ยายแก่....เลห์รัก

ตอนที่1ก้าวย่างเข้าสู่วัยเกษียณแล้วนะ.....ยายแก่เอ้ย
          บรรยากาศครื้นเครง อึกกระทึกด้วยเสียงเพลงเพราะจากนักร้องสมัครเล่นภายในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมในย่านใจกลางเมือง เป็นไปอย่างสนุกสนานนับตั้งแต่เริ่มงาน มันเป็นงานสุดท้ายแล้วซินะที่เหล่าบรรดาผู้ปฏิบัติงานผู้อาศัยกินเงินเดือนเป็นอาชีพหลัก อาชีพที่ทุกๆ คนไขว้คว้าที่จะเข้าทำงานเพื่อความมั่นคงของชีวิตในฐานะที่จะสร้างปัจจัยสี่ให้กับตนเองและครอบครัว เมื่อพูดถึงงานสุดท้ายก็คงสุดท้ายจริง ๆ เพราะในวันรุ่งขึ้นหลาย ๆ คนที่อยู่ในกลุ่มเป้าหมายคงหมดสิทธิ์ที่จะได้ไปเข้าร่วมงานที่ทำอยู่เดิมจากองค์กรอีกแล้ว ถึงแม้ความครื้นเครงที่สนุกเต็มเปี่ยม แต่ก็มีหลายๆคนแน่นอนในงานนี้กำลังตั้งคำถามกับตัวเองว่าเราจะสนุกแบบนี้ไปจนถึงช่วงเวลาหมดโปรโมชั่นหรือไม่....ก็คงไม่ใช่ เพราะบางคนนอกจากไม่สามารถร้องเพลง เต้นรำได้เนื่องจากทั้งชีวิตเอาแต่งาน และงานในหน้าที่เมื่อมาสนุกจึงขอเลือกมุมใดมุมหนึ่งเป็นซอกหลืบที่หลบภัยในสายตาเพื่อน ที่พยายามจะลากเขาเหล่านั้นออกไปหาความสุข แม้จะเป็นความสุขครั้งสุดท้ายในชีวิตของการทำงานของตนก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ สำหรับป้า หรือยายแก่ ๆ คนหนึ่งที่พยายามทำใจให้สนุก สนาน สมกับที่เหล่าเพื่อนพ้องน้องพี่ได้ร่วมกันจัดงานเลี้ยงในครั้งนี้ให้กับหล่อน เฮ้อ...หล่อนน่าจะทำงานต่อได้อีกใครนะเป็นคนกำหนดให้อายุ 60 ปี ต้องเกษียณอายุราชการ หล่อนยังทำหน้าที่เป็นวิทยากรบรรยายให้ความรู้แก่ครู เจ้าพนักงานราชการอยู่เมื่อวานนี้เอง คนเข้าร่วมรับฟังเป็นร้อย เป็นพัน  ความภาคภูมิใจในงานและไฟในการทำงานยังเต็มเปี่ยม  แต่ในวันนี้และวันต่อ ๆ ไปจะไม่มีอีกแล้ว มันเหมือนมีคำสั่งให้นำตัวไปประหาร เพราะหล่อนหมดประโยชน์ไปแล้วไปแล้วใช่หรือไม่ แล้วหล่อนวางแผนชีวิตใหม่ของตัวเองไว้แล้วหรือยัง คงเป็นเหมือนอีกหลายๆคนที่ประสบชะตากรรมเหมือนอย่างหล่อน  คือ ทำงาน ทำงาน และทำงาน มีความคิดเตรียมตัวนะมีบ้างแต่ลืมคิดเรื่องนี้ไว้ในหัวเกือบทุกครั้งที่จะคิด เรื่องที่ตนเองจะต้องตกงานเพราะความไม่สมัครใจในครั้งนี้ แต่มันเป็นไปตามวรรคตอนของกฎหมายข้อบังคับ....เอาเถอะไง ไง เมื่อวันนี้มาถึงแล้ว จะทำยังไงล่ะ ปากก็บอกว่าเตรียมพร้อมอยู่เสมอไม่ต้องห่วงหรอกนะ เพราะความเป็นมืออาชีพน่ะมีเต็มร้อย  จริงเต็มจริง ก็เต็มแต่ส่วนนะจะมีสักกี่สิบล่ะที่ทำได้จริง กับในวันที่ตื่นเช้ามาแล้วงงว่าจะทำอะไรดี คงแปลกนะ เพราะทั้งชีวิตตื่นมาแต่เช้ายังเกือบเตรียมตัวไม่ทันในการที่จะทำงานในหน้าที่จะให้ได้ทันตามเป้าหมาย การตื่นมาแล้วหาคนรัก หาเพื่อนคุยยากแสนยากจากเดิมนั้นที่บางครั้งยังต้องแอบปิดโทรศัพท์ เพราะมีทั้งเพื่อนร่วมงาน มีเจ้านายบ้าง มีครูบ้างโทรหาจนไม่มีเวลาได้พักผ่อน เมื่ออยู่บ้านหัวกะไดไม่เคยแห้งมีแต่คนมารอพบเพื่อปรึกษางาน   ตอนนี้คิดซิ คิด..ตอนนี้น่ะนะ.มันธรรมดาของมนุษย์เงินเดือนจริงๆ ทุกคนก็เหมือนกันคนไหนเก่งในการปรับตัวคนนั้นก็รอดอยู่อย่างสบาย  แล้วหล่อนล่ะ ความคิดฟุ้งเฟ้อพุ่งเข้าหามาอีกชุด ไม่รู้จะเอาอะไรดี  มีคนเสนอให้ไปทำงานภาคเอกชนเพื่อดูแลโรงเรียน  เงินเดือนก็ได้และไม่อยู่ว่างจนเกินไปเพราะถือว่ายังมีไฟอยู่  ที่ทำงานก็จะหาเงินมาจ้างพิเศษให้ทำงานต่อ.....แต่คิดแล้วคิดอีกแบบนั้นมันใช่ตัวเรา.อย่าเลย
            วันนี้เป็นวันที่มีความสุขแบบเหงา ๆ และมันโหว่งแหวงอย่างบอกไม่ถูก ทั้ง ๆ ที่มีเพื่อนฝูง น้อง ๆ ในสำนักงานมากหน้าหลายตา มาร่วมจัดเลี้ยงวันอำลา อาลัย ของผู้สูงวัย...วัยเกษียณให้กับ รพินทร์  สาวแก่หัวหน้าหน่วยฝึกอบรมพัฒนาขององค์กรหนึ่ง  ความรื่นเริง บันเทิงใจใกล้เวลาที่กำลังจะสิ้นสุดลงเพราะเกือบจะ 3 ทุ่มกว่าแล้ว
            น้องอรอนงค์คนงาม “หัวหน้าจะทำอะไรต่อในวันพรุ่งนี้ อย่าเพลอแต่งตัวมาทำงานอีกนะ เราจะโห่ไล่ให้ดูเป็นเต่าไปเลยจริงๆนะ”
            พิมผกา   รองหัวหน้าที่ยังเหลือเวลางานอีก 1 ปีก็จะเกษียณไปอีก 1 คน  ร้องบอกแย้งขึ้นกับเพื่อน ๆ  ที่เริ่มจะเข้ามากล่าวคำลาเพื่อกลับบ้านใคร บ้านมันว่า    “ยัง ๆ  พี่รินทร์ ยังมาทำงานเพื่อช่วยสอนงานพวกเราหรืออย่างน้อยก็พี่นี่แหล๊ะอีกหลายวันนะ”
            รพินทร์   ถึงกับสะอีก....ในใจคิดเมื่อเกษียณแล้วอย่าหาเรื่องมาวุ่นวายกับงานที่ไม่มีส่วนรับผิดชอบนี้อีกเลย  จึงรีบกล่าวแย้งกับ รองหัวหน้าขึ้นว่า “ ไม่ใช่อย่างนั้นนะพิมผกา พี่ว่าหากตรงไหนติดขัดและต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ แล้วค่อยโทรเรียกกันเป็นคราว ๆ ไปดีกว่านะ เพราะตอนนี้พี่ก็ลงมือทำสวนอยู่ คงต้องดูแลหน่อยเพราะเพิ่งจะหัดจับจอบจับเสียม  แต่พี่พร้อมช่วยเหลือนะ”  เฮ้อไอ้น้องเค้าจะเข้าใจเราบ้างมั๊ยก็เราไม่มีส่วนรับผิดชอบแล้ว หากเสนอหน้ามาบ่อย ๆ เงินเดือนค่าจ้างก็ไม่ได้เพิ่มจากเงินบำนาญแล้วยังจะเสียค่าน้ำมันรถขับมาอีก  ขอให้น้อง ๆเข้าใจนะว่าป้าคนนี้ลำบากยุ๊
            น้องนกเลขาหน้าห้องคนเก่ง   “พี่รินทร์จะเหงารึเปล่า คนเคยทำงานเต็มพิกัดอย่างพี่วางแผนไว้บ้างนะเดี่ยวจะซึมเศร้ารับประทาน  มีงานอดิเรกนอกเหนือจากทำสวนไว้บ้างล่ะ”  จริงของมันแหล๊ะ งานอื่น ๆ ยังไม่ได้คิดเอาไว้ในหัวเลย งานสวนก็ยังไม่เคยหัดลงมือทำ แค่ล้อมรั้วไถ่กลบดินและปลูกต้นไม้ไว้บ้างนิดหน่อยก็เท่านั้น จะทำยังไงดีล่ะ  หากพูดไป น้อง ๆ เค้าก็รู้หมดซิสอนเพื่อน สอนครูไว้เยอะให้มีแผนในการทำงานโน่นนี่นั่นอย่างมั่น แต่กลับกันการดำเนินชีวิตแต่ตัวเองกลับไม่มีเมื่อมันไม่มีอะไรเลยแล้วเอาไงดีหว่า ก็ยังฝืนที่จะพูด
            รพินทร์   “ไม่ต้องห่วงนะ  ทำสวน บ้างเลี้ยงน้องหมา น้องแมวบ้าง  ช่วยลูกหลานเพ็คของขายทางออนไลน์บ้าง  สวดมนต์ เดินจงกรม นั่งสมาธิ  ออกกำลังกายเช้าเย็น  ก็น่าจะหมดไปในแต่ละวันแล้วนะ” หล่อนคิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน ค่อยหาทางเอา มันต้องรอดซิ จะคิดว่ามีเงินเก็บเพียงน้อยนิดจะไปเที่ยวโน่นนี่นั่นน่ะยากมาก ก็ไม่รู้จะไปกับใคร กลัวเงินหมด เพราะตอนทำงานก็จัดสรรเงินเก็บไว้น้อยนิด มั่วแต่เอาทำบุญ เอาช่วยเด็กในฐานะบุตรบุญธรรม เลี้ยงหมาบ้างแมวบ้าง ก็เลยไม่ต้องโทษใคร กำลังคิดเพลินๆ น้องสาวคนสวย ก็คงรู้ทันก็เลยพูดขึ้นว่า
            น้องนก   “นกว่า หากิจกรรมเสริมไว้มากหน่อย 1.จะไม่เบื่อ  2.ไม่ต้องยุ่งกับลูกหลาน ให้เค้าวุ่นวายจะดีกว่า  พึ่งตนเองให้มาก ๆ ดูแลสุขภาพใจ สุขภาพกายให้ดี และทำตามฝันของเราจะดีที่สุด” เออจริงของมันก็เหลือตัวคนเดียวก็ว่าได้ มีหลานเค้าก็แค่มาอาศัยอยู่ คอยดูแลบ้างจะเอาอะไรกะเค้าล่ะ เพิ่งตัวเองเถอะ บอกไว้ ท่องไว้นะ  ที่สำคัญอย่าพูดมาก อย่าบ่น อย่าเอาธุระมากมายนักเด็กมันจะเบื่อเอา ดูขนาดหมาแมวยังเบื่อเพราะบ่นจนแมวหมาเหงาเป็นแถวๆ ก็ได้แต่รับปากน้องๆไปว่า
            รพินทร์   “ได้ ๆ ป้าจะไปวางแผนดู ไม่ต้องกลัว ป้าน่ะนะหัวหน้าฝ่าย ICT เก่านะจะบอกให้ อย่างน้อยก็แค่ถามอาGoo ก็น่าจะได้ไอเดียดีๆ มาใช้ได้เองแหล๊ะ”  “เอาเถอะแยกย้ายกันกลับได้แล้วล่ะมันดึกมากแล้วนะทางใครทางมันนะจ๊ะ”
            สามเดือน ต่อมา รพินทร์ นั่งดูต้นไม้ในสวนโดยมีลูกสมุน น้องหมาและน้องแมวอยู่ใกล้ ๆ มีความรู้สึกว่ามันเหงา ๆ ยังไงบอกไม่ถูก เหมือนตัวเองย้ำอยู่กับที่ ไม่มีสังคม ไม่มีเพื่อน   แม้จะโทรและคุยกันอยู่เป็นประจำ มีความรู้สึกว่าตัวเองตอนนี้ไม่มีคุณค่าไม่เป็นบุคคลสำคัญเหมือนที่เคยเป็นมาทั้งชีวิตของการรับราชการ  มีเวลาเหลือเฟือเกินไปจนคิดว่าตัวเองจะทำประโยชน์อะไรได้อีก   เอาวะขอที่พึ่งทางใจจากเพื่อนหน่อยก็ดี หมดทางไปแล้วนี่หว่า  แต่คิดไปคิดมาก็กลัวเพื่อนจะรำคาญเพราะทุกคนเค้ายังทำงานกันอยู่ แต่มีคนคนนึงน่าจะปรึกษาได้นะ ยกโทรศัพท์เลยเรียกสายหาน้องนก น้องผู้รู้ใจเพราะยังไงน้องก็โสดอยู่คนเดียวเหมือนเรา
            น้องนก   “หวัดดีคะพี่รินทร์  สบายดีรึเปล่าคะ  คิดถึงอยู่นะ”
            รพินทร์   “หวัดดีจะคนสวย  ป้ารินทร์ก็คิดถึงนะ  อยากโทรมาปรึกษาปัญหาหัวใจหน่อย”
            น้องนก  “ได้เลยคะ นกว่างนะ  ตอนนี้นกน่ะมีงานอดิเรกทำหลายอย่างเลยแหล๊ะ เรียนทำขนม  ชมซีรีย์ กับน้องกิ๊บ  สนุกมาก ๆ เลยพี่รินทร์”  หล่อนมาสะดุดตรงคำว่าดูซีรีย์ มันน่าจะง่ายสุด ๆ นะขอสอบถามและลองดูหน่อยคงไม่เสียหายอะไรลงทุนก็น้อย
            รพินทร์  “นี่แหล๊ะที่อยากขอคำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญ   เพราะตอนนี้เหมือนมีเวลาว่างมากเกินไป จะเปิด TV หรือเว็บต่าง ๆ ก็มีแต่ข่าวที่เบื่อมากๆโดยเฉพาะข่าวการเมือง 
            น้องนก  “นกบอกแล้ว เห็นมั๊ยล่ะ  ตอนนี้สิ่งที่อยากให้พี่ทำและเบาสมอง คือ การดูซีรีย์นะพี่ค่าสมัครสมาชิกก็ไม่แพงเลือกดูได้ตามที่เราชอบ  นกสมัครใช้ของ WeTV  เป็นรายเดือน ไม่ต้องง้อไปนั่งดูตามโรงหนังเรามันแก่เกินที่จะเดินไปซื้อตั๋ว ว่างเวลาไหนก็ดูเวลานั้นดูแล้วดูอีกก็ได้แล้วแต่เราสบายจะตายไป”
            รพินทร์  “เออจริงด้วย ป้าเคยนั่งดูในTik Tok ละครจีนที่เค้าตัดมาเป็นช่วง ๆ แล้วชอบแต่ไม่รู้จะไปหาดูที่ไหนในฉบับเต็ม ลืมตัวนี้ไปเลย  ได้การล่ะขอสมัครใช้บริการหน่อย  ดีจังขอบใจผู้รู้จริงคนเก่งมากนะน้องนก”
            ก่อนอื่นเปิดอาจารย์Google เพื่อหารายละเอียดของช่องทางการดูซีรย์ และที่สำคัญหาองค์ความรู้จากผู้รู้ในพันทิปซิคะว่าอะไรดีอะไรไม่ดี มีค่าใช้จ่ายอย่างไร หล่อนนะมันคนรอบคอบจะทำอะไรบุ่มบ่ามนั้นไม่ได้เดี่ยวเสียฟอร์มหมด จนได้ข้อยุติ เสียเงินสมัครสมาชิกไม่มาก เอาเลยลุยกันอีกสักวิธี เพื่อความอยู่รอดของชีวิต
เฮ้อ…..จบไป 1 ตอนแล้วคะ พออ่านได้กันรึเปล่าคะ เดี่ยวตอนที่ 2 จะตามมานะคะ ช่วยเป็นกำลังใจให้ยายแก่หน่อยนะคะกำลังแลนด์ดิ้งแล้วคะเครื่องก็พอจะเริ่มร้อน…แล้วพบกันนะคะ