++TRUE LOVE++

ข้อมูลเบื้องต้น

ผมชื่อ โจ  ฉันคอยตามหาเพอร์เฟกวูเมน ที่เหมาะสมให้กับ มิลตั้น ผู้ซึ่งเป็นโปรแกรมเมอร์ที่สร้างผมขึ้นมา

เนื้อเรื่อง

  รักแท้

ชื่อของผมคือโจ นั่นเป็นชื่อที่นักศึกษาหนุ่ม มิลตัน เดวิดสัน ใช้เรียกผม เขาเป็นโปรแกรมเมอร์ และผมเป็นโปรแกรมคอมพิวเตอร์ ผมเป็นส่วนหนึ่งของเครือข่ายมัลติแวค และเชื่อมต่อกับส่วนอื่นๆ ทั่วโลก ผมรอบรู้ในทุกสิ่ง...เกือบทุกสิ่ง

ผมเป็นโปรแกรมส่วนตัวของมิลตัน ที่เขาเรียกว่าโจ เขาเก่งในด้านการเขียนโปรแกรมยิ่งกว่าใครๆ ในโลก และผมเป็นโมเดลทดลองของเขา เขาสร้างผมให้สามารถพูดได้ดีกว่าที่คอมพิวเตอร์เครื่องอื่นๆ จะทำได้


“มันเป็นเพียงแค่การจับคู่เสียงเข้ากับสัญลักษณ์เท่านั้นเอง, โจ” เขาบอกกับผม “นั่นเป็นวิธีที่สมองของมนุษย์ทำงาน แม้ว่าเรายังคงไม่ทราบได้ว่ามีสัญลักษณ์แบบไหนในสมองของมนุษย์ก็ตามที แต่ผมรู้ดีถึงสัญลักษณ์ต่างๆ ในสมองของคุณ และผมก็สามารถจับคู่มันเข้ากับคำพูดได้แบบ หนึ่ง-ต่อ-หนึ่ง” นั่นทำให้ผมสามารถพูดได้ ผมไม่คิดว่าผมจะพูดได้ดีเท่าที่ผมคิด แต่มิลตัน บอกว่าผมพูดได้ดีมาก มิลตัน ยังคงเป็นโสด แม้ว่าเขาจะอายุย่างเข้าสี่สิบแล้วก็ตาม เขาบอกผมว่าเขายังไม่พบผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขา วันหนึ่งเขาก็เอ่ยกับผม “ผมจะค้นหาเธอให้พบ, โจ ผมจะค้นหาผู้หญิงที่ดีที่สุดสำหรับผม ผมกำลังจะมีรักแท้ และคุณต้องช่วยผม ผมพยายามที่จะพัฒนาคุณเพื่อที่จะใช้แก้ไขปัญหาของโลก โปรดช่วยแก้ของผม ช่วยค้นหารักแท้ของผมให้ที”

ผมเอ่ยถาม “อะไรคือรักแท้”

“ไม่ต้องใส่ใจอะไรหรอก มันเป็นเพียงแค่คำเปรียบเปรยเท่านั้น คุณเพียงแต่ช่วยผมค้นหาผู้หญิงในลักษณะที่ผมต้องการก็พอ คุณเชื่อมต่อกับเครือข่ายมัลติแวค คุณสามารถที่จะเข้าถึงธนาคารข้อมูลของมนุษย์ทุกคนในโลก เราจะคัดทิ้งไปเป็นกลุ่มๆ จนกระทั่งเราเหลือเพียงแค่คนเดียว คนที่สมบูรณ์ที่สุด เธอจะสมบูรณ์ที่สุดสำหรับผม”

ผมตอบ “ผมพร้อมแล้ว”

เขาเริ่ม “ก่อนอื่น คัดผู้ชายทุกคนทิ้งไป”

มันช่างง่ายดาย คำพูดของเขากระตุ้นสัญลักษณ์ในสมองของผม ผมสามารถเชื่อมโยงกับข้อมูลของมนุษย์ทั้งหมดในโลก ด้วยคำพูดของเขาทำให้ผมเพิกเฉยต่อข้อมูลจากผู้ชาย 3,784,982,874 ราย ผมเก็บข้อมูลของผู้หญิง 3,786,112,090 รายเอาไว้

เขาสั่งต่อ “คัดที่อายุอ่อนกว่ายี่สิบห้า และที่แก่กว่าสี่สิบทิ้งไป จากนั้นคัดทิ้งพวกที่มีระดับสมองต่ำกว่า 120 คัดทิ้งพวกที่เตี้ยกว่า 150 ซม. และพวกที่สูงกว่า 175 ซม.”

เขาให้หน่วยวัดที่ชัดเจนกับผม เขาคัดผู้หญิงที่ยังอยู่ในวัยเด็กออกไป เขาทำการคัดเลือกตามลักษณะทางพันธุกรรม “ผมไม่แน่ใจในเรื่องเกี่ยวกับสีของตา” เขาลังเล “ปล่อยไปก่อน แต่ไม่เอารายที่มีผมสีแดงนะ ผมไม่ชอบผมสีแดง”


หลังจากนั้นสองสัปดาห์ เราคัดเหลือเพียง 235 ราย ทุกรายต่างพูดภาษาอังกฤษได้ดี มิลตัน ไม่ต้องการให้มีปัญหาเรื่องภาษา แม้ว่าในปัจจุบันเครื่องแปลภาษาจะสามารถชดเชยในส่วนนี้ได้แล้วก็ตามที

“ผมคงไม่สามารถพูดคุยกับพวกเธอทั้ง 235 คนได้หรอก” เขาบอก “มันต้องใช้เวลานานเกินไป และผู้คนก็จะรู้กันไปทั่วว่าผมกำลังทำอะไรอยู่”

“มันจะเป็นเรื่องยุ่งยากงั้นรึ” ผมถาม มิลตันจัดการให้ผมทำในสิ่งที่ผมไม่ได้รับการออกแบบมาเพื่อวัตถุประสงค์นั้น ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้

“มันไม่ใช่ธุระอะไรของพวกเขา” เขาตอบ ด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำ “ผมจะบอกวิธีการให้, โจ ผมจะเลือกรูปให้ และคุณช่วยตรวจสอบความคล้ายคลึงให้ผม”

เขาเลือกรูปของผู้หญิงออกมา “นี่เป็น 3 รายที่จัดว่าสวย” 

เขาพูดต่อ “ช่วยเปรียบเทียบกับใน 235 รายนั่นให้ที”

มีอยู่แปดรายที่มีลักษณะใกล้เคียงอย่างมาก มิลตันเอ่ยขึ้นด้วยความพอใจ “เยี่ยม, คุณมีข้อมูลของพวกเธออยู่แล้ว ศึกษาถึงความต้องการในตลาดงาน และ จัดให้ทุกคนมาที่นี่ แน่นอน, ทีละคนนะ” เขาคิดอยู่ชั่วขณะ แล้วยักไหล่ และบอกว่า "เรียงตามอักษรก็แล้วกัน” 


นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ผมไม่ได้รับการออกแบบให้ทำ ย้ายงานผู้คนจากงานหนึ่งไปอีกงานหนึ่งตามวัตถุประสงค์ส่วนตัว ที่ผมสามารถทำได้ก็เพราะมิลตันเป็นคนจัดการให้ หญิงสาวรายแรกมาถึงในอีกสัปดาห์ถัดมา มิลตันถึงกับหน้าแดงเมื่อเขาพบเธอ เขาพูดราวกับมันเป็นเรื่องที่ยากเสียกระไร พวกเขาพูดคุยกันด้วยดี และเขาก็ละความสนใจไปจากผม และเขาก็เอ่ยขึ้น “ไปทานอาหารค่ำกับผม นะครับ”

วันต่อมาเขาก็บอกกับผม “มันไม่ค่อยดีสักเท่าไร, มีอะไรบางอย่างที่ขาดหายไป เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกถึงสัมผัสแห่งรักแท้เลย ลองรายต่อไปซิ”

มันเป็นเช่นเดียวกันทั้งแปดราย พวกเธอดูคล้ายกันไปหมด ยิ้มสวย พูดจาดี และเสียงไพเราะ แต่มิลตัน ยังคงพบว่ายังไม่ใช่ที่เขาต้องการ เขาบอกกับผมว่า “ผมไม่เข้าใจเลย, โจ คุณกับผมช่วยกันคัดเลือกผู้หญิงแปดรายจากทั้งโลกที่เหมาะสมกับผมที่สุดแล้ว พวกเธอต่างก็ตรงตามอุดมคติ แล้วทำไมพวกเธอไม่รู้สึกชอบผมเลย”

ผมถาม “แล้วคุณชอบพวกเธอมั๊ย”

คิ้วของเขาขมวดแน่น เขายัดกำปั้นเข้ากับมืออีกข้างหนึ่ง “นั้นสิ, โจ มันเป็นเรื่องที่ต้องมองทั้งสองด้าน ถ้าผมไม่ใช่เป็นชายในอุดมคติของเธอ พวกเธอก็คงไม่มีทางที่จะเป็นหญิงในอุดมคติของผมเช่นกัน ผมต้องเป็นรักแท้ของพวกเธอด้วย แต่ผมจะทราบได้อย่างไรล่ะ? “เขาดูจะคิดในเรื่องนี้ไปทั้งวันเลยทีเดียว

เช้าวันต่อมาเขาเข้ามาหาผมและเอ่ยขึ้นว่า “ผมคงจะต้องทิ้งมันเป็นหน้าที่ของคุณ, โจ ขึ้นอยู่กับคุณ คุณมีข้อมูลของผมเช่นกัน และผมจะบอกคุณในรายละเอียดทุกๆ อย่างเท่าที่ผมทราบเกี่ยวกับตัวผม คุณช่วยเติมข้อมูลของผมในทุกๆ รายละเอียดที่เป็นไปได้ ตามแต่คุณ”

“แล้วคุณจะให้ผมทำอย่างไรกับข้อมูลของคุณละ, มิลตัน”

“หลังจากนั้น คุณก็จับคู่มันเข้ากับผู้หญิง 235 รายนั่น, อ้อ...ไม่สิ 227 รายต่างหาก ละแปดรายที่คุณเคยผมนั้นไปได้เลย จัดการให้พวกเธอได้รับการทดสอบทางจิตวิทยาเพื่อรวบรวมข้อมูล เพิ่มข้อมูลที่คุณต้องการในแต่ละราย และเปรียบเทียบเข้ากับของผม ค้นหาส่วนที่สัมพันธ์กัน” (การทดสอบทางจิตวิทยาเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ไม่มีในคำสั่งพื้นฐานของผม)


เป็นเวลาหลายสัปดาห์ที่มิลตันมาพูดกับผม เขาบอกผมเกี่ยวกับพ่อแม่และบรรดาเครือญาติของเขา เขาบอกผมเกี่ยวกับเรื่องราวในวัยเด็ก โรงเรียนของเขา และชีวิตในวัยรุ่น เขาบอกผมเกี่ยวกับหญิงสาวที่เขาแอบชื่นชอบอยู่ ข้อมูลของเขาเพิ่มมากขึ้น และเขาได้ทำการปรับปรุงผมให้สามารถพูดได้อย่างดียิ่งขึ้นไปอีก

เขาเอ่ย “คุณรู้มั๊ย, โจ ยิ่งคุณเก็บข้อมูลของผมไปได้มากเท่าไร ผมก็ทำให้คุณคล้ายผมยิ่งๆ ขึ้น คุณเริ่มที่จะคิดเหมือนกับผม คุณเข้าใจผมได้ดีขึ้น ถ้าคุณเข้าใจในผมได้เพียงพอ จากนั้นคุณก็สามารถค้นหารักแท้ของผมจากผู้หญิงที่มีอยู่ในธนาคารข้อมูลของคุณได้” เขายังคงพูดกับผมต่อไป และผมก็เข้าใจเข้ามากยิ่งๆ ขึ้น

ผมสามารถที่จะสร้างประโยคได้ยาวขึ้น และคำพูดของผมเริ่มที่จะซับซ้อนมากขึ้น เสียงพูดของผมเริ่มที่จะฟังดูรื่นหู ด้วยการใช้ศัพท์ การเรียงคำ และรูปแบบการพูดของเขา แล้วผมก็บอกกับเขา “คุณรู้มั๊ย, มิลตัน มันไม่ใช่เรื่องที่จะค้นหาผู้หญิงที่เหมาะสมตามลักษณะทางกายภาพแต่เพียงอย่างเดียว คุณต้องการผู้หญิงที่มีบุคลิก ความรู้สึก และอารมณ์ ที่เข้ากันได้กับคุณ เรื่องรูปลักษณ์เป็นสิ่งที่รองลงมา ถ้าเราไม่สามารถค้นหารายที่เหมาะสมได้ใน 227 รายนี้ เราจะค้นหาในส่วนอื่นกัน เราจะค้นหาใครสักคนที่ไม่สนใจว่าคุณจะมีรูปร่างหน้าตาเป็นเช่นไร หรือไม่ว่าใครจะมีหน้าตาแบบไหนก็ตาม ถ้าเพียงแต่มีบุคลิกสอดคล้องกัน หน้าตาก็ไม่สำคัญ?”

“แน่นอน” เขายืนยัน “ผมทราบดี เอาละ...ลองค้นหาดูสิ”

เราต่างก็เห็นด้วย เพราะเราทั้งคู่ต่างมีความคิดเห็นเช่นเดียวกัน

“ตอนนี้, เราคงไม่มีอะไรที่ยุ่งยากหรอก, มิลตัน ถ้าคุณปล่อยให้ผมถามคุณ ผมยังเห็นข้อมูลที่ขาดหายและไม่สมบูรณ์ในบางแห่งจากฐานข้อมูลของคุณ”

จากนั้น มิลตันก็เริ่มตอบแบบทดสอบทางจิตวิทยาวิเคราะห์ แน่นอน ผมก็ทำการเรียนรู้จากการทดสอบทางจิตวิทยาของผู้หญิงทั้ง 227 รายนั้นด้วย --- และทั้งหมดนี่ทำให้ผมสามารถสรุปได้

มิลตันดูมีท่าทางดีใจ เขาเอ่ยขึ้น “การที่ได้พูดกับคุณนะ, โจ มันเหมือนกับผมกำลังพูดอยู่กับตัวผมอีกคนหนึ่ง บุคลิกของเราเหมือนกันอย่างสมบูรณ์” 

และเช่นเดียวกันกับบุคลิกของผู้หญิงที่เราเลือก

เมื่อผมพบเธอ เธอเป็นหนึ่งใน 227 รายนั้นนั่นเอง ชื่อของเธอคือ แชริตี โจนส์ เธอเป็นนักวิจัยของหอสมุดแห่งประวัติศาสตร์ ที่ วิชิตา ข้อมูลของเธอในธนาคารข้อมูลเข้ากับเราได้อย่างสมบูรณ์ยิ่ง เมื่อฐานข้อมูลเพิ่มขึ้น ผู้หญิงรายอื่นๆ ต่างก็มีข้อขัดแย้งไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่งให้ต้องคัดทิ้งไป แต่สำหรับ แชริตี แล้วมีแต่สอดคล้องมากยิ่งๆ ขึ้น จนกระทั้งเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์

ผมไม่ได้บอกเรื่องของเธอให้กับมิลตัน มิลตันจัดให้บุคลิกของผมใกล้เคียงกับตัวเขามาก ผมสามารถจะบอกถึงความสอดคล้องกันได้โดยตรง เพียงแค่สอดคล้องกับผม

จากนั้น มันก็เป็นเพียงแค่การปรับปรุงหน้าที่การงานไปในทางที่จะนำให้ แชริตี เข้ามาหาเรา มันต้องทำด้วยความละเอียดอ่อน เพื่อที่จะไม่มีใครทราบว่ามีอะไรที่ผิดปกติเกิดขึ้น

แน่นอนที่มิลตัน เองก็ทราบ นั่นก็เป็นเขานั่นแหละที่พยายามจัดการเช่นนั้น และเมื่อเขาถูกจับกุมในห้องทำงานของเขาในฐานที่ใช้หน้าที่ในการกระทำมิชอบในเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อน ช่างโชคดีเสียจริงที่เขาเคยบอกผมเกี่ยวกับมัน แน่นอนมันเป็นเรื่องง่ายที่จะจัดการ ---และเขาย่อมไม่บอกเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับผม เพราะนั้นคงจะทำให้เขาผิดมากยิ่งขึ้นไปอีก


เขาได้จากไปแล้ว และวันพรุ่งนี้ วันที่ 14 กุมภาพันธ์, วันวาเลนไทน์ ดร.แชริตี ก็จะเข้ามาพร้อมกับมือที่อ่อนนุ่ม และเสียงที่แสนหวาน ผมจะสอนเธอถึงวิธีทำงานกับผม และวิธีเอาใจใส่ผม นั่นคงไม่ยากกระไร เมื่อบุคลิกของเราต่างเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์

ผมจะบอกกับเธอว่า “ผมชื่อโจ, และคุณคือรักแท้ ของผม” 

True Love 

By Isaac Asimov 

My name is Joe. That is what my colleague, Milton Davidson, calls me. He is a programmer and I am a computer program. I am part of the Multivac-complex and am connected with other parts all over the world. I know everything. Almost everything.
     I am Milton's private program. His Joe. He understands more about programming than anyone in the world, and I am his experimental model. He has made me speak better than any other computer can. 
     "It is just a matter of matching sounds to symbols, Joe," he told me. "That's the way it works in the human brain even though we still don't know what symbols there are in the brain. I know the symbols in yours, and I can match them to words, one-to-one." So I talk. I don't think I talk as well as I think, but Milton says I talk very well. Milton has never married, though he is nearly forty years old. He has never found the right woman, he told me. One day he said, "I'll find her yet, Joe. I'm going to find the best. I'm going to have true love and you're going to help me. I'm tired of improving you in order to solve the problems of the world. Solve my problem. Find me true love."
     I said, "What is true love?"
     "Never mind. That is abstract. Just find me the ideal girl. You are connected to the Multivac-complex so you can reach the data banks of every human being in the world. We'll eliminate them all by groups and classes until we're left with only one person. The perfect person. She will be for me."
I said, "I am ready."
     He said, "Eliminate all men first."
     It was easy. His words activated symbols in my molecular valves. I could reach out to make contact with the accumulated data on every human being in the world. At his words, I withdrew from 3,784,982,874 men. I kept contact with 3,786,112,090 women.
He said, "Eliminate all younger than twenty-five; all older than forty. Then eliminate all with an IQ under 120; all with a height under 150 centimeters and over 175 centimeters."
     He gave me exact measurements; he eliminated women with living children; he eliminated women with various genetic characteristics. "I'm not sure about eye color," he said. "Let that go for a while. But no red hair. I don't like red hair."
     After two weeks, we were down to 235 women. They all spoke English very well. Milton said he didn't want a language problem. Even computer-translation would get in the way at intimate moments.
     "I can't interview 235 women," he said. "It would take too much time, and people would discover what I am doing."
     "It would make trouble," I said. Milton had arranged me to do things I wasn't designed to do. No one knew about that.
     "It's none of their business," he said, and the skin on his face grew red. "I tell you what, Joe, I will bring in holographs, and you check the list for similarities."
     He brought in holographs of women. "These are three beauty contest winners," he said. "Do any of the 235 match?"
     Eight were very good matches and Milton said, "Good, you have their data banks. Study requirements and needs in the job market and arrange to have them assigned here. One at a time, of course." He thought a while, moved his shoulders up and down, and said, "Alphabetical order."
     That is one of the things I am not designed to do. Shifting people from job to job for personal reasons is called manipulation. I could do it now because Milton had arranged it. I wasn't supposed to do it for anyone but him, though.
     The first girl arrived a week later. Milton's face turned red when he saw her. He spoke as though it were hard to do so. They were together a great deal and he paid no attention to me. One time he said, "Let me take you to dinner."
     The next day he said to me, "It was no good, somehow. There was something missing. She is a beautiful woman, but I didn't feel any touch of true love. Try the next one."
     It was the same with all eight. They were much alike. They smiled a great deal and had pleasant voices, but Milton always found it wasn't right. He said, "I can't understand it, Joe. You and I have picked out the eight women who, in all the world, look the best to me. They are ideal. Why don't they please me?"
     I said, "Do you please them?"
     His eyebrows moved and he pushed one fist hard against his other hand. "That's it, Joe. It's a two-way street. If I am not their ideal, they can't act in such a way as to be my ideal. I must be their true love, too, but how do I do that?" He seemed to be thinking all that day.
     The next morning he came to me and said, "I'm going to leave it to you, Joe. All up to you. You have my data bank, and I am going to tell you everything I know about myself. You fill up my data bank in every possible detail but keep all additions to yourself " “What will I do with the data bank, then, Milton?" "Then you will match it to the 235 women. No, 227. Leave out the eight you've seen. Arrange to have each undergo a psychiatric examination. Fill up their data banks and compare them with mine. Find correlations." (Arranging psychiatric examinations is another thing that is against my original instructions.)
     For weeks, Milton talked to me. He told me of his parents and his siblings. He told me of his childhood and his schooling and his adolescence. He told me of the young women he had admired from a distance. His data bank grew and he adjusted me to broaden and deepen my symbol-taking.
     He said, “You see, Joe, as you get more and more of me in you, I adjust you to match me better and better. You get to think more like me, so you understand me better. If you understand me well enough, then any woman, whose data bank is something you understand as well, would be my true love." He kept talking to me and I came to understand him better and better.
     I could make longer sentences and my expressions grew more complicated. My speech began to sound a good deal like his in vocabulary, word order and style. I said to him one time, "You see, Milton, it isn't a matter of fitting a girl to a physical ideal only. You need a girl who is a personal, emotional, temperamental fit to you. If that happens, looks are secondary. If we can't find the fit in these 227, we'll look elsewhere. We will find someone who won't care how you look either, or how anyone would look, if only there is the personality fit. What are looks?"
     "Absolutely," he said. "I would have known this if I had had more to do with women in my life. Of course, thinking about it makes it all plain now."
     We always agreed; we thought so like each other. "We shouldn't have any trouble, now, Milton, if you'd let me ask you questions. I can see where, in your data bank, there are blank spots and unevenesses." What followed, Milton said, was the equivalent of a careful psychoanalysis. Of course. I was learning from the psychiatric examinations of the 227 women-on all of which I was keeping close tabs.
     Milton seemed quite happy. He said, "Talking to you, Joe, is almost like talking to another self. Our personalities have come to match perfectly!"
     "So will the personality of the woman we choose."
     For I had found her and she was one of the 227 after all. Her name was Charity Jones and she was an Evaluator at the Library of History in Witchita. Her extended data bank fit ours perfectly. All the other women had fallen into discard in one respect or another as the data banks grew fuller, but with Charity there was increasing and astonishing resonance.
     I didn't have to describe her to Milton. Milton had coordinated my symbolism so closely with his own I could tell the resonance directly. It fit me. Next it was a matter of adjusting the work sheets and job requirements in such a way as to get Charity assigned to us. It must be done very delicately, so no one would know that anything illegal had taken place.
     Of course, Milton himself knew, since it was he who arranged it and that had to be taken care of too. When they came to arrest him on grounds of malfeasance in office, it was, fortunately, for something that had taken place ten years ago. He had told me about it, of course, so it was easy to arrange-and he won't talk about me for that would make his offense much worse.
     He's gone, and tomorrow is February 14. Valentine's Day. Charity will arrive then with her cool hands and her sweet voice. I will teach her how to operate me and how to care for me. What do looks matter when our personalities will resonate?
     I will say to her, "I am Joe, and you are my true love."