ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มิตรภาพวันสุดท้าย
เฟรนด์ชิพ แปลว่า มิตรภาพ ซึ่งใช้เรียกสมุดเล่มหนึ่งที่นำมันมาเขียนความประทับใจและความรู้สึกลงไปในสมุดเล่มนั้น เป็นเหมือนการบันทึกความทรงจำดีๆและมิตรภาพเก็บไว้เป็นตัวหนังสือในสมุดเล่มนั้น และใครต้องการจะบอกสิ่งที่เก็บความรู้สึกมานานก็จะบอกผ่าน เฟรนด์ชิพ เล่มนี้
“เราเขียนให้แล้วนะ อย่าลืมไปเปิดอ่านล่ะ !” หญิงสาวคนหนึ่งพูดกับชายหนุ่ม
“จ้า จบ ม.3 ไปอย่าลืมคิดถึงแล้วกัน” ชายหนุ่มหยอดคำหวานใส่
ชลยืนมองนักเรียนหญิงผมสั้น สวมเสื้อนักเรียน ม.ต้นหันหลังเดินจากไป เขามองเฟรนด์ชิพในมือและยิ้ม ในนี้มีความทรงจำและเรื่องหลายเรื่องใน ม.ต้น ทั้งหมด ซึ่งบางเรื่องเขาก็รู้ บางเรื่องเขาก็ไม่รู้
“ชล !” เสียงชายคนหนึ่งทักชื่อเขา
“อ้าว ! ไอ้นนท์ มีอะไรวะ ?” ชลหันหลังไปมองนนท์ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา
“วันนี้จะมีงานเลี้ยงจบ ม.3 ที่ร้านหมูกระทะ มึงจะไปมั้ยวะ ?” ชลพยักหน้า
“ไปๆ แต่.....กูขอเตรียมตัวอะไรก่อน” นนท์มองหน้าชลด้วยอาการงงๆ
เสียงดนตรีดังก้องไปทั่วร้านหมูกระทะแห่งหนึ่ง ลูกค้าในร้านแน่นเต็มร้านไปหมดแทบจะออกมานั่งกินนอกร้านกันอยู่แล้ว แต่ส่วนใหญ่จะมีลูกค้าเป็นนักเรียนเสียส่วนใหญ่มากกว่า
“พลอย เรามีเรื่องอยากจะคุยหน่อยน่ะ ไปกับเราหน่อยได้มั้ย ?” พลอยเงยหน้าขึ้นมามองชลที่ทำหน้าขอร้องอยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะ
“อื้ม ! มีอะไรล่ะ ?” พลอยพูดพร้อมลุกขึ้นตามชลออกไปจากโต๊ะ
นอกร้านหมูกระทะ ชลยืนรอพลอยที่กำลังเดินตามออกมาอย่างรีบเร่ง เขายืนล้วงกระเป๋าและชะเง้อมองพลอย ในเวลาไม่กี่นาที พลอยก็เดินออกมาพร้อมกับทำหน้างงๆ
“มีอะไรเหรอ ?” พลอยเอ่ยถาม
ชลไม่พูดแต่หยิบของบางอย่างในกระเป๋ากางเกงออกมาแทนคำตอบ เป็นกล่องสีเหลี่ยมผืนผ้ายาวซึ่งถูกห่อด้วยผ้ากำมะหยีสีแดงขุ่น ในนั้นคงมีของมีค่าอย่างมากเป็นแน่
พลอยยิ้มขึ้นเมื่อเห็นของภายในกล่อง หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ มันเร็วจนรู้สึกรัวแข่งกับเสียงดนตรีที่ดังลอดออกมานอกร้าน
“ชล....เธอให้ฉันเหรอ ?” พลอยถามด้วยอาการกล้าๆกลัวๆ
“อ้าว ! ถ้าเราให้คนอื่นจะมาให้พลอยดูทำไมล่ะ ?” เขายิ้ม
“เราให้พลอยนะ เป็น.....ของขวัญ เนื่องในวัน......” ชลเริ่มหน้าแดง
“วันที่เรา....คบกัน เป็นแฟนน่ะ !” พลอยแทบจะเป็นลมกองอยู่ตรงนั้น ในชีวิตนี้เธอไม่เคยมีใครบอกรักเธอเลย ชลคือคนแรกและเธอก็รักเขาเหมือนกัน
“เออ....มันจะดีเหรอ ? เพิ่ง ม.3 เองนะ”
“ม.3 แล้วไงล่ะ เรารักใครเราก็บอก ถ้าเก็บมันไว้ แล้วเมื่อไหร่คนที่เรารักจะรู้ล่ะ”
“เออ....เรา.....ก็รักชลเหมือนกัน” พลอยบอกความรู้สึกที่อยู่ในใจออกมา
“พลอยเก็บสร้อยเส้นนี้เอาไว้นะ มันคือหัวใจที่เราฝากไว้กับพลอย ดูแลมันดีๆนะ”
หลังจากวันนั้น ชลและพลอยก็คบเป็นแฟนกัน เขาทั้งสองต่อ ม.4 ที่โรงเรียนเดิมและอยู่ห้องเดียวกัน รวมทั้งเพื่อนๆ อีกหลายคนในสมัย ม.3 ก็แยกย้ายกันไปอยู่คนละห้องหรือไปเรียนสายอาชีพกัน
ชลเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี เป็นที่ชื่นชอบของสาวๆในโรงเรียน แถมมนุษย์สัมพันธ์ดีเสียอีกด้วย ทำให้ผู้หญิงหลายคนหลงคารมเขากันเป็นว่าเล่น แต่เขาก็ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนนอกจากพลอย ซึ่งเขาเลือกคบเธอเป็นแฟนแล้ว ความเจ้าชู้ของชลนั้นไม่ทำให้พลอยรู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจแต่อย่างใด เพราะเธอเชื่อว่าเขารักเธอเพียงคนเดียว แต่ขึ้นชื่อว่า หล่อเลือกได้ ความรักของเธอก็เหมือนถูกแขวนอยู่บนเส้นด้าย รอวันมันจะขาดร่วงลงมาวันใดวันหนึ่ง
พลอยเป็นคนเงียบๆ ขรึมๆ เรียนเก่ง และที่สำคัญ เธอเชื่อมั่นในความรัก รักใครรักจริง ไม่รวนเร ซึ่งสิ่งเหล่านี้เธอมอบให้ชลไปทั้งหมด รวมทั้งการไว้ใจเขา ไม่ว่าเขาจะมีผู้หญิงมาเกาะแกะมากเท่าไหร่ แต่ยังไงๆเขาก็รักเธอมากกว่าผู้หญิงพวกนั้นแน่นอน
“นี่ ! พลอย ตาชลแฟนของแกไปไหนซะล่ะ ? ส่วนใหญ่จะกลับบ้านด้วยกันไม่ใช่เหรอ ?” มีนถามขึ้น
“วันนี้เขาไปธุระกับพวกนนท์น่ะ ก็เลยให้ฉันกลับไปก่อน” มีนมองสายตาที่ดูเศร้าๆของเธอ
“พลอย เธอเป็นอะไรรึเปล่า ? ทำไมดูเศร้าๆจัง”
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกเหนื่อยๆเอง” มีนพยักหน้าแต่ในใจเธอคิดว่าคงไม่ใช่
“พลอย ฉันถามจริง เธอไม่หึงพวกผู้หญิงที่เข้ามาม่อแฟนแกบ้างเหรอ ?” มีนถามด้วยอาการอยากรู้
“ไม่หรอก เพราะฉันเชื่อใจเขาน่ะสิ คนเราจะรักกันจะคบกันก็ต้องเชื่อใจกัน เหมือนฉันกับแกไง ที่ฉันเชื่อใจแกเหมือนเพื่อนสนิทคนหนึ่ง เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉันคนหนึ่งและคนเดียวที่ฉันมี...”
“ไม่ว่าเขาจะไปอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร มันเป็นสิทธิ์ของเขา ถ้าเราไปก้าวก่ายก็เหมือนไม่ไว้ใจเขา ซึ่งมันขัดต่อความรู้สึกของฉันมาก ฉันเลยไม่คิดจะเข้าไปยุ่ง บางทีผู้หญิงบางคนที่เข้ามาคุยกับเขาก็อาจจะเป็นเพื่อนสนิทตอนที่ฉันยังไม่รู้จักเขาเสียอีกมั้ง”
“แหม ฉันขอยกโล่แฟนดีเด่นให้กับนางสาว แพรพลอย คนนี้ไปเลย” มีนกล่าวชื่นชมอย่างออกหน้าออกตา
“ยายมีน เธอก็เกินไปแล้ว ฉันไม่ถึงขนาดต้องยกโล่มาให้หรอก แค่อยากทำให้เขาสบายใจและฉันมีความสุขเองนั้นแหละ”
สองสาวต่างเดินไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อยืนรอรถที่กำลังแล่นมา ตอนนี้เป็นเวลา 18.30 น. แล้ว ซึ่งมันเย็นมากจนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีฟ้าครึ้มแล้ว
“นี่ พลอย แต่ฉันก็ขอเตือนเธอไว้อย่างนะ” มีนพูดขึ้นขณะได้ที่นั่งบนรถแล้ว
“อย่าเสียตัวให้เขาเด็ดขาด เพราะคนเจ้าชู้อย่างนายนั้นมันไม่น่าไว้ใจ” พลอยเริ่มรู้สึกโกรธ
“อะไรกัน ! ความเจ้าชู้มันก็มีขีดจำกัด ใช่ว่าเขาจะเที่ยวจีบคนโน่นคนนี้ตลอดเวลาเสียเมื่อไหร่ คนอย่างเขาดีพอและพอดีสำหรับฉันมากที่สุดแล้ว ไม่ว่าเขาจะเจ้าชู้ขนาดไหน ความรักมันจะทำให้เขาหยุดพฤติกรรมแบบนี้เองได้ !!” พลอยเริ่มขึ้นเสียง
“ไม่นะ ! เธอฟังฉันก่อนสิ” มีนรีบลดเสียงลงและเปลี่ยนเป็นการกระซิบกัน เพราะคนบนรถต่างหันมามองเธอทั้งสองเป็นตาเดียวกัน
“ผู้ชายน่ะ จะอยู่ต่อหน้าเราพูดยังไงก็พูดได้ แต่พอไปอยู่กับพวกเพื่อนๆผู้ชายด้วยกันล่ะ จะเอาเรื่องของเธอไปพูดแบบไหนเราก็ไม่รู้ ฉันเตือนในฐานะเพื่อนนะ อย่ายอมเขาเด็ดขาด ผู้ชายยังไงก็เป็นผู้ชาย มารยา 108 เล่มเกวียนของผู้หญิงน่ะ บางทีอาจจะแพ้มารยาเพียงเล่มเดียวของผู้ชายก็ได้ ฉันไม่อยากให้เพื่อนรักของฉันเสียใจ”
“มีน ฉันขอโทษที่ตะคอกใส่เธอ เอาเป็นว่าฉันเชื่อเธอ เชื่อเพื่อนสนิทที่ฉันมีคนนี้” พลอยแตะไหล่มีนเบาๆ
“เอาล่ะๆ ไม่คุยเรื่องเครียดๆแล้ว เปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่า อีกนานกว่าจะถึงบ้าน”
จริงอย่างที่มีนพูด ผู้ชายมีอยู่หลายประเภท ประเภทที่ดูอันตรายมากที่สุด อาจจะเป็นพวกเจ้าชู้ นี่แหละ เพราะความเจ้าชู้ คือการที่ชอบใครแล้วไม่ได้มีคนเดียว อาจจะมีมากกว่าสองหรือหลายคนขึ้นไป ซึ่งอาการแบบนี้จะมีสาเหตุอยู่หลายอย่าง ตัวอย่างเช่น การต้องการเอาชนะเพื่อนๆ ว่าตนสามารถทำลายสถิติในการมีแฟนมากกว่า 100 คนอะไรประมาณนี้ ซึ่งคนที่เดือดร้อนและน่าสงสารที่สุดคือ ผู้หญิง ซึ่งเป็นเหมือนตุ๊กตาที่ผู้ชายจับต้องแล้วเมื่อเบื่อก็โยนทิ้งไป หาความจริงใจไม่ได้ กลายเป็นสิ่งของที่ไร้ค่าในทันที
แต่ที่หนักไปกว่านั้น คือการทำลายความบริสุทธิ์ของผู้หญิงคนนั้นอย่างทารุณและรุนแรง โดยการทำให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นของตน และเมื่อเบื่อก็โยนให้กลุ่มเพื่อนผู้ชายให้สนองความต้องการของพวกเขา ถึงแม้จะรอดชีวิตของผู้หญิงคนนั้นจะไม่เหมือนเดิมเสียแล้ว การใช้ชีวิตบนโลกอันโหดร้ายนี้ของเธอก็เหมือนนั่งหายใจทิ้งไปวันๆ ใครที่ทนรับสภาพของตนไม่ไหว ก็ฆ่าตัวตาย แต่ใครที่ไม่ได้ฆ่าตัวตาย ก็ถูกตีตราบาปที่น่าขมขื่นไปตลอดชีวิต.......
มีนเองกลัวว่าจะมีเหตุการณ์เหล่านั้นเกิดขึ้นกับพลอย เพราะเธอไม่อยากจะเสียเพื่อนรักที่ดีอย่างพลอยไปเลย เธอสนิทกับพลอยมาตั้งแต่ ม.ต้นแล้ว เปรียบเหมือนพี่น้องที่สามารถปรับทุกข์กันได้ทุกเรื่อง
“เธอกลัวว่า.....ฉันจะถูกชลหลอกเหรอ ?” พลอยพูดขึ้นขณะทั้งสองนั่งเงียบมาเป็นเวลาหลายนาที
“อืม.....ก็ใช่น่ะสิ” มีนตอบอย่างมั่นใจ
“ขอบใจนะ”
ไฟในห้องส่วางจ้า หญิงสาวคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาวางกระเป๋านักเรียนและล้มตัวลงนอนบนเตียงอันแสนนุ่ม เธอหลับตาเคลิ้มด้วยอาการเหนื่อยอ่อน บานหน้าต่างกระจกเลื่อนเปิดเห็นท้องฟ้าที่มืดมิดและมีดวงดาวระยิบระยับไปทั่วท้องฟ้า เธอลุกขึ้นมานั่งมองท้องฟ้าอย่างสนอกสนใจ
“ถ้าเธอเปรียบเหมือนดวงจันทร์ แล้วฉันเปรียบเหมือนดวงดาว แต่ว่า คนที่ชอบเธอก็มีอยู่หลายคน ฉันเป็นเพียงดวงดาวดวงเล็กๆที่ดูไร้ค่า และคงไม่อยู่ในสายตาเธอ เพราะดวงดวงอื่นต่างส่องแสงระยิบระยับสวยมากกว่าฉันเสียอีก แต่ยังไง ? ฉันก็ไม่มีทางหักหลังเพื่อนได้หรอก ถึงแม้ฉันจะแอบรัก เธอ ก็ตาม”
มีนนั่งกอดเข่าตัวเอง เธอแอบรักชลมานานตั้งแต่แรกพบ เขาเป็นหนุ่มเสน่ห์แรงเอามากๆจนเป็นเหมือนซุปเปอร์สตาร์ที่มีแฟนคลับตามรุมล้อมไปทุกๆที่ แต่ชลกลับเลือกพลอย เพื่อนของเธอ สร้างความเจ็บปวดหัวใจของมีนเป็นอย่างมาก แต่เธอกลับเห็นว่า ความสัมพันธ์ของเพื่อนมันหนาแน่นกว่า จึงไม่อยากให้มันแตกสลายเหมือนกับหัวใจของเธอ
“ฉัน....รักเธอ !!” มีนพูดปลอบความรู้สึกตัวเองให้รู้สึกสบายใจขึ้น
“แต่ฉัน....คงแย่งเธอจากพลอยเพื่อนของฉันไม่ได้หรอก”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น