Love me please,รักฉันได้ไหม?

เกวริน ผู้มีเชื่อมั่นและความดำมืดในหัวใจ เธอมีชีวิตท่ามกลางแสงสว่างรอบตัวของเพื่อนสนิท...มาร์กี้...

     หัวใจสาวน้อยเกวรินผลิบานและอับเฉา เมื่อเธอต้องต่อสู้กับแรงขับด้านมืดของตัวเองและความดีงามเพรียบพร้อมของเพื่อนสนิท

ความอิจฉา ริษยา เธอจะสามารถเอาความรัก ความหวัง ชนะ อคติและความเลวร้ายในใจได้หรือไม่...

     เมื่อมี ...พี่ตุลย์...เป็นเดิมพัน

ตอนที่1

ประตูรถจะเปิดทางด้านขวา...ท่านสามารถเปลี่ยนเส้นทางไปรถไฟฟ้ามหานครได้ที่สถานนีนี้...

ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ ประตูกำลังปิด...

หมับ! พรวด...

กลิ่นไพน์ลอยเข้ามาสัมผัสเป็นกลิ่นแรก ตามมาด้วยแอปเปิ้ลและพีช ปิดท้ายด้วยกลิ่นของบอร์กามอทบ่งบอกความเป็นชาย หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าสอดสายตามองหาเจ้าของกลิ่นกายหอมสดชื่นนี้

ช่วงเวลาเร่งด่วนบนรถไฟฟ้าขบวนนี้แน่นขนัดไปด้วยฝูงชนที่หลากหลาย แต่ผู้ชายตรงหน้ากลับให้ความรู้สึกน่าสนใจอย่างประหลาด อาจเป็นเพราะชุดนักเรียนของเขามีตราธงสามสีสัญญาลักษณ์โรงเรียนปักอยู่บนอกเสื้อสีขาวอมฟ้าด้านซ้าย ซึ่งมันเหมือน...ของฉัน

เธอละสายตาจากโทรศัพท์ที่ถือเล่นเกมมานานลง เพื่อมองคนตรงหน้าที่น่าสนใจมากว่า เขาขยับมายืนตรงหน้าฉันตามแรงดันคลื่นมนุษย์ที่เข้ามา หลังฉันแนบกับช่องประตูของคนขับรถไฟ เป็นพื้นที่ที่ฉันไม่ต้องเบียดเสียดใคร ฉันขยับตัวหลบเพื่อแบ่งปันพื้นที่นั้นให้กับเขาอย่างไม่มีเหตุผล

“ขอบคุณครับ”เขาส่งยิ้มพร้อมกับขอบคุณ

เขาสวมชุดโรงเรียนเดียวกัน หน้าตาดี ผิวขาว ตัวสูง ฉันวิเคราะห์เขาก่อนจะสรุปเอาแต่ใจตนเองออกมาว่าผู้ชายคนนี้หล่อมากทีเดียว

ใบหน้าได้รูป ผิวเข้มนิดหน่อยแต่ใสเนียนยิ่งกว่าผู้หญิง ทั้งยังมีดวงตาที่เบิกกว้างกลมโตและเขามีคิ้วยาวคร้ายธนูดกหนาสีดำ ทำให้เขาดูคมเข้มแต่ทว่าไม่ดุดันซ้ำยังดูอ่อนโยนประหลาด เขามีรูปร่างสูงและไม่อ้วนไม่ผอมจนเกินไป 

 เขาดูดีมาก จนฉันเผลอตัวทำสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าตัวเองจะกล้า นั้นคือ

พึ่บ...ฉันใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาข้างแก้มของเขา ก่อนจะไล่ลงมาที่ลำคอ อย่างเผลอตัว

“เอ่อ...”

พอรู้ตัวอีกทีสายตาใสใสของเขาก็จับจ้องที่หน้าของฉันพร้อมคำถามมากมาย...ฉันตอบเขาไม่ได้ จึงได้แต่รีบเบี่ยงตัวหลบออกมาจากมุมนั้นเดินแหวกฝูงชนไปที่ประตูอื่น เหมือนโชคจะเข้าข้างเพราะถึงสถานีที่เราจะลงพอดี

ตลอดทางเข้าโรงเรียนฉันถามตัวเองตลอดว่า...เมื่อกี้ฉันทำอะไรลงไป...