[SF] Only people l ก็ผมเป็นได้แค่คนรู้จัก [MarkBam]

ข้อมูลเบื้องต้น

Only people  ก็ผมเป็นได้แค่คนรู้จัก

 

Twitter : @chogdae2110


เมนชั่นมาคุยกับเลาได้เลย เราไม่กัด เรื่องไร้สาระก็ได้ค่า..

Facebook : Meimeiz Maisie



แอดมาคุยได้เลย ด่าได้แต่อย่าเสียงดังน้า..จุ๊จุ๊










 

ฟิคเรื่องนี้มีเนื้อหาชายรักชาย
รับไม่ได้กดขวาออกไปเลยจ้า

ไอ้คนอย่างผมมันก็แค่คนรู้จัก..
ไม่มีทางเป็นคนรู้ใจได้หรอก..







 

@Kungperti

© themy butter

เนื้อเรื่อง

Only people I ก็ผมเป็นได้แค่คนรู้จัก..




 

                         เสียงแรงกระแทกอันหนักหน่วงของร่างทั้งสองร่างที่กำลังประสานกันอย่างมีจังหวะ ร่างสูงซอยถี่รัวอย่างไม่มีหยุดพัก ส่งผลให้ร่างเล็กที่ทำอะไรไม่ได้ ต้องครางออกมาอย่างจำเป็น..

เขาปลดปล่อยสิ่งที่มีทั้งหมดเข้าไปในช่องทางของร่างเล็กเป็นครั้งที่เก้าของคืนนี้ เขาล้มตัวนอนข้างๆร่างเล็กที่หายใจหอบที่แผ่นอกกระเพื่อมขึ้นลง และการหันหลังไปอีกทางบ่งบอกได้ดีว่าร่างเล็กนั้นเข้าสู่ห้วงนิทราเรียบร้อยแล้ว

ร่างเล็กของ แบมแบม ที่มาร์คคิดว่าหลับไปแล้วเรียบร้อย บัดนี้เจ้าตัวกำลังร้องไห้ออกมาเงียบๆ น้ำตามากมายหลั่งไหลพรั่งพรูออกมาเป็นจำนวนมาก เป็นประจำหลังจากที่มาร์คทะเลาะกับแฟนสาวของตนเอง ผมมักจะเข้ามาปลอบเขาตลอด..

และมันก็จบลงแบบนี้ตลอด..

เขาต้องมาตกเป็นของร่างสูงตรงหน้านี้ ต้องมาตกอยู่ในวังวนแห่งนี้ นานเท่าไหร่แล้ว ที่เขาไม่คิดที่จะออกไปเลย นานเท่าไหร่แล้วที่จมปรักอยู่กับความรู้สึกบ้าๆแบบนี้

แต่ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่จะตกเป็นของๆมาร์คไปอีกกี่สิบปี เขาก็จะไม่ยอมหยุดถึงแม้ว่าร่างสูงจะให้เขาได้แค่คำว่า

คนรู้จัก..

แสงแดดยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างส่งผลให้เห็นร่างทั้งสองร่างกำลังกอดกันกลมอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ สภาพที่เปลือยเปล่า คราบน้ำรักและเลือดบ่งบอกได้ดีว่า เมื่อคืนสองคนนี้ทำอะไรกัน..

ร่างเล็กของ จินยอง หรือ จูเนียร์ กำลังเพ่งนัยน์ตามองสองคนนี้ด้วยแววตาเกรี้ยวกราด หึ เพราะแบบนี้สินะที่ทำให้มาร์คชวนเขาทะเลาะอยู่เรื่อย..

จินยองหายเข้าไปในห้องน้ำเขาหยิบกะละมังใบใหญ่ที่ใส่น้ำเย็นออกมา และวางมันลงกับที่นอนเขาเลิกผ้าห่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และเอาน้ำที่เตรียมมาสาดสองคนนั้นที่นอนซุกกันอยู่..

ซู่!!! โครม!!!

จินยองเหวี่ยงกะละมังใบใหญ่ลงกับพื้น เขาเดินไปจิกเส้นผมของแบมแบมขึ้นมาและเหวี่ยงร่างเล็กนั้นลงไปกับพื้นปูน

มาร์คที่เบิกตาโต ดูการกระทำของแฟนตัวเองที่กำลังจิกหัวเพื่อนตัวเองและกระชากขึ้นมาจากพื้น พร้อมกับเหวี่ยงฝ่ามือใส่หน้าร่างเล็ก

เพียะ เพียะ เพียะ

“ที่ทะเลาะกับกูเพราะอีนี่ใช่มั้ยมาร์ค!!!!?”

เพียะ เพียะ

เสียงฝ่ามือของจินยองที่ปะทะเข้ากับใบหน้าของแบมแบมและเสียงร้องไห้ของร่างเล็กดังก้องไปทั่วบริเวณ เขาพยายามจะเดินไปห้ามจินยองไว้แต่จินยองก็ผลักตัวออก แถมยังตามมาตบหน้าผม..

“จูเนียร์หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!”จินยองชงักการกระทำไปสักพัก เขาผลักแบมแบมลงไปนอนกับพื้นปูนหยาบ พร้อมกับเดินเข้ามาตบหน้าผมอีกครั้งและผลักผมออก..

“มันสำคัญกว่าความรักของเราใช่มั้ยมาร์ค..?”

“…”

“อีนี่มันสำคัญกว่าหรอ? มันให้ท่ามาร์คใช่มั้ยบอกมา!”

“…”

“มาร์คตอบ!! อินี่มันให้ท่ามาร์คใช่มั้ย?”

“อืม..แบมมันให้ท่ามาร์คเองแหละ..”ผมถึงกับสะอึก..มาร์คเป็นคนพูดออกมาเองว่า ผมให้ท่า ทั้งๆที่เมื่อคืน ทั้งๆที่เมื่อคืน..มาร์คเป็นคนเข้ามาซุกไซร้ซอกคอของเขาก่อนแท้ๆ..

“เนียร์ก็รู้ว่าความอดทนผมไม่สูง..ก็เลย..”

“หึ..แรดแถมยังร่านอีกนะ”

“ถ้าวันไหนอยากจะโดนมากๆล่ะก็ โทรมาบอกฉันสิ..”

“เดี๋ยวฉันจะหาให้ เอาแบบไหนดีล่ะ? ไม่ใช่สิ อย่างแกต้องเอากี่คนดีล่ะ?”

คำพูดของเขาแสกผ่านใบหน้าของผมไป จินยองไม่เคยถามผมสักครั้งว่าผมให้ท่าเขารึเปล่า แต่ยังไงเขาก็ต้องเลือกที่จะเชื่อแฟนตัวเอง

อยู่แล้ว.. เรื่องนั้นผมรู้ดี.. รวมถึงตอนที่มาร์คพูดว่าผมให้ท่าเขาด้วย.. เขาต้องรักแฟนตัวเองมากกว่าคนนอกอย่างผมอยู่แล้ว

จินยองที่เห็นร่างเล็กของแบมแบมพยุงตัวเองเดินออกไป เขาเดินไปหยิบแจกันที่วางอยู่ใบโต๊ะทำงานของมาร์คมาเขวี้ยงใส่ร่างเล็กของแบมแบมอีกที

“จะได้เอาเลือดร่านๆของแกออกบ้างไง!!!”

“จะได้ไม่ร่านใส่คนอื่นอีก..!! หึ!!”

จนทำให้แบมแบมล้มฟุบลงไป จินยองยิ้มเหยียดและเดินเข้ามากระชากแขนผม เมื่อเห็นว่าผมกำลังจะเดินเข้าไปหาร่างเล็กของ

แบมแบมที่ล้มฟุบอยู่หน้าประตู

แบมแบมค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมาจากพื้นเย็นเฉียบ เดินสะเปะสะปะไปยังหนทางข้างหน้า เลือดสีแดงสดที่ไหลเป็นทางยาวตามตัวร่างของแบมแบมไป..

ผมรู้.. ว่าแบมแบมเป็นโรคเลือดไหลไม่หยุด แถมยังไม่สบายจากเมื่อคืนอีก ถึงแม้ว่าห้องของแบมแบม จะอยู่ตรงข้ามกับห้องของผม แต่ผมคิดว่าร่างเล็กคงจะทนในสภาพนี้ได้ไม่นานเป็นแน่

BamBam Part;

ตอนนี้ผมได้พาร่างของตัวเองมาอยู่ในห้องแล้ว ผมรู้ว่าเลือดออกขนาดนี้อีกสักพักผมคงจะสลบไปผมก็ยังฝืนสักขารลากตัวเองให้ออกมาจากห้องของเขา ทั้งๆที่สภาพย่ำแย่แบบนั้น แต่ผมก็ยังจะฝืนมัน..

หลังจากที่ผมกับจินยองเคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว เรื่องต่างๆมากมายที่จินยองพยายามขุดมันออกมาถามกับผม และผมก็พยายามจะตอบมันให้ห่างประเด็นของแบมแบมมากที่สุด ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่อยากให้ร่างเล็กนี่เจ็บอีกครั้ง..และอีกครั้ง

ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องของร่างเล็กอย่างรีบร้อน เดินหาร่างเล็กจนทั่วและก็ไปเจอแบมแบมฟุบอยู่หลังโซฟา พร้อมมือที่กำลัง

กำรูปของผมและเขาไว้..

ร่างเล็กของแบมแบมลิมตาขึ้นมายากลำบาก ลำคอแห้งผากเนื้อตัวร้อนรุ่มมีสายเลือดและสายน้ำเกลือติดอยู่ เขามองออกไปรอบๆก้พบจะจับใจความได้ว่าที่ ที่เขาอยู่ ณ ตรงนี้คือ โรงพยาบาล

แบมแบมสะดุ้งตัวเมื่อประตูเปิดอย่างกะทันหัน และมีร่างชายหนุ่มคนหนึ่ง ร่างของเขาคนนั้น..มาร์ค ต้วน

เขายิ้มให้กับผมราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับว่าเขาไม่ได้..

“ตื่นแล้วหรอ?”

“…”

“มึงนอนนานเกินไปนะ..”

หลังจากนั้นบทสนทนาของเราสองคนก็จบลงแค่นั้น เขาเงียบ..และไม่พูดอะไรต่อ นั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์มือถือ แต่แววตาที่มองนั้นช่างว่างเปล่า..

“เรื่องนั้นกูขอโทษนะ..”

“…”

“กูจำเป็นหว่ะ..”

“หึ..”

“…”

“กูรู้..เพราะว่าถ้าเป็นกู ยังไงกูก็เลือกที่จะบอกไปแบบนั้นอยู่แล้ว..”

“...”

“ยังมึงก็ต้องเลือกแฟนตัวเองมากกว่าคนรู้จักอย่างกูอยู่แล้ว..”

เขาเงียบ..

“เฮ้ย มึงอย่าทำเหมือนมึงกับกูเป็นอะไรกันดิ่?”เขาพูดออกมายิ้มๆ แต่ความหมายนั้นมันช่างเจ็บลึกเหลือเกิน.. แบบนี้ผมยังเป็นของเล็กน้อยให้กับเขาไม่ได้อีกหรอ?

“มึงไม่รู้อย่าพูดดีกว่า..”

“แต่กูให้มึงแค่คนรู้จักจริงๆ..”

คนรู้จัก..คนรู้จักอีกแล้วสินะ..

ขนาดเพื่อนร่วมคอนโด ที่แทบจะนอนเตียงเดียวกัน เขายังให้มันไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าจะได้เป็นคนรู้ใจเลยแบมแบม..

“แล้วมึงทำกับกูแบบนี้ทำไมวะ?”

“…”

“ทำแบบนี้กับกูทำไมฮึก..ทำแบบนี้กับกูทำไม?”

“ไอ้เหี้ยแม่งไม่แฟร์เลยนะเว่ย..ฮึก..ฮึก..”

“…”

“กูต้องเป็นคนผิดใช่ป่ะวะ ทั้งๆที่มึงเอากู กุต้องเป็นคนผิด บอกแฟนมึงว่ากูให้ท่าใช่ป่ะวะ? ฮึก..”

“…”

“กูคงผิดตั้งแต่กูรักมึงแล้วล่ะ..”เมื่อร่างเล็กพูดจบแบมแบมก็กระชากสายน้ำเกลือให้หลุดออกไปทันที มีเลือดไหลออกมามากมาย กระนั้นร่างเล็กก็ยังไม่ใส่ใจมันเลยแม้แต่สักครั้ง แบมแบมเปิดประตูออกแล้ววิ่งออกไป

ร่างสูงของมาร์ควิ่งตามแบมแบมออกไปติดๆ แต่เขากลับไปเห็นวี่แววของร่างเล็กแม้แต่เงา แบมแบมหายไปไหน..

ผมวิ่งลงไปที่ชั้นแรกของโรงพยาบาล พบว่าเห็นร่างเล็กของแบมแบมกำลังสลบอยู่ตรงพุ่มไม้ ผมรีบเดินจ้ำอ้าวเข้าไปหาตัวของแบมแบม และอุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าสาว พาเขาไปที่รถมอ’ไซค์บิ๊กไบค์ของผม

ผมล้วงกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกง จับแขนแบมแบมให้กอดเอวตัวเองไว้ แล้วสตาร์ทรถพาร่างเล็กนี่ไปบ้านพักตาอากาศของผม..

ผมวางร่างเล็กของแบมแบมไว้บนเตียงนุ่ม..ร่างเล็กหลับตาพริ้ม..เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างมีความสุข ใบหน้าที่มีรอยฟกช้ำและรอยมือทั้งห้าของจินยอง ทำเอาผมอดเป็นห่วงไม่ได้..

“นานแล้วสินะที่มึงชอบกูอ่ะ..”

“…”

“นานแล้ว..ที่กูก็ไม่เคยคิดที่จะสนใจมึงเลย..”

“…”

“กูขอโทษที่ทำให้มึงโดนแบบนี้..”ผมยกมือลูบใบหน้าเล็กของแบมแบมที่มีรอยฟกช้ำอยู่ ปากที่เจ่อเพราะถูกผมจูบ รอยรักสีม่วงช้ำที่ผมทำไว้เมื่อคืน..

“…”

“มึงรู้ใช่มั้ย?ว่ากูรู้สึกยังไงกับมึง?”

BamBam Part;

ผมกำลังรอคำตอบนั้นจากปากของเขา คำตอบที่ผมเฝ้ารอมันมาเนิ่นนาน คำตอบที่ผมคิดว่าควรจะได้ยินจากปากเขาตรงๆ

เขาคิดว่าผมกำลังหลับอยู่ แต่ไม่เลย..ผมรู้ทุกอย่าง..ตั้งแต่เขามาอุ้มผมขึ้นจากพื้น จับมือ..แล้วก็..

“คือ..กูไม่ได้รู้สึกไรกับมึงเลยหว่ะแบม..”

ผมพยายามกลั้นหายใจและกลั้นน้ำ อดทนเพื่อรอฟังประโยคต่อไป..

“อยากให้กูรักมึงหรอ?”

“…”

“คิดอะไรอยู่..”

“…”

ใช่..ตอนนี้ผมกำลังคิดอะไรอยู่..

© themy  butter