คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Only Kiss
หลังจากเสียเวลากับการขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกับน้องชาย เวอร์จิลก็กลับมาตั้งสมาธิจดจ่อกับหนังสืออีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีข้อมูลที่ต้องการสักเท่าไหร่ คิ้วโกร่งขมวดเข้าหากัน หนังสือในมือปิดลงและวางซ้อนกับหนังสือจำนวนมากที่เจ้าตัวอ่านจบแล้ว
“ที่นี่...ไม่มีอะไรที่พอจะเชื่อมโยงไปถึงท่านพ่อเลยหรือไง...” ริมฝีปากพึมพำเบาๆ จริงอยู่ว่าบ้านนี้มีหนังสือดูมากกว่าที่เขาคิด แต่ถ้าเรื่องว่าสาระมีไหมนั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง
ร่างโปร่งบางมองสมุดไดอารี่เล่มหนึ่งที่คิดว่า น่าจะเป็นของพ่อ ใจหนึ่งเขาเองก็อยากเปิดอ่าน แต่ว่าตามหลักมารยาทมันก็ไม่ควรอยู่…
“คิดอะไรอยู่เหรอท่านเวอร์จิล...” ผู้ที่ถูกเรียกขานหันมองตามเสียงที่ดังจากด้านหน้าประตูที่แง้มอยู่ ...มาอีกแล้ว...
“เจ้ากล้ามากที่บุกมาในเวลานี้…” เวอร์จิลเอ่ยเสียงเย็นแต่ยังคงนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิม
“นั่นคือ...บันทึกของสปาร์ด้า งั้นสินะ?”
“มีปัญหาอะไรงั้นรึ?”
“อา...เปล่า ผมแค่มองว่าท่านน่าจะลองอ่านดู เผื่อจะได้รู้ว่าท่านพ่อของท่านยอดเยี่ยมเพียงใด ท่านจะได้ตระหนักถึงแตกต่างของท่านกับพ่อ...”
ปึก!
ดาบที่ถูกสร้างด้วยเวทย์มนต์บินละลิ่วตรงเข้าปักเข้าที่ประตูซึ่งแง้มอยู่จนเปิดออกกว้าง แต่ตรงนั้นก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตอะไรอยู่แล้ว
เวอร์จิลลุกขึ้นไปปิดประตูและล็อคลงกลอนให้เรียบร้อย ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม สมองเฉียบคมทบทวนคำพูดของเจ้าแมวประหลาดนั่น
...ความแตกต่างงั้นเหรอ?....
.
.
.
.
.
.
.
.
เมื่อเวลาผ่านไปพอสมควร คนที่หายหัวไปนานก็โผล่ออกมาจากห้องน้ำ ก็จริงอยู่ที่เขานุ่งผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียว แถมตัวก็ยังเปียกอยู่ แต่ว่า...
...ความรู้สึกหนาวสันหลังนี้...มันอะไรกันเนี่ย!??...
เฟี้ยว~~ฉึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~!!!!!
ดาบเวทย์สีฟ้าเฉียดร่างที่เพิ่งเดินตัวเปียกออกมาจากห้องน้ำ ความคมของมันสะกิดเอาเลือดออกแต่พองาม แต่มีอันหนึ่งพุ่งเข้าแทงที่ท้องของอีกฝ่าย ก่อนที่ดาบทั้งหมดจะหายไปทิ้งไว้แต่คราบเลือดไหลยาวเปรอะไปถึงผ้าเช็ดตัว
“โอ้ย! เจ็บนะ! อะไรของนายเนี่ย?!” คนโดนแทงโดยไม่ทันตั้งตัวว่า
ดูท่าเจ้าของดาบเวทย์จะให้ความสนใจกับหนังสือในมือมากกว่าเสียงโอดโอยที่ดังอยู่ด้านหลัง
“หอมแก้มแค่นี้ต้องโกรธด้วยหรือไง?”ดันเต้บ่นอุบอิบ
ฉึก! ท่านได้รับดาบเวทย์เสียบกลางผากเถิกๆ 1 EA
“นาย ‘เขิน’ ใช่มั้ยล่า?”
“เปล่า...” สายตายังคงจดจ่อกับหนังสือ
“หืม? จริงเหรอ?” ร่างสูงโน้มตัวลงยื่นหน้าเข้าไปหาเวอร์จิลจากทางหลัง
“อยากให้เป็นอย่างไรล่ะ ‘ไอ้เด็กติดแม่’ ” ร่างที่นั่งอยู่หันมามอง นัยน์ตานั่นแสดงความเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง
“โกรธเหรอ? แต่ยังไงนายก็เสียเฟิร์สคิสมาให้ชั้นแล้วอยู่นั่นล่ะน้า” ดันเต้สบตาอีกฝ่ายอย่างไม่กลัวเกรง
“หุบปากเน่าๆของเจ้าเสีย!” ไม่พูดเปล่า มือเรียวปิดหนังสือในมือหมายใช้มันตบหัวอีกฝ่าย
มือแกร่งข้างหนึ่งยกขึ้นจับข้อมือบางที่ฟาดลงมาไว้แน่น “รู้มั้ยว่าตอนนั้น นายทำหน้ายังไง?”
“เรื่องของข้า...” นัยน์ตาเย็นหรี่ลงพลางคำรามในคอ
“ตอนนายหน้าแดงน่ะ มันเป็นยังไง...รู้รึเปล่า” ดวงหน้าคมสันเคลื่อนเข้าใกล้กับใบหน้าเย็นชาจนลมหายใจปะปนกัน ริมฝีปากเรียวเหยียดยิ้ม
“มันก็แค่ปฏิกิริยาของมนุษย์เท่านั้น ข้าไม่คิดสนใจ!” เสียงเยียบเย็นเอ่ยอย่างยโส
“นั่นสิ...” ริมฝีปากของทั้งคู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซนต์ “ถ้าอย่างนั้น...ความรู้สึกนี้ของชั้น...มันคงเป็นเพียงความรู้สึกของมนุษย์อย่างที่นายว่า...” ดันเต้ค่อยๆจรดริมฝีปากลงบนกลีบปากนิ่มนั้นอย่างแผ่วเบา
นัยน์ตาสีห้วงสมุทรเบิกกว้างแต่ในชั่วพริบตาก็กลับเป็นน้ำแข็งเช่นเดิม และนิ่งอยู่อย่างนั้น สัมผัสนุ่มแตะประทับเหมือนจะละเลียดรสหวานล้ำนั้นเนินนานราวกับไม่มีที่สิ้นสุด...
“พอได้หรือยัง...” ใบหน้างามหันหนี
“ถ้า...ชั้นบอกว่ายังไม่พอล่ะ...” เสียงที่เหมือนตกในห้วงภวังค์กล่าวขึ้น มือแกร่งรั้งใบหน้านวลให้เบือนกลับมาช้าๆ แล้วประทับรอยจูบอุ่นๆไปทั่วใบหน้า
“…” ดาบเวทย์ค่อยๆปรากฏอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มเย็นยะเยือก
ดันเต้ผ่อนลมหายใจอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะผละออกพลางยกมือยอมแพ้ “พอก็ได้ๆ นายนี่ดุจริงๆ”
“เจ้าหัดควบคุมกิเลสในตัวเจ้าเสียด้วย...” เวอร์จิลหยิบหนังสือขึ้นอีกครั้งก่อนที่แสดงท่าทางเหมือนนึกอะไรได้ ...บาปและกิเลสงั้นเหรอ....
“อือ ก็งั้นแหละ แต่ปกติชั้นก็ไม่เริ่มกับใครก่อนแบบนี้หรอกนะ นาย...เป็น.. ‘คนแรก’ เลยนะ” ร่างสูงหัวเราะเบาๆ แล้วเดินไปเข้าห้องนอนตัวเอง
“เหอะ!” เวอร์จิลพ่นลมเล็กน้อย ก่อนจะลุกกลับเข้าห้องนอนตัวเองเองบ้าง
กริ๊ง~~~~กริ๊ง~~~~
นัยน์ตาสวยทอดมองโทรศัพท์สลับกับประตูที่ปิดลง แต่ดูเหมือนจะไม่มีปฎิกิริยาอะไร....
แกร๊ก!
“Devil May Cry…….”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ดันเต้..”
“มีอะไร?” เขาขานรับแต่ไม่คิดจะเดินไปเปิดประตู
“งานพรุ่งนี้อยู่บนโต๊ะ...ราตรีสวัสดิ์…….”
ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูเบาๆจากห้องใกล้ๆนัยน์ตาคมมองกระดาษบางๆที่จดรายละเอียดไว้ชนิดไม่กะให้คนอ่านพักเลยทีเดียว
“เหอะ งานน่าเบื่อๆมาอีกแล้ว” ดันเต้เก็บแผ่นกระดาษนั้นแล้วเดินกลับห้องไป....
ความคิดเห็น