[ FIC POKEMON ] แม้จะไม่ใช่เทรนเนอร์ แต่ก็อย่ามาแหยมกันนะ!

ถ้าจะให้เล่ากันแบบตรงๆคงจะไม่ค่อยสนุกซักเท่าไหร่ ในถาณะที่ฉันนั้นผ่านอะไรมาค่อนข้างเยอะ งั้นจะแนะนำแบบคร่าวๆก็แล้วกัน…

ฉันชื่อว่า อีธาน ไวน์ โอเมน  (Ethan vile omen) หรือจะเรียกฉันว่าอีธานเฉยๆก็ได้…

ปัจจุบันฉันอาศัยอยู่ใน ภูมิภาค คาลอส มาตั้งแต่ตอนยังจำความได้ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าจริงๆแล้วตัวเองเป็นสัญชาติไหนก็เถอะ เพราะตัวของฉันได้ถูกรับเลี้ยงดูโดยครอบครัวหนึ่งที่พบฉันถูกทิ้งอยู่ข้างถังขยะ ตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเป็นเด็กอายุราวสามขวบ

มันฟังดูน่าหดหู่ฉันเข้าใจ แต่ทำยังไงได้ล่ะ…คนเราเลือกเกิดไม่ได้หนิ ในตอนแรกฉันก็รู้สึกน้อยใจอยู่เหมือนกัน แต่ฉันนั้นก็ไม่ได้โทษฟ้าดิน หรือ เทพอาเซอุส ที่เล่นตลกกับชีวิตของฉันเลยแม้แต่นิด

โชคชะตานั้นเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดมาไว้อยู่แล้ว เราต่างเปลี่ยนแปลงมันไม่ได้ หรือถ้าจะมีคนโง่ที่ไหนที่พยายามเปลี่ยนแปลงมัน ก็ต้องเจอกับหายนะกันทั้งนั้น

ในโลกที่เหล่าผู้คน และเหล่า โปเกม่อน ได้อยู่ร่วมกันนี้ ต่างก็ต้องเล่นตามกฏของชีวิต และเดินตามเส้นทางที่ผู้ยิ่งใหญ่ได้ปูเอาไว้ให้พวกเรา ทุกการเดินทางก็เหมือนกับเส้นไหมที่เริ่มถูกถักทอขึ้นมาจนกว่าจะหมดไป มันเป็นกฏที่คงมีแค่เหล่าเทพเท่านั้นที่จะอยู่เหมือพวกมัน

เพราะอย่างนั้นผู้คนต่างก็มีเป้าหมายที่จะใช้ชีวิตของตัวเองให้คุ้มค่ามากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นการออกเดินทางเป็น โปเกม่อนเทรนเนอร์ เพื่อที่จะเก็บเกี่ยวประสบการ และความแข็งแกร่ง ผ่านการฝึกฝนเหล่าโปเกม่อนของตนเอง

การเป็นเทรนเนอร์นั้นต่างก็มีผลตอบแทนที่มากมาย ตราบเท่าที่พวกคุณมีความแข็งแร่ง ไม่ว่าจะเป็งเงินทอง หรือชื่อเสียง แต่กลับกันถ้าความแข็งแกร่งของคุณ หรือทีมของคุณยังไมีไม่มากพอล่ะก็ พวกคุณก็ต้องดิ้นรนเพื่อที่จะไขว่คว้าโอกาสต่างๆ ที่จะทำให้พวกคุณแข็งแกร่งขึ้น และถ้าคุณล้มเหลว…..ก็คงจะไม่มีอะไรอธิบายได้ดีไปกว่า ตายทั้งเป็น

แต่นั่นก็เป็นความรู้สึกของคนธรรมดาทั่วไป สำหรับคนที่มีขุมกำลังต่างๆ หรืออำนาจคอยหนุนหลังให้แล้ว ก็สามารถลุกขึ้นมาด้วยทุกเมื่อ

แต่สำหรับฉันน่ะเหรอ? โปเกม่อนเทรนเนอร์?………….น่าเบื่อสิ้นดี 

ความปราถนาของฉันมีเพียงสิ่งเดียว….นั่นคือการใช้ชีวิตที่ สงบสุข ของฉันและครอบครัว เพียงแค่นี้ฉันก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว

และถึงแม้จะมีคำถากถางหรือคำดูถูกที่ตามมา ฉันก็ไม่สน ไม่ว่าเจ้าพวกนั้นจะต้องการอะไร ถ้ามันไม่มา ทำลายความสงบสุขของฉัน พวกมันก็จะไม่ เจ็บตัว

ถึงแม้……ความสงบสุขที่ฉันหมายปอง มันต้องแลกด้วยเลือดก็ตาม…