน้าเซ็งๆ
“อะไรอีกล่ะ...”
จุ๊บ!
“ในหนังสือบอกว่า ทำอย่างนี้จะทำให้การทำงานดีขึ้น 50%” ร่างโปร่งบางเอ่ยอย่างจริงจัง
มือหนาลูบบริเวณที่ริมฝีปากนิ่มปัดผ่านอย่างงงๆ เรียวปากหนาที่บึ้งตึงเปลื่ยนเป็นรอยยิ้มจางๆอย่างอ่อนใจกับพี่ชายคนนี้ “ฮะๆ...นายนี่ยังไงกันนะ”
“ข้าทำอะไรผิดรึ?”
คนถูกถามหัวเราะเบาๆในลำคอ “ไม่ผิดหรอก” มือแกร่งดึงแขนเรียวเพื่อกระตุกให้ร่างโปร่งเข้ามาหา เขาฉวยโอกาสจุมพิตลงที่ข้างแก้มเนียนสวย ไล้เรื่อยไปจนถึงใบหูนิ่ม
“ขากลับ...ขอแบบนี้อีกทีนะ” ริมฝีปากหนากระซิบบอกเบาๆ
เวอร์จิลยกมือขึ้นเช็ดที่แก้มก่อนเอ่ยถาม “มันมีผลแค่ตอนเช้าไม่ใช่รึ?”
“ไม่หรอกน่า~ที่นี่เขาทำแบบนี้ทั้งเช้าทั้งเย็นนั่นแหละ~” น้องชายตัวดีโกหกหน้าพร้อมรอยยิ้มบางๆ
เวอร์จิลทำหน้าครุ่นคิดไปเล็กน้อยก่อนเยียดยิ้มให้พร้อมขาข้างหนึ่งที่ยกขึ้น “ของดี มีครั้งเดียว”
เปรี้ยง~!! โครม!!!!
“ไปทำงานเสีย~ไป๊!” เท้าของร่างโปร่งบางบรรจงยันโครมชายร่างสูงลงไปกองกับข้างถนนเป็นที่เรียบร้อย
“โอ้ย! ฮะๆๆ นายนี่ดุจริงๆแฮะ” ร่างสูงลุกขึ้นพลางปัดฝุ่นตามตัวก่อนจะฉวยโอกาสหอมแก้มเวอร์จิลเข้าอีกฟอดใหญ่ “ระวังหาแฟนไม่ได้นะ ^ ^” ไม่วายพูดทิ้งท้ายแล้วจรลีกระโดดแพ้วขึ้นรถไปทำงานอย่างว่องไวเหมือนลิง
ถึงเวอร์จิลจะไม่ได้พูดอะไร แต่ดูจากดาบเวทย์สีฟ้าสวยที่ลอยละลิ่วไปหาเป้าหมายน่าจะบ่งบอกอารมณ์ของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี
“เฮ้อ...ให้ตายซิ...”
“หวานกันจังนะฮะ ผมนั่งอยู่เฉยๆยังหลบมดแทบไม่ทันเลย ฮี่ๆๆ” เสียงใสๆที่ดังมาจากหลังคาสำนักงานที่สูงถึง 3 ชั้น เจ้าเด็กน้อยกระโดดลงมาท่ามกลางความตื่นตะลึงของฝูงชน แต่ร่างเล็กกลับยืนอย่างสบายๆในขณะที่ป้าๆที่มองอยู่บางคนถึงกับเป็นลม
“เข้ามาก่อน...ข้าไม่อยากตอบคำถามเจ้าพวกนั้น”
“ฮ้าบบบบ~”
คนที่มาทำงานด้วยกำลังใจเต็มร้อย เดินทางไปยังจุดหมายประจำวันแรกอย่างอารมณ์ดี
ดาบใหญ่ถูกยกขึ้นพาดบ่า น้ำเสียงทุ้มประกาศก้อง “โผล่หัวออกมาได้แล้ว! วันนี้ชั้นอารมณ์ดีจะเอ็นดูเป็นพิเศษเลย!”
เสียงคำรามราวกับสัตว์ป่าดังขึ้นตอบสนองพร้อมเสียงฝีเท้าเบาๆ เผยให้เห็นหญิงสาวธรรมดาใส่ชุดกระโปรงยาว จะไม่ธรรมดาตรงสักสีเลือดก็เท่านั้นแหละ
“มนุษย์...มีปัญหาอะไรกับชั้นหรือ..” เสียงที่เจือด้วยความกระหายเอ่ยขึ้น”
“ชั้นก็จัดการแกน่ะสิ โผล่ออกมาง่ายๆแบบนี้ก็ดีแล้ว”
“มาเริ่มกันซักที!!!!!” ร่างสูงว่าพลางกระโจนเข้าใส่อย่างรวดเร็ว
“อร่อยจังเลย~~~” เสียงใสที่ดังพร้อมส้อมที่กระทบจาน
“เจ้ามาที่นี่เพื่ออะไร” นัยน์ตาสีครามเข้มจ้องเขม็ง
“มาเยี่ยมฮับ~” เสียงเด็กน้อยที่มีคราบสปาเก็ตตี้ติดข้างปากทำเอาเวอร์จิลถอนหายใจก่อนจะใช้ผ้าเช็ดคราบนั้นออกให้
นัยน์ตาสีเลือดตวัดมองคนที่สูงกว่าเบื้องหน้าอย่างตกใจก่อนรอยยิ้มบางๆ “ถ้าไม่บอกว่า ท่านเวอร์จิลเป็นปีศาจ...ผมคงไม่เชื่อ...”
“ทำไมรึ?”
“เปล่าฮับ!” รอยยิ้มกว้างทำให้ร่างโปร่งบางหรี่ตาลงพลางเก็บจานเบื้องหน้าเข้าครัวไป เด็กตัวน้อยเดินตามไปเช่นกัน “แล้วรู้ชื่อผมรึยังอ้ะ?”
“ตอนนี้พอได้เค้าแล้ว...เจ้าจะเร่งรัดคำตอบรึ?”
“เปล่าฮะ...แต่ค่าตอบแทนที่เลี้ยงอาหารมนุษย์...ก้มลงมาหน่อยได้ไหมฮะ......”
“กลับมาแล้ว....” เจ้าของบ้านกล่าวขึ้นเบาๆขณะเปิดประตูบ้านเข้ามา ใบหน้าคมเปื้อนเลือดเป็นหย่อมๆ แต่กระนั้นเจ้าตัวก็ไม่คิดจะเช็ดมันออก
เสียงตอบรับมีเพียงความเงียบงัน
ดันเต้เดินเข้าไปในตัวบ้านที่เงียบกริบ ...คงหลับไปแล้วมั้ง?.... แนวฟันขาวคมงับดึงถุงมือหนังสีดำที่ชุ่มไปด้วยเลือดออกเหวี่ยงลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปคว้ากระป๋องเบียร์ออกจากตู้เย็น
โค้ตสีแดงถูกถอดออกแล้ววางพาดกับเก้าอี้ตัวยาว เขาโยนกระป๋องเบียร์ทิ้งไว้แถวๆนั้นแล้วยืดตัวบิดขี้เกียจ ...เหนื่อยชะมัด...ไปนอนดีกว่าแฮะ...
ดันเต้ถอดเสื้อสีดำออกรวมถึงปลดอาวุธทั้งหมดออกเหลือเพียงกางเกงตัวเดียว ร่างสูงค่อยๆสาวขาขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตน แต่เมื่อเดินผ่านห้องนอนของคนที่อยู่ในห้วงความคิดมาตลอดทั้งวัน มันก็อดไม่ได้ที่จะเปิดเข้าไปดู...
“ท่านดันเต้! ท่านเวอร์จิลหลับอยู่ขอรับ!” เสียงใสหวานเอ่ยมาจากชั้นล่าง เผยให้เห็นเด็กหนุ่มหน้าตางดงาม ร่างนั้นสวมกิโมโนสีดำสนิทคาดด้วยโอบิสีเหลือง ผมสีดำสลวยรับกับริมฝีปากสีแดงสด โครงหน้าเรียวเข้ากับจมูกโปร่งได้รูปตัดนัยน์ตาหวานสีรัตติกาล
“หากท่านประสงค์สิ่งใด โปรดบอกข้าขอรับ!”
ดันเต้เหลือบมองเด็กหนุ่มแปลกหน้าด้วยหางตา “นายเป็นใคร.....”
ความคิดเห็น