เพราะเข้าใจ

เนื้อเรื่อง

จ้อเป็นสาวเซอร์ออกติสๆศิลปะ การแต่งกายของเธอออกจะไม่เหมือนใครเท่าไหร่ ทำให้ไปสะดุดตาจั๊ก ส่วนจั๊กเป็นหนุ่มขี้เล่นอารมณ์ดี นิสัยนี้โดนใจจ้อสุดๆ เมื่อคลื่นหัวใจทั้งสองจูนเข้าหากันก็เลยกลายเป็นความรักอันเฮฮา บ้าๆ และกวนๆ

“จ้อเป็นห่วงยัยนุ่มจริงๆเลย กลัวมันจะขึ้นคานมันมัวแต่เลือกมากอยู่ได้” จ้อบ่น

“เลือกน่ะดีแล้ว ไม่ใช่เห็นใครก็เอาทั้งนั้น ถ้าเป็นอย่างนั้นลำบากแย่” จั๊กบอก

“ลำบากไง ถ้าเลือกมากต่อไปก็ต้องอยู่คนเดียว แล้วใครจะดูแลละ” จ้อเถียง

“ถ้าเราไม่เลือกแล้วอยู่กันไปไม่มีความสุขจะทำยังไง” จั๊กตอบกลับ

“เออมันก็จริงนะ” จ้อพูดแล้วทำหน้าจ๋อย

“มัวแต่ไปยุ่งเรื่องคนอื่นเค้า ทีเรื่องของตัวเองอะทำไมไม่คิด” จั๊กน้อยใจ

“น้อยใจเหรอ ขอโทษนะ” จ้อทำหน้าไร้เดียงสา แล้วพูดต่อว่า

“แต่นี้ต่อไปจะพูดแต่เรื่องของเราสองคนก็แล้วกัน พอใจยัง”  แล้วจ้อก็หันไปบอกจั๊ก

“จะทำได้เหรอ ถ้าเผลอก็เป็นแบบเดิมอีก” จั๊กทำหน้าตาไม่เชื่อถือ

“เชื่อเถอะ” จ้อทำหน้าแสดงถึงความมั่นใจ

“งั้นก็ได้ พี่เชื่อใจจ้อนะ” จั๊กก็ยิ้มกว้างเพื่อเป็นการตอบรับ

แล้วสองคนก็ไปนั่งอ่านหนังสือกัน บางทีก็ฟังเพลง แล้วก็คุยกันตามประสาคนเป็นแฟน

“จ้ออีกปีนึงพี่ก็จะเรียนจบแล้ว แล้วถ้าพี่ไม่อยู่ใครจะดูแลจ้อ” จั๊กพูดด้วยสีหน้าแสดงถึงความกังวล

“พี่ จ้อโตแล้วนะ ไม่ต้องเป็นห่วง อย่าทำหน้าเครียดซิ จ้อไม่สบายใจเลย” จ้อพูด

“พี่รักไง พี่ก็เลยเป็นห่วง” จั๊กพูดตอบ

“รู้แล้วงั้นเปลี่ยนเรื่องดีกว่า มีคำถามจะถามพี่ พร้อมรึยัง” จ้อถามเสียงดังลั่น

“พร้อมๆ” จั๊กตอบเสียงดังฟังชัด

“พี่รู้ไหมว่าทำไมตำรวจถึงไม่ทำงานตอนเช้า” จ้อถามพร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย

“ตำรวจขี้เกียจ....ตำรวจตื่นสาย” จั๊กตอบ

“ผิด ให้โอกาสอีกครั้ง ครั้งสุดท้ายนะพี่จั๊ก” จ้อยิ้ม

“ตำรวจลาหยุด” จั๊กทำหน้าจนปัญญา แล้วจ้อก็พูดขึ้นว่า

“จะยอมมั้ย แต่ไม่ยอมก็ต้องยอม เฉลยนะ คำตอบคือ ตำรวจสายตรวจไง”

“โหคิดได้ไงเนี่ย  ถ้างั้นพี่ก็มีคำถามเหมือนกัน...ฟังนะ ใครเคารพพระจันทร์” จั๊กคิดถึงคำถามสุดเจ๋งของตัวเอง  พร้อมทั้งทำหน้าเจ้าเลห์ใส่จ้อ

“จะไปรู้ได้ไง ยอมๆๆ”จ้อพูด

“ยอมง่ายๆ อย่างนี้เนี้ยนะ” จั๊กทำหน้าเซ็งๆ

“เซ็งเลยอะจ้อ เฉลย ขนมไง” จั๊กตอบสั้นๆ

“ทำไมอะ” จ้อทำหน้างง

“ก็ขนมไหว้พระจันทร์” จั๊กทำหน้าอย่างผู้มีชัย

“เล่นกันอย่างนี้เหรอ จ้อมีอีกคำถาม ฟังนะ ถ้ารีบขับรถแล้วบนถนนมีขี้หมากับหมา พี่จะเลือกเหยียบอะไร” จ้อถามจั๊ก

จั๊กตอบอย่างหน้าตาเฉยว่า “เหยียบเบรค” จ้อทำสีหน้าเศร้าๆแล้วพูดว่า

“รู้ได้ไง” จั๊กตอบ “คำถามเด็กๆนะจ้อ พี่เด็กวิศวะนะ ไม่ใช่ขี้ๆ” จั๊กพูดกึ่งชมตัวเอง

แล้วเสียงโทรศัพท์ของจั๊กก็ดังขึ้น

“ครับแม่ จ้ออยู่กับผมครับ อ่านหนังสืออยู่ อ๋อได้ครับ” จั๊กยืนโทรศัพท์ให้จ้อ

“พอดีมือถือแบตหมด ชาร์ทอยู่ที่ห้อง แม่มีอะไรเหรอ” จ้อพูดเสียงเรียบๆแล้วแม่ก็คุยกับจั๊กอีก

“ครับแม่ พรุ่งนี้ได้ครับ...ได้...ได้ครับ สวัสดีครับ” แล้วแม่ก็วางสายไป

“แม่ว่าอะไรเหรอพี่จั๊ก” จ้อถามด้วยความร้อนใจ

“ไม่มีอะไรเหรอ แต่พรุ่งนี้แม่จะลงมาหาจ้อ เดี๋ยวพี่ให้พ่อแม่พี่ไปรับแม่จ้อที่คิวรถตอนบ่ายนะ” จั๊กขยายความให้จ้อฟัง

“ก็ดีคิดถึงแม่อยู่เหมือนกัน” จ้อทำท่าดีใจ

“เนี่ยพี่กำลังทำหน้าที่ว่าที่ลูกเขยที่ดีอยู่ จ้อเห็นมั้ย” จั๊กพูดเล่นอย่างหน้าตาเฉย

“ไงอะ พี่จั๊ก” จ้อถาม

“เชื่อฟังทำตามคำสั่งของว่าที่แม่ยายไง” จั๊กตอบแบบยิ้มq

“ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะ” จ้อตอกกลับ

“รึว่าไม่จริง” จั๊กพูดแบบคนหลงตัวเอง

“จ้า พ่อว่าที่ลูกเขยผู้แสนดี” จ้อพูดแบบกวนๆ

แล้วเวลาที่จ้อรอคอยก็มาถึง แม่มาหาจ้อพร้อมด้วยพ่อแม่ของจั๊ก

“สวัสดีครับ สวัสดีคะ” จั๊กและจ้อทักทายพ่อแม่

ทั้งห้าคนก็ถามสารทุกข์สุกดิบกันตามประสา ก่อนกลับแม่จ้อได้พูดฝากให้จั๊กช่วยดูแลจ้อ และจั๊กก็รับปาก

"ไม่รู้ว่าแม่จะห่วงจ้ออะไรกันหนักหนา ไม่มีใครกล้าทำอะไรจ้อหรอก เพราะมีหน้าตาเป็นอาวุธ” จ้อบ่น

“แม่แกก็ห่วงไปตามประสาแกนั้นแหละ ลูกทั้งคนนะ” จั๊กเอามือลูบหัวจ้อ แล้วพูด่อว่า

“พี่นี้แหละจะดูแลจ้อเอง” จ้อถามจั๊ก

“ถามจริงเหอะ ทำไมพี่ถึงชอบจ้อละ ทั้งๆที่หน้าตาจ้อก็ออกจะธรรมดา แต่พี่โคตรหน้าตาดี” จ้อถามสิ่งที่ตนอยากรู้มานาน

“ฟังนะ พี่ไม่ได้หาผู้หญิงไว้เดินควงเพื่ออวดใครๆ แต่พี่หาแม่ของลูก และพี่ก็มั่นใจว่าจ้อจะเป็นแม่ที่ดีได้” จั๊กพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลจะทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่น

“จ้อสงสาพี่อะ ที่พี่ต้องมาเป็นแฟนจ้อ” จ้อพูดแล้วจ้องหน้าจั๊ก

“ทำไมอะ”  จั๊กถาม

“ พี่ดูดิ แฟนเพื่อนพี่แต่ละคนเค้าก็สวยๆกันทั้งนั้น”  จ้อตอบ

“แล้วไง จ้อเป็นแฟนพี่นะ ไม่ใช่แฟนพวกมันสักหน่อย พี่ภูมิใจในตัวจ้อ ภูมิใจในตัวผู้หญิงที่พี่เลือกเอง” จั๊กพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“จ้อรักพี่นะ” จ้อพูดเบาๆ

“อะไรนะพี่ไม่ค่อยได้ยินเลย” จั๊กแกล้งถามกลับ

“รักพี่นะได้ยินมั้ย” จ้อพูดกว่าเดิม

“อะไรไม่ค่อยได้ยิน...” จั๊กแกล้งอีกที

“ไม่รู้ไม่พูดด้วยแล้ว” จ้องอน

“พี่ก็จ้อเหมือนกัน” จั๊กทำท่าง้อแล้วพูดด้วยเสียงอ้อนๆ ทำให้จ้อไม่อาจฝืนตัวเองไม่ให้ยิ้มได้

อยู่มาวันนึงปิ๊กกี้เพื่อนชายเอ๊ะไม่ใช่ซิ เพื่อนสาวตังหากก็มีข่าวมาบอกให้จ้อร้อนใจ

“แกชั้นมีอะไรจะบอกเรื่องพี่จั๊กแฟนแก ชั้นไม่อยากให้แกโง่เป็นกบในกะลาอย่างนี้” ปิ๊กกี้พูด จ้อหน้าเสียพูดด้วยน้ำเสียงสั้นๆว่า

“มีอะไรก็บอกมาดิ”

“พี่จั๊กเป็นเกย์” จ้อปักใจเชื่อสนิทเพราะคิดว่ายังไงปิ๊กกี้ก็เพื่อนคงไม่น่าจะหลอกกัน

“แกรู้เรื่องนี้นานแล้วยัง” จ้อก็เลยถามต่อ

“สักพักแล้ว” ปิ๊กกี้เลยตอบ  จ้อได้แต่ทำหน้าหงอย แล้วบอกกับปิ๊กกี้ออกไปว่า

“ขอบใจมากนะ ปิ๊กกี้ที่ทำให้เราตาสว่างซักที”

หลังจากนั้น จ้อก็ไปโทรหาจั๊กเพื่อนัดพบเพื่อมาเคลี่ยร์ปัญหา จั๊กได้ฟังน้ำเสียงจ้อสึกไม่สู้ดีนัก ก็เลยรีบมาโดยทันที

“จ้อเป็นไร มีไรป่าว เห็นเสียงจ้อไม่ค่อยดี พี่เป็นห่วง พี่เลยรีบมา” จั๊กพูดด้วยอาการตกอกตกใจ  จ้อเลยพูดไปอย่างนิ่มๆว่า

“พี่จั๊ก...พี่จั๊กก็รู้ใช่มั้ยว่าจ้อเป็นคนตรงๆ” จั๊กก้มหน้าแทนคำตอบแล้ว จ้อก็ถามต่อว่า

”พี่จั๊กตอบจ้อมาตามตรงนะ ว่าพี่จั๊กเป็นเกย์รึเปล่า” จั๊กทำหน้างงแล้วก็หัวเราะ

“จ้อไปเอาอะไรมาพูด เป็นกงเป็นเกย์อะไรกัน” จ้อทำหน้าจริงจังแล้วพูดต่อว่า

“จ้อไม่เล่นนะพี่ มีคนบอกว่าที่พี่จั๊กคบจ้อก็เพียงไว้บังหน้าเท่านั้น” แล้วจั๊กก็เลยพูดอธิบายต่อไปว่า

“จำไม่ได้เหรอว่า รักของเราคือการเชื่อใจไว้ใจกัน”

“รู้” จ้อตอบสั้นๆ แล้วจั๊กพูดต่อ

“พี่ไม่ได้เป็นเกย์จริงๆ” จั๊กยืนยันด้วน้ำเสียงที่หนักแน่น

“งั้นก็แล้วไป จ้อไปหละ” จ้อพูดห้วนๆอย่างเซ็งๆ

แล้วจั๊กก็เข้ามากอดจ้อจากด้านหลัง มันเป็นครั้งแรกที่จั๊กทำ เพราะจั๊กไม่เคยทำอะไรเกินเลยนอกจากการจับมือ แล้วน้ำตาลูกผู้ชายของจั๊กก็ไหลออกมาตกบนบ่าของจ้อ จ้อสะดุ้งด้วยความตกใจ

“เป็นไรอะพี่จั๊ก”  จั๊กก็ยังกอดไม่ปล่อย ว่า

“พี่รักจ้อจริงๆนะ พี่รู้สึกไม่ดีที่ทำให้จ้อไม่สบายใจ พี่ขอโทษ” จั๊กพูดไปร้องไห้ไปจ้อเอามือไปเช็ดน้ำตาให้จั๊ก

“จ้อเชื่อพี่นะ ถึงพี่จั๊กจะเป็นยังไง จ้อก็รักพี่จั๊กเหมือนเดิม” จ้อพูดปลอบใจจั๊ก

หน้าเปื้อนน้ำตาของจั๊กก็เลยมีรอยยิ้มเล็กๆออกมา แล้วเราก็เลยเข้าใจกัน จู่ๆ กี้

เพื่อนสายลับก็โทรมาหาจ้อ

    “มีไรอะกี้” จ้อพูด

    “มีอะไรจะบอกมึง”   กี้พูดต่อ

“อะไรกันเนี่ยใครๆก็โทรมาบอกข่าวอยู่ได้ มาเหมือนไอปิ๊กกี้เลยนะ” จ้อพูด 

“ก็เรื่องที่ฉันจะบอกก็เรื่องไอปิ๊กกี้นั้นแหละ”

“เหรอ” จ้องพูด

”ไอปิ๊กกี้อีกระเทยเนี่ย มันชอบพี่จั๊กแฟนของแก มันก็เลยกุเรื่องให้แกกับพี่จั๊กแตกคอกัน” ชั้นคิดในใจร้ายจริงๆนะอีกกระเทย

“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นกับพี่จั๊กเข้าใจกันแล้ว ไม่ต้องห่วง” ชั้นบอกกี้ไป

แล้วเพื่อนสายลับของชั้นก็วางสายไป

                เรื่องที่เกิดกับชั้นและพี่จั๊กทำให้ชั้นได้เข้าใจว่าการเชื่อใจกันเป็นสิ่งที่สำคัญ ควรรับฟังความคิดเห็นของคนอื่นบ้าง แต่ก็ต้องคิดพิจารณา จะได้ไม่เกิดปัญหาขึ้นอีก และที่สำคัญต้องซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง ในที่นี้ก็คือความรักที่พี่จั๊กมีให้จ้อ เช่นเดียวกับที่จ้อมีให้พี่จั๊ก